"Η ευχαρίστησή τους ήταν κυρίως αυτή που αντλούσαν απ' τους συγχωριανούς τους και πρωτίστως απ' τον γλωσσικό τους τρόπο".
"Το θετικό παρανόμι ήταν σπάνιο και αποτελούσε μεγάλη τιμή".
"Κέντρο της ζωής τους ήταν ο συγχωριανός και ο κοντοχωριανός τους."
"Η πρώτη κουβέντα γνωριμίας ήταν για την καταγωγή. Πούθ' είσαι, ποιανού είσαι, τι φαμίλια έχεις."
"Ήξεραν να πενθούν γι' αυτό ήξεραν και να χαίρονται, ήξεραν να μοιριολογούν γι' αυτό και τραγουδούσαν" / "Στις μεγαλουπόλεις ο θάνατος είναι [...] κοντά αλλά ταυτόχρονα τοποθετημένος πολύ μακριά, σχεδόν ανύπαρκτος".
"Ο γάμος στον τόπο μου σήμερα είναι ένα κράμα εμπορίου και επιδείξεως. Όταν δε πρωτοχορεύει ο γαμπρός ή η νύφη, συναθροίζονται ανταγωνιστικά στην πίστα όσο πιο πολλοί συγγενείς τους γίνεται και χτυπούν παλαμάκια".
"Δεν ένιωθαν οι άνθρωποι την ανάγκη να ταξιδέψουν". / "Εντούτοις τα γειτονικά συγγενή χωριά ήταν εξαίσιοι τόποι ταξιδιών."
"Οι διαφορές από χωριό σε χωριό ήταν ανεξάντλητες αλλά και μόλις διακριτές".
"Άρχισαν τα άτομα να θέλουν να διακριθούν, να κάνουν περιουσίες και περίβλεπτα σπίτια, να ξεχωρίσουν, να φανούν".
"Σιγά σιγά λυνόταν ο κόμπος των προσώπων [του δικτύου συνοχής της κοινότητας] προς τα πάνω και άρχισαν να φαίνονται τα άτομα".
"Η γιορτή των γενεθλίων του ατόμου [...] στα χωριά δεν υπήρχε..."
"...η μοναδική ιδιότητα του ανθρώπου [...] είναι πλέον η αγοραστική ιδιότητα..."
"Η σχέση πλέον με την φύση έγινε άκρως ετεροβαρής, εκμεταλλευτική, λεηλατική σχεδόν".
"Ακόμα και στα παιδιά η έκπληξη θάμπωσε. ίσως και από την πληθύ πραγμάτων και θεαμάτων."
"Οι γυναίκες γεννούν πλέον με ραντεβού".
"Η τελετή της βαφτίσεως [γίνεται] μέσα σε μια παράκρουση επιδείξεως".
"Η ολοκληρωτική προσήλωση των γονιών στα παιδιά τους τους οδήγησε στην αδιαφορία -μην πω στην χαιρεκακία- για τα άλλα παιδιά". / "παθολογική φιλαυτία"
"Το μοντέλο των μεγαλουπόλεων είχε διοχετευθεί μέσω της τηλεόρασης και στις μικρές πόλεις".
"Ακόμα και τα γενέθλια των παιδιών τα έκαναν έξω απ' τα σπίτια τους, σε μαγαζιά. Τα σπίτια είχαν γίνει πια αμυντικά καταφύγια και αναχωρητήρια, εν εντιθέσει με τη μοναστηρόσπιτα του χωριού."
"Το βάρος που απίθωναν στους ώμους των παιδιών τους οι άνθρωποι ήταν τεράστιο. Πάση θυσία να ξεχωρίσουν, να λάψουν, να τους δικαιώσουν."
(εκδ. ελληνικά γράμματα):
Η γλώσσα του Σωτήρη Δημητρίου και η τόλμη του να γράψει σε ντοπιολαλιά τον έκαναν πασίγνωστο τα τελευταία χρόνια. Η διαφορετική οπτική γωνία με την οποία βλέπει τα πράγματα ξεφεύγει από τη στεγνή λαογραφική ή ηθογραφική. Το κοινωνικό του σχόλιο και η πολιτική διάσταση των πραγμάτων δεν υποννοούνται, δηλώνουν φανερά την ιδεολογική του κατεύθυνση, με την οποία δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσει κανείς.
ΑπάντησηΔιαγραφή