Μα τι λέω;...Στην Ελλάδα είμαστε…!!!

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έγινε μόδα οι νέοι να σπουδάζουν σε ανώτερες ή ανώτατες σχολές και να μην στρέφονται σε τεχνικές ειδικότητες και στην συνέχεια στα λεγόμενα τεχνικά επαγγέλματα.
Παιδιά που μπορούσαν σπούδασαν σε Ελλάδα /εξωτερικό και άλλα που δεν μπορούσαν τελικά έβγαλαν μια σχολή Η/Υ ή λογιστικής, συνήθως από κάποιο ΙΕΚ.

Έτσι οι μπετατζήδες και οι υδραυλικοί, οι ράφτρες και οι κομμώτριες άλλαξαν εθνικότητα.
Τα τελευταία χρόνια αν πήγαινες σε κάποια οικοδομή θα έβλεπες 80% αλλοδαπούς οικονομικούς μετανάστες και 20% Έλληνες εργατοτεχνίτες.
Αλλάξαμε επίπεδο δηλαδή.
Θέλαμε να γίνουμε ένα κράτος μορφωμένων, όλοι.
Και σχεδόν τα “καταφέραμε”.

Από το 2008, που ξέσπασε η διεθνής οικονομική κρίση, η χώρα μας άρχισε να βυθίζεται οικονομικά (και κοινωνικά). Μέχρι και σήμερα πολλές εταιρείες στην Ελλάδα έβαλαν λουκέτο. Πολλοί νέοι έμειναν χωρίς δουλειά. Η ανεργία στους νέους είναι κοντά στο 50% στη χώρα μας. Δηλαδή κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες νέα παιδιά (20-35 ετών) με αξιοζήλευτα πτυχία ψάχνουν για δουλειά, και δεν βρίσκουν.

Είναι πολύ εύκολο να γίνει κατανοητό το πρόβλημα αν κάνεις μια έρευνα στις ελληνικές ιστοσελίδες που αναζητά κανείς εργασία. Οι αγγελίες προσφοράς εργασίας μετρημένες στα δάχτυλα και αντίθετα οι αγγελίες ζήτησης άπειρες. Για να βρεις δουλειά στην Ελλάδα θα πρέπει να περιμένεις πάνω από ένα χρόνο και αφού έχεις στείλει εκατοντάδες ή και χιλιάδες βιογραφικά σημειώματα.

Να υπενθυμίσω ότι η πληθώρα των πτυχίων (και ειδικά σε συγκεκριμένες επιστήμες) αποτελούσε πρόβλημα ακόμα και στην “ακμάζουσα” δεκαετία του 90, όταν οι μαθηματικοί / ταξιτζήδες είχαν γίνει μόδα – πόσο μάλλον τώρα.

Είναι λογικό, πολλά νέα παιδιά να σκέφτονται να εργαστούν στο εξωτερικό.
Η αγορά εργασίας σε χώρες της ΕΈ είναι ανοιχτή στους Έλληνες (χωρίς βίζα).
Στο ίντερνετ μπορείς να βρεις αγγελίες που ταιριάζουν στα προσόντα σου και να στείλεις όσα βιογραφικά θέλεις. Αρκεί να μοιράσει κανείς καμιά 500ριά βιογραφικά και να περιμένει 3-4 μήνες ώστε να καταλάβει ότι τα πράγματα είναι (και εκεί) πολύ δύσκολα.

Μήπως να κάνω δική μου δουλειά;
Στο διαδίκτυο με λίγα ευρώ μπορείς να φτιάξεις μια αξιοπρεπή ιστοσελίδα και να αρχίσεις να πουλάς την ιδέα σου. Ο κυβερνοχώρος όμως είναι ένα πραγματικό χάος, που σε απορροφά και σε εξαφανίζει.
Για όσους σκέφτονται δε να ανοίξουν ένα μαγαζί, το ρίσκο να χάσουν τα όποια χρήματα έχουν τους φοβίζει. Τα βραδινά δελτία ειδήσεων αρκούν για να τους πείσουν να κάτσουν στα αβγά τους.

Η οικονομική κρίση έχει εγκλωβίσει τους νέους, δραματικά.
Νέα παιδιά με πτυχία και όρεξη για δουλειά μένουν άπραγα.
Το μέλλον του τόπου είναι όλη μέρα στο Facebook ή βλέπει το πρωί Λιάγκα, το μεσημέρι Μενεγάκη και το βράδυ καμιά ταινία κατεβασμένη από το ίντερνετ.
Οι πολιτικοί το ξέρουν.
Προς το παρόν δεν κάνουν τίποτα.
Το να απασχολήσεις τους νέους σου πρέπει να αποτελεί ένα ξεχωριστό project, ένα στοίχημα που αν το κερδίσεις, θα δεις θεαματικά αποτελέσματα.
Ελπίζω το κράτος να κινηθεί επιτέλους.

Μα τι λέω;...Στην Ελλάδα είμαστε…!!!