- 23-10-2002 ως 23-10-2012

Σε λίγες ώρες συμπληρώνονται 28 έτη παρουσίας μου σε αυτό το κόσμο.
Δέκα χρόνια από τότε που έγινα ενήλιξ και δέκα χρόνια από τότε που ήρθα και ξέμεινα σε αυτή τη πόλη.
Πρόκειται για καθαρά αυτοβιογραφικό ποστ - tribute στη τελευταία δεκαετία μου (18-28)


 - Χωράνε άραγε δέκα χρόνια σε δύο σελίδες ;;

23 Οκτώβρη 2002.
Είχα δεν είχα δύο μήνες μετακομίσει μόνιμα Αθήνα, και τα μαθήματα στη νομική δεν είχαν ξεκινήσει λόγω απεργιών. Πέρασα δυο μήνες περιφερόμενη γνωρίζοντας την πόλη, βγαίνοντας για καφέ στη Φωκίωνος στη Κυψέλη όπου έμενα με τη συγκάτοικο τη Γιώτα, γνωρίζοντας νέες παρέες, και έχοντας αυτό το συναίσθημα ανεμελιάς και απόλυτης ελευθερίας που σου δίνει κάθε καινούρια αρχή.
Τότε χρειαζόσουν για να ζήσεις άνετα ως φοιτητής 450 ευρώ και μπορούσες να πληρώνεις νοίκι, λογαριασμούς, και προσωπικά έξοδα με μεγάλη ευκολία.
Έκανες και αποταμίευση μη σου πω.
Εποχή παχιών αγελάδων, μόλις που συνηθίζαμε στο ''ευρώ'', το εισιτήριο στο αστικό έκανε 0,20 λεπτά, το τυλιχτό σουβλάκι 0,80 και η ελάχιστη διαδρομή στο ταξί 1,50 ευρώ.

Είπα λοιπόν να γιορτάσω τα 18α γενέθλιά μου και παράλληλα και τη νέα μου αρχή στην Αθήνα. Αποφασίσαμε με τη συγκάτοικό μου να καλέσουμε όποιον ξέραμε και να φέρει και αυτός όποιον ήθελε, στο δυάρι στη Κυψέλη για το ''παρτυ γενεθλίων''.
Πλάκωσε πολύς λαός δε τους ξέραμε και όλους, σε κάποια φάση ήρθε η διπλανή γριά να παραπονεθεί για φασαρία της άνοιξε τη πόρτα ένας τυπάς με ράστα (ούτε γω τον ήξερα) - εφριξε η γριά και κάλεσε την αστυνομία. Ήταν (λέω ήταν γιατί πέθανε) από αυτές τις γριές τις αστικής τάξης που ταν 200 χρονών έπαιζε πιάνο και έκανε μαθήματα γαλλικών, και μεις ήμασταν οι ''απολίτιστοι βλάχοι''.
Εκείνη την εποχή στη νυχτερινή Αθήνα είχε μεγάλη πέραση η house μουσική, η τρέντυ νεολαία έβγαινε στο Plusoda και στο Umatic.
Εμείς βέβαια όπως κάθε πρωτοετής που σεβόταν τον εαυτό του προτιμούσαμε τα πάρτυ της ΑΣΟΕΕ, της Παντείου και της Νομικής. Ά και του Πα.Πει άμα βρίσκαμε μεταφορικό μέσο.

Τις πρώτες Απόκριες του πρώτου έτους, φυσικά πήγαμε στο καρναβάλι της Πάτρας και το Μάη πήγαμε στην καθιερωμένη φοιτητική εκδρομή στη Μύκονο. Μόδα μαλλί κόκκινο ή καστανό και πολλές ξανθιές τούφες από κάτω.

2ο έτος - Σεπτέμβρης του 03
- Μετακόμισα μόνη στο Παγκράτι.
Ήταν τρομερά δύσκολο να βρεις σπίτι υπήρχε τεράστια ζήτηση και μικρή προσφορά και σου νοίκιαζαν τη κάθε τρύπα ένα καρο λεφτά.
Εκείνο το χειμώνα εργάσθην σαν κάθε φοιτητής που σέβεται τον εαυτό του στον ΟΤΕ στο 131. Μισθός part time 350 ευρώ. (Τώρα δέκα χρόνια μετά έχουν αυξηθεί οι ώρες από 4 σε 6 και ο μισθός είναι 280-290)
Παράλληλα στη πόλη επειδή προετοιμαζόταν για Ολυμπιακούς Αγώνες επικρατούσε ένα χάος. Ξηλωμένοι δρόμοι, πεζοδρόμια, κλειστοί σταθμοί του μετρό, (τότε λειτουργούσε μόνο Σύνταγμα - Εθν.Αμυνα - και Δάφνη - Σεπόλια), και κυκλοφορούσαν τα παλιά τρόλεϊ αυτά τα ρώσικα.  Ακολούθησε το κύμα πορειών για το πόλεμο στο Ιράκ, που πηγαίναμε μετά από ολονύκτιες κρεπάλες.
Πρωτοαγοράσαμε τα πρώτα pc ο καθείς, που τα χρησιμοποιούσαμε για να βλέπουμε dvd, γιατί δεν υπήρχε ADSL. Μπαίναμε online με κάτι προπληρωμένες κάρτες από το περίπτερο που πληκτρολογούσες 900 κωδικούς.
Ήρθαν και οι Ολυμπιακοί, τα Ζέπελιν, και έλειψα εκείνο το καλοκαίρι δύο μήνες στις Μηλιές και γυρίζοντας στην τελετή λήξης νόμιζα ότι πήγα σε άλλη πόλη.
Είχαν αλλάξει τα πάντα ακόμα και τα δρομολόγια των αστικών. Πολιτισμικό σοκ.
Ήσυχες χρονιές, πηγαίναμε στο αναγνωστήριο να διαβάσουμε (Ιπποκράτους 15) ή στα sturbacks όταν ήταν γεμάτο. Πίναμε καφέ στο κυλικείο και λέγαμε και το φλυτζάνι. Κάποια στιγμή βρέθηκα να τραγουδάω με μια αυτοσχέδια μπάντα μιας βδομάδας σε πολιτιστικό διήμερο της ΚΝΕ στη νομική. Μόδα τα φούξια καλσόν και οι λευκές μπότες.

2005-06
Αλλάζω σπίτι και νοίκιασα την από πάνω γκαρσονιέρα στη πολυκατοικία της Ροδάνθης, μια πολυκατοικία στο Παγκράτι με θυρωρό, δύο ασανσέρ και περίπου 75 διαμερίσματα. Δε μας ήταν δύσκολο να χτίσουμε σχέσεις αγάπης και μίσους με τους υπόλοιπους ενοίκους, κυκλοφορούσαμε με πιτζάμες πάνω κάτω, ξεμέναν σπίτια μας και άλλοι φίλοι και ήμασταν μια μεγάλη παγκρατιακή οικογένεια.
Μέχρι και η γιαγιά μου βρήκε γνωστή της να κατοικεί σε αυτή τη πολυκατοικία.
Καλοκαίρι του 07, μετατίθεται η πολυαγαπημένη αδερφή στην Αθήνα οπότε αναγκάστηκα μετά λύπης να αποχωριστώ τη σούπερ πολυκατοικία και να πάω 30 μέτρα παραπέρα να νοικιάσω δυάρι να χωράμε με τη μικρή. Τότε ακόμη μέρες ευημερίας, τα ενοίκια ήτο πανάκριβα.
Η νομική μας είχε κουράσει χρωστούσαμε κάτι λίγα αλλά δύσκολα μαθήματα και τα σέρναμε. Ξεκίνησα κάτι δουλειές να μη βαριέμαι, όχι σε δικηγορικά γραφεία τα απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι, (μετανιώνω που δεν είχα ξεκινήσει νωρίτερα να κάνω τέτοιες μικροδουλειές να μαζέψω περισσότερες εμπειρίες).
Ξεκίνησα με promotion. Εύκολα λεφτά και κάθε φορά κάτι διαφορετικό. (Κάρτες σε τράπεζες, κοσμοκάρτες σε καφετέριες μέχρι και στην έκθεση horeca στο Ελληνικό που διαφήμιζα κάτι επαγγελματικούς φούρνους για εστιατόρια).
Η νομική κλειστή με καταλήψεις, ξεκίνησα αγγλικά να πάρω το proficiency - όχι ιδιαίτερα - σε τμήμα με άλλα 5 ρεμάλια - η δασκάλα συνομήλικη μου, περάσαμε τέλεια, μάθαμε αγγλικά και ήπιαμε και πολλές μπύρες.
Άλλαζαν οι παρέες γιατί στα τέλη των σπουδών γίνανε ανακατατάξεις - φύγαν για επαρχία, κάναν μεταπτυχιακά αλλού κτλ.
Χειμώνας 07-08 και 08-09 περνούσα τις νύχτες σε μπαράκια με την Πολωνή φίλη μου Αγνή και τον τυνήσιο Καρίμ.
Multicultural παρέα, γούσταρα τρελά που η νοοτροπία τους απείχε πολύ από την υπερπροστατευτική κουλτούρα της ελληνικής οικογένειας.Οικογένεια μετά τα 18 ήταν οι φίλοι, και επενδύουμε σε αυτούς και χτίζουμε ωραίες σχέσεις. Πέρασα υπέροχα μαζί τους και μου λείπουν και οι δύο καθώς φύγανε - τι θα έκαναν άλλωστε στη ψωροκώσταινα του σήμερα ;;
Η σύνθεση δημοσίου και τελευταίο μάθημα να μην περνιέται με τίποτα στη νομική για 3 εξεταστικές - οπότε παράλληλα και για να μην πάω φυσικά σε γραφείο δούλευα σε νομική ιστοσελίδα - ηλεκτρονικό νομικό βιβλιοπωλείο - και στο καφέ του ιδίου στην περιοχή της Ευελπίδων - όπου έριξα κάποτε το δίσκο πάνω σε εναν Εισαγγελέα και τον περιέλουσα για τα καλά.
Στις γιορτές έκανα υπηρεσίες ζογκλέρ σε παιδικά πάρτυ - τεράστια επιτυχία και η καλύτερη δουλειά που χω κάνει έβερ.
Ε πέρασα κάποια στιγμή και το κωλομάθημα ορκίστηκα έγινα ασκούμενη, έπιασα σε γραφείο δουλειά δε γινόταν να το αποφεύγω εσαεί - και έκτοτε κάνω το δικηγόρο.
Τα χρόνια μεταξύ 09-12 πέρασαν με δουλειά, εξετάσεις συλλόγου, μικρά και πολλά ταξίδια στο εξωτερικό σε φίλους που ζουν έξω.
Πλάκωσε κρίση και μνημονηίλα, - αποχαιρετήσαμε για εξωτερικό πολλούουουους φίλους- και συνεχίζουν να φεύγουν με αμείωτο ρυθμό.
Η σίστερ με την οποία συγκατοίκησα 4 χρόνια  μετακόμισε στι Βόλο και διατηρώ το σπίτι που το 07 νοικιάσαμε μαζί - με μειωμένο ενοίκιο.
Ωριμάσαμε, άρχισαν οι παλιές φοιτητικές κοριτσοπαρέες να χουν μετατραπεί σε φίλες σκορπισμένες στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, με σύντροφο, άλλοτε σύζυγο άλλοτε παιδί ή και παιδιά..
Πλέον οι παλιοί συμφοιτηταί αντί των ανγνωστηρίων της Ιπποκράτους πίνουμε καφέ στα κυλικεία της Ευλπίδων και φοράμε λίγο πιο σοβαρά ρούχα.
Σιχτηρίζουμε τη δύσκολη καθημερινότητα του νέου δικηγόρου στην Ελλάδα και δη στην Αθήνα του 2012, πολλοί δε ''ξεκαβάλησαν'' το δικηγοροκαλάμι που΄χαν καβαλήσει από πιτσιρίκια λίγο απότομα.

23-10-2012.
Σε λίγες ώρες κλείνω τα 28.
- Εντάξει δε μου φαίνεται ούτε πολύ ούτε λίγο.. Εξάλλου είναι τόσο σχετικός ο χρόνος. Τι σημασία έχει ποσές φορές γύρισε η γη γύρω από τον ήλιο όσο εσύ είσαι πάνω της ;;;
Το μόνο που αξίζει είναι το ταξίδι..οι στιγμές, οι άνθρωποι, η όποια σοφία αποκόμισες και σε διαμόρφωσε.
Θα κάνω γενέθλια ή στο γραφείο ή μονη σπίτι με την κολωγρίπη που με έχει κλείσει μέσα ήδη τρεις μέρες, και αντί τουρτας θα καταναλώσω βιταμίνες και σιρόπι βήχα. (Αυτό στα 18 θα μου στοίχιζε - τώρα δε με χαλάει καθόλου - βρήκα και χρόνο να γράψω το ποστ.)  ....Ου γαρ έρχεται μόνον...

Σας ευχαριστώ όλους όσους υπήρξατε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συνοδοιπόροι για λίγο ή πολύ όλα αυτά τα χρόνια.. πάμε τώρα για τα δέκα επόμενα..  αα και χρόνια μου πολλά ! 

Κατερίνα Νοτοπούλου 

(Σκόπιμα παραλείπω αναφορές σε έρωτες - σχέσεις - απώλειες κτλ - επέλεξα περισσότερο να κάνω αναφορές στις συνήθειες και δραστηριότητες εμού, των φίλων και της γενιας αυτής της εποχής και να δώσω ένα μίνι στίγμα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας αυτών των δέκα χρόνων - thanks που με διαβάσατε)