Αφ’ ότου "έφυγες" πέρασαν χρόνια 65.
Τις διηγήσεις σου, μου διηγήθηκε η κόρη σου και μάνα μου.
Για τις αδυσώπητες μάχες με τον μακρύ ποδαρόδρομο μέχρι να φτάσεις στο σχολειό, με τους βαρείς χειμώνες για να επιβιώσουν τα ζωντανά, με τη γη για να καρπίσουν τ’ αμπέλια κι έβγαλαν ρόζους τα χέρια σου για ένα καρβέλι ψωμί που κόβονταν στα δέκα κομμάτια για λίγες πατάτες που ήταν καθημερινό δείπνο, για μια λάμπα το βράδυ που να θυμίζει το φως, τις αδυσώπητες μάχες να μη φύγουν τα παιδιά σου στα ξένα, να μη σβήσει η ελπίδα των ανθρώπων για μια ζωή καλύτερη…
Για τον άγριο πόλεμο και τους μυριάδες νεκρούς, για το διωγμό και το φόβο απ’ τους ανακηρυχθέντες...νικητές.
Αγαπητέ μου παππού τα νέα από δω απαράλλαχτα είναι και ίδια.
Η γη να ρημάζει οι νέοι να φεύγουν, γέροι στη φτώχεια τα σχολειά κλείνουν η λάμπα ανάβει ξανά
το μέλλον οπισθοχωρεί βίαια.
Αν σκέφτεσαι να ξανάρθεις....να το σκεφτείς καλά.!!!
...ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ,ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ,ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΘΑ'ΝΑΙ!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κάθε γενιά πρέπει να περάσει μια μορφή πολέμου - κατοχής........Μόνο κρίμα που οι γονείς μας -άτυχοι γαρ- θα υποστούν τις χρεωκοπίες και τα συναφή δυο φορές.
ΑπάντησηΔιαγραφή