Ίσως είναι η ειρωνεία της τύχης που στις 26 του Οκτώβρη, ρίχτηκαν τα ζάρια της φημολογούμενης διευθέτησης του «ελληνικού» προβλήματος. Λίγο πριν την εθνική μας επέτειο, ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου.Θέλω να πω για την 28η Οκτωβρίου. Εκεί που θα κορυφωθούν οι εορτασμοί για την επέτειο του ΟΧΙ με την Δοξολογία και τη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις. Μεγάλη βέβαια πλέον, μόνο κατ’ ευφημισμό, αφού ήδη τα τελευταία δύο χρόνια, για λόγους οικονομίας έχουν γίνει περικοπές και εδώ. Δεν παρελαύνουν πλέον οι μηχανοκίνητοι σχηματισμοί του παρελθόντος.
Παρελαύνουν όμως άνδρες και γυναίκες των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας της χώρας μας. Οι πραγματικές ασπίδες και τα δόρατα της Ελλάδας. «Αντιπαραγωγικοί» ένστολοι όλοι τους, που άλλοι, απόμαχοι πια, χλευάζονται από αστράτευτους πολιτικούς προϊσταμένους με εμμονές, άλλοι ασπρίζουν πρόωρα στο πιλοτήριο ενός μαχητικού, άλλοι καίγονται ζωντανοί στη μάχη με την πύρινη λαίλαπα, άλλοι εκτελούνται σαν τα σκυλιά στο κατόπι κοινών εγκληματιών και άλλοι χρησιμοποιούνται ως άβουλοι σάκοι του μποξ ή δύναμη κρατικής καταστολής σε μια μάχη οπισθοφυλακών ενός κατ’ επίφαση δημοκρατικού καθεστώτος.
Ανθρωποι σαν και εμάς και αυτοί. Με οικογένειες, γυναίκες, παιδιά, που σε πείσμα των καιρών και δαγκώνοντας τη γλώσσα από πίκρα για την κατάντια της πατρίδας, για άλλη μια φορά, περήφανα, αγέρωχα, θα φορέσουν στολές που έχουν τιμηθεί με το αίμα ηρώων πριν από αυτούς.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να φοράς μια δοξασμένη στολή. Την ξεπερνά ίσως μόνο ο θάνατος για την Πατρίδα. Εκεί, που αυτό το κομμάτι ύφασμα που φορούν, θα είναι και το τελευταίο νεκρικό σάβανο που θα τυλίξει το διαλυμένο σώμα τους.
Όσο όμως ζουν, νιώθουν τιμή όχι μόνο για αυτό που κάνουν, αυτό που συμβολίζουν, παρελαύνοντας. Αλλά κυρίως για αυτά τα μικρά, ανθρώπινα πράγματα που κάθε έναν από αυτούς τους αγνώστους σε εμάς, ανθρώπους, τους γεμίζει με υπερηφάνεια καμάρι, κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουν να φυλάσσουν Θερμοπύλες.
Είναι τα ερευνητικά, καρφωμένα επάνω τους, βλέμματα χιλιάδων πιτσιρικάδων, που με δέος βλέπουν αποφασισμένους άνδρες να κάνουν το έδαφος να τρίζει κάτω από τα πόδια τους, όταν περνούν μπροστά από τα παιδικά τους ματάκια, σε άψογους σχηματισμούς.
Είναι ο γλυκός φθόνος που διαχέεται στην ατμόσφαιρα από χιλιάδες υπάρξεις, που θέλουν να τους μοιάσουν, να γίνουν όπως αυτοί, να πουν και για αυτούς στην οικογένεια, ότι να, στάθηκαν αντάξιοι των αδερφών τους.
Είναι η αίσθηση ότι ακούν πατεράδες και μανάδες να αλλάζουν συχνότητα και ένταση στην αναπνοή τους, από συγκίνηση, ένα κόμπιασμα στον λαιμό, όταν βλέπουν τα παιδιά τους να περνούν από μπροστά τους, ντυμένοι στο χακί, αγέρωχοι φρουροί των ιερών της Φυλής
Είναι η αγάπη που νιώθουν να ξεχειλίζει από χιλιάδες καρδιές, η γλυκιά μυρωδιά και η γεύση από τα χείλη των γυναικών τους, που κάπου χαμένες στο πλήθος, άλλες μόνες, άλλες κρατώντας τα μωρά τους στα χέρια, τους δείχνουν τον σύντροφο, τον άντρα, τον μπαμπά, που τώρα φαντάζει τόσο απόκοσμος και τρομακτικός, ντυμένος ως τα δόντια με σίδερο και ατσάλι, έτοιμα να ξεράσουν φωτιά στο κεφάλι καθενός που θα επιβουλευτεί την ακεραιότητα της χώρας.
Αυτή είναι η μεγαλύτερή τους στιγμή. Να νιώθουν ότι είναι εκεί όλοι τους. Ο πατέρας, ο αδερφός, ο γιος, η γυναίκα.
Αύριο σας καλώ να πάτε όλοι στην παρέλαση. Όχι για εσάς. Αλλά για αυτούς. Θα πάω και εγώ και θα στηθώ όρθιος, όση ώρα και να χρειαστεί, ανάμεσα στα άλλα αδέρφια μου. Ανάμεσα σε πατεράδες, μανάδες, αδερφούς, γιούς, κόρες και γυναίκες. Θα πάω και θα καμαρώσω, άγνωστους σε μένα, λεβέντες.
Και με τη βουβή μου συγκίνηση, με τον υπόκωφο ήχο της καρδιάς μου, που συντονίζεται αρμονικά στο άκουσμα του σκασίματος της αρβύλας στο παγερό οδόστρωμα, με το βλέμμα μου να διαθλάται από τα δάκρυα χαράς, που ντρέπομαι να αφήσω να κυλήσουν στα μάγουλα και προσπαθώ να τα κρατήσω μέσα στα μάτια, με το στήθος τεντωμένο από την υπερηφάνεια, σα να μη μπορούν να ρουφήξουν άλλο τα πνευμόνια μου αέρα, όταν κοιτώ τις Σημαίες και τους σχηματισμούς τους, θα σταθώ εκεί δίπλα και θα τους τιμήσω.
Γιατί μη λησμονείτε αδέρφια μου, Έλληνες.
Δε μας έχουν μείνει πλέον πολλά πράγματα να μας κρατάνε, τώρα που το έρεβος πέφτει απειλητικό πάνω από τους βράχους της γης μας. Η λαλιά και η φύτρα μας, οι μνήμες του παρελθόντος, οι δέλτοι των ηρώων μας και τα νάματα του πολιτισμού μας είναι τα ανοξείδωτα και αστραφτερά μπαγκάζια που πάντοτε κουβαλάνε οι γενιές των Ελλήνων στα δύσκολα ταξίδια της Φυλής.
Μπορεί κάποιοι να πανηγυρίζουν, νομίζοντας ότι στις 26 του Οκτώβρη ενταφιάσανε την οικονομική μας μοίρα στις Βρυξέλλες, αλλά τους θυμίζω ότι στις 28 του Οκτώβρη, εδώ, στην Ελλάδα, στη Γη του Απόλλωνα, οι Έλληνες τιμούμε τις μνήμες μας, δοξάζουμε τους Ήρωές μας. Σπένδουμε στην αθανασία των ψυχών των νεκρών μας.
Και επαναβεβαιώνουμε στο αίμα τους, με ψηλά το κεφάλι, τον προαιώνιο τρομερό Όρκο των αθάνατων Ελλήνων, για να τον ακούσουν στα πέρατα της οικουμένης, ξένοι και ντόπιοι επιβουλείς.
ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου.
Ζήτω το Έπος του ’40.
Σπύρος Σπυρόπουλος
Και στο έπος του 40 οι ψευτοκουλτουλριάριδες του ΣΥΡΙΖΑ που βρήκανε καταφύγιο;στη χώρα του Αλή; ή του Αχμέτ;Αλήθεια εκείνη η αγωνήστρια για τη Δημοκρατία η εκφωνήτρια του πολητεχνείου που βρήσκετε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να κάνουμε, μερικοί είναι λάτρεις της ανταλλακτικής οικονομίας του Συριζα και της αλληλεγγύης των Εξαρχείων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Σύριζα σήμερα, είναι το ΠαΣοκ του '81 σε ιδέες και νεοτερισμούς.