Η ιστορική μας συνέχεια…

Παίρνοντας απόσταση απ’το χτες, οι σχολικές μνήμες, καίτοι σκληρές, προερχόμενες από τη δεκαετία του 60 και του 70, δημιουργούν μια συγκινησιακή φόρτιση, μια γλυκιά μελαγχολία.
Τα μάτια δακρύζουν όταν σκέφτεσαι με γλυκύτητα εκείνες τις εποχές.
Δεν ήταν οι τιμωρίες, αρκετές φορές σκληρές, όπου ο σεβασμός και ο φόβος ήταν ανάμεικτοι.
Δεν ήταν η μεγάλη αυστηρότητα και πειθαρχία, η αποβολή, η επανάληψη της τάξης.
Ποιος δεν έγραψε 10 φορές το μάθημα, δεν ένιωσε το τράβηγμα του αυτιού και του μαλλιού, δεν ένιωσε τον πόνο από το ανεβοκατέβασμα της βέργας στην παλάμη του;
Δεν ήταν το κούρεμα με την ψιλή!
Δεν ήταν η φτώχια, η ίδια σάκα και γομολάστιχα κάθε χρόνο!
Ούτε η τάξη που θερμαινόταν με ξυλόσομπα!
Δεν ήταν η διδασκαλία της καθαρεύουσας, η "παραλήγουσα που ποτέ δεν περισπάται, όταν η λήγουσα είναι μακρά".
Όχι, δεν ήταν τίποτε απ’ όλα αυτά.
Το δάκρυ κυλάει, γιατί είναι μνήμες, σκέψεις, εικόνες και παραστάσεις ανάκατα, από τα χρόνια της παιδικής μας αθωότητας. Από τα χρόνια εκείνα που τα βιώματά μας, μας έκαναν να πρωτογευθούμε αυτό το θαύμα που λέγεται ζωή. Είναι τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που νιώσαμε, που μας καθόρισαν και μας χάραξαν πορεία. Είναι οι συμμαθητές μας, οι παιδικοί μας φίλοι, που έμειναν για πάντα φίλοι.
Τα πρώτα μας ερωτικά, πλατωνικά σκιρτήματα.
Είναι ένας δικός μας κόσμος που κουβαλάμε μέσα μας, ένα κομμάτι του εαυτού μας.
Η ιστορική μας συνέχεια…