"Η μαμά είναι μόνο μία, για πάντα, για πάντα θα είναι εδώ.."

Kαί είναι κάποιες φορές που χαμένοι στην καθημερινότητα αναρωτιόμαστε "τι μέρα είναι αύριο;"
Όπως τώρα εγώ.
Και θυμήθηκα, και γύρισα το χρόνο πίσω, και το κενό μεγάλωσε...
Ήταν τότε που έμπαινε η άνοιξη και εμείς ξελογιασμένα παιδιά τρέχαμε στους δρόμους με φτερά στα πόδια και στην καρδιά, να χορτάσουμε παιχνίδι.
Γόνατα με αίματα, ρούχα σκονισμένα και ένα χαμόγελο καρφωμένο στο πρόσωπο.
Ούτε "νωρίς στο σπίτι" ούτε "πρόσεχε μη λερωθείς" ούτε "άμα χτυπήσεις θα τις φας, να το ξέρεις" δεν μας ένοιαζε.
Έφτανα στο σπίτι με το φεγγάρι συντροφιά και με περίμενες όλο αγωνία.
Ποτέ δεν άκουγα τη φωνή σου όταν από το σταυροδρόμι φώναζες το όνομα μου.
Έπαιζα κρυφτό και δεν έπρεπε να μιλήσω, θα με έβρισκαν και θα τα "φιλούσα" μετά εγώ.

Έτσι περίμενες όλα τα χρόνια, με το τσακ στην αυλόπορτα σαν έκανα, με το πρώτο βήμα στο κατώφλι, έτσι με περίμενες, μετά από παιχνίδι μετά από το σχολείο μετά από κοπάνα, από έξοδο βραδινή, μετά από την δουλειά...
Έτσι με περίμενες και μετά από λάθη μετά από πόνο, ανοικτή η αγκαλιά να πέσω μέσα να κλάψω να φωνάξω και να χαϊδευτώ.
Μετά από όλα...εσύ...μα πάντα πάνω από όλα και μέσα σε όλα Εσύ μαμά.....

Η φιγούρα σου πάντα εκεί να περιμένει την άνοιξη να χρωματίσεις το άγονο χώμα να ασπρίσεις τα παρτέρια, γεμάτα από πουλάκια που περίμεναν τα ψιχουλάκια, (τα πετάω ακόμα μαμά δεν το ξεχνάω)...να στρώσεις το κεντημένο τραπεζομάντηλο στο τραπέζι της βεράντας, και εγώ να περιμένω στην άκρη της πόρτας τον δίσκο με τα κουλουράκια, να τα βουτήξω στο κακάο να νιώσω, να γευτώ πρωτόγνωρες αθώες γεύσεις, μυρίζοντας συνεχώς τις ευωδιές από την κουζίνα, ευωδιές που δεν φύγαν ποτέ, να ξεχωθώ στους δρόμους να κόψω τα λουλούδια πέφτοντας στην αγκαλιά σου, γεμάτη περηφάνια. Να παίζεις για μένα, να γελάς για μένα, να κλαις για μένα και η αγκαλιά με την ποδιά στην μέση πάντα ανοιχτή, πάντα..να μιλάς για μένα να ανασαίνεις για μένα.....να είσαι για μένα..
Και ήξερα ότι θα σαι εκεί, ήξερα ότι θα σε βρω εκεί, ότι ώρα, όποια μέρα και πάντα αργοπορούσα και συ περίμενες και ακόμα περιμένεις..και ξέρω πως είσαι εκεί....
η μυρωδιά αυτή αποτυπωμένη στην ψυχή μου...

Θυμήθηκα τι μέρα είναι η σημερινή...
Θυμήθηκα και εκείνο το γαρίφαλο το δίχρωμο που μοσχοβολούσε και ήταν το αγαπημένο σου.
Το έκοψα να στο χαρίσω και μου βαλες τις φωνές πριν σου πω το λόγο.
"Τόσα τριαντάφυλλα έχουμε! Το γαρίφαλο;"
Μα εμένα εκείνο μου άρεσε. Και μου άρεσε γιατί άρεσε και σε σένα!
Χωρίς εσένα λοιπόν και αυτή η Άνοιξη, τα παρτέρια δεν είναι πια ασβεστωμένα, τα λουλούδια χάσαν την ζωντάνια τους, αλλά και αυτή η άνοιξη έχει πάλι το άρωμά σου....με εσένα τελικά, είσαι εδώ μαμά, όλα όσα έκανα, όλα όσα πέρασα είχαν το σημάδι σου είχαν το άρωμά σου, είχαν τις οδηγίες σου (που πάντα έδινες, συνεχώς μπορώ να πω), είχαν την εικόνα σου, την αλήθεια σου καθώς έλεγες συνεχώς

"Η μαμά σου είναι μόνο μία, για πάντα, για πάντα θα είναι εδώ..!"

Αχ ρε μάνα.....



Σούλα Παπαλάμπρου