.jpg)
Παιδί: «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα;».
Πατέρας: «Γιατί νικήσαμε, πετύχαμε λύση, παιδί μου!».
Παιδί: «Πάλι νικήσαμε, πατέρα;»
Πατέρας: «…»
Παιδί: «Αυτή δεν είναι η 17η λύση που πετυχαίνουμε, πατέρα;».
Πατέρας: «Ναι, αλλά αυτή είναι πραγματική λύση, παιδί μου».
Παιδί: «Πώς το ξέρεις αυτό, πατέρα;».
Πατέρας: «Γιατί τώρα θα μας το μειώσουν κατά 40 δισ. ευρώ το χρέος, παιδί μου»
Παιδί :«Και την προηγούμενη φορά που μας κουρέψανε 100 δισ. ευρώ από το σχολείο μου, από το ταμείο σου κι από το νοσοκομείο μας, το χρέος δεν έφτασε πάλι εκεί που ήταν πριν από το κούρεμα κι ακόμα παραπάνω, πατέρα;»
Πατέρας: «…»
Παιδί: «Και ποια άλλη λύση πετύχαμε, πατέρα;».
Πατέρας: «Τώρα πετύχαμε ότι το 2020 το χρέος θα είναι μόνο 125% του ΑΕΠ, παιδί μου».
Παιδί: «Τι μου λες, πατέρα!».
Πατέρας: «Ναι, παιδί μου!».
Παιδί: «Μα και το 2010 που αρχίσανε τα Μνημόνια, το χρέος μόνο 125% του ΑΕΠ δεν ήτανε, πατέρα;»
Πατέρας: «…»
Παιδί: «Καμία άλλη λύση πετύχαμε, πατέρα;»
Πατέρας: «Θα μας μειώσουνε τα επιτόκια, θα μας επιστρέψουνε και τα κέρδη τους από τα ομόλογά μας, παιδί μου».
Παιδί: «Θα μας μειώσει και η τράπεζα το επιτόκιο για το στεγαστικό, θα σου επιστρέψουνε κι εσένα το μισθό και του παππού τη σύνταξη, πατέρα;».
Πατέρας: «…».
Παιδί: «Τελικά, τι μένει, πατέρα;»
Πατέρας: «Θα μας δώσουνε τη δόση, παιδί μου».
Παιδί: «Από τις προηγούμενες δόσεις, εσύ πήρες τίποτα, πατέρα;»
Πατέρας: «…».
Τρυφερές – οικογενειακές στιγμές.
Η μήπως όχι και τόσο φανταστικές;…!!!
Κάθε σώφρων δανειολήπτης είτε είναι φυσικό πρόσωπο είτε κράτος, οφείλει να εκμεταλλεύεται προς όφελός του τέτοια μεγάλα διαστήματα «ηρεμίας» που του εξασφαλίζουν οι δανειστές του. Οφείλει να ξεπερνά τον προηγούμενο «κακό» εαυτό του, να αλλάζει συνήθειες, να εργάζεται περισσότερο, να αποταμιεύει το περίσσευμά του, να εξορθολογίζει τις δαπάνες του, να προσπαθεί να αυξήσει το εισόδημά του, να μην δημιουργεί καινούρια χρέη, άσχετα αν έχει σκοπό να αποπληρώσει ή όχι τα αρχικά δάνειά του. Πολύ περισσότερο, αν πρέπει τελικά να τα αποπληρώσει, αφού σε αντίθετη περίπτωση θα μείνει εκτός του «δανειακού νυμφώνος» και κάτι τέτοιο στις μέρες μας ισοδυναμεί με οικονομική ασφυξία και μαρασμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ερώτημα που τίθεται στον καθένα μας είναι: «και τώρα τι κάνουμε;». Όχι μονάχα οι κυβερνώντες αλλά και κάθε φορολογούμενος πολίτης οφείλει τούτη την στιγμή να αναρωτηθεί εντός του με το ίδιο ερώτημα. «Τι κάνουμε»; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα έχει άμεση συνάφεια με την απάντηση σε ένα άλλο ερώτημα που κανείς ακόμη από τους κυβερνώντες δεν έχει θέσει ωμά και απροκάλυπτα στους πολίτες: «που θέλουμε να πάμε ως χώρα και ως κοινωνία;».
Το σίγουρο είναι πως δεν μπορούμε να επιστρέψουμε εκεί που ήμασταν: στην στρεβλή «ανάπτυξη» με δανεικά που την πληρώσαμε ακριβά και θα την πληρώνουν πιθανώς και οι επόμενες γενιές των Ελλήνων. Οι παλιοί «δανεικοί παράδεισοι» έχουν τελειώσει για μας μαζί με τα φθηνά δανεικά κεφάλαια που «τρομπάρισαν» αδίστακτοι και ιδιοτελείς πολιτικοί στην μεταπολιτευτική οικονομική μας φούσκα. Επειδή η παλιά φούσκα έσκασε πια και επειδή κανείς δεν μας δανείζει ξανά, ώστε να «τρομπάρουμε» αέρα – λεφτά σε μια καινούρια.
Όσοι υπόσχονται μια καινούρια τσίλικη, γυαλιστερή φούσκα ευημερίας με επιστροφή στο πρόσφατο παρελθόν της κρατικής σπατάλης, της ρεμούλας και της ασυδοσίας, είναι αδίστακτοι ψηφοθήρες και ψεύτες, αφού καταπίνουν την γλώσσα τους αμάσητη όταν τους ρωτήσει κανείς που θα βρούνε τα χρήματα που είναι απαραίτητα για κάτι τέτοιο. Αν υπήρχε και η παραμικρή πιθανότητα να επιστρέψουμε σε αυτή την μακάρια κατάσταση να είστε βέβαιοι πως θα την είχαν ανακαλύψει εν ριπή οφθαλμού τα «τσακάλια» του «Πασοκικού Συστήματος» και δεν θα είχαν καταντήσει στα αζήτητα της πολιτικής ιστορίας!
Όσο εμείς οι πολίτες ελκόμεθα τυφλά και άκριτα από πολιτικούς «βοσκούς» που σφυράνε στις φλογέρες τους μαυλιστικούς σκοπούς κούφιας επανάστασης και χωρίς αντίκρισμα πατριδολαγνείας, τόσο πιο ανίσχυρη θα εμφανίζεται η πολιτική βούληση αυτών που μπορούν να φέρουν σε πέρας τις τιτάνιες μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για τον μετασχηματισμό της χώρας. Ουδείς είναι άμοιρος ευθυνών τελικά, ακόμη και όταν θέλει να πιστεύει κάτι τέτοιο.
Ο χρόνος τούτη την κρίσιμη ώρα είναι το πολυτιμότερο αγαθό για την χώρα. Μάλλον γι' αυτό δε θα πρέπει να γελάμε...