Η σημερινή ημέρα, ημέρα που επίσημα ανοίγουν τα σχολεία με τον καθιερωμένο αγιασμό, δεν είναι καθόλου εύκολη πλέον για ανθρώπους σαν και μένα, που πέρασαν τη ζωή τους μέσα σε σχολικές τάξεις και σε γραφεία καθηγητών και τώρα πια δεν είναι εκεί!
Οσο με αφορά, γνωρίζω πια ότι κάθε χρόνο και για όσα χρόνια μου μέλλει να ζήσω, τέτοια μέρα θα ψάχνω να βρω ένα μεγάλο και ωραίο κομμάτι του εαυτού μου, που πριν από ένα χρόνο εγκατέλειψα σε κάποιο σχολείο.
΄Οταν έφυγα είχα κάνει μια βαριά δήλωση, ότι δεν γυρίζω ποτέ πίσω σε κάτι που αφήνω!
Τώρα ξέρω ότι αυτό που δεν γυρίζει πίσω είμαι εγώ, μόνο ως φυσική παρουσία.
Γιατί όσο κι αν προσπαθήσω να κρύψω τον γλυκό ή πικρό πόνο που μου προκαλούν σήμερα οι φωνές των μαθητών που φτάνουν στο μπαλκόνι μου από όλες τις σχολικές αυλές, που είναι απλωμένες στην πόλη, δεν θα τα καταφέρω!
Τώρα ξέρω ότι κάθε χρόνο, τέτοια μέρα η δεξαμενή της μνήμης θα ξεχειλίζει και θα απελευθερώνει όλες εκείνες τις φυλακισμένες στους περίπλοκους διαδρόμους της αναμνήσεις μου από τη σχολική ζωή!
Δεν είναι δυνατόν να τις καταγράψω όλες (πολύ περίεργος ο μηχανισμός των συνειρμών) όπως και δεν είναι δυνατόν να αφήσω απ' έξω το πέτρινο σχολείο του χωριού μου με τη μεγάλη αυλή, τις αίθουσες με τα ξύλινα θρανία, τον πρώτο δάσκαλο και τη βέργα που με τόση φροντίδα σκαλίζαμε, για να τη δοκιμάσει την άλλη μέρα στις παλάμες μας.
Δεν ξεχνώ το σκληρό αγώνα του συλλαβισμού Λ+ο=Λο---λ+α = λα..όλο μαζί = Λόλα, το δυνατό χαστούκι στο φου-φου η φωτιά, το στρογγυλό μηδέν στο τετράδιο ορθογραφίας της αδερφής μου στον «Υπερήφανο κόκορα» και τον πάταγο που προκάλεσαν στη γειτονιά οι φωνές της!
Δεν ξεχνώ τη «σημάδα» που έσκιζε την τσέπη της ποδιάς μέσα στην οποία την έκρυβα για να την χρησιμοποιήσω στο διάλειμμα σε ένα καλό παιχνίδι κουτσού!
Δεν ξεχνώ τη Γεωγραφία της Πεμπτης (πόσο άσχετη υπήρξα σ'αυτό το μάθημα και πόσο μου λείπει ακόμα ο προσανατολισμός!!) τους χαμηλούς βαθμούς στα διαγωνίσματα μαθηματικών στο Γυμνάσιο (πόσο με πλήγωναν) τους καθηγητές μου και μια ωραιοτάτη φιλόλογο, συγχωριανή μου, που με μάγεψε και διευκόλυνε όσο κανείς άλλος την επαγγελματική μου επιλογή!
Τώρα σκέφτομαι πόσο πολύ πρέπει να την απογοήτευα την ώρα που διάβαζε τις φτωχές μου εκθέσεις (πάντα εκτός θέματος) που τις έγραφα λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι για έξω, γιατί δεν μπορούσα να φτιάξω τον πρόλογο!
Και μέσα σ' όλα αυτά, να και τ'αγόρια με τα δειλά, κρυφά και αθώα πειράγματα στο πρώτο ξύπνημα της εφηβείας!
Κατά ενα περίεργο τρόπο, καμιά μνήμη δεν μπορώ να ανασύρω αυτή τη στιγμή από τα πανεπιστημιακά μου χρόνια, ίσως γιατί αυτά αποτελούν μια άλλη ξεχωριστή ιστορία!
Έτσι με ένα τεράστιο άλμα φτάνω στο πρώτο οδυνηρό βάπτισμα του πυρός ως εκπαιδευτικός πλέον μέσα σε μια τεράστια σχολική τάξη στο Πειραιά, με αντικείμενο διδασκαλίας την Έκθεση σε μεταλυκειακούς μαθητές.
Δεν ξεχνώ την ψυχική ταλαιπώρια και τον αγώνα της καθιέρωσης στον εκπαιδευτικό χώρο στενά δεμένο με τον αγώνα για την επιβίωση!...Και στη συνέχεια μια μεγάλη διαδρομή και θητεία σε πολλά Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας που μου χάρισε την εμπειρία και τη συγκίνηση, συμπυκνωμένη πλέον στον τελευταίο μου σταθμό, στο τέταρτο Γυμνάσιο Καρδίτσας!
Σ'αυτό άφησα φεύγοντας την ψυχή μου, και πήρα μαζί μου όλα εκείνα τα μάτια των μαθητών μου που καρφωμένα πάνω μου έδειχναν ότι με αγαπούν, με κρίνουν, με αμφισβητούν, με παιδεύουν.
Σ'αυτό άφησα την ψυχή μου και πήρα μαζί μου τις μορφές των συναδέλφων μου που τόσο αγάπησα και άφησα στον καθένα να έχει τη δική του ξεχωριστή διαδρομή στην ζωή μου!
Τώρα, δεν μου μένει τίποτε άλλο παρά να ευχηθώ σε όλους εσάς που συνεχίζετε να υπάρχετε μεσα στα σχολεία και με οποιονδήποτε τρόπο...
Να έχετε μια καλή σχολική χρονιά!!!
Ελένη Πάντου
εκπαιδευτικός
Οσο με αφορά, γνωρίζω πια ότι κάθε χρόνο και για όσα χρόνια μου μέλλει να ζήσω, τέτοια μέρα θα ψάχνω να βρω ένα μεγάλο και ωραίο κομμάτι του εαυτού μου, που πριν από ένα χρόνο εγκατέλειψα σε κάποιο σχολείο.
΄Οταν έφυγα είχα κάνει μια βαριά δήλωση, ότι δεν γυρίζω ποτέ πίσω σε κάτι που αφήνω!
Τώρα ξέρω ότι αυτό που δεν γυρίζει πίσω είμαι εγώ, μόνο ως φυσική παρουσία.
Γιατί όσο κι αν προσπαθήσω να κρύψω τον γλυκό ή πικρό πόνο που μου προκαλούν σήμερα οι φωνές των μαθητών που φτάνουν στο μπαλκόνι μου από όλες τις σχολικές αυλές, που είναι απλωμένες στην πόλη, δεν θα τα καταφέρω!
Τώρα ξέρω ότι κάθε χρόνο, τέτοια μέρα η δεξαμενή της μνήμης θα ξεχειλίζει και θα απελευθερώνει όλες εκείνες τις φυλακισμένες στους περίπλοκους διαδρόμους της αναμνήσεις μου από τη σχολική ζωή!
Δεν είναι δυνατόν να τις καταγράψω όλες (πολύ περίεργος ο μηχανισμός των συνειρμών) όπως και δεν είναι δυνατόν να αφήσω απ' έξω το πέτρινο σχολείο του χωριού μου με τη μεγάλη αυλή, τις αίθουσες με τα ξύλινα θρανία, τον πρώτο δάσκαλο και τη βέργα που με τόση φροντίδα σκαλίζαμε, για να τη δοκιμάσει την άλλη μέρα στις παλάμες μας.
Δεν ξεχνώ το σκληρό αγώνα του συλλαβισμού Λ+ο=Λο---λ+α = λα..όλο μαζί = Λόλα, το δυνατό χαστούκι στο φου-φου η φωτιά, το στρογγυλό μηδέν στο τετράδιο ορθογραφίας της αδερφής μου στον «Υπερήφανο κόκορα» και τον πάταγο που προκάλεσαν στη γειτονιά οι φωνές της!
Δεν ξεχνώ τη «σημάδα» που έσκιζε την τσέπη της ποδιάς μέσα στην οποία την έκρυβα για να την χρησιμοποιήσω στο διάλειμμα σε ένα καλό παιχνίδι κουτσού!
Δεν ξεχνώ τη Γεωγραφία της Πεμπτης (πόσο άσχετη υπήρξα σ'αυτό το μάθημα και πόσο μου λείπει ακόμα ο προσανατολισμός!!) τους χαμηλούς βαθμούς στα διαγωνίσματα μαθηματικών στο Γυμνάσιο (πόσο με πλήγωναν) τους καθηγητές μου και μια ωραιοτάτη φιλόλογο, συγχωριανή μου, που με μάγεψε και διευκόλυνε όσο κανείς άλλος την επαγγελματική μου επιλογή!
Τώρα σκέφτομαι πόσο πολύ πρέπει να την απογοήτευα την ώρα που διάβαζε τις φτωχές μου εκθέσεις (πάντα εκτός θέματος) που τις έγραφα λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι για έξω, γιατί δεν μπορούσα να φτιάξω τον πρόλογο!
Και μέσα σ' όλα αυτά, να και τ'αγόρια με τα δειλά, κρυφά και αθώα πειράγματα στο πρώτο ξύπνημα της εφηβείας!
Κατά ενα περίεργο τρόπο, καμιά μνήμη δεν μπορώ να ανασύρω αυτή τη στιγμή από τα πανεπιστημιακά μου χρόνια, ίσως γιατί αυτά αποτελούν μια άλλη ξεχωριστή ιστορία!
Έτσι με ένα τεράστιο άλμα φτάνω στο πρώτο οδυνηρό βάπτισμα του πυρός ως εκπαιδευτικός πλέον μέσα σε μια τεράστια σχολική τάξη στο Πειραιά, με αντικείμενο διδασκαλίας την Έκθεση σε μεταλυκειακούς μαθητές.
Δεν ξεχνώ την ψυχική ταλαιπώρια και τον αγώνα της καθιέρωσης στον εκπαιδευτικό χώρο στενά δεμένο με τον αγώνα για την επιβίωση!...Και στη συνέχεια μια μεγάλη διαδρομή και θητεία σε πολλά Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας που μου χάρισε την εμπειρία και τη συγκίνηση, συμπυκνωμένη πλέον στον τελευταίο μου σταθμό, στο τέταρτο Γυμνάσιο Καρδίτσας!
Σ'αυτό άφησα φεύγοντας την ψυχή μου, και πήρα μαζί μου όλα εκείνα τα μάτια των μαθητών μου που καρφωμένα πάνω μου έδειχναν ότι με αγαπούν, με κρίνουν, με αμφισβητούν, με παιδεύουν.
Σ'αυτό άφησα την ψυχή μου και πήρα μαζί μου τις μορφές των συναδέλφων μου που τόσο αγάπησα και άφησα στον καθένα να έχει τη δική του ξεχωριστή διαδρομή στην ζωή μου!
Τώρα, δεν μου μένει τίποτε άλλο παρά να ευχηθώ σε όλους εσάς που συνεχίζετε να υπάρχετε μεσα στα σχολεία και με οποιονδήποτε τρόπο...
Να έχετε μια καλή σχολική χρονιά!!!
Ελένη Πάντου
εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής: Σχόλια ανώνυμα, σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται. Η "Ιτέα Καρδίτσας" δεν παρεμβαίνει σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσει το περιεχόμενο ενός σχολίου εφόσον πληρεί τις προϋποθέσεις. Σε καμιά περίπτωση τα σχόλια δεν αντιπροσωπεύουν την "Ιτέα Καρδίτσας". Επίσης ο διαχειριστής διατηρεί το δικαίωμα να αφαιρεί οποιοδήποτε σχόλιο θεωρεί ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες. Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε και τους όρους χρήσης.
Ο διαχειριστής