Κάθε φορά που μπαίνω σε ένα ξωκλήσι, νιώθω μια ηρεμία να πλημμυρίζει ολόκληρο το κορμί μου, νιώθω να γίνομαι ένα παιδί με αθώα ψυχή, νιώθω μια ασφάλεια, μια αίσθηση που κανένας άλλος χώρος δεν μπορεί να μου προκαλέσει.
Στο ξωκλήσι του Αϊ Γιώργη, στόν Πέτρινο Καρδίτσας, το μικρό λευκό οικοδόμημα έμοιαζε σαν περιστέρι με φόντο τον ολοκάθαρο γαλάζιο ουρανό και η κεραμοσκεπή σαν φάρος σε φουρτουνιασμένο λιμάνι.
Μέσα σε λίγα τετραγωνικά, έμοιαζε σαν να ήμουν ήδη σε έναν τεράστιο "παράδεισο".
Θα μπορούσα να καθίσω εκεί μέσα και έξω στο παγκάκι κάτω απο τον πλάτανο για ώρες.
Να ατενίζω τη θέα, το πράσινο, να ακούω τα τζιτζίκια, να μυρίζω το λιβάνι και να νιώθω πως για λίγο είμαι δίπλα σε κάτι τόσο απλό, τόσο οικείο, τόσο αληθινό και ανθρώπινο.
Το ξωκλήσι είναι κτισμένο το 1981 πάνω στόν ιδιόκτητο χώρο-λόφο, στόν δρόμο για το χωριό Αγιος Δημήτριος απο τις οικογένειες:
†Θεόδωρου Γκαρέλη, Ιωάννη Γκαρέλη και †Σωκράτη Γκαρέλη.
Η αφορμή κατασκευής του ήταν του †Γεωργίου Θ. Γκαρέλη, πατέρα των ανωτέρω παιδιών, και παππούς της γυναίκας μου, ο οποίος μου είχε πεί την ιστορία οτι τον κυνηγούσαν ένα βράδυ οι αντάρτες, έριξαν φωτοβολίδες και έγινε η νύχτα μέρα, και πως σώθηκε απο μια σφαίρα τους η οποία μάλιστα τρύπησε την κάπα που φορούσε αλλά δεν τον τραυμάτησε, και κατάφερε σε εκείνο το σημείο να κρυφτεί πίσω απο τον λόφο και να φύγει, και όπου τελικά αργότερα ύστερα απο δική του επιθυμία έγινε και η τελευταία κατοικία του μαζί με την συζυγό του Ευταξία, και πρόσφατα ενός εκ των παιδιών του, †Σωκράτη Γκαρέλη.
Στο μικρό ξωκλήσι του Αϊ Γιώργη, αφιερωμένο στην αγιότητά του, σκέφτομαι πόσο βασανισμένες είναι τελικά οι ψυχές μας μέσα στο τεράστιο αυτόν κόσμο, για να καταλήγουν να βρίσκουν γαλήνη και ηρεμία σε μία χούφτα τετραγωνικά…
Και αν οι προσευχές έχουν ξεχαστεί, και δυστυχώς σε πολλούς από εμάς και η πίστη μας, μένουν τελικά αυτές οι φιλόξενες "φωλιές", αυτά τα μαγικά ξωκλήσια και οι άγιοι τους, που ούτε σε χρήματα στοχεύουν, ούτε σε τίτλους και "αυλές" παρά μόνο σε ένα κεράκι, ένα προσκύνημα, μια προσευχή, η ακόμα καλύτερα...αιτία αντάμωσης…!!!
Παύλος Σαμαράς
Παρόλο που η θρησκεία δεν μου έδωσε καμιά απάντηση στις υπαρξιακές μου αναζητήσεις, οφείλω να ομολογήσω ότι στα ξωκκλήσια πάντα νιώθω να αποχωρίζομαι από την ύλη και να απομένω εγώ και η ψυχή μου...δεν προσπάθησα να το ερμηνεύσω, ούτε έχω ανάγκη από κάτι τέτοιο ...το αφήνω να υπάρχει και να λειτουργεί έτσι! Μου άρεσε ο τρόπος που το παρουσίασες!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟφείλω να ομολογήσω πάντως Ελένη μου οτι έχουν κάτι το μυστύριο καί το εξωπραγματικό αυτά τα εκκλησάκια όπου κι αν βρίσκονται (συνήθως στο πουθενά ή σε ωραία μέρη) και αισθάνομαι κοντά τους έτσι όπως το περιέγραψα...καλημέρα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ, έτσι τα αισθάνομαι και εγώ! αγαπημένο μέρος των παιδικών μου χρόνων η «Αγία Κυριακή», εκκλησάκι δίπλα στο πατρικό μου..πάντα με συγκινεί και πάντα καταφεύγω στην μυστήρια χάρη της!
ΑπάντησηΔιαγραφή