Πρόκειται για έναν τόμο100 σελίδων, που περιλαμβάνει τις συλλογές «Ελεγεία της Οξώπετρας» και «Δυτικά της λύπης» σε μετάφραση και εισαγωγή του βρετανικής καταγωγής, Έλληνα μεταφραστή και λογοτέχνη, Ντέιβιντ Κόνολι.
Η έκδοση, η οποία κυκλοφόρησε από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και συγκεκριμένα από τη σειρά «Harvard Early Modern and Modern Greek Library», περιλαμβάνει εκτός από την εκτεταμένη και κατατοπιστική εισαγωγή, σημειώσεις, χρονολόγιο και βιβλιογραφία στα αγγλικά.
Ο Ντέιβιντ Κόνολι, στην εισαγωγή, αναλαμβάνει να συστήσει αυτές τις δύο όψιμες συλλογές του Έλληνα νομπελίστα ποιητή σημειώνοντας:
«Τον Νοέμβριο του 1995, τέσσερα μόλις χρόνια μετά την έκδοση των “Ελεγείων της Οξώπετρας ”, που πολλοί θεώρησαν ως το αποκορύφωμα (και ίσως το τελευταίο κεφάλαιο) του ποιητικού του έργου, κυκλοφόρησε και το “Δυτικά της λύπης”.
Αν τα ποιήματα του πρώτου έργου είναι παιάνες στη ζωή (και όχι ελεγεία για τον θάνατο, όπως πολλοί κριτικοί έσπευσαν να τα ερμηνεύσουν), τα ποιήματα του δεύτερου έργου ακόμη περισσότερο δικαιούνται αυτόν το χαρακτηρισμό καθώς αποτελούν μια κατάφαση, μια δοξολογία της ζωής πιο καθαρά δηλωμένης.
Αν με ελεγεία τίθεται το ερώτημα: “Αλλά πώς με τι/ Γίνεται τρόπο να φανερωθεί το μη-λεγόμενον”, η απάντηση έρχεται δυτικά της λύπης όπου “...αδιάκοπα ολοκληρώνεται όλων των νοημάτων/ Το πλεκτό”. Μπορεί το “Δυτικά της λύπης” να χαρακτηρίζεται - όπως άλλωστε δηλώνεται και στον τίτλο - από έναν διαφορετικό προσανατολισμό και μια διαφορετική προοπτική, θα ήταν όμως αδιανόητο να διαβάζεται χωριστά από τα “Ελεγεία της Οξώπετρας”.
Μαζί τα δύο αυτά έργα συναποτελούν μια ολοκληρωμένη ποιητική διαθήκη του Ελύτη».
Το έργο του μεγάλου Έλληνα νομπελίστα ταξιδεύει εδώ και δεκαετίες σε ολόκληρο τον κόσμο κουβαλώντας μαζί του και την Ελλάδα. Το «Άξιον Εστί», είναι η πλέον μεταφρασμένη συλλογή του καθώς έχει μεταφραστεί σε πολλές και διαφορετικές γλώσσες ενώ ποιητικά έργα του έχουν κυκλοφορήσει σε όλο τον κόσμο.
Ο Οδυσσέας Ελύτης αποτέλεσε έναν από τους τελευταίους εκπροσώπους της λογοτεχνικής γενιάς του '30, ένα από τα χαρακτηριστικά της οποίας υπήρξε το ιδεολογικό δίλημμα ανάμεσα στην ελληνική παράδοση και τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό.
Ο ίδιος χαρακτήριζε τη δική του θέση στη γενιά αυτή ως παράξενη, σημειώνοντας χαρακτηριστικά: «Από το ένα μέρος ήμουνα ο στερνός μιας γενιάς, που έσκυβε στις πηγές μιας ελληνικότητας, κι απ' την άλλη ήμουν ο πρώτος μιας άλλης που δέχονταν τις επαναστατικές θεωρίες ενός μοντέρνου κινήματος».
...Γιατί η ποίηση αρχίζει εκεί που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος...
ΑπάντησηΔιαγραφή