Τότε που ζούσαμε...

Τα καλοκαίρια στον θεσσαλικό κάμπο ήταν πάντοτε βαριά.
Τα παιδικά μας, θαρρώ, βαρύτερα απ΄ τα σημερινά - ή έτσι τουλάχιστον καταγράφηκαν μέσα μου-.
Ντάλα και βράση έφερνε ο αέρας, που θαρρείς κοβόταν με το μαχαίρι ώρες ώρες και μας έπνιγε έτσι κρουστόφαντος που ήταν.
Ως κι η γης έσκαζε κι ο κουρνιαχτός μας αποστόμωνε.
Κοντά στο μεσημέρι τα κορμιά των μεγάλων ήταν λιώμα καθώς δούλευαν απ το ξημέρωμα κι έσταζαν έναν ιδρώτα αρμυρό που τους σημάδευε τα ρούχα μ΄ άσπρες γραμμές.
Τα παιδιά ησύχαζαν χαυνωμένα απ΄το λιοπύρι κι οι γειτονιές σώπαιναν απ τα τρεχοβολητά και τις φωνές τους. Μόνο για λίγο, θέλοντας να ξεσπάσουν, έτρεχαν ξυπόλητα στο δρόμο σέρνοντας τα πόδια στον καυτό κουρνιαχτό που΄ταν στρωμένος ίσαμε δέκα πόντους και ντουμάνιαζαν τον τόπο πίσω τους μ ένα πυκνό σύννεφο.
Η σιωπή κοβόταν μόνο από τον μονότονο κι ανυπόφορο ήχο των "Μαλκότση" που πότιζαν τα βαμβάκια και τα καλαμπόκια κι ο οποίος ενέτεινε την κάψα. Ο ήχος αυτός ακόμα θαρρώ πως με στοιχειώνει κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια.
Κάτι τέτοιες μέρες που ο ουρανός χαμήλωνε για να μας πνίξει, ψάχναμε τρόπους να τσακίσουμε την ανία που μας κατέτρωγε. Οι θάλασσες φάνταζαν πολύ μακρινές κι η απαντοχή τους έπρεπε να αντικατασταθεί από κάτι άλλο. Από τότε μάθαμε ν αντικαθιστούμε τις βαθιές μας επιθυμίες, τις ανεκπλήρωτες.
Έτσι σκεφτήκαμε μια αυτοσχέδια πισίνα που ήταν το καταφύγιό μας στις καυτές μέρες, όπου τίποτε άλλο δεν μας ανακούφιζε. Δεν ήταν παρά ένα βαρέλι σιδερένιο από κείνα του πετρελαίου! Καλοπλυμένο και βαμμένο από μέσα τυρκουάζ από τη μάνα που όλο και με κάτι ομόρφαινε κι απάλυνε εκείνα τα χρόνια.
Φορούσαμε τα μαγιό μας -μάλλον ραμμένα απ τη μάνα κι αυτά-, γεμίζαμε το βαρέλι με τουλουμπίσιο παγωμένο νερό και σφηνωνόμασταν κι οι δυο αδερφές στα στενά του πλαίσια.
Απόλαυση στο έπακρον, μόνο που ούτε λόγος για βουτιές κι απλωτές.
Το βαρέλι αυτό εκτελούσε κάποιες φορές και χρέη κολυμπήθρας κοτόπουλων!
Η γιαγιά μας είχε μια τρελή μανία με τα κοτόπουλα και δεν μας επέτρεπε να παίζουμε στη δική τους αυλή.
Έτσι, για να την εκδικηθούμε, κάναμε ό,τι ήταν δυνατόν για να κακοπάθουν τα αγαπημένα της όντα.
Μάλλον, τώρα που το καλοσκέφτομαι, μας ενοχλούσε περισσότερο που έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για κείνα κι όχι για εμάς. Τα πιάναμε και τα ρίχναμε στο νερό λοιπόν, όταν εκείνη δεν μας έβλεπε και τους δίναμε ονόματα σε ανεπίσημη τελετή!
Άλλες φορές τεντώναμε ένα σκοινί ανάμεσα στο φράχτη και στο κοτέτσι για να σκοντάφουν καθώς τα κυνηγούσαμε και κάναμε τρελό κέφι όταν έτρωγαν τη μούρη τους!
Σαν κόντευε το σούρουπο οι γειτονιές άφηναν τις σιωπές και ζωντάνευαν.
Μουγκανητά σαν οιμωγές από τις αγελάδες που έβρισκαν μόνες το δρόμο της επιστροφής απ το λιβάδι, ήχοι από τα κάρα που επέστρεφαν απ το χωράφι, χλιμιντρίσματα αλόγων, βρισιές βαριές των κουρασμένων αντρών που κατεβάζαν καντήλια κι υπομονετικές μορφές γυναικών που με σκυμμένο κεφάλι συνέχιζαν τις δουλειές που τελειωμό δεν είχαν.
Κάπου την ώρα αυτή συνάζονταν στο σπίτι μας κι οι γιαγιάδες της γειτονιάς να πουν τα δικά τους. Απομονώνονταν συνήθως στην κουζίνα κι άρχιζαν την προσφιλή τους κουβέντα: κουτσομπολιό για τις νύφες!
Τι μ είπι, τι τ΄ν είπα, τι μαγείριψι κι του πήγι στ μανα τσ κι ιμένα δε μ έδουσι ντιπ, τι κεφάλι βουργάρκου είνι κι δεν ακούει...και άλλα πολλά που εμείς τ΄ ακούγαμε κρυμμένα πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα, αλλά συνήθως δεν δίναμε σημασία γιατί ο νους μας ήταν στο παιχνίδι.
Κάποιο σούρουπο που είχαμε μπαϊλντίσει απ το πολύ παιχνίδι και τη ζέστη και επηρεασμένα ολοφάνερα από τον «Άγνωστο πόλεμο» (διά χειρός Νίκου Φώσκολου), σκαρώσαμε το νέο μας παιχνίδι:
"Κατασκοπεύω τη γιαγιά μου και τα μεταφέρω όλα χαρτί και καλαμάρι στη μάνα μου".
Στηθήκαμε έτσι στο άνοιγμα της πόρτας, ο Νίκος ο Νικολακέικος, η αδερφή μου κι εγώ.
Οι άλλοι όλοι ξοπίσω.
Οι δυο άκουγαν και μετέφεραν τα λόγια κι εγώ που΄γραφα γρήγορα σαν μεγαλύτερη, κρατούσα με κάθε λεπτομέρεια τα πρακτικά της συζήτησης, διότι ως γνωστόν έπεα πτερόεντα, ενώ scripta manent
Κι ύστερα, όταν συγκεντρώσαμε αρκετό υλικό για να στοιχειοθετήσουμε το αδίκημα, παραδώσαμε σε αντίγραφα τα πρακτικά στις νύφες. Καταλαβαίνετε πως την επόμενη μέρα η γειτονιά θύμιζε εμπόλεμη ζώνη.
Καυγάδες τετρακούβερτοι στα αντιμαχόμενα στρατόπεδα νυφών και πεθερών.
Μα κι εμείς όμως δεν τη γλυτώσαμε.
Τα ακούσαμε για τα καλά από τη μάνα μου, για τις βλακείες που κάναμε και βάζαμε τον κόσμο, λέει, να μαλλώνει στα καλά καθούμενα. Όμως, για μας ήταν μεγάλη απόλαυση και συνεχίσαμε τη δράση μας με επιτυχία απόλυτη, ώσπου οι γιαγιάδες αποφάσισαν να βάζουν τσιλιαδόρο!
Έτσι έληξε άδοξα και σύντομα η καριέρα μας ως κατασκόπων.

Πηνελόπη Ανδρεάδη