Είμαι περήφανη που είμαι Θεσσαλή...

(τής Ζέτας Μακρή)

.Από τότε που ήμουν παιδί και μάθαινα στο σχολείο αρχαία ελληνική ιστορία, λαχταρούσα κάποια αναφορά στην πατρίδα μου τη Θεσσαλία.

Θυμάμαι τον εαυτό μου να ακούει αχόρταγα τις ιστορίες του Ομήρου για τον Αχιλλέα και τους Μυρμιδόνες του, τους μύθους για τους Λάπιθες και τους κένταυρους και κάθε φορά που άκουγα «Θεσσαλία» αισθανόμουν περήφανη που είμαι κι εγώ Θεσσαλή.

Φεύγοντας όμως από τα προϊστορικά χρόνια και προχωρώντας στην ελληνική ιστορία, η Θεσσαλία εξαφανίστηκε. Όλες οι αναφορές πια ήταν για την Αθήνα και τη Σπάρτη. Η Θεσσαλία μένει στο σκοτάδι μιας και δεν μπλέχτηκε ποτέ στη διαμάχη του ελληνικού νότου και ακολουθεί ιστορικά τη μοίρα της αφάνειας όπως και η Ήπειρος και η Μακεδονία (για μία μεγάλη χρονική περίοδο πριν τον Μέγα Αλέξανδρο) και στη νεώτερη ελληνική ιστορία καταδικάζεται σε αφάνεια μένοντας υπό την κατοχή των Τούρκων πολύ περισσότερο από την Νότια Ελλάδα (απελευθέρωση από τους Τούρκους και ενσωμάτωση στο ελληνικό κράτος το 1881).

Στην Αθήνα, φοιτήτρια πιά, κάθε φορά που δήλωνα με καμάρι πως είμαι Θεσσαλή, αντιμετώπιζα κοροϊδευτικά σχόλια για την ντοπιολαλιά μας που την ανέφεραν απλά ως «χωριάτικη», οι αδαείς φυσικά. Κανείς δεν θυμόταν ότι ο Γεώργιος Καραϊσκάκης  ήταν Θεσσαλός και φυσικά μιλούσε όπως κι εγώ, «χωριάτικα», κανείς δεν ήξερε πως ο μεγάλος Τζάρτζανος, αυτή η κορυφή των γραμμάτων, του οποίου τη γραμματική έχουμε ακόμη ως ευαγγέλιο στη φιλολογία, ήταν Θεσσαλός και φυσικά μιλούσε όπως κι εγώ, «χωριάτικα».

Τα «χωριάτικα» λοιπόν των ανίδεων και αγράμματων είναι η εξέλιξη της αρχαίας αιολικής διαλέκτου που μιλούσαν οι πρόγονοι μας. Σε μια μελέτη μου στην επιγραφική, έπεσα πάνω σε αρχαίες θεσσαλικές επιγραφές του 5^ου και του 4^ου αιώνα π.Χ. Με έκπληξη και χαρά διαπίστωσα πως και οι πρόγονοί μας μιλούσαν όπως εμείς, δηλ. χρησιμοποιούσαν ίδιους γραμματικούς τύπους και συντακτική δομή στο λόγο τους. Για παράδειγμα, στη Θεσσαλία λέμε «τσ’ άνθρωποι» αντί για «τους ανθρώπους». Χρησιμοποιούμε δηλ. την αιτιατική πληθυντικού του άρθρου «τους» με την ονομαστική πληθυντικού του ουσιαστικού «άνθρωποι» αντί για την ονομαστική πληθυντικού του άρθρου «οι» με την ονομαστική πληθυντικού του ουσιαστικού «άνθρωποι».

Σκεφτείτε πως στη Μυτιλήνη, που ήταν θεσσαλική αποικία, μιλούν ακριβώς το ίδιο με μας και παρ’ όλο που πέρασαν 2.500 χρόνια και είναι τόσο μακριά το νησί της Λέσβου από τη Θεσσαλία, η εξέλιξη της γλώσσας υπήρξε ακριβώς η ίδια.

Επίσης,  για όποιον δεν το ξέρει, το όνομα «Ελλάς» ξεκίνησε από εδώ και οι Θεσσαλοί και μόνον ονομάζονταν Έλληνες πριν γενικευτεί το όνομα και για την υπόλοιπη Ελλάδα.

Είναι δε φανερό πως το όνομα «Ηλιάς» του γειτονικού μας χωριού είναι παραφθορά του ονόματος «Ελλάς» μιας και δεν έχει κανένα νόημα το να ονομαστεί έτσι ένα χωριό του κάμπου, που ουδεμία σχέση έχει με βουνοκορφή όπου λατρεύεται ο προφήτης Ηλίας και όπου δεν υπάρχει καν εκκλησία αφιερωμένη στον προφήτη Ηλία.

Σας παραθέτω τα λήμματα «Ελλάς» και «Έλληνες» από το λεξικό Liddell – Scott*: «Ελλάς, άδος», 1) η πόλις εν Θεσσαλία ιδρυθείσα υπό του Έλληνος 2) άπαν εκείνο το μέρος της Θεσσαλίας στο οποίο κατοικούσαν οι Μυρμιδόνες  «Έλλην, ηνος» 1) ο γιός του Δευκαλίωνος 2) οι Έλληνες του Ομήρου ήσαν η Θεσσαλική εκείνη φυλή, της οποίας αρχηγός ήταν ο λεγόμενος Έλλην 3) αργότερα η λέξη Έλληνες κατέστη το κοινόν όνομα πασών των Ελληνικών φυλών.

Είμαι λοιπόν περήφανη που είμαι Θεσσαλή!