Αλησμόνητες βραδιές γεμάτες μουσική...

Έχω παίξει κατά καιρούς σε διάφορα μέρη, με καλούς και άξιους μουσικούς, αλλά και φίλους πάνω απ΄όλα. Με τον Αποστόλη Μαντέ με μια μεγάλη ιστορία πίσω του, τον μαέστρο Γιάννη Μπάτρα επίσης υπέροχο πιανίστα με ευαισθησία και σημασία στη λεπτομέρεια, τον Ναπολέων Μουλιάκο, τον Στάθη Πασχάλη, τον Μάριο Σιαμέτη κλπ αλλά και με τον αείμνηστο Κώστα Χαλιμούρδα για λίγο διάστημα πριν φύγει νωρίς για το μεγάλο δίχως γυρισμό ταξίδι.

Μεγάλο σχολείο το πάλκο και η συνεργασία μαζί τους.
Κάθε φορά ανακάλυπτα και κάτι παίζοντας δίπλα τους.
Έχει απίστευτες ομορφιές αλλά και μεγάλες δυσκολίες στην αρχή που ξεκινάς σε ένα ζωντανό πρόγραμμα.
Θα αναφερθώ για τις μουσικές βραδιές στην Ιτέα.
Συνεργάστηκα μ’ έναν αξιόλογο τραγουδιστή, αλλά και άνθρωπο, από τον Πέτρινο, τον Κώστα Μητράκο.
Τον εκτιμώ και τον αγαπάω και νιώθω ότι υπάρχει και από τη δική του πλευρά η εκτίμηση και ο σεβασμός. Μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια είμασταν μαζί πολλές σαιζόν. Τον γνώρισα πρώτη φορά το 1992 που συνεργαστήκαμε στο υπέροχο από κάθε άποψη μαγαζί του Θέμη στο "Ηλιοτρόπιο" στην Ιτέα (1992 -1996). Μετέπειτα με την ονομασία "Χαγιάτι" (2010 - 2014) αλλά και σε διάφορες συναυλίες με αφιερώματα που κάναμε σε μεγάλους δημιουργούς όπως Θεοδωράκη, Καλδάρα, Ξαρχάκο, Κουγιουμτζή, Ακη Πάνου κλπ.

Το "Χαγιάτι" ήταν ένας χώρος ζεστός, προσεγμένος από κάθε άποψη με ολοζώντανες τεράστιες ζωγραφιές στους τοίχους που αποτύπωναν διάφορα μέρη του χωριού μας. Ο χώρος είχε επιμεληθεί προσωπικά από τον Θέμη Παπακυρίτση ιδιοκτήτη, και από τον Χάρη Μακρή εικαστικό ζωγράφο που ζει εδώ στο χωριό και έχει διακριθεί με έργα του σε πολλές εκθέσεις. Ένας χώρος μοναδικός παρεϊστικος κατάλληλος για ζωντανή μουσική που τον βρίσκεις μόνο σε μεγάλες πόλεις. Στα χρόνια που δουλέψαμε εκεί πέρασε πολύς κόσμος από την γύρω περιοχή και από Καρδίτσα παρέες μεγάλες κάθε φορά. Γέμιζε ασφυκτικά, δεν έπεφτε καρφίτσα. Πέρασαν και πολλοί μουσικοί σαν πελάτες, οι περισσότεροι έπαιξαν και τραγούδησαν μαζί μας σαν μια μεγάλη παρέα κάθε φορά.

Δεν ήθελα από την αρχή να δουλέψω σε χορούς, πανηγύρια και άλλα τέτοια σχετικά.
Δεν ήταν στη ιδιοσυγκρασία μου.
Μια φορά έκανα το λάθος και πήγα, τρόμαξα με όλη την κατάσταση και τις απαιτήσεις των ανθρώπων εκεί, και το μετάνιωσα σφόδρα. Ήμουν πάντα της άποψης ότι την μουσική πρέπει να την "υπηρετείς" και όχι το αντίθετο, γιατί πρώτα παίζεις για τον εαυτό σου, βάζεις την καρδιά και την ψυχούλα σου και το αποτέλεσμα που βγαίνει σε δικαιώνει πάντα. Δεν επιδίωξα ποτέ να παίζω ότι νάναι και οπουδήποτε. Πάντα διάλεγα το μέρος, το πρόγραμμα, και ιδιαίτερα τους συνεργάτες μου.

Ήταν επιλογή μου.
Ο Κώστας το ήξερε αυτό και ποτέ δεν με πίεσε για κάτι διαφορετικό. 

Το ίδιο πιστεύω ήθελε κι εκείνος πάνω κάτω γι αυτό και η άψογη συνεργασία μας.
Όταν λοιπόν είσαι μ’ έναν τραγουδιστή για πολύ καιρό μαθαίνεις τα τραγούδια του, την τονικότητα της φωνής του, τα "χούγια" του με την καλή έννοια φυσικά. Ο Κώστας βέβαια έχει ένα τεράστιο ρεπερτόριο με τραγούδια, δεν τα ήξερα όλα στην αρχή, ήξερα όμως ένα μεγάλο μέρος.
Όπως κι οι υπόλοιποι μουσικοί. Βλέπετε ο κάθε τραγουδιστής έχει το ρεπερτόριό του, τούς τόνους που τραγουδάει και που το μαθαίνεις στην πορεία με τις πρόβες κάθε φορά.
Ζητούσε λοιπόν κάποιος ένα τραγούδι κι ο Κώστας μας έλεγε "πάμε ρε ματζόρε".

Δεν έλεγε τίτλο τραγουδιού πολλές φορές και μέναμε όλοι σύξυλοι.
Τι σημαίνει ένα σκέτο πάμε "ρε ματζόρε";
Πόσα τραγούδια υπάρχουν από ρε ματζόρε;

Και ποιόν "δρόμο" να παίξεις τελικά από ρε μαντζόρε;

Υπάρχουν κλίμακες μαντζόρε και μινόρε στη μουσικοί που λέγονται "δρόμοι" π.χ. Χιτζάζ, Νιαβέντ, Χιτζασκιάρ, Κιουρντί, Ουσάκ, Σαμπάχ, Χουζάμ κλπ...Λόγω αντίληψης και συνήθειας αν παίζεις χρόνια οι "δρόμοι" γίνονται βίωμα και τους μαθαίνεις στην πορεία.

Κι έμπαινε λοιπόν το μπουζούκι, μπαίναμε και οι υπόλοιποι κι άρχιζε κι ο Κώστας.

Κάποτε ρώτησα έναν μπουζουκτσή (που άρχισε χωρίς να ξέρω ποιο τραγούδι παίζει), τι δρόμος είναι;;;
Και μου απάντησε...χαλικόδρομος!!!

Το κακό των μουσικών είναι αυτό. Να μην ξέρουν το ρεπερτόριο του τραγουδιστή.
Ερχόταν κάποιοι μουσικοί κατά καιρούς που δεν ήξεραν όλα τα τραγούδια του.
Μπορεί να είχαν μεγάλο ρεπερτόριο, όμως αυτό του Κώστα είναι αλλιώς, ψαγμένο που λένε.
Κι εκείνος ασυναίσθητα πολλές φορές έλεγε ένα "Ντο" ή ένα "Λα ματζόρε" και "πελάγωναν" μ’ αυτό. 

Βέβαια συχνά κοιτούσε στην αίθουσα τον κόσμο και ήξερε με μια φευγαλέα ματιά τι ήθελε να ακούσει ο καθένας. Το έχει αυτό....να "παίζει" με τα συναισθήματα και να γίνεται ένα παιδί στην κυριολεξία.

Δεν θα ξεχάσω την στιγμή που έπρεπε να παίξουμε ένα "σκυλάδικο" τραγούδι που μας άρεσε όλους και είπαμε να το βάλουμε στο πρόγραμμα αλλά πως;;; 

Πως να το πούμε και να δώσουν την δέουσα σημασία χωρίς να ενοχλήσει;;;

Ώσπου κάποια στιγμή ακούμε τον Κώστα να απευθύνεται στους θαμώνες και να λέει:

"Σήμερα θα σας παίξουμε ένα υπέροχο τραγούδι που δεν κυκλοφόρησε σε δίσκο και cd, ακούστηκε για πρώτη φορά το 1999 και υπάρχει μόνο στην ταινία "ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ" του μεγάλου σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη. Ο τίτλος του τραγουδιού είναι "ΘΑ ΠΑΡΩ ΦΟΡΑ" και διαδραματίζεται σε ένα σκυλάδικο κάπου έξω στην επαρχία στα χωράφια, με ότι αυτό συνεπάγεται, για να μας δείξει την άλλη πλευρά της ζωής, θα το αγαπήσετε......πάμε παιδιά!!!"

Με τέτοιο πρόλογο παρουσίασης ποιος μπορούσε να αντισταθεί.

Από εκείνη τη βραδιά μας το ζητούσαν κάθε φορά και το έκαναν δικό τους άσχετα αν πολύ αργότερα το άκουγες από παντού κι από όλους.

Έχουμε περάσει μοναδικές στιγμές μαζί, και με όλα τα παιδιά της ορχήστρας κάθε φορά...

Έχουμε παίξει τον άμμο της θάλασσας από τραγούδια...
Έχουμε κλάψει και ανατριχιάσει με κάποια απ΄αυτά...
Έχουμε πει τα καλύτερα ανέκδοτα όταν κατεβαίναμε από το πάλκο και χαλαρώναμε...
Έχουμε ρίξει απίθανο γέλιο με τα διάφορα ευτράπελα της νύχτας...
Έχουμε να διηγούμαστε ατέλειωτες ιστορίες από κείνες τις βραδιές στα εγγονάκια μας....
Και το κυριότερο...
Έχουμε να θυμόμαστε...

Παύλος Σαμαράς

πηγή: http://pavlosamaras.blogspot.com/