- "Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ..."

Ξεκινάω να γράφω αυτό το κείμενο χωρίς να ξέρω που θα με βγάλει στο τέλος.
Απλά έχω την αρχή και όλα τα άλλα ας βγουν και ας φανερωθούν απο μόνα τους.

Τον τελευταίο καιρό βιώνοντας όλη αυτήν την τρελή κατάσταση νοσταλγώ τα παιδικά μου χρόνια τα οποία δεν ήταν εύκολα αλλά ήταν ανθρώπινα.
Θυμάμαι τον εαυτό μου στα τέλη της χούντας να έρχομαι μαζί με τους γονείς μου από την Γερμανία για καλοκαίρι αλλά να φεύγουν αυτοί μόνοι τους και γω να πρέπει να συνεχίσω την ζωή μου μαζί με τον παππού και την γιαγιά μου.
Μπορεί ο πόνος να ήταν μεγάλος που ένιωθα και δεν καταλάβαινα και πολλά αλλά τώρα έχω την εμπειρία να ξέρω ότι τότε ήρθα σε επαφή με την ανθρώπινη φύση μου.
Σταμάτησα να ζω μέσα στα κλουβιά της Γερμανίας και ενώθηκα με την φύση του χωριού μου.

Θυμάμαι τον παππού μου να αρμέγει την αγελάδα το πρωί και να μας φέρνει το γάλα.
Θυμάμαι να τρέχω ξυπόλυτος στη σκόνη, θυμάμαι τον εαυτό μου προστατευτικό με την μικρότερη αδερφή μου, θυμάμαι να ανεβαίνω στα δέντρα, να χτυπάω, να είμαι συνέχεια λερωμένος από τα χώματα, θυμάμαι την διατροφή μου χωρίς κρέας αλλά με όλα τα καλά του μπαξέ, θυμάμαι να έχω μεγαλώσει με έναν τρόπο που σήμερα απαγορεύεται να μεγαλώσει ένα παιδί γιατί θα αρρωστήσει από τα μικρόβια της φύσης η απλά δεν πρέπει.

Το πιο έντονο όμως που ένιωθα ήταν μίσος για τα λεφτά τα οποία θεώρησα αιτία ώστε να χωρίσει η οικογένειά μου και να πρέπει να μεγαλώσω χωρίς εκείνη την αγάπη της μάνας.
Και έρχομαι στο σήμερα το οποίο ζω για να απαντήσω στον εαυτό μου γιατί νοσταλγώ κάτι χρόνια δύσκολα;

Μα φυσικά γιατί ήταν ανθρώπινα γιατί άλλο θα μπορούσα να νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια
Μα ο κόσμος εξελίχτηκε, ο άνθρωπος έχει πιο πολλές γνώσεις, η τεχνολογία κάνει θαύματα, είναι ο αντίλογος της λογικής του κεφαλιού μου απέναντι στην ψυχή μου.
Εδώ είναι που δεν αντέχει η ψυχή μου την κοινή λογική, εδώ είναι που δεν θέλει η ψυχή μου κανένα καλούπι των καλουπαδων της ελίτ.
Εδώ είναι η μάχη που παίζεται κάθε μέρα μέσα μου και γύρω μου.

Πάση θυσία προσπαθούν αυτοί οι καλοί πολιτικοί τρέχοντας όλη μέρα μαζί με αυτούς τους καλούς τραπεζίτες να σώσουν την κοινή λογική και να σωπάσουν την ψυχή την δικιά μου, την δικιά σου και να εξαφανίσουν το κάθε τι ανθρώπινο που υπάρχει.

Σήμερα νιώθω τυχερός που μεγάλωσα με τον παραπάνω τρόπο και ας μου στοίχισε μια χρόνια αιχμαλωσία μέσα στα "ναρκωτικά" .
Δεν μπήκα σε κανένα καλούπι και η απουσία της μητρικής μου αγάπης μου έδωσε το κουράγιο να αγαπώ το κάθε τι ανθρώπινο.
Διαβάζω καθημερινώς πολλά κείμενα και ειδήσεις για όλη την σημερινή κατάσταση μα απουσιάζει παντελώς από παντού η λέξη αγάπη.

Ναι...!!! απουσιάζει η λέξη ΑΓΑΠΗ από τον κάθε πολιτικό που θέλει να σώσει εμένα και χώρα μου.
Απουσιάζει η λέξη ΑΓΑΠΗ από όλο το σημερινό συναλλαγματικό σύστημα γιατί τα νούμερα είναι υπεράνω.
Απουσιάζει από την κοινή λογική η λέξη ΑΓΑΠΗ γιατί πετυχημένος είναι αυτός που έχει λεφτά και όχι αυτός που ζει με αγάπη προς το όλον.
Πόσες σχέσεις άραγε χτίστηκαν γύρω από το πόσα έχει ο γαμπρός και τι δουλειά κάνει και σήμερα στα δύσκολα γκρεμίστηκαν σε μια στιγμή με την πρώτη φουρτούνα.
Γιατί άραγε;
Πόσα παιδιά ενήλικες σήμερα δεν καταριούνται το καλούπι που τους χάρισε ο μπαμπάς;

Μα αφού ο κόσμος εξελίχτηκε!!!!!!
Δεν εξελίχτηκε ψυχή μου αλλά μπήκε στο χειρότερο καλούπι που έχτισε ποτέ ο άνθρωπος.
Βλέπω την ανιψιά μου να μεγαλώνει και προτού μπει σε κάποιο καλούπι γίνομαι ο καλύτερος μαθητής απέναντι της και νιώθω πως είναι η απλότητα, η αθωότητα, ο αυθορμητισμός του να κάνεις αυτό που νιώθεις και όχι να κάνεις αυτά που πρέπει και νιώθω την θλίψη να διαπερνά όλο μου το κορμί και να βαραίνει η ψυχή μου και ταυτόχρονα το κεφάλι μου να αναζητά την ευτυχία μέσα στα πληρωμένα καλούπια.

Φωνάζει η ψυχή μου βοήθεια μα δεν ακούει κανείς, τα αυτιά βούλωσαν από την πολύ ευτυχία της οθόνης και της εξέλιξις του ανθρώπου.
Η μοναξιά εξαπλώθηκε μέχρι και το τελευταίο δωμάτιο όπου κατοικεί κάποιος άνθρωπος.
Ναι αυτή είναι η εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Η λύση είναι μια και μοναδική όσο έχουμε ακόμη ανάσα και χτύπο καρδιάς, η ένωση της ψυχής με τον πραγματικό κόσμο, ας αφήσουμε τα πρέπει και να δούμε αυτά που χρειαζόμαστε στον πραγματικό φυσικό μας κόσμο
Οι απαντήσεις και οι λύσεις είναι πάντα μέσα στην ψυχή του κάθε ανθρώπου και ήρθε η ώρα η να την πουλήσουμε για ένα κομμάτι σάπιο ψωμί η να την αφήσουμε να ελευθερωθεί.

Και για να κλείσω θα δανειστώ κάποια λόγια από ένα τραγούδι των Κατσιμιχέων:

"Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ 
και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω...."