Θυμάσαι;
Κάθε μεσημέρι μετά το διάβασμα έστριβα τη γωνία κι ερχόμουνα να σε πάρω να πάμε για παιχνίδι.Εσύ στημένος στο παράθυρο της κουζίνας, περίμενες.Δεν προλάβαινα να ανοίξω την αυλόπορτα και πεταγόσουν έξω χωρίς καν να δέσεις τα κορδόνια σου."Να μην αργήσετε και να προσέχετε" πάντα η φωνή της μητέρας σου μας ξεπροβόδιζε.
Πότε στο Λάκη για μπιλιάρδο, πότε στο γήπεδο για μπάλλα, πότε έτσι απλά βόλτα στο γεφύρι ή στη μαγούλα με τα ποδήλατα.
Εγω, εσύ, ο Νίκος, ο Μανώλης, ο Βασίλης, ο Αποστόλης, ο Γιώργος, ο Χρήστος, ο Αχιλλέας, ο Τάσος, ο Κλεάνθης, ο Χάρης, ο Μίμης, ο Βαγγέλης, ο Δημήτρης, ο Σάκης και όλοι οι άλλοι. Οι φίλοι μας.
Πως γινόταν και βρισκόμασταν αμέσως ποτέ δεν το κατάλαβα.Χωρίς καν ένα τηλέφωνο χωρίς καν ραντεβού.Είμασταν πάντα εκεί, ο ένας δίπλα στον άλλο.Με τις σκανταλιές μας, με τα αστεία μας και με τους τότε ηλικιακούς προβληματισμούς μας.Θα πάω στην πόλη για δουλειά έλεγες απο τότε.Θα φύγω απο το χωριό,δεν με χωράει, δεν μπορώ στα χωράφια.Το ονειρευόσουν.Και τό κανες.Εγινες ο γραφιάς που επιθυμούσες!
Είμαι περήφανος για σένα, το πίστευες και το πέτυχες.Μεγαλώσαμε φίλε και κάναμε οικογένειες πια.Πολύ μακριά ο ένας απο τον άλλο και χωρίς επαφή.
Γιατί φίλε;
Αποροφηθήκαμε στα προβλήματα της ζωής και ξεχάσαμε ο ένας τον άλλο.Ούτε τηλέφωνο πια.
Εγω όμως πάντα μαθαίνω νέα σου και χαίρομαι.
Εσυ ζείς ανάμεσα σε τέσερα εκατομύρια κι εγω ακόμα εδω, ανάμεσα στους χίλιους τετρακόσιους που άφησες φεύγοντας πίσω σου.Είμαστε όμως όλοι καλά και πότε πότε πιάνουμε την κουβέντα και σε θυμόμαστε.
Ναι, θυμόμαστε και είναι σα να μην πέρασε μια μέρα.
Πατάμε τις ίδιες πατημασιές που πατούσαμε και τότε, στο ίδιο γήπεδο, στην ίδια γειτονιά, στο ίδιο μαγαζί.Πιό βαριά τα βήματά μας τώρα.Πιό γρήγορη όμως η σκέψη μας σε κείνα τα χρόνια, άραγε γιατί;
Μας λείπουν;
Ίσως.
Μερικές φορές μου έρχεται ακόμα και η μυρωδιά εκείνης της εποχής και η καρδιά μου λαχταρά να τη νιώσει.Δε γίνεται όμως.Πέρασαν τα χρόνια.Δεν ξέρω αν ποτέ επιστρέψεις, δεν ξέρω αν θα ρθείς να με βρείς,εκείνο που ξέρω είναι οτι εγω θα είμαι εδω και θα σε περιμένω φίλε.
Θα σε περιμένω να κάνουμε και πάλι τη βόλτα μας....
Κουτσιαριώτης Νοσταλγός
+100000
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνα συγκινητικό κείμενο. Κατά τη γνώμη μου αγγίζει πάρα πολλούς ανθρώπους. Όλοι έχουμε ένα παιδικό φίλο ο οποίος έφυγε και πήγε στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα ή σε κάποια άλλη πόλη της Ελλάδας και για τον α' β' λόγο χάθηκε η επαφή. Όταν το διάβασα ειλικρινά συγκινήθηκα!! Πολύ καλό, μπράβο.
ΑπάντησηΔιαγραφή