- Και το όνομα αυτής....

Αφορμή για το σχολιό μου είναι μια συζήτηση που είχαμε στην παρέα μας σήμερα το απόγευμα στον "Λόφο".
Στην Ελλάδα, συνεχίζουμε να κρατάμε μερικά χαζά έθιμα ακόμα.
Ένα από αυτά είναι, το να δίνουμε στα παιδιά μας τα ονόματα των γονιών μας, και καλά αν είναι όμορφα κι ωραία, αν όμως είναι “απαίσια”  για τον αιώνα μας, και ακόμη περισσότερο για τον επόμενο, που έρχεται.

- Ρε καλοί μου, ρε χρυσοί μου, δεν είναι όνομα αυτό που πάτε να δώσετε του παιδιού σας.
Εκεί αυτοί.....
- Όχι, έτσ'ι θα του βαφτίστι, έτσ'ι είνι του σουστό.!!!
- Ρε δεν είναι όνομα αυτό, αρρώστια είναι.
- Όχι, έτσ'ι θα του βαφτίσουμι πάει κι τελείουσι
- Ρε θα φωνάζουν το παιδάκι αργότερα οι άλλοι και θα νομίζει ότι το δουλεύουν, θα ‘χει μια ζωή ψυχικό τραύμα.
 - Όχι, έτσ'ι θα του βγάλουμι
- Μη ρε....
- Τι λες ρε, το όνομα του πατέρα μου και της μάνας μου ρε;
- Και τι φταίει ρε το μωρό αν ο μαλάκας που βάφτισε τη μάνα η τον πατέρα σου είχε άχτι τον παππού σας ρε κόπανοι και δέν τον χώνεβε; Το συνεχίζετε βεντέτα εσείς;

Και το όνομα αυτής…. Χαραλαμπία.!!!
Αντε τώρα να σε φωνάζουν έτσι μια ολόκληρη ζωή.....Δηλαδή.. έλεος!!!!