Άντε να εξηγήσεις στα παιδιά ότι παλιά τα σπίτια δεν είχαν πάντα κουζίνα με βρύση, αλλά “βρυσάκι” που το γέμιζαν νερό (το πρόλαβα στο πλινθόκτιστο προσφυγικό σπίτι της γιαγιάς, από τα τελευταία στο χωριό). Ότι το καλοκαίρι, ο υδρονομέας άνοιγε τον αγωγό με το νερό που ερχόταν από το Τικιλί (Μικρό Βουνό), μόλις για μια ώρα, και το αποθηκεύαμε σε μπιτόνια και κουβάδες. Το νερό ήταν πάντα πολύτιμος πόρος, ιδιαίτερα, πριν τη δίκη μας γενιά, σε εποχές που στο χωριό υπήρχε μια βρύση σε κάθε μαχαλά. Τα λιγοστά πηγάδια, λοιπόν, ήταν πλούτος για τους ιδιοκτήτες τους.
Η γιαγιά Σεβαστή είχε μεγάλο μπαξέ που πότιζε με την τουλούμπα της και καρποφόρα δένδρα, με πιο περιζήτητη μια μεγάλη κορομηλιά που τα κορόμηλα της δεν προλάβαιναν ποτέ να κοκκινίσουν από τις επιδρομές των πιτσιρικάδων. Η γιαγιά τα ήθελε για να τα αποξηράνει για το χοσάφι που έκανε με σταφίδες το καλοκαίρι ως δροσερό επιδόρπιο.
Λίγο πριν μπει το ‘80, η γιαγιά Σεβαστή, με καταγωγή από τα Ποτάμια της Καππαδοκίας, που είχε έρθει ως χήρα από τη Νέχαλη (Ομορφοχώρι) νύφη στο Τσαμπασλάρ (Βούναινα) για να παντρευτεί σε δεύτερο γάμο τον, επίσης, χήρο προπάππο μου Μάξιμο Χατζηλιάδη, άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο, κι εγώ στερήθηκα την απλόχερη αγάπη της, που εκτός των άλλων μεταφράζονταν σε δίφραγκο χαρτζιλίκι (με την κορώνα και την κεφαλή του βασιλιά Κωνσταντίνου) από τη σύνταξη του ΟΓΑ, αν και τυπικά δεν ήμουν εγγόνι της. Το έμαθα αφού έφυγε, αλλά διατηρώ αγαθή ανάμνηση της προστατευτικής αγκαλιάς της, όταν ήταν να μου τις βρέξει ο πατέρας μου για καμία αταξία ή αν με κυνήγαγαν τα παιδιά από τον κάτω μαχαλά. Ο μπαξές ρήμαξε και η τουλούμπα εγκαταλείφθηκε. Μια ρόδα κάρου σκέπασε το πηγάδι που χάθηκε από τα καλάμια και τα βατά που το κύκλωσαν.
Στο χωριό, μετά από αλλεπάλληλες γεωτρήσεις με σύγχρονα γεωτρύπανα, που πλέον μπορούσαν να σπάσουν τη σαπόπετρα, όπως έλεγαν τον σχιστόλιθο -όχι όπως εκείνα τα παλαιάς τεχνολογίας της ΥΕΒ- βρέθηκε άφθονο νερό. Έτσι, δεν χρειαζόμασταν πια το λιγοστό νερό που έρχονταν με χίλια ζόρια και διαρροές από το γκιόλι και τα μετρημένα στα δάχτυλα πηγάδια.
Η τουλούμπα που ξανακάναμε -και πιο κάτω το “μισιακό πηγάδι”- δεν είναι ένα μνημόσυνο για τη γιαγιά Σεβαστή και τους παππούδες μας, αλλά μάλλον μια νοσταλγία να “αναστήσουμε“ τα παιδικά μας χρόνια, γιατί αυτά με τα βιώματά τους δεν διαμορφώνουν απλά τον χαρακτήρα μας, αλλά μας ακολουθούν μια ζωή...
ΥΓ. 1. Να είναι καλά ο πατέρας μου, που φροντίζει τα πλατάνια, που ρίζωσαν στον άλλοτε μπαξέ της γιαγιάς Σεβαστής.
ΥΓ. 2. Ναι, φυτέψαμε και κορομηλιά, μόνο που... δεν έμειναν παιδιά στο χωριό για να “κουρσέψουν” τα κορόμηλά της. Και χοσάφι τρώμε μια φορά τον χρόνο -κι αυτό αν το φτιάξουν οι γυναίκες του Μικρασιατικού Συλλόγου Βουναίνων στις εκδηλώσεις για την Καθαρά Δευτέρα...
ΥΓ. 3. Ναι, “φορτώνω τις μπαταρίες“ περνώντας οπωσδήποτε τα Σαββατοκύριακα από το χωριό!
Μάξιμος Χαρακόπουλος
Να είσαι καλά Μάξιμε όση ώρα σε διάβαζα, αλλά και τώρα περνάει μπροστά από τα μάτια μου η εικόνα της δική μου της γιαγιάς. Της γιαγιάς Άννας από την Καππαδοκία. Δεν ξέρω αν αυτό είναι μνημόσυνο, αλλά εγώ δάκρυσα και ξαλάφρωσα... ευχαριστώ...
ΑπάντησηΔιαγραφή