Όσο οι «κάνουλες» άφηναν το ρευστό να ρέει, βαριά κομματικοποιημένοι κρεμόμασταν απ’τα στόματα για τις βαρυσήμαντες δηλώσεις των πολιτικών και συμφωνούσαμε σε όλα.
Και όπως έλεγαν οι διάφοροι αναλυτές, τούτος ο λαός είχε μια στέρεα πολιτική άποψη, έστω και πλανεμένη.
Τώρα η αίγλη αυτή του παρελθόντος, και οι μεγάλες ιστορικές αποφάσεις στα λόγια, μοιάζουν ξεθωριασμένα κονσερβοκούτια, πνιγμένα στο χρώμα της σκουριάς τους.
Κι εκείνη η πρωθυπουργική καρέκλα σήμερα μοιάζει με ξεδοντιάρα γεροντοκόρη και κακομούτσουνη νύφη, που κανένας γαμπρός δεν θέλει να ζυγώσει.
Μάλλον κανείς δεν θέλει να κάτσει στη φωτιά της.
Ιδεολογίες, μανιφέστα και τσιτάτα μοιάζει να μην αγγίζουν κανέναν, κι εκείνη η συλλογική αγωνιστική διάθεση, πάγωσε καταμεσής του Αυγούστου.
Και οι ευθύνη για όλα τούτα, βαραίνει πρώτα και κύρια τον ιδεολόγο ηγέτη μας, που κορόϊδεψε και παραπλάνησε, και που ποτέ δεν έπεισε ούτε τον εαυτό του προφανώς, πως όλα πάν ρολόϊ, και που στη κάθε στραβή, προσπαθούσε να μας πείσει, ότι σίγουρα φταίνε κάποιοι αιώνιοι αντίπαλοι.
Όμως δεν φταίνε μόνο οι ιδέες και οι ιδεοληψίες κάποιων πολιτικών «σκυβάλων», φταίμε κι εμείς οι πολίτες, που τώρα πια μας λένε απολιτίκ, που δεν αποκτήσαμε ποτέ την αναγκαία συνυπευθυνότητα.
Κι έτσι για όλα ετούτα δω, θα φέρουν λέει καινούργια πρωθυπουργική καρέκλα, εισαγόμενη, που θα έχει και τον πρωθυπουργό επάνω της δεμένο.
Κύριοι, η χώρα μας διαλύθηκε, ξυπνήστε!
Δε θα μας πει κάποιος τι Αίγινε τελικά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου ο καπιταλισμός έκανε άλλη μια επίδειξη της δύναμής του μιας και δεν έχει κάτι άλλο διαφορετικό και αξιόπιστο σύστημα ν' ανταγωνιστεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπέτρεψε στους ψευτοαριστερούς να κυβερνήσουν υπό αυτές τις συνθήκες μόνο για να εξαλείψει και την παραμικρή ελπίδα ότι ο λαός κάποια μέρα θα μπορέσει να ορίσει ο ίδιος τη μοίρα του.
Σύμφωνα με την ιστορία, στις περιπτώσεις που ο λαός γνώρισε κάποια ευημερία σε συνθήκες ηρεμίας του καπιταλισμού, το πλήρωσε πολύ ακριβά αργότερα όταν ο καπιταλισμός περνούσε τη δική του κρίση. Η δυνατότητα για απεριόριστο πλουτισμό που είναι η κύρια φιλοσοφία του καπιταλισμού θα δημιουργεί αναγκαστικά ολοένα περισσότερους και φτωχότερους ανθρώπους αφού ο πλούτος που θα παράγουν οι φτωχοί θα συσσωρεύεται συνεχώς στα χέρια λίγων.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να πέσουμε αμαχητί. Νομίζω ότι για να καταφέρουμε κάτι πρέπει κάποτε να σκεφτούμε και να ενεργήσουμε με κριτήριο τα δικά μας συμφέροντα. Αν συνεχίσουμε να ενεργούμε με βάση τα παραπλανητικά διλλήματα που μας βάζουν όπως "ευρώ ή δραχμή", "μνημόνιο ή καταστροφή", "Ευρώπη ή χάος" κ.λπ είμαι σίγουρος ότι οι χειρότερες μέρες δεν θα έχουν ποτέ τελειωμό.