Ο Θέρος

Επί τέλους ήρθε η ευλογημένη ώρα να γελάσει και το χείλι του γεωργού.
Μια ώρα που την περίμενε από την περασμένη χρονιά όταν έσπειρε.
Ο θερισμός και τα αλώνια είναι εργασίες ευχάριστες αν και κοπιαστικές, αλλά με την προσμονή της συγκομιδής η κούραση δεν λογαριάζεται. Βέβαια, αναφέρομαι στις χειρωνακτικές εργασίες που γινότανε μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα, στις οποίες είχα και προσωπική συμμετοχή.
Τώρα ο θερισμός και το αλώνισμα των σιτηρών είναι μια πάρα πολλή εύκολη υπόθεση και συνήθως το στάρι δεν έρχεται καν στην αποθήκη του γεωργού, από το χωράφι κατευθείαν στον έμπορο.
Από τα τέλη Μαΐου ο γεωργός επισκέπτονταν καθημερινά τα σπαρτά του για να διαπιστώσει αν έπρεπε να θεριστούν, ενώ συγχρόνως ετοίμαζε τα σύνεργά του, δρεπάνια, λελέκια (δρεπάνι και αυτό αλλά μεγαλύτερο και το χρησιμοποιούσαν μόνο οι άνδρες), να δει αν τα παραπέτα του κάρου είναι σε καλή κατάσταση για να μην πέφτουν τα δεμάτια κλπ.
Βλέπετε τότε από το στάρι και τους άλλους καρπούς που θα μάζευε εξαρτιόταν η επιβίωση της οικογένειάς του και των ζωντανών του. Η συγκομιδή τότε δεν μετριόταν με τόνους, αλλά με την "κάσα", το γνωστό δοχείο λαδιού. Όχι το σημερινό που χωράει 14 -15 κιλά, αλλά κατά τι μεγαλύτερο.
Μια κάσα σιτάρι έπαιρνε μέχρι 17 οκάδες περίπου και αν έβγαζε πάνω από 70-80 κάσες, ήταν ευχαριστημένος, εξασφάλιζε το ψωμί της χρονιάς του, που ήταν το πρώτο μέλημα του καλού νοικοκύρη.
- Πώς πήγες Αντώνη;;
- Δόξα τω Θεό, έβαλα το ψωμί μου,... εννοώντας ότι κάλυψε τις ετήσιες ανάγκες σε στάρι, δηλαδή σε ψωμί, πλιγούρι, τραχανά και λοιπά εδέσματα που δίνει ο ευλογημένος αυτός καρπός και που καθημερινά απολαμβάνουμε όλοι μας.
Και έφθασε η στιγμή του θερισμού.
Πριν καν ανατείλει, ο Ήλιος όλη η οικογένεια βρισκόταν στο χωράφι.
Ο Πατέρας, η Μάννα και όλα τα παιδιά, ακόμα και τα νήπια ήταν εκεί, προφυλαγμένα από τον Ήλιο πάνω στο κάρο ή σε κανένα δένδρο, που ήταν συνηθισμένο κάθε χωράφι να έχει και τουλάχιστον ένα δένδρο για ίσκιο.
Έκαναν το σταυρό τους και άρχιζε ο θερισμός.
Οι μεγάλοι θέριζαν, οι μικροί δεμάτιαζαν για να περάσει μετά ο άνδρας να τα δέσει.
Και με το που έγερνε ο Ήλιος προς τη δύση του, φόρτωναν τα δεμάτια στο κάρο και κατευθείαν στα αλώνια για θημώνιασμα μέχρι να τελειώσει ο θέρος και να αρχίσει το αλώνισμα.
Αλλά για τα αλώνια ίσως μια άλλη φορά...

Κωνσταντίνος Γαλλής