Οι Γερμανοί στον Πέτρινο...

Τυχεροί όσοι δεν έζησαν τη φρίκη του πολέμου, δυο φορές τυχεροί εκείνοι που δεν γνώρισαν τον εμφύλιο σπαραγμό. Φρικτός ο πρώτος, φρικτότερος ο δεύτερος, αλλά ας αφήσουμε το δεύτερο στη λήθη της ιστορίας, εκεί που πρέπει να τοποθετηθεί και να μείνει για πάντα στη λησμονιά, για τον απλούστατο λόγο ότι ήταν αδελφοκτόνος. Και ότι μας χωρίζει από τον αδελφό μας το παραμερίζουμε το κάνουμε στην άκρη, το σκεπάζουμε να μη φαίνεται να μην το γνωρίσουν οι νεότεροι και διχάσει κι αυτούς. Τώρα, αν μερικοί σκαλίζουν εκείνα που πρέπει να ξεχάσουμε, κακό του κεφαλιού τους πρωτίστως κάνουν και είναι βέβαιο ότι η κοινωνία θα τους περιθωριοποιήσει αργά ή γρήγορα.
Είναι νομοτέλεια και δεν γίνεται διαφορετικά.
Όλους τους εμφύλιους σπαραγμούς η Ιστορία τους έχει βάλει στην άκρη και αναφέρονται ακροθιγώς. Και δεν είναι λίγοι αν αρχίσουμε από το 1821, ξεπερνούν τους τέσσερις.
Αντίθετα δεν είναι προς το συμφέρον της ειρήνης, της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων να ξεχαστεί ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, την ευθύνη του οποίου φέρουν ακέραια οι Γερμανοί και μάλιστα για δεύτερη φορά. Μην ξεχνάμε είχε προηγηθεί ο πρώτος Παγκόσμιος που είχε ξεκινήσει πάλι από αυτούς.
Στην Ελλάδα εισέβαλαν την άνοιξη του 1941.
Αρχικά επιχείρησαν να εισέλθουν από τα στενά του Στρυμόνα, έσπασαν τα μούτρα τους στα οχυρά Μεταξά και αναγκάσθηκαν να στραφούν δυτικότερα και να εισέλθουν από τα Σερβικά σύνορα χωρίς δυστυχώς καμία αντίδραση από τους Σέρβους.
Στη Θεσσαλία και ειδικά στο χωριό μου, στον Πέτρινο Καρδίτσας, ήλθαν περίπου τέλη Μαρτίου με αρχές Απριλίου. Θυμάμαι ήταν μια ηλιόλουστη η μέρα, καθαρή με το μάτι να φτάνει μέχρι την οροσειρά της Πίνδου. Όλοι οι χωριανοί μου στις δουλειές τους. Άλλος στο χωράφι, άλλος στα ζωντανά του, άλλος να ζυμώνει τις κοπριές των αγελάδων κλπ. Ειδικά η τελευταία εργασία κρίνονταν απολύτως απαραίτητη για την εξασφάλιση της καύσιμης ύλης για το Χειμώνα και γίνονταν σε όλα τα χωριά του Θεσσαλικού κάμπου. Η δουλειά αυτή γίνονταν νωρίς την άνοιξη που οι κοπριές κρατούσαν κάποια υγρασία και ζυμώνονταν εύκολα ανακατωμένες με άχυρα.
Κάθε γεωργικό σπίτι στον κάμπο έκτρεφε κατά μέσο όρο δύο τρεις αγελάδες για τις ανάγκες κυρίως του σπιτιού σε γάλα, τυρί, γιαούρτι και βούτυρο. Η γεωργική οικονομία ήταν κατά βάση κλειστή, τρώγαμε ό,τι παράγαμε, διαφορετικά η πείνα χτυπούσε την πόρτα μας. Έτσι λοιπόν και ένας γείτονάς μου, (αιωνία η μνήμη του), ασχολούνταν με την ζύμωση της κοπριάς, δηλαδή ανακάτωνε τη νωπή κοπριά με άχυρα και όλα αυτά τα ζύμωνε, τα έκανε μεγάλες μπάλες και τις κολλούσε στους πλινθόκτιστους τοίχους των στάβλων και αποθηκών (ντάμια τα λέγανε), ποτέ στα σπίτια. ΄
Ετσι έφκιαναν τις βουνιές σε σχήμα μισής σφαίρας, τις οποίες μετά την αποξήρανση τις μάζευαν και τις αποθήκευαν ή τις άφηναν κολλημένες στους τοίχους μέχρι τη χρησιμοποίησή τους.
Εγώ μικρός παρακολουθούσα με μεγάλο ενδιαφέρον την όλη εργασία. Είχε μαζέψει τα παντελόνια του μέχρι τους μηρούς και ζύμωνε τις κοπριές , όπως περίπου οι νοικοκυρές το ψωμί στη σκαφίδα (σκάφη).
Και ξαφνικά ακούμε πολυβόλα να βάζουν δαιμονιωδώς από την υπερκείμενη κορυφή του βουνού (Φλαμπουράκο) στα βόρεια. Νότια απλώνεται ο κάμπος. Τα πετούμενα του Ουρανού φοβισμένα από τους πολυβολισμούς να κράζουν συνεχώς και να πετούν προς διάφορες κατευθύνσεις προφανώς τρομοκρατημένα από τους πρωτόγνωρους κρότους. Τότε είχε πολλά πετούμενα, πάρα πολλά σε αντίθεση με τώρα που όλα τείνουν να εξαφανιστούν και θα μείνει ο άνθρωπος μόνος του να περιμένει το πλήρωμα του χρόνου. Γιατί αυτό θα συμβεί αν συνεχίσουμε να καταστρέφουμε το περιβάλλον...Μην αμφιβάλλετε.
Ήρθαν οι Γερμανοί! ! !
Αλλόφρονες οι άντρες άρχισαν να τρέχουν προς τα γύρω υψώματα να κρυφτούν, κάτι που έκανε και ο γείτονας μου που ζύμωνε την κοπριά και μάλιστα ξυπόλητος και με τα παντελόνια ακόμη μαζεμένα.
Έντρομος έτρεξα στο σπίτι μου και η Μάνα μου με φιλοδώρησε με καρπαζιά.
Όλοι κλείστηκαν στα σπίτια τους, εκτός βέβαια από τους άντρες που έτρεχαν να κρυφτούν προς τα εκεί που ήταν οι Γερμανοί. Τόση σαστιμάρα και τρομάρα επικρατούσε. Και σε λίγο να και οι Γερμανοί μπροστά στα σπίτια μας να κάθονται στα βραχάκια ακριβώς απέναντι σε 30 μέτρα απόσταση. Ξεθαρρέψαμε και βγήκαμε στις αυλές. Οι Γερμανοί με φιλικές διαθέσεις θα έλεγα ότι προσπαθούσαν να μας ενθαρρύνουν, με νοήματα δε, μας ζητούσαν νερό. Και τότε έλαβα τη μεγαλύτερη τρομάρα στη ζωή μου. Ο κλήρος έπεσε σε μένα να πάω νερό στους Γερμανούς. Ήμουνα το μόνο αρσενικό. Ήτανε βέβαια και ο αδελφός μου αλλά ακόμη στις φασκιές.
Μάζεψα το θάρρος μου το ανύπαρκτο, πήρα το τσουκάλι (έτσι λέγαμε το δοχείο με το οποίο πίναμε νερό-ποτήρια δεν υπήρχαν) και το πήγα και ξαφνιάστηκα ευχάριστα όταν με υποδέχτηκαν φιλικά και μάλιστα με φιλοδώρησαν και με κάτι τι..
Οι Γερμανοί έμειναν στη Χώρα μας μέχρι το Σεπτέμβριο του 19444 και αναχώρησαν κακήν κακώς., αφήνοντας πίσω τους καμένη γη.-

Κωνσταντίνος Γαλλής