Οι Μυρουδιές του Χωριού

Περπατούσες στίς γειτονιές του χωριού και οι μυρουδιές σου έσπαγαν την μύτη.
Μικρά και φτωχά τα σπίτια...πολλές οι κατσαρόλες και με τον απορροφοτήρα να μην έχει ανακαλυφθεί ακόμα.
Ξεχώριζες τα φαγητά με την μύτη.

Ο πελτές στο φόρτε του και με τα άδεια τενεκέδια του γλάστρες στις αυλές...τα μικρότερα δίπλα στην "μπανιέρα"(σκάφη) για ξέβγαλμα.
Εμπαινες στην ρούγα και νόμιζες ότι έμπαινες σε μαγειρείο με πολλές κουζίνες.

Η γκαζιέρα αγκομαχούσε να ψήσει το φαϊ και αν ήταν γκοτζίλας δηλαδή κατεψυγμένο κρέας χρειαζότανε ένα μπετονάκι πετρέλαιο.
Πού να βράσει ο προϊστορικός αλλά και πού να θυμίσει το πραγματικό κρέας.
Από το μάσημα καταλάβαινες ότι ήταν ζωϊκή τροφή καθ ότι ήταν άνευ γεύσεως.

Το τηγάνι ήταν η χαρά των παιδιών, κεφτέδες, πατάτες τηγανιτές άφθονες, αυγά τηγανιτά και φυσικά επιδόρπιο τηγανίτες ή φέτα ψωμί με ζάχαρη από πάνω.
Οι μυρουδιές από το τηγάνισμα των ψαριών....μαρίδα κυρίως με τον ψαρά να περνάει με το τρίκυκλο....κυρίως μαρίδα πουλούσε γνωρίζοντας την επιθυμία της τσέπης της αξιότιμης πελατείας του.

Η γκαζιέρα και το πετρογκάζ το καλοκαίρι θα έβγαινε και στην αυλή για τηγάνισμα προκειμένου να προστατευθεί η κάμαρα από την μπόχα και την κάπνα.
Μπόλικο αλεύρωμα η μαρίδα...ξεροψήσιμο και γινότανε λουκουμάς.
Η πρωϊνή κουβέντα στην γειτονιά από τις νοικοκυρές ήταν τι θα έβαζαν στην κατσαρόλα της ημέρας.
Ότι έφιαχναν θα το έτρωγε η οικογένεια μεσημέρι και βράδυ και αν έμενε σπανίως κάτι θα έμπαινε στο ψυγείο του πάγου για όσους είχαν ή στην σίτα, που τα προφύλαγε απο τα έντομα για να φαγωθεί την επόμενη ημέρα υποχρεωτικά γιατί η συγκεκριμμένες οικιακές συσκευές ήταν περιορισμένης ευθύνης.

Ο φούρνος που είχε παλιά κάθε σπίτι έψηνε "το νοστιμότατο χωριάτικο ψωμί, τις πίτες, τα φαγητά, τα γλυκά και τα κουλουράκια". Ψωμί αρχικά έψηναν μία φορά την εβδομάδα γιατί δεν είχαν χρόνο, επειδή ήταν ολόκληρη την ημέρα στα χωράφια. Σήμερα έχει σταματήσει να καπνίζει ή γκρέμισε από την αχρηστία.

πίσω στα παλιά