Καρακατσουλιά και σούργελα...

Το μεγάλο όπλο του συστήματος, που το κάνει ακαταμάχητο στο mind control [έλεγχος του νου] δεν είναι ούτε οι τράπεζες, ούτε τα παπαγαλάκια, ούτε οι ρουφιάνοι, ούτε οι δικαστές.

Το μεγάλο όπλο του συστήματος είναι το κιτς!
Το καρακατσουλιό.
Το σούργελο.
Το μεταμοντέρνο κομμωτήριο του: "ότι να' ναι"

Δεν περάσαμε τυχαία από τον Μάνο Χατζηδάκη στην κ. Βανδή, από τον Δημήτρη Χορν στον κ. Χαϊκάλη και από την Άννα Συνοδινού στην κ. Τσαπανίδου.
Προηγήθηκε μια συστηματική, μελετημένη και ακριβοπληρωμένη διαδικασία αισθητικής και πνευματικής εξόντωσης του πόπολου, στη διάρκεια της οποίας αναμίχτηκαν τα πάντα όλα, έτσι ώστε στο τέλος να προκύψει μια "σούπα μυαλών", ένα πολυπολιτισμικός αχταρμάς, μια κατάσταση σε στιλ: "όλοι οι καλοί χωράνε", όπου χάνει η κλώσα το αυγό και το αυγό την κλώσα.
Σαν να λέμε δηλαδή, από τη madam Buterfly του Πουτσίνι, περάσαμε στη μαντάμ Παντοφλάι, της ελληνόφωνης τηλεόρασης... 

Και ήταν αναγκαίο.
Ήταν αναγκαίο, διότι δεν μπορείς να ασκήσεις αποτελεσματικό "έλεγχο του νου" σε έναν λαό, ο οποίος έχει μεγαλώσει με τον Όμηρο και έχει γλεντήσει με τον Τσιτσάνη.
Ούτε μπορείς να ξεγελάσεις δέκα εκατομμύρια ανθρώπους, που διδάχτηκαν στα παλιά σχολειά τους να μνημονεύουν Διονύσιο Σολωμό και Κωνσταντίνο Καβάφη.
Πρέπει πρώτα να τους λωβοτομήσεις σε μαζική κλίμακα και μετά να τους μετατρέψεις σε αλοιφή για πεταλούδες.

Η αισθητική δεν είναι απλώς η ηθική του παρόντος μας, είναι και το μοναδικό μας ανάχωμα απέναντι στην επέλαση της βαρβαρότητας.
Κι αν ο Μωάμεθ χρησιμοποίησε τις τεράστιες μπομπάρδες του για να ρίξει τα τείχη της Κωνσταντινούπολης, οι σημερινοί πορθητές χρησιμοποιούν τα πρωινάδικα.

Καρακατσουλιό και μετανεωτερικότητα

Οι απωασιάτες, που είναι σοφοί άνθρωποι, βάνουν απάνω στο τραπέζι τους τέσσερα κομψά, πορσελάνινα βαζάκια, που περιέχουν τέσσερις απλές σάλτσες, με τις τέσσερις βασικές γεύσεις:
Αλμυρό, ξυνό, γλυκό και καυτερό.
Αυτός που ξέρει να φάει, αναμιγνύει τις σάλτσες, σε τέτοια αναλογία, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι ηδονικό και για τις τέσσερις αισθήσεις, ήγουν την όσφρηση [μύτη], την όραση [μάτι], τη γεύση [ουρανίσκος] και την αφή [γλώσσα]
Για να ολοκληρωθεί δε αυτό το πάρτυ των αισθήσεων, που είναι ένα καλό δείπνο, η βρώση και η πόση, συνδυάζονται με αξιόλογη συζήτηση, πνευματώδες χιούμορ και [ενίοτε] με γυμνές σερβιτόρες...

Η ανάμειξη των τεσσάρων συστατικών της γεύσης πρέπει όμως να γίνει πολύ προσεκτικά, διότι αν ανακατωθούν έτσι στο χύμα, το πιθανότερο είναι να εξουδετερώσει η μία την άλλη - ή ακόμα χειρότερα, να προκύψει ένας απαράδεκτος μέλας ζωμός, που απλώς θα τσουρουφλίζει τη γλώσσα και θα ξυνίζει τον ουρανίσκο.
Όπως και σε κάθε πεδίο του Πολιτισμού, η ανάμειξη ετερόκλητων στοιχείων και η αισθητική, στοχαστική ή ηθική όσμωση μεταξύ των, μπορεί να γεννήσει ένα αριστούργημα ή να προκαλέσει απλώς εμετό!
Το μυστικό βρίσκεται στην ισορροπία, στην αρμονία και στον σεβασμό των υλικών.
Αλλιώς καλύτερα να πας να φας ένα πιττόγυρο με διπλή, παρά να πληρώσεις τα μαλλιά της κεφαλής σου για να δειπνήσεις στο Κυότο...

Ο μεταμοντερνισμός [μετανεωτερικότητα] που πέρασε με υποδόρεια ένεση στο ευρωπόπολο, από τις καθεστωτικές ελίτ, λειτουργεί ακριβώς όπως η αλόγιστη και μειξοβάρβαρη χρήση των τεσσάρων γεύσεων.
Ανακατεύοντας στο χύμα και στο τσουβαλάτο, τα πάντα όλα, από Μότσαρτ ίσαμε Αγάθωνα κι από Έλιοτ μέχρι Τατσόπουλο, παράγεις στο τέλος ένα σκατόχρουν μεταζούμι, όπου και ο Μότσαρτ και ο Έλιοτ και το κάθε τι που ανήκει στη σφαίρα του Ωραίου, του Σπάνιου, του Εκλεκτού, εξουδετερώνεται από το κιτς, αφήνοντας στον πολιτισμικό ουρανίσκο των μαζών, μια γεύση ξερατού.
Είναι δηλαδή σαν να σερβίρεις στον άλλον να φάει πάπια Πεκίνου, απάνω στον πάγκο του "Μεγαλέξανδρου", όπου ψιλοκόβεται ο πατσάς.

Έτσι ακριβώς οι μηχανικοί των ψυχών, εξουδετερώσανε τις αντιστάσεις των λαών απέναντι στο κίβδηλο, στο φτηνιάρικο, στο πρόστυχο, στο παραποιημένο, ώστε να ενδοβάλλουν μετά στα θολωμένα μυαλά τους, ότι είδους προπαγάνδα γουστάρανε.
Οι τηλεοπτικοί μαϊντανοί που παραπονιούνται στα δελτία ειδήσεων, πως τάχα μου οι εργαζόμενοι δεν εξεγείρονται, ενώ  το καθεστώς έχει φτάσει τους μισθούς τους σε επίπεδο ελεημοσύνης, καλά θα κάνανε να αυτοκριτικαριστούν, διότι αυτοί οι ίδιοι [εφόσον βγαίνουν στο γυαλί] γίνονται κομμάτι του ίδιου του συστήματος, προωθώντας εν αγνοία τους την παντοκρατορία του κιτσαριού.
Άλλωστε, το μέσον είναι το μήνυμα.

Ο κοσμάκης δεν θα κατάπινε αμάσητη τη μπουρδολογία κανενός succes story, αν πρώτα δεν είχε δηλητηριαστεί η ψυχή του και ο εγκέφαλος του, με τις μικρές, υπολογισμένες δόσεις πολιτισμικής υποβάθμισης, που μετατρέπουν τον πολίτη σε τηλεθεατή και το πολιτικό βήμα της αγοράς, σε κομμωτήριο.

Η κάθε μαντάμ παντοφλάι που μοστράρει τις ποδάρες της, στο βουλιμιαίο για αίμα, χρήμα και σεξ, τηλεκοινό της, βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, για να παίζει τον ρόλο της γλυκιάς σάλτσας, που θα εξουδετερώσει την ξυνή σάλτσα, αν τυχόν ξεφύγει η δόση και παραξυνίσουν τα σχέδια της εξουσίας.

Το κάθε τι που προβάλλεται στην οικογενειακή οθόνη [χωρίς καμία εξαίρεση] είναι ειδικά μελετημένο, ώστε να υποβαθμίζει την αισθητική του τηλεθεατή, για να αποφευχθεί η πολύ επικίνδυνη μετάλλαξη της αισθητικής σε Ηθική και του ωραίου, σε Επαναστατικό πρόταγμα.
Άλλωστε, οι μεγάλες επαναστάσεις συμβαίνουν στην ιστορία, αφού προηγηθούν οι "εσωτερικές επαναστάσεις" της Τέχνης και του Στοχασμού, οι οποίες προετοιμάζουν το έδαφος για μιαν "έφοδο στον Ουρανό"

Έτσι προηγήθηκε της επαναστάσεως των Γράκχων, η αισθητική και στοχαστική αναβάθμιση της Ρώμης, μέσω της γόνιμης επαφής της με τον ελληνιστικό κόσμο, έτσι προηγήθηκε της γαλλικής επανάστασης, η εξέγερση του διαφωτισμού, έτσι προηγήθηκε της σοβιετικής ή της φασιστικής επανάστασης, η καλλιτεχνική επανάσταση του μοντερνισμού.
Σοβιετική Ένωση χωρίς Μπρετόν και Μαγιακόφσκι δεν θα υπήρχε, όπως δεν θα υπήρχε και σεξουαλική επανάσταση, χωρίς Μπωντλαίρ και Χένρυ Μίλερ...

Για να ποδηγετηθούν οι μάζες και να αποδεχτούν ακόμα και τη φυλετική αντικατάσταση τους, μέσα στις ίδιες τους τις πατρίδες, χρειάζεται απαραιτήτως να χειρουργηθούν ηθικά. εγκεφαλικά και αισθητικά, ώστε να τους αφαιρεθούν τα βιοψυχικά χαρακτηριστικά, που τις κρατάνε όρθιες στην αντίσταση.

Δεν είναι διόλου περίεργο το πως συμβαίνει, για παράδειγμα, να έχουνε φτάσει οι Τούρκοι ίσαμε την παραλιακή της Συγγρού και οι γκρίζοι λύκοι να έχουνε σηκώσει ήδη την ημισέληνο στη Θράκη και να μην αντιδράει κανείς, όταν οι ελληνόφωνες μάζες καταπίνουν αμάσητα τα τούρκικα σήριαλ και ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης σηκώνει τουρκαλβανικές σημαίες σε κεντρικές πλατείες της πόλης!
Μπάσε έναν άνθρωπο, με υγιή όσφρηση, σε έναν περίκλειστο χεζώνα ευκοιλιακών κι άσε τον να τραβάει βαθιές ανάσες για ένα 24ωρο.
Σε δύο ώρες μέσα θα έχει συνηθίσει τόσο πολύ τη μπόχα, που δεν θα πάρει είδηση ακόμα κι αν σκάσουν πέντε βόμβες μεθανίου, γύρω του.

Αυτή είναι η πεμπτουσία του κιτς, που αποτελεί και το πιο βαρύ όπλο στο οπλοστάσιο της παγκοσμιοποιημένης νομεγκλαντούρας.
Αδρανοποιεί τον εγκέφαλο και νεκρώνει  τις αισθήσεις.
Μετατρέπει το Ωραίο, το Αληθές, το Υψηλό, το Πέραν του Εφήμερου, σε φτηνό κοκτέηλ από νοθευμένα ξύδια, ώστε ότι και να σου σερβίρουν μετά, να το ρουφήξεις αβλεπή.

Σαν τις κυράτσες των πρωινάδικων, που διαθέτουν και άποψη επί παντός του επιστητού, τόσο για το πως φοριέται το στρινγκ όσο και για το πως παράγεται η ιδεολογία, ως επικοδόμημα, μέσα από την πάλη των τάξεων, στη μαρξιστική ανάλυση.
Σαν λέμε δηλαδή, από τον κώλο ως το μ...νί, δυο δάχτυλα και κάτι.

Κι όμως...
Μέσα από αυτές ακριβώς τις μαντάμες παντοφλάι, κατορθώνει το παγκοσμιοποιημένο καθεστώς να μετατρέπει τον άνθρωπο σε φτηνή παραγωγική/καταναλωτική μονάδα, αφαιρώντας κάτω από τα πόδια του, το στέρεο έδαφος της αισθητικής και στοχαστικής πληρότητας, όπου ήταν άλλοτε το "μέτρον των πάντων"     

Απαραίτητη σημείωσις [για να μην μας πανε στο κελλί 33 του κορυδαλλού]
Οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα, πράγματα και μαντάμες της πραγματικότητας, ειναι εντελώς συμπτωματική