Η επιστροφή

Πάει πολύς καιρός που επισκέφθηκα για τελευταία φορά το Χωριό μου, τον Πέτρινο, αν και στην περίπτωσή μου, ψυχικά ουδέποτε έφυγα. Φεύγει κανείς από έναν τόπο όταν φεύγοντας δεν παίρνει τίποτα μαζί του, τα αφήνει όλα πίσω. Και στην περίπτωσή μου μόνο αυτό δεν ισχύει.
Αλλά άλλο να αναπολείς, βέβαια, όσα έζησες στην αφετηρία σου και άλλο να βρίσκεσαι κοντά τους.
Κάπως έτσι, χθες Κυριακή, βρέθηκα στο πατρικό μου σπίτι ή καλλίτερα στο σπίτι του μικρότερου αδελφού μου. Βέβαια πρώτο μου μέλημα η προσκύνηση των τάφων των γονιών μου ή ό,τι απέμεινε στο κοιμητήριο του χωριού.
Ακολούθησε μια επίσκεψη στο καφενείο, στον τόπο συνάντησης και σχόλης των κατοίκων και αποζημιώθηκα: Ωραίο να βρίσκεσαι με συμμαθητές σου από το δημοτικό, φίλους, συγγενείς, όσους έχεις στη μνήμη σου, κι εγώ τους είχα όλους. Και με εξέπληξε η απορία τους όταν προσφωνώντας τους με το μικρό τους όνομα, μου έλεγαν:
Μα με θυμάσαι!
Μα πως να ξεχάσεις ανθρώπους που πρωτογνώρισες στη ζωή σου, ανθρώπους με τους οποίους έζησες, κοντά ή μακριά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ήταν το περιβάλλον σου, αυτό που κατά κάποιο τρόπο συνέβαλε στη διαμόρφωση του χαρακτήρα σου.
Ωστόσο το χωριό έρημο, δημοτικό σχολείο κλειστό γιατί δεν υπάρχουν παιδιά, δεν ακούγονται φωνούλες, τίποτα που συνδέει την παλιά ζωντάνια με το τώρα. Να σκεφθείτε ότι το χωριό, δηλαδή η κτηματική περιοχή, έγινε καταφύγιο αγριογούρουνων!
Πού, σε ένα καμπίσιο χωριό;
Σημεία των καιρών!
Ευτυχώς το χωριό έχει Παπά.
Σκεφθείτε ένα χωριό χωρίς Παπά, χωρίς Εκκλησιά ή με την Εκκλησιά κλειστή. Φρίκη!
Και το κράτος των Αθηνών θέλει να αποδυναμώσει και το μόνο θεσμό που στήριξε και στηρίζει το Έθνος των Ελλήνων.
Φεύγουμε από τα χωριά μας και αναζητούμε καλλίτερη τύχη στα αστικά κέντρα και μέχρις εδώ θεμιτό. Το χωριό, το πατρικό σπίτι μας γιατί το εγκαταλείπουμε;
Και το παράξενο είναι ότι το θυμόμαστε όταν γεράσουμε!
Κάτι είναι κι αυτό.
Άνθρωπέ μου, μην κόβεις τις ρίζες σου, θα χαθείς, ασήμαντος θα καταλήξεις.

Κωνσταντίνος Γαλλής