το τρενάκι της ψυχής μου ξεκινάει,
και στης νιότης με γυρίζει τα λημέρια,
στα μεγάλα τα ζεστά μου καλοκαίρια."
Μοναδική φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου στο υπέροχο αυτό τραγούδι. Σε ταξιδεύει όσο λίγα τραγούδια και σε γυρίζει πραγματικά σε αυτά που μικρός ονειρευόσουν, λαχταρούσες να έρθουν, κάθε Μάη μήνα μετά το σχολείο.
Mιά αγκαλιά κατακίτρινες μαργαρίτες, και κατακόκκινες παπαρούνες και τα μπουμπούκια είναι ο Μάης που θυμάμαι από τα χρόνια εκείνα της εφηβείας, της πρώτης νιότης, της τωρινής νοσταλγίας όσων ζήσαμε στην παιδική μας ηλικία.
Σήμερα, αρκετά χρόνια τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Πιο πολύ οι άνθρωποι βέβαια...
Κάποια έθιμα ίσως να διατηρούνται...
Μόνο μια συνήθεια παρέμεινε αναλλοίωτη στο χρόνο.
Το στεφάνι του Μάη...εκείνο από τις πρώτες κληματόβεργες του αμπελιού στον κήπο.
Ίσως ακόμα και οι εκδρομές με φίλους...κάτω από κάποιον πλάτανο και δροσερή πηγή.
Δεν είχαμε ποτέ πολλά λεφτά, πάντα έπρεπε οι γονείς μου κάπως να παλέψουν με την καθημερινή ανάγκη για το φαγητό, για την αξιοπρέπεια. Ένα καθαρό κρεβάτι, ρούχα καθαρά, ένα πιάτο φαΐ με μπόνους την σαλάτα που γινόταν μάχη για το ζουμί στο τέλος.
Το Πάσχα πάντα ήταν πρόσφατο και υπήρχε η ικανοποίηση ότι γλεντήσαμε με συγγενείς και φίλους, ψήναμε, τρώγαμε, πίναμε.
Το μεροκάματο στα χωράφια των γονιών θα έφερνε ίσα ίσα τα καθημερινά.
Η μάνα έχωνε κάνα εικοσάδραχμο σε κουμπαρά για να αγοράσουμε κάτι μελλοντικά.
Στο τέλος πλήρωσε με αυτά.
Τότε ένα εικοσάδραχμο είχε αξία...γενικά τα περισσότερα είχαν αξία.
Τον Μάη φοράγαμε πια κοντά παντελονάκια και μπλουζάκια θυμάμαι, όχι σαν τώρα που φοράνε σκισμένα τζιν και σκουλαρίκι στη γλώσσα. Δεν είχαμε κινητά, ο μόνος τρόπος να βρεις παρέα ήταν να πας ο ίδιος να τους συναντήσεις, ή το πολύ να έπαιρνες κι ένα τηλέφωνο πριν, αν ο άλλος είχε τηλέφωνο στο σπίτι του, σταθερό εννοείται, αυτό με το καντράν που γύριζε κι έκανε αυτόν τον ήχο κρκλικκλικκ κλικλικλικ.
Μετά ήρθε η τηλεόραση όπου μπορούσες να δεις ανθρώπους από άλλα μέρη της Γης μιας άλλης μακρινής χώρας που ονειρευόσουν να επισκεφτείς. Και μετά δουλειά, μεροκάματο, θητεία στο στρατό, ξανά δουλειά όπου να' ναι αρκεί να βγαίνει το μεροκάματο.
Τότε, έβρισκες δουλειά.
Πήγαινες να ζητήσεις ο ίδιος και έβρισκες αμέσως.
Αν πρέπει να πω σε ποιόν μήνα του χρόνου γίναν οι πιο πολλές αλλαγές και σημαντικά βήματα στη ζωή μου, θα επέλεγα τον Μάη.
Όχι ότι τους άλλους μήνες δε γινόταν τίποτα, αλλά ο Μάης με την αισιοδοξία που έχει γύρω του στην ατμόσφαιρα βοηθάει να αισθάνεσαι λίγο πιο ελεύθερος.
Ελεύθερος να ονειρευτείς αυτά που απο παιδί πάντα ήθελες.
Άλλο θέμα αν σου κλέψανε τα όνειρα τελικά....όπως αποδείχτηκε!!!
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!
πηγή: pavlosamaras.blogspot.gr
Τι μου θύμισες τώρα Παύλο!! Εκείνες τις Πρωτομαγιές ποιος μας τις πήρε; Που η χαρά έμοιαζε να εκρήγνυται μέσα μας. Με τα ποδήλατα βγαίναμε στα λιβάδια για να μαζέψουμε αγριολούλουδα να φτιάξουμε στεφάνια για τα μαλλιά, βραχιολάκια για το χέρι μας από μαργαρίτες. Κι ύστερα να τραγουδάμε τραγούδια για το Μάη και να γελάμε με το καθετί. Και μεγαλώνοντας μεγάλωναν κι οι βόλτες μας και φτάναμε στο Πέτρινο και στον Αη Δημήτρη παρέες αγοριών και κοριτσιών. Κι ύστερα αναπαυόμασταν πάνω στα χορτάρια και στις μαργαρίτες και ετοιμάζαμε τα όνειρα και χαράζαμε πορείες. Με το κείμενό σου ξύπνησαν όλα αυτά μαζί κι η αίσθηση εκείνων των χρόνων. Και ακόμη μου ήρθε στο νου αυτό το τραγούδι που είναι από τότε και στο αφιερώνω για ευχαριστώ. Καλό μήνα, ανθοστόλιστο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι ακριβώς εμείς πηγαίναμε και στα ξηραντήρια τα Μακρέϊκα στο Σαμπαλί πολλές φορές και έπαιρνα και την κιθάρα μου μαζί πάντα θυμάμαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα και καλή συνέχεια Πρωτομαγιάς Και καθώς ο κόσμος μεγαλώνει και μικραίνει, ένα κοινό μας φιλαράκι στην ηλικία σου συχνά-πυκνά τα τελευταία χρόνια, με κοινές επαγγελματικές δραστηριότητες, σαν ερχόταν ο λόγος, για την περιοχή μας, σε σένα καταλήγαμε, με τον καιρό κατάλαβα Ήσασταν δυνατή ομάδα και εσύ ο συνδετικός κρίκος.Νάσαι καλά και γιαυτό το όμορφο ταξείδι με τις εικόνες άλλοτινών εποχών. Μας έφερες αναμνήσεις ξεχασμένες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφάκι εμείς τουλάχιστον οι άνω των 50 θυμόμαστε έναν κόσμο πολύ αλλιώτικο. Αν με ρώταγες τι συνέβη και άλλαξε με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος μας, θα απαντούσα ευθέως: Πολλά!!! Θυμάσαι πώς μύριζε τότε η ντομάτα; Πόσο τραγανή και νόστιμη ήταν η πατάτα και το κρεμμύδι; Που τρώγαμε σύκα κατ'ευθείαν από το δέντρο; Σταφύλια; Γουμαράγκαθα; Που τα πρώτα μπάνια των αγοριών δεν ήταν στη θάλασσα αλλά στα...βάλτια...Τι να πρωτοθυμηθείς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήθεια Παύλο πάντα γράφεις με υφος Νοσταλγικό ,επειδή πράγματι νοσταλγείς εκείνα τα χρόνια ή νοσταλγείς τα νιατα που τα έκαναν να φαίνονται ΄ολα όμορφα και τέλεια.?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι συνδυασμός και των δυο νομίζω το ένα συμπληρώνει το άλλο
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς έτσι.όπως και νά έχει γράφεις υπέροχα!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και Χρόνια Πολλά, πανηγυρίζει σήμερα το χωριό μας.Ή Κοίμηση του Αγίου μας στα 373 μ.Χ Πατριάρχης Αλεξάνδρειας. Και καθώς τα ταξείδια του νου και της μνήμης είναι χωρίς όρια, ας μου επιτρέψετε να αναφέρω και μια άλλη ημερομηνία 2 Μαίου 1898 ".....αποφασίστηκε στις 25 Απριλίου 1898 από τις Μεγάλες Δυνάμεις, η έναρξη εκκενώσεως της Θεσσαλίας από τα τουρκικά στρατεύματα, να αρχίσει στις 2 Μαίου και να περατωθεί εντός μηνός.....Στις 6 Ιουνίου ουδείς Τούρκος βρισκόταν στην Θεσσαλία"μετά τον ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜικρά αποσπάσματα ιστορίας που ασυνείδητα έχουν καταγραφεί στο κοινωνικό μας ασυνείδητο.
Ευαγγελή Νοτοπούλου φίλη μου αγαπημένη των παιδικών μας χρόνων παιδάκια αεικίνητα ήσουν νομίζω και εσύ και η αδελφούλα μου και το Μαράκι κσι άλλα παιδιά που δεν θυμάμαι, σε εκείνη την Πρωτομαγιά εκεί, στο λιβάδι στα δεξιά του Ενιπέα, προς τον Παλαμά, σε μία συστάδα από ακακίες που υπήρχαν τότε.Φτωχικά και δύσκολα χρόνια, όμως ως παιδάκια αρχίζαμε τα παιχνίδια μας κάτω στις μαργαρίτας και παπαρούνας λιβάδεια της παιδικότας μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια Παυλάρα για όλα τα ωραία που γράφεις όντως μας γύρισες πίσω στα ωραία γνήσια και αγνά χρόνια μας Καλό μήνα
ΑπάντησηΔιαγραφή