Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018

Ακολουθώντας το κοπάδι...

Η εμπειρία είναι γνώση που αποκτάται σιγά – σιγά, με το κουταλάκι, που λένε.
Και η ποιο ταπεινή εργασία κάτι θα σου διδάξει, κάποιο εφόδιο θα σου δώσει, θα σε μάθει τουλάχιστον να κρίνεις σωστά, αντικειμενικά, δίκαια τα σχετικά προβλήματα που θα συναντήσεις.
Για να φτάσεις στο τέρμα και να μπορείς να πεις κάτι έκανα , δόξα τω Θεώ που με αξίωσε να γνωρίσω το περιβάλλον μου, τις χαρές και λύπες της ζωής, την πείνα και τη δίψα, όσα περισσότερα μας χάρισε ο Πλάστης μας, πρέπει να ανεβείς τα σκαλιά της ζωής ένα – ένα , να χορταίνεις την κάθε μέρα, γλυκιά ή πικρή, και έτσι να προχωράς.. Να αποκτήσεις γνώσεις για να μπορείς να έχεις γνώμη, εμπειρία για τις κακοτοπιές.
Διάβασα κάπου ότι για να μπεις στον Παράδεισο πρέπει να πάρεις φόρα από τον πάτο της κόλασης, κάτι που δεν ασπάζομαι προσωπικά, αλλά που συναντάμε συχνά στα σχετικά βιβλία. .
Οι Γονείς μου, όπως και όλοι οι Σαρακατσαναίοι , τη μόνη δουλειά που γνώριζαν καλά ήταν η προβατοτροφία και ό,τι έχει σχέση με την καλλίτερη εκτροφή των προβάτων.
Ξεκαλοκαιριάζαμε τη χρονιά εκείνη στον Κοκκινοπλό Ολύμπου.
Η οικογένεια στο καινούργιο σπίτι μας στο χωριό (τι σπίτι, δηλαδή, τέσσερα ντουβάρια με ξύλινα χωρίσματα, χωρίς ταβάνι, αλλά καμία σύγκριση με το καλύβι) και τα πρόβατα στη βρύση του «Παναγιώτη», ανατολικά του χωριού κάνα δυο ώρες στράτα με τα πόδια, Κάθε εβδομάδα κάποιος πήγαινε στο χωριό και έπαιρνε ό,τι χρειαζόμασταν: Δηλαδή ψωμί για μας και τα σκυλιά (σκυλόψωμα ζυμωμένο με πίτουρα και λίγο αλεύρι), τραχανά, καμιά πατάτα, λίγο λάδι, κρεμμύδια, κάνα σκόρδο, αλάτι, πιπέρι για μαγείρεμα.
Ο Πατέρας μου, με μένα βοηθό του που και που, είχε αναλάβει την τυροκόμιση του γάλακτος, το οποίο πουλούσε ο αδερφός μου ο Θανάσης στην αγορά της Κατερίνης, η οποία απείχε περίπου 4-5 ώρες με τα ζώα. Και εδώ να αναφέρω κάτι που έχει σχέση με την άγνοια των καταναλωτών όσον αφορά την ποιότητα του ολόπαχου τυριού σε σύγκριση με αυτή του ημιαποβουτυρωμένου ή τελείως αποβουτυρωμένου. Στην αρχή το ολόπαχο τυρί δεν πουλιόνταν , το έβρισκαν μαλακό και ως εκ τούτου ακατάλληλο! Μάταια ο αδερφός προσπαθούσε να τους πείσει. Μα είναι ολόπαχο και για αυτό είναι μαλακό. Που εκείνοι, αμετάπειστοι. Άντε, ρε βλάχο, κι ο αδερφός μου γινότανε «τούρκος», που λένε.
Έτσι μπροστά στην κατάσταση αυτή, αποβουτυρώναμε το γάλα και μας έμεινε και η κρέμα και , ώ του θαύματος, το αποβουτυρωμένο τυρί είχε αυξημένη ζήτηση και απολάμβανε και καλλίτερες τιμές. Θα μου πείτε το ίδιο δεν γίνεται και σήμερα με τα «ελαφρά» προϊόντα. Δυστυχώς, ή μπορεί και ευτυχώς, ναι.. Μα, αν σε πειράζουν τα λιπαρά, Χριστιανέ μου, φάε λιγότερο. Ο οργανισμός έχει ανάγκη και τα λευκώματα, και τα λίπη και τους υδατάνθρακες και μάλιστα σε ίση αναλογία, σύμφωνα με την επιστήμη της διαιτητικής. Μονομερής δίαιτα καλό δεν φέρνει και τα αποτελέσματα είναι πρόσκαιρα., άσε που συχνά και επιβλαβή για τον ανθρώπινο οργανισμό.
Τώρα γιατί όλα αυτά; Μα για να φθάσω στην εμπειρία που είχα ως “τζιομπάνος” κάποια βραδιά που ο μεγάλος μου αδερφός απουσίαζε στο χωριό για «ψωμί». Με τη λέξη ψωμί εννοούσαν όλες τις προμήθειες. Οι Σαρακατσαναίοι σπάνια χρησιμοποιούσαν τη φράση «κάτσε για φαγητό», αλλά κάτσε να φάμε ψωμί, εννοώντας, βέβαια, ορίστε για φαγητό.
Έτσι βρέθηκα κάλφας ( βοηθός ) του μικρότερου αδελφού μου, του Γιώργου. Αρμέξαμε τα πρόβατα, δηλαδή ο Πατέρας μου με τον αδελφό μου τα άρμεξαν, εγώ κτυπούσα στην στρούγκα. Πού σκέψη για άρμεγα; Επιχείρησα κάποτε και πιάστηκαν τα χέρια μου, αν και ο Πατέρας μου με διαβεβαίωνε ότι σε όλους συμβαίνει αυτό την πρώτη φορά και είχε δίκιο. Δύσκολη δουλειά το άρμεγμα των προβάτων σε αντίθεση με των γιδιών
Λίγο πριν τη δύση του Ήλιου ξεκίνησαν τα πρόβατα και εμείς από κοντά φορτωμένοι το ταλαγάνι, τη φτσέλα με το νερό και βέβαια τον τρουβά με το ψωμοτύρι και κανένα κρεμμύδι ή σκόρδο.
Άρχισαν να ανεβαίνουν τα πρόβατα μια πλαγιά που οδηγούσε προς την υποαλπική ζώνη, Αρτομίρη τη λέγανε, όπου η χορτονομή ήταν πλούσια. Εγώ ασθμαίνοντας υπό το βάρος του ταλαγανιού και των λοιπών., ακολουθούσα από το πάνω φτερό του κοπαδιού που ήταν και το ευκολότερο, σκοντάφτοντας συνεχώς καθόσον άμαθος στο νυχτερινό περπάτημα. Ο αδερφός μου ακολουθούσε από το κάτω φτερό που ήταν και το πιο επικίνδυνο, διότι η επίθεση του λύκου από το κάτω φτερό γίνεται και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι τζιομπαναραίοι και κατά παράξενο τρόπο το γνώριζαν και τα σκυλιά μας. Είχαμε δύο καλά σκυλιά, τον Κεμάλ και τη Βουλγάρα . Ο Κεμάλ πελώριος, τριχωτός, που τον έβλεπες σου κοβότανε η μιλιά, η Βουλγάρα αεικίνητη, να φέρνει το κοπάδι γύρω γύρω, να μην της ξεφεύγει το παραμικρό. Τι τα θέλετε τα σκυλιά κάνουν τον καλό τζιομπάνο, αυτά φυλάνε τα πρόβατα, ο άνθρωπος την καθοδήγησή τους έχει. Αυτό το γνώριζαν καλά οι Σαρακατσαναίοι και φρόντιζαν να έχουν πάντα τα καλλίτερα. «Σκύλα από κοπάδι και νύφη από σειρά».Όσον αφορά δε τη διατροφή τους, προτιμούσε να μη φάει αυτός παρά να μείνουν νηστικά τα σκυλιά.. Το άλφα και ωμέγα στη φύλαξη του κοπαδιού, νοήμονα ζώα τα σκυλιά, σύντροφοι των ανθρώπων από αρχαιοτάτων χρόνων. Άφησε κάπου ο Τζιομπάνος την κάπα του, ο σκύλος εκεί φρουρός ακοίμητος, μην διανοηθείς να πλησιάσεις. Γέννησε η προβατίνα κάπου μακριά από το κοπάδι, εκεί το σκυλί φρουρός, δίπλα της. Κατά την εποχή της γέννας των προβάτων, απουσιάζει το σκυλί, ξέρει ο Τζιμπάνος ότι κάποια προβατίνα γέννησε και το σκυλί είναι κοντά της. Το φωνάζει, ανταποκρίνεται και βρίσκει την προβατίνα με το νεογέννητό της.. Τι να σας πω, σκηνές που δεν σε αφήνουν ασυγκίνητο.
Με τα πολλά και κουρασμένοι φθάσαμε στον προορισμό μας, όπου τα πρόβατα αφού είχαν χορτάσει, κοπαδιασαν, - μαζεύτηκαν σε ένα μέρος και κοιμήθηκαν. Ξαπλώσαμε και εμείς περιμετρικά με τα σκυλιά και αποκοιμηθήκαμε για κάνα δίωρο μέχρι την ανατολή του Αυγερινού ( πλανήτης Άρης), λίγο πριν την ανατολή του Ήλιου... Ακολούθως άρχισε η αντίστροφη πορεία, ώστε πρωί και πριν ζεστάνει ο Ήλιος το κοπάδι να βρίσκεται στο στάλο. Αν αργήσουν παραπάνω από τις εννιά πάνω κάτω ανάλογα με τη μέρα, δηλαδή αν είναι ζεστή ή δροσερή, και πριν τα πρόβατα μαζευτούν σωρό – κουβάρι, βάζοντας το ένα το κεφάλι του κάτω από την κοιλιά του άλλου για να προφυλαχτούν από τον Ήλιο, είναι αδύνατο να τα μετακινήσεις και θα σου μείνουν μεσοπλαγιάς, ανάρμεχτα. ..
Τέλος φθάσαμε στο γραίκι μας, τα αρμέξαμε, τυροκομίσαμε το γάλα και πέσαμε για ύπνο. Ήταν τόση πολύ η κούρασή μου που κοιμήθηκα συνεχώς μέχρι τις πρώτες απογευματινές ώρες, δηλαδή περίπου έξι ώρες συνεχώς.
Και να έλθω τώρα στην επισήμανση που έκανα στην αρχή του κειμένου:Για να έχεις γνώμη πρέπει να έχεις γνώσεις. Νόμιζα, ο αφελής, ότι το επάγγελμα του τζιομπάνου το μόνο που έχει να αντιμετωπίσει είναι η μοναξιά. Αμ δε, τα άλλα είναι περισσότερο δύσκολα. Παλεύει συνεχώς με τις αντίξοες καιρικές συνθήκες και τα αγρίμια της υπαίθρου. Οι λύκοι τότε και μέσα στα χωριατόσπιτα έμπαιναν και έσφαζαν ό,τι έβρισκαν. Και το καταραμένο αυτό ζλάπι αν έμπαινε στο κοπάδι και αν δεν το αντιλαμβανόσουνα έγκαιρα, μπορούσε να σου σφάξει και δέκα και είκοσι πρόβατα. Ήταν η μάστιγα της υπαίθρου. Μην συγκρίνετε τη σημερινή κατάσταση με τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε. Τώρα τα γιδοπρόβατα θρέφονται καλά και το βράδυ κλείνονται στα μαντριά, είναι χορτάτα. Σήμερα με ένα κιλό γάλα αγοράζεις ίσαμε 5-6 κιλά καλαμπόκι ή κριθάρι ή στάρι. Τότε ίσχυε το αντίθετο περίπου, δηλαδή 2-3 κιλά γάλα για ένα κιλό κριθάρι. Το καλαμπόκι δεν περίσσευε, χρησιμοποιούνταν για την παρασκευή της περίφημης μπομπότας . Η κατάσταση αυτή ίσως ξενίζει κάποιους αλλά αυτή ήταν η πραγματικότητα.
Ο σκάρος σήμερα είναι άγνωστος και ως λέξη και ως πρακτική.
Τότε τα ζώα πεινούσαν και βόσκαγαν και τη νύχτα, με συνέπεια ο τζιομπάνος να μένει ξάγρυπνος δίπλα στο κοπάδι του.
Σήμερα η προβατοτροφία είναι σχεδόν σταυλισμένη, τίποτα δεν αφήνεται στην ελεύθερη βοσκή, οι δε αποδόσεις σε γάλα και κρέας πολλαπλάσιες, κάτι που επιτρέπει την ανάπτυξή της σε επιχειρηματική βάση, χώρια που και η δύσκολη δουλειά του αρμέγματος γίνεται με μηχανές.
Όλα άλλαξαν, τζιομπαναραίοι δεν υπάρχουν πλέον με την παλιά τους μορφή, μόνο εργαζόμενοι και μάλιστα για ορισμένες ώρες τη μέρα, το δε βράδυ κοιμούνται στο σπίτι τους. . .

Κωνσταντίνος Γαλλής

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2018

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: Άμεση ήταν η αντίδραση του Δήμου Παλαμά

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Άμεση ήταν η αντίδραση του Δήμου Παλαμά, υποβάλλοντας τις παρατηρήσεις του  στην δημόσια διαβούλευση του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, για την νέα οριοθέτηση των περιοχών με φυσικούς περιορισμούς. Παράλληλα έστειλε επιστολή στον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Σταύρο Αραχωβίτη όπου του επισημαίνει τα προβλήματα των υπό εξαίρεση περιοχών και εισηγείται να συμπεριληφθούν οι Τ.Κ. Αγίου Δημητρίου, Πετρίνου και Συκεώνας στην παραπάνω οριοθέτηση.

Η επιστολή είναι η εξής:

Αξιότιμε κ. Υπουργέ,
Με αφορμή την διαβούλευση για τη νέα οριοθέτηση περιοχών με φυσικούς περιορισμούς και άλλα ειδικά μειονεκτήματα θα θέλαμε να σας γνωστοποιήσουμε τα ακόλουθα:
Τόσο η τήρηση των κριτηρίων που αναφέρονται στα φυσικά μειονεκτήματα και απαριθμούνται στο παράρτημα ΙΙΙ του κανονισμού (ΕΕ) 1305/2013  όσο και η εκτίμηση της οικονομικής δραστηριότητας, θα  πρέπει να εξεταστούν σε επίπεδο Τοπικής Κοινότητας και όχι Νομού ώστε να μην εξαιρεθούν  μειονεκτικές Κοινότητες του Δήμου Παλαμά.
Στην προτεινόμενη οριοθέτηση περιοχών με φυσικούς περιορισμούς και τον καθορισμό των περιοχών με ειδικά μειονεκτήματα δεν περιλαμβάνονται οι Τοπικές Κοινότητες Αγίου Δημητρίου, Συκεώνας και Πετρίνου του Δήμου Παλαμά οι οποίες μέχρι σήμερα είναι χαρακτηρισμένες ως μειονεκτικές περιοχές.
Οι παραπάνω τοπικές κοινότητες θεωρούμε ότι πρέπει να συμπεριληφθούν στην παραπάνω οριοθέτηση διότι μεγάλα τμήματα των αγροκτημάτων τους είναι ημιορεινές περιοχές χαμηλής γονιμότητας  ενώ τις πεδινές εκτάσεις τους διατρέχει ο ποταμός Ενιππέας δημιουργώντας σοβαρά πλημμυρικά φαινόμενα.Ο Δήμος Παλαμά με τις Αρ. Πρωτ. 371/27-5-2015 (ΑΔΑ:6ΥΦ27ΛΡ-ΚΨΩ) και Αρ. Πρωτ.46/15-01-2018 (ΑΔΑ:ΨΗΒΥ7ΛΡ-ΒΕΝ) αποφάσεις του Περιφερειάρχη θεσσαλίας κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω των έντονων βροχοπτώσεων και των πλημμυρικών φαινομένων.
Καθημερινά γινόμαστε δέκτες έντονων διαμαρτυριών από τους κατοίκους των Τοπικών Κοινοτήτων Αγίου Δημητρίου, Συκεώνας και Πετρίνου του Δήμου μας, οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με την απώλεια ενός σημαντικού οικονομικού βοηθήματος (Εξισωτική αποζημίωση) που συντελούσε στην οικονομική βιωσιμότητα των αγροτικών και κτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων τους και το οποίο υπολογίζεται σε ποσό που θα ξεπερνά τις 100.000 ευρώ ετησίως. 
Παρακαλούμε όπως λάβετε υπόψη σας τις ανωτέρω παρατηρήσεις κατά τη σύνταξη της Απόφασης προκειμένου η χώρα μας να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του Κανονισμού (ΕΕ) 1305/2013 και να ενταχθούν οι Τοπικές Κοινότητες Αγίου Δημητρίου, Συκεώνας και Πετρίνου του Δήμου μας στις περιοχές με φυσικούς περιορισμούς.


Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2018

Η Στέλλα Καρύδα και η ορχήστρα Τσιτσάνη στα "Τιτάνεια 2018"

Όπως και να περιγράψουμε τη βραδιά θα είναι λίγο, συγκριτικά με εκείνο που ζήσαμε το Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου στην κεντρική πλατεία του Παλαμά με την συναυλία αφιέρωμα στους Θεσσαλούς συνθέτες και στιχουργούς, στον Τσιτσάνη και στο λαίκό τραγούδι γενικότερα στα πλαίσια "Τιτάνεια 2018" με ερμηνευτές την μοναδική Στέλλα Καρύδα και τον Μπάμπη Αντωνίου
Η απλότητα που τη χαρακτηρίζει και η ευγένεια της ψυχής της νομίζω είναι αυτό που κέρδισε την παράσταση χθες βράδυ στην υπέροχη Μουσική Σκηνή.

Η Στέλλα μας μάγεψε πραγματικά μαζί με τον Μπάμπη και την όμορφη μουσική τους, αλλά και την όμορφη διάθεση τους.
Ξέρουν να επικοινωνούν και να προσηλώνουν το κοινό με τα τραγούδια τους.












Ο Μικρασιατικ'ος Σύλλογος Βουναίνων "Η καθ ημάς Ανατολή" συμμετείχε στο "Μινόρε της Σμύρνης"

Μια μοναδική βραδιά στη Θεσσαλονίκη!!!
Ο Μικρασιατικος Σύλλογος Βουναινων "Η καθ ημάς Ανατολή" ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα της ΟΠΣΕ συμμετείχε Στο Μινόρε της Σμύρνης, με την χορωδία του και το χορευτικό.

Μια μαγική βραδιά στην οποία η Γλυκερία η Πίτσα Παπαδόπουλου και η Αρετή Κετιμέ τραγούδησαν για την αρχόντισσα " Σμύρνη "
Δεκάδες Μικρασιατικοι σύλλογοι απ όλη την Ελλάδα βρέθηκαν στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας την Θεσσαλονίκη για να τιμήσουν την Σμύρνη.

Συγχαρητήρια στην Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος για την πρωτοβουλία και την οργάνωση












Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2018

Σύσσωμη η Δημοτική αρχή του Δήμου Παλαμά παρευρέθη στους αγιασμούς των σχολείων

Σύσσωμη η Δημοτική αρχή του Δήμου Παλαμά παρευρέθη στους αγιασμούς των σχολείων της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και ευχήθηκε στους μαθητές, δασκάλους και γονείς μια καλή και δημιουργική σχολική χρονιά.
Ο Δήμαρχος Παλαμά Γιώργος Σακελλαρίου παρευρέθη στους αγιασμούς του 1ου Δημοτικού Σχολείου, του Γυμνασίου και του Επαγγελματικού Λυκείου Παλαμά και έδωσε τις ευχές του στους μαθητές για τη νέα σχολική χρονιά.
Στο σύντομο καλωσόρισμά του προς τους μαθητές ανέφερε:
« Ξεκινά και φέτος άλλο ένα ταξίδι στη γνώση και στη μόρφωση. Οδηγός σας σε αυτό το ταξίδι θα είναι οι δάσκαλοί  σας που επιβάλλεται να σας παραδώσουν στη κοινωνία ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Εμείς από την πλευρά μας έχουμε το χρέος να είμαστε δίπλα σας και να προσπαθούμε να λύσουμε κάθε σας πρόβλημα μιας και είσαστε το μέλλον του τόπου μας. Οι δε γονείς σας που είναι πάντοτε δίπλα σας να οπλιστούν με περίσσεια υπομονή και να σας παρέχουν ότι είναι αναγκαίο για την πρόοδο σας. Τέλος στους μαθητές του δημοτικού επισήμανε πως παιδί και παίζω είναι δυο λέξεις με κοινή ρίζα αλλά παίζω σημαίνει ότι το κάνω με συμμαθητές και φίλους και όχι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο, μπρός σε μία οθόνη ενός υπολογιστή ή tablet.»

Μετά το τέλος του αγιασμού οι διευθυντές των σχολείων ετοίμασαν μια μικρή γιορτή για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς και δεξιώθηκαν γονείς και μαθητές .




Η πρώτη μέρα στο σχολείο...

Χασμουριόμασταν και τα μάτια μας έκλειναν από την νύστα.
Το προηγούμενο βράδυ δεν είχαμε κλείσει μάτι από την χαρά (;) και την αγωνία της πρώτης μέρας στο σχολείο.
Πόσα παγωτά φάγαμε, πόσα (αν) μπάνια είχαμε κάνει και ποια δασκάλα θα θέλαμε να είχαμε(την πιο όμορφη) τα θέματα συζήτησης.
Και χτύπαγε το κουδούνι και όλοι τρέχαμε να στοιχιθούμε.
Μπλε ποδιά, άσπρο γιακαδάκι, άσπρη κορδέλα στα μαλλιά για τα κοριτσια, για τα αγόρια το κεφαλι γλόμπος!(οι ψείρες έκαναν παρέλαση)
Ο διευθυντής με τη βεργα στο χέρι να επιβάλει την τάξη, οι δάσκαλοι πιο πίσω να μας κοιτάζουν βλοσυρά μη και τους πάρουμε τον αέρα και οι δασκάλες σεμνές, με ταγεράκια, να προσπαθούν να φανούν καλοσυνάτες.
Μας κατάβρεχε ο παπάς με τον βασιλικό και αμέσως τρέχαμε σαν δαιμονισμένα στις τάξεις να πιάσουμε θρανίο. Όποιος έπιανε το τελευταίο, δίπλα στο παράθυρο ήταν "μάγκας" όποιος έπιανε το πρώτο ήταν"φυτό".
Τα θρανία ξύλινα μονοκόμματα με το κάθισμα, βαμμένα πράσινα.
Η έδρα ανεβασμένη σε βάθρο να μας ελέγχει ο δάσκαλος. Λουλούδια σε ένα βάζο και τα βιβλία μας στοίβες έτοιμα να μοιραστούν. Ξύλινο αριθμητήριο, μια υδρόγειο σφαίρα, και ένα ανθρώπινο σώμα το μισό με τα ανθρώπινα όργανα σε κοινή θέα (τρομακτικό!).
Δίπλα στην έδρα ο μαυροπίνακας με λευκές κιμωλίες και καινούριο σφουγγάρι.
Γύρω γύρω οι κορνιζαρισμένοι ήρωες της επανάστασης να μας κοιτάζουν καχύποπτα και χάρτες φθαρμένοι, πολυκαιρισμένοι.
Η εικόνα του Χριστού πάνω από τον πίνακα να μας κοιτάζει και Εκείνος κάθε φορά που ετοιμαζόμασταν να πούμε ψέματα.
Πατριδογνωσία, αριθμητική, αναγνωστικό, θρησκευτικά, μυθολογία, φυτολόγιο, καλλιγραφία (ξυλοκοπτική, κέντημα)
Ανοίγαμε τις σάκες και η μυρωδιά από τα καινούρια τετράδια, μολύβια, γομολάστιχες, ξύστρες, χρώματα πλημμύριζε το χώρο.
Γέλια, κλάματα, άγχη, φιλίες, σπρωξίματα, τσακωμοί, παιχνίδι, και υποσχεσεις για...διάβασμα.
Και κάπως έτσι ξεκινούσε η σχολική χρονιά....
Καλή σχολική χρονιά! (κάποιοι δυσανασχετούν, αλλά κάποτε θα τα θυμούνται με νοσταλγία...)

Σούλα Παπαλάμπρου

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2018

Ευχές για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς από τον Αχιλλέα Καραλή

Με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, εύχομαι σε όλους τους μαθητές και μαθήτριες μια δημιουργική πορεία στο θέμα της γνώσης. Στους εκπαιδευτικούς και γονείς εύχομαι δύναμη κι αντοχή για να ανταπεξέλθουν στη σπουδαία αποστολή που αναλαμβάνουν. 
Η παιδεία αποκτά ουσιαστικό νόημα όταν, από κοινού με τις γνώσεις και τις δεξιότητες που προσφέρει, διαμορφώνει ελεύθερη σκέψη, δημοκρατική συνείδηση και υψηλό ήθος, όταν δημιουργεί πολίτες υπεύθυνους και χρήσιμους στην κοινωνία.

Καλό ξεκίνημα, καλή σχολική χρονιά!!!

Νέα Πορεία Παλαμά
Αχιλλέας Καραλής


Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2018

Τετραήμερες εκδηλώσεις «ΤΙΤΑΝΕΙΑ 2018» στον Παλαμά

Το τετραήμερο 13-14-15-16 Σεπτεμβρίου θα πραγματοποιηθούν και φέτος οι εκδηλώσεις "Τιτάνεια" στη κεντρική πλατεία του Δήμου Παλαμά.
Ο Δήμος Παλαμά με τον Δημοτικός Οργανισμός Πολιτισμού - Αθλητισμού - Προσχολικής Αγωγής Παλαμά (Δ.Ο.Π.Α.ΠΑ.Π.) έχουν προγραμματίσει το ακόλουθο πρόγραμμα εκδηλώσεων για το συγκεκριμένο τετραήμερο. Αναλυτικά:



ΠΕΜΠΤΗ 13 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ – ΩΡΑ 21:00 - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ 
“BLUES WIRE”
Oι BLUES WIRE αποτελούν μια μοναδική περίπτωση για την Eλληνική πραγματικότητα.
Έχουν χαρακτηριστεί ως το κορυφαίο συγκρότημα του είδους όχι μόνο στη χώρα τους αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ένα σχήμα που διατηρείται για πάνω από 30 χρόνια είναι κάτι σπάνιο για τα παγκόσμια δεδομένα, πόσο μάλλον για τα ελληνικά, με την επισήμανση πως η μουσική είναι η δουλειά τους και όχι κάποιου είδους χόμπι ή  παράλληλη ενασχόληση. Στο ενεργητικό τους έχουν πάνω από 10 δίσκους, αμέτρητες συναυλίες στην Eλλάδα και το εξωτερικό, δεκάδες εμφανίσεις σε τηλεοπτικούς σταθμούς και το σπουδαιότερο, μια πλειάδα συνεργασιών με κορυφαία ονόματα του είδους αλλά και την εκτίμηση και αποδοχή των συναδέλφων τους. Δημιουργηθήκαν το 1983 από τους Hλία Zαικο και Σωτήρη Zήση και οι αρχικές εμφανίσεις τους πραγματοποιήθηκαν ως BLUESGANG. Στη διαδρομή αυτή είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν – και ν’ανοίξουν συναυλίες τους – μυθικά ονόματα της παγκόσμιας σκηνής (Buddy Guy, Albert King, John Mayall, Otis Rush) αλλά και να επισκεφθούν πολλά ευρωπαϊκά φεστιβάλ (Γαλλία, Ιταλία, Ουγγαρία, Aυστρία, Σλοβενία κ.α.). Σήμερα οι BLUES WIRE συνεχίζουν καθοδηγούμενοι από τους ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία τους με αποτέλεσμα ένα γκρουπ με πίστη, ωριμότητα και ήθος που κοσμεί την ελληνική μουσική σκηνή.


ΓΗΠΕΔΟ ΑΤΡΟΜΗΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, ΩΡΑ 17:30
ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ Α.Σ. ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ – Π.Ο. ΠΑΛΑΜΑΪΚΗ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ – ΩΡΑ 21:00 - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ
“1Ο ΧΟΡΕΥΤΙΚΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ
 ΔΗΜΟΥ ΠΑΛΑΜΑ”(1η ημέρα)
1.  ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ
2.  ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΛΟΓΡΙΑΝΩΝ
3.  ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ, ΧΟΡΕΥΤΙΚΟΣ,ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ « ΟΙ ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗΔΕΣ» (τμήμα ενηλίκων)
4.  ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ & ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ
5.  ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ & ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΟΣΚΙΝΑ
6.  ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ, ΧΟΡΕΥΤΙΚΟΣ,ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ « ΟΙ ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗΔΕΣ» (τμήμα εφήβων)

ΣΑΒΒΑΤΟ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ – ΩΡΑ 21:00 - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ
“ΛΑΪΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΡΙΚΑΛΩΝ – ΣΤΕΛΛΑ ΚΑΡΥΔΑ”
Μουσική βραδιά αφιερωμένη στους λαϊκούς Θεσσαλούς μουσικοσυνθέτες.
H «Λαϊκή Ορχήστρα Τρικάλων» από την πόλη των Τρικάλων , τη πόλη που γέννησε τους  κορυφαίους δημιουργούς του λαϊκού τραγουδιού (ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ – ΚΑΛΔΑΡΑΣ – ΣΑΜΟΛΑΔΑΣ – ΒΙΡΒΟΣ – ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ) συνεχίζει και σήμερα με διάφορες δραστηριότητες να κρατά ζωντανή την παράδοση και να τιμά την πολιτιστική κληρονομιά των προγόνων μας.
Το ρεπερτόριο της ορχήστρας εκτός από τα τραγούδια του Τσιτσάνη και τα αφιερώματα στους Τρικαλινούς δημιουργούς,  περιλαμβάνει και προγράμματα από το σύνολο της Ελληνικής μουσικής τα οποία έχουν παρουσιασθεί κατά καιρούς με επιτυχία στις εκδηλώσεις που οργανώνονται από το «Μουσείο Τσιτσάνη» καθώς και από άλλους φορείς στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Η ορχήστρα είναι τμήμα του «Μουσείου Τσιτσάνη», έχει συνδυάσει το όνομα της με σπουδαίες εμφανίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και επίσης  συνεργάσθηκε με σπουδαίους Έλληνες ερμηνευτές από τους οποίους απέσπασε πολλά και κολακευτικά σχόλια.
Για την εκδήλωση που θα γίνει στις 15 Σεπτεμβρίου στον Παλαμά, εκτός από το μικρό αφιέρωμα στους Θεσσαλούς δημιουργούς, το πρόγραμμα της ορχήστρας περιλαμβάνει ένα απάνθισμα από τα ποιο όμορφα λαϊκά τραγούδια, που θα τα τραγουδήσουν δυο εξαιρετικές φωνές.
Η Στέλλα Καρύδα και ο Μπάμπης Αντωνίου.


ΚΛΕΙΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ ΠΑΛΑΜΑ, ΩΡΑ 17:30
ΑΓΩΝΑΣ ΜΠΑΣΚΕΤ Γ.Σ. ΤΙΤΑΝΕΣ – Α.Ο. ΑΣΤΕΡΑΣ ΛΑΡΙΣΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ 16 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ – ΩΡΑ 21:00 - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ
“1Ο ΧΟΡΕΥΤΙΚΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ
 ΔΗΜΟΥ ΠΑΛΑΜΑ”(2η ημέρα)
     1. ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΣ & ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΡΟΑΣΤΙΟΥ
     2. ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ & ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ  ΜΑΡΚΟΥ
     3. ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ & ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΑΛΑΜΑ «ΔΡΩΜΕΝΑ»
     4. ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΣ, ΧΟΡΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΒΛΟΧΟΥ
     5. ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ & ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΡΓΟΒΙΤΩΝ
     6. ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ & ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΙΤΕΑΣ



Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2018

Απο τον "Ενιπέα Ιτέας" στον "Ηρακλή Παλαμά" ο μεσοεπιθετικός Βησσάρης Αγγέλου

Με ανακοίνωσή του το βράδυ της Παρασκευής (7/9) ο Ηρακλής Παλαμά, έκανε γνωστή την απόκτηση του νεαρού μεσοεπιθετικού Βησσάρη Αγγέλου.
Ο 20χρονος ποδοσφαιριστής μέχρι πρότινος αγωνιζόταν στον Ενιππέα Ιτέας.

Αναλυτικά η σχετική ανακοίνωση:
"Μια ακόμη προσθήκη στο ρόστερ του ανδρικού τμήματος.
Πρόκειται για τον 20χρονο μεσοεπιθετικό Βησσάρη Αγγέλου που αγωνιζόταν στον Ενιππέα Ιτέας.
Ο νεαρός ποδοσφαιριστής, ο οποίος είναι φοιτητής στη Λάρισα (Μηχανολόγος Μηχανικός), πληρεί απόλυτα τα στάνταρ της ομάδας μας και είμαστε σίγουροι ότι θα μας βοηθήσει και θα βοηθηθεί αγωνιστικά.
Του ευχόμαστε υγεία πάνω από όλα και καλή αγωνιστική χρονιά.
Το νέο μας απόκτημα από σήμερα συμμετέχει κανονικά στις προπονήσεις της ομάδας οι οποίες διεξάγονται πλέον με σχεδόν πλήρες το ρόστερ!"



πηγή

Μια αρχαία πόλη στον Βλοχό: Τα πρώτα αποτελέσματα έρευνας παρουσιάστηκαν χθες στον Παλαμά

Μια ολόκληρη αρχαία πόλη βρέθηκε από τις πρώτες αρχαιολογικές έρευνες που έγιναν στον Βλοχό του Δήμου Παλαμά στην θέση Στρογγυλοβούνι.
Τα τελευταία τρία χρόνια (2016 έως 2018) διεξάγεται στον χώρο το αρχαιολογικό πρόγραμμα Βλοχού που αποτελεί συνεργασία της ΕΦΑ Καρδίτσας και του Σουηδικού Ινστιτούτου Αθηνών και έχει ως στόχο την καλύτερη κατανόηση της αρχαίας οχυρωμένης πόλης που εκτείνεται στον λόφο Στρογγυλοβούνι και στην πεδινή έκταση στα νότια του λόφου.


Οι αρχαιολογικές μέθοδοι που εφαρμόζονται περιλαμβάνουν την παραδοσιακή καταγραφή, αλλά και την σύγχρονη τεχνολογία για την αποτύπωση και την διερεύνηση των ορατών και μη ορατών αρχαιολογικών καταλοίπων στο χώρο. Η ομάδα έρευνας αποτελείται από αρχαιολόγους της ΕΦΑ Καρδίτσας, του Πανεπιστημίου του Γκέτεμποργκ της Σουηδίας και του Πανεπιστημίου του Μπόρνμουθ της Βρετανίας συνδυάζοντας διαφορετικής εθνικότητας και ειδικότητας επιστήμονες. Στην προσπάθεια αυτή, πολύτιμος αρωγός υπήρξε ο Δήμος Παλαμά με την έμπρακτη βοήθειά του σε όλη τη διεξαγωγή του προγράμματος.



Τα αποτελέσματα της έρευνας έγιναν γνωστά στο κοινό σε ειδική εκδήλωση παρουσίαση στην κεντρική πλατεία του Δήμου Παλαμά.
Παρουσίασαν και μίλησαν για τις έρευνες ο Δήμαρχος Παλαμά Γιώργος Σακελλαρίου η διευθύντρια του Μουσείου Καρδίτσας και προϊσταμένη ΙΓ εφορίας αρχαιοτήτων Μαρία Βαιοπούλου εκπρόσωπος του πανεπιστήμιου της Σουηδίας και επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, ενώ αναλυτική ενημέρωση των ευρημάτων έκανε η αρχαιολόγος Φωτεινή Τσιούκα

Στην εκδήλωση παρέστησαν η βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Χρυσούλα Κατσαβριά ο πρόεδρος ΠΕΔ και δήμαρχος Μουζακίου Γιώργος Κωτσός οι διατελέσαντες δήμαρχοι Παλαμά Κώστας ¨Εξαρχος, Κ.Καραδήμος, Κ.Πατσιαλής και πλήθος δημοτών.

Στο τέλος παρουσιάστηκε στο κοινό η ομάδα φοιτητών και συντονιστών που συμμετείχαν στις έρευνες


Ο αρχαιολογικός χώρος του Βλοχού εκτείνεται στο λόφο «Στρογγυλοβούνι» και τις άμεσες παρυφές του, νότια από το σύγχρονο χωριό του Βλοχού του Δ. Παλαμά, ΠΕ Καρδίτσας. Η θέση του αποτελεί ένα σημαντικό τοπόσημο της περιοχής, ορατό από μεγάλη απόσταση μέσα στον δυτικό θεσσαλικό κάμπο και άμεσα συνυφασμένο με τη σύγχρονη ζωή των κατοίκων της περιοχής.

Αποτελεί κηρυγμένο αρχαιολογικό χώρο ήδη από το 1964 ως αρχαιολογικός χώρος Πειρασίας και αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης τόσο από ξένους, όσο και από έλληνες μελετητές, ενώ οι εκάστοτε Εφορείες Αρχαιοτήτων δραστηριοποιήθηκαν σημαντικά στο χώρο για την ανάδειξη και την προστασία των αρχαιολογικών καταλοίπων. Πρόκειται για μια οχυρωμένη πόλη με κατοίκηση πιθανά από την ύστερη αρχαϊκή/πρώιμη κλασική περίοδο έως τα ύστερα ρωμαϊκά/πρώιμα βυζαντινά χρόνια, το όνομα της οποίας δεν έχει ταυτιστεί με τα έως σήμερα δεδομένα. Η παλαιότερη απόδοση της πόλης στην αρχαία Πειρασία απορρίπτεται μετά την επιγραφική ταύτιση του σύγχρονου οικισμού Ερμήτσι με την Πειρασία.

Η αρχαία πόλη στο λόφο «Στρογγυλοβούνι» Βλοχού διέθετε ισχυρή οχύρωση που προστάτευε την κορυφή του λόφου, τα νότια πρανή, καθώς την άμεση πεδινή έκταση στα νότια του λόφου, ενώ εσωτερικά των τειχών αναπτύχθηκε ο πολεοδομικός ιστός κυρίως στο πεδινό τμήμα. Τα αρχαιολογικά κατάλοιπα συνηγορούν σε τέσσερις μεγάλες χρονικές περιόδους χρήσης του χώρου με τέσσερα αντίστοιχα εκτεταμένα οικοδομικά προγράμματα.

πηγή









Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2018

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: Εκδήλωση για την παρουσίαση του αρχαιολογικού προγράμματος Βλοχού Παλαμά

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Εκδήλωση για την παρουσίαση του αρχαιολογικού προγράμματος Βλοχού Παλαμά (2016-2018), συνεργασίας της ΕΦΑ Καρδίτσας και του Σουηδικού Ινστιτούτου Αθηνών.

Ο αρχαιολογικός χώρος του Βλοχού εκτείνεται στο λόφο «Στρογγυλοβούνι» και τις άμεσες παρυφές του, νότια από το σύγχρονο χωριό του Βλοχού του Δ. Παλαμά, ΠΕ Καρδίτσας. Η θέση του αποτελεί ένα σημαντικό τοπόσημο της περιοχής, ορατό από μεγάλη απόσταση μέσα στον δυτικό θεσσαλικό κάμπο και άμεσα συνυφασμένο με τη σύγχρονη ζωή των κατοίκων της περιοχής.
Αποτελεί κηρυγμένο αρχαιολογικό χώρο ήδη από το 1964 ως αρχαιολογικός χώρος Πειρασίας και αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης τόσο από ξένους, όσο και από έλληνες μελετητές, ενώ οι εκάστοτε Εφορείες Αρχαιοτήτων δραστηριοποιήθηκαν σημαντικά στο χώρο για την ανάδειξη και την προστασία των αρχαιολογικών καταλοίπων. Πρόκειται για μια οχυρωμένη πόλη με κατοίκηση πιθανά από την ύστερη αρχαϊκή/πρώιμη κλασική περίοδο έως τα ύστερα ρωμαϊκά/πρώιμα βυζαντινά χρόνια, το όνομα της οποίας δεν έχει ταυτιστεί με τα έως σήμερα δεδομένα. Η παλαιότερη απόδοση της πόλης στην αρχαία Πειρασία απορρίπτεται μετά την επιγραφική ταύτιση του σύγχρονου οικισμού Ερμήτσι με την Πειρασία.
Η αρχαία πόλη στο λόφο «Στρογγυλοβούνι» Βλοχού διέθετε ισχυρή οχύρωση που προστάτευε την κορυφή του λόφου, τα νότια πρανή, καθώς την άμεση πεδινή έκταση στα νότια του λόφου, ενώ εσωτερικά των τειχών αναπτύχθηκε ο πολεοδομικός ιστός κυρίως στο πεδινό τμήμα. Τα αρχαιολογικά κατάλοιπα συνηγορούν σε τέσσερις μεγάλες χρονικές περιόδους χρήσης του χώρου με τέσσερα αντίστοιχα εκτεταμένα οικοδομικά προγράμματα.
Τα τελευταία τρία χρόνια (2016 έως 2018) διεξάγεται στον χώρο το αρχαιολογικό πρόγραμμα Βλοχού που αποτελεί συνεργασία της ΕΦΑ Καρδίτσας και του Σουηδικού Ινστιτούτου Αθηνών και έχει ως στόχο την καλύτερη κατανόηση της αρχαίας οχυρωμένης πόλης που εκτείνεται στον λόφο Στρογγυλοβούνι και στην πεδινή έκταση στα νότια του λόφου. Οι αρχαιολογικές μέθοδοι που εφαρμόζονται περιλαμβάνουν την παραδοσιακή καταγραφή, αλλά και την σύγχρονη τεχνολογία για την αποτύπωση και την διερεύνηση των ορατών και μη ορατών αρχαιολογικών καταλοίπων στο χώρο. Η ομάδα έρευνας αποτελείται από αρχαιολόγους της ΕΦΑ Καρδίτσας, του Πανεπιστημίου του Γκέτεμποργκ της Σουηδίας και του Πανεπιστημίου του Μπόρνμουθ της Βρετανίας συνδυάζοντας διαφορετικής εθνικότητας και ειδικότητας επιστήμονες. Στην προσπάθεια αυτή, πολύτιμος αρωγός υπήρξε ο Δήμος Παλαμά με την έμπρακτη βοήθειά του σε όλη τη διεξαγωγή του προγράμματος.
Τα αποτελέσματα της έρευνας του Προγράμματος θα παρουσιαστούν στην εκδήλωση που διοργανώνουν η Εφορεία Αρχαιοτήτων Καρδίτσας, το Σουηδικό Ινστιτούτο Αθηνών και ο Δήμος Παλαμά στην κεντρική πλατεία Παλαμά την Παρασκευή στις 7 Σεπτεμβρίου 2018 και ώρα 21.00

Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό
Πληροφορίες:
ΕΦΑ Καρδίτσας: 2441061564 /  2441079832
Δήμος Παλαμά: 2444350116



Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2018

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ

Θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς το Δήμαρχο Παλαμά κ. Γιώργο Σακελλαρίου για τη μεγάλη τιμή που μου έκανε ορίζοντάς με Αντιδήμαρχο στο Δήμο Παλαμά. Αν και η μικρότερη σε ηλικία μεταξύ όλων των εκλεγμένων, μου έδειξε εμπιστοσύνη και με έφερε στην ευχάριστη αλλά και συνάμα δύσκολη θέση, αυτή της Αντιδημάρχου, για 18 μήνες.
Σας διαβεβαιώ ότι προσπάθησα να είμαι το ίδιο δίκαιη απέναντι σε όλους και οδηγός μου ήταν η ειλικρίνεια και η εντιμότητα.
Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω τους συναδέλφους αυτοδιοικητικούς αλλά και όλους τους υπαλλήλους του Δήμου για τη βοήθειά τους και την αγαστή συνεργασία που είχαμε.
Τέλος, το μεγαλύτερο ευχαριστώ το οφείλω σε όλους τους δημότες του Δήμου Παλαμά για τη στήριξη και την επιείκεια στο πρόσωπό μου ως νέα στην τοπική αυτοδιοίκηση και φυσικά στην οικογένειά μου που πάντα στέκεται δίπλα μου διακριτικά.
Τέλος, θα ήταν παράλειψή μου να μην ευχηθώ καλή θητεία στον αντικαταστάτη μου κ. Ιάσωνα Τσιρώνη.

Ιφιγένεια Πετροπούλου
   Τ. Αντιδήμαρχος Παλαμά

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: Παρουσίαση του αρχαιολογικού προγράμματος Βλοχού Παλαμά

Παρουσίαση του αρχαιολογικού προγράμματος Βλοχού Παλαμά (2016-2018), συνεργασίας της ΕΦΑ Καρδίτσας και του Σουηδικού Ινστιτούτου Αθηνών.

Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Καρδίτσας, το Σουηδικό Ινστιτούτο Αθηνών και ο Δήμος Παλαμά διοργανώνουν την Παρασκευή στις 7 Σεπτεμβρίου 2018 και ώρα 21.00 στην κεντρική πλατεία Παλαμά εκδήλωση για την παρουσίαση των αποτελεσμάτων των τριών περιόδων διενέργειας του αρχαιολογικού προγράμματος Βλοχού που πραγματοποιείται κατά την τριετία 2016-2018 στον αρχαιολογικό χώρο της Τ.Κ. Βλοχού του Δήμου Παλαμά.

Το αρχαιολογικό πρόγραμμα Βλοχού αποτελεί συνεργασία της ΕΦΑ Καρδίτσας και του Σουηδικού Ινστιτούτου Αθηνών και έχει ως στόχο την καλύτερη κατανόηση της αρχαίας οχυρωμένης πόλης που εκτείνεται στον λόφο Στρογγυλοβούνι και στην πεδινή έκταση στα νότια του λόφου. Οι αρχαιολογικές μέθοδοι που εφαρμόζονται περιλαμβάνουν την παραδοσιακή καταγραφή, αλλά και την σύγχρονη τεχνολογία για την αποτύπωση και την διερεύνηση των ορατών και μη ορατών αρχαιολογικών καταλοίπων στο χώρο. Η ομάδα έρευνας αποτελείται από αρχαιολόγους της ΕΦΑ Καρδίτσας, του Πανεπιστημίου του Γκέτεμποργκ της Σουηδίας και του Πανεπιστημίου του Μπόρνμουθ της Βρετανίας συνδυάζοντας διαφορετικής εθνικότητας και ειδικότητας επιστήμονες. Στην προσπάθεια αυτή, πολύτιμος αρωγός υπήρξε ο Δήμος Παλαμά με την έμπρακτη βοήθειά του σε όλη τη διεξαγωγή του προγράμματος.

Πληροφορίες:
ΕΦΑ Καρδίτσας: 2441061564 /  2441079832
Δήμος Παλαμά: 2444350116


Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2018

Στη γενιά που μεγάλωσε με σταθερό τηλέφωνο...

Θυμάσαι τότε;
Εμείς μιλούσαμε στο σταθερό τηλέφωνο. Ψιθυριστά, να μην μας ακούσουν οι γονείς. Τα σύρματα έπαιρναν φωτιά. Στρίβαμε το καλώδιο γύρω απ’το δάχτυλό μας απ’την αγωνία, όταν μιλούσαμε με το αντικείμενο του πόθου μας. Κι όταν περιμέναμε τηλεφώνημα, στεκόμασταν από πάνω να προλάβουμε ν’απαντήσουμε πριν το σηκώνει κάποιος γονιός.
Κι όταν, δεν ακουγόταν καλά η φωνή στο ακουστικό, παίρναμε το μηδέν, σ’εκείνο τ’όμορφο καντράν που μετά έγινε κουμπάκι για να «καθαρίσει» η γραμμή.

Εμείς δεν είχαμε sms. Στέλναμε ραβασάκια με την κολλητή μας στο αγόρι που μας άρεσε. Ανταλλάσσαμε σημειώματα κάτω από το θρανίο. Γράφαμε μέσα στο βιβλίο ποιον θα συναντήσουμε και το δίναμε τάχα μου στη διπλανή μας. Μαζευόμασταν στα διαλείμματα για να μιλήσουμε face to face. Να χαράξουμε την στρατηγική μας πως θα βρεθούμε δίπλα στο αγόρι που μας άρεσε. Πηγαίναμε στον στίβο να δούμε τάχα μου την προπόνηση μπάσκετ των αγοριών. Με κρυφό πόθο να μας ρίξει μια μάτια και να μας αφιερώσει ένα καλάθι. Η μάτια και η αφιέρωση ήταν τότε υπόσχεση. Τα πρώτα ραντεβού ήταν στα διαλείμματα του σχολείου. Η χαρά της πεντάλεπτης συνάντησης ανείπωτη. Τα σχόλια μεταξύ των συμμαθητών και συμμαθητριών έπαιρναν και έδιναν. «Η Άννα τα έφτιαξε με τον Πέτρο». Αυτό το «μαζί» στο διάλειμμα δήλωνε «σχέση». Όλοι το συζητούσαν. Ήταν πολύ προχωρημένοι τότε αυτοί που έκαναν σχέση. The talk of the school.

Στο τέλος των μαθημάτων, όταν χτύπαγε το κουδούνι, παρέες-παρέες γυρνάγαμε στα σπίτια μας.
Η διαδρομή ήταν χρωματισμένη από γέλια, φωνές, πειράγματα και από ευκαιρίες για κλέφτες ματιές, άγγιγμα χεριών και σκιρτήματα καρδιάς. «Θα τα πούμε αύριο στο σχολείο» έλεγαν αγόρια και κορίτσια και οι παρέες χώριζαν μέχρι την άλλη μέρα.
Όταν δε, άκουγες «πάμε σινεμά το Σάββατο;» τότε, ένιωθες ρίγος να σε διαπερνά και ήξερες ότι στο σινεμά θα σου πιάσει το χέρι. Ένιωθες, τις πεταλούδες να φτερουγίζουν στο στομάχι σου. Τότε, δεν υπήρχαν τα κινητά τηλέφωνα. Τότε τα ραντεβού κλείνονταν από το σχολείο ή από το σταθερό τηλέφωνο του σπιτιού.
Με μισόλογα βέβαια για να μην καταλάβουν κάτι οι γονείς.
Συνήθως, οι έξοδοι των λίγων ωρών ήταν με ευρύτερες παρέες του σχολείου.
Ένα μόνο τηλεφώνημα την Παρασκευή, ήταν αρκετό για να επιβεβαιωθεί η συνάντηση.
Πάντα όλοι στην ώρα τους. Χωρίς αυτοκίνητα η μηχανές. Χωρίς κινητά.
Είχαμε τα στέκια μας. Ξέραμε που θα βρίσκαμε την παρέα μας στις διακοπές των Χριστουγέννων, του Πάσχα, τις αργίες. Δεν χρειάζονταν καν να επικοινωνήσουμε. Τα αγαπημένα μας στέκια, όχι τίποτα ουάου, αλλά για μας ήταν τα καλύτερα. Εκεί βρίσκαμε τους φίλους μας, το γέλιο, την χαρά, την ανάλαφρη εφηβεία μας. Στο χαρτάκι ανταλλάσσαμε τηλέφωνα και διευθύνσεις. Οι διευθύνσεις ήταν πολύ χρήσιμες την εποχή εκείνη, γιατί η παρέα ερχόταν τις περισσότερες φορές απ’το σπίτι να σε πάρει να βγεις. Οι γονείς έπρεπε να γνωρίζουν τα παιδιά της παρέας. Δεν πίναμε, χορεύαμε, όμως, μέχρι τελικής πτώσης. Είχαμε και τα πάρτι στα σπίτια. Άρχιζαν στις εννέα το βράδυ και κατά τη μια τελείωναν. Κάποιος έκανε χρέη dj και ο χορός δεν σταμάταγε. Τα μπλουζ της εποχής έπαιζαν στα πικάπ, χαμήλωναν τα φώτα του σαλονιού και το λίκνισμα των εφήβων κορμιών τόσο ρυθμικό.
Τόσο τρυφερό.
Τότε, ήταν το φτερούγισμα του στομαχιού, τα ραβασάκια, τα στέκια. Το άγγιγμα του χεριού, η προσμονή της συνάντησης στο διάλειμμα, τα πάρτι.
Τώρα, τα κινητά, το Instagram και το Facebook. Το φλερτ εξαντλείται στο sms και στο inbox.
Οι ματιές που πετούσαν φλόγες αντικαταστάθηκαν από το πληκτρολόγιο. Τα smartphones παγίδευσαν τις πεταλούδες. Τα tablets πάγωσαν το άγγιγμα.

ΤΖΩΡΤΖΙΑ ΒΡΕΤΤΟΥ




Τα χρόνια εκείνα στο Γυμνάσιο...

Για να πας στο γυμνάσιο και πιο πέρα την εποχή μου δεν ήταν εύκολο πράγμα.
Ο εμφύλιος βρισκότανε στην κορύφωσή του, οι αποστάσεις μεγάλες για τις δυνατότητες της εποχής λόγω έλλειψης συγκοινωνιακών μέσων, τα γεφύρια στα ποτάμια τα περισσότερα καταστραμμένα και το ουσιωδέστερο τα οικονομικά περιορισμένα σε βαθμό που η μόνη φροντίδα του καλού νοικοκύρη ήταν η εξασφάλιση του ψωμιού της χρονιάς, δηλαδή η εξασφάλιση μερικών εκατοντάδων οκάδων σιταριού ή κριθαριού ή καλαμποκιού και σε ανάγκη ασπρίτσας. Δύσκολα χρόνια για τον ελληνισμό και θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ και στα χρόνια της γερμανικής κατοχής και ιδιαίτερα Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη, μη εξαιρουμένων και άλλων μεγάλων αστικών κέντρων. Οι Γερμανοί είχαν δεσμεύσει όλες τις κρατικές αποθήκες, δεν επέτρεπαν διακίνηση τροφίμων και το χειρότεροι οι φίλοι μας οι Άγγλοι επέβαλαν αποκλεισμό στη χώρα μας (εμπάργκο), με συνέπεια να είναι αδύνατη η τροφοδοσία από το εξωτερικό. Ίσως σας φαίνεται εξωφρενικό αλλά είναι η πραγματικότητα.
«Η Ελλάδα είναι κατεχόμενη χώρα και υπεύθυνος για τον επισυσσιτισμό είναι ο κατακτητής», αυτή ήταν η επίσημη δικαιολογία τους! Τόσο ξεδιάντροπα! Λησμόνησαν οι αγνώμονες ότι ολόκληρο εκστρατευτικό σώμα 30,000 ανδρών, που κινδύνευε να εγκλωβισθεί στη χώρα μας, φυγαδεύτηκε με θυσίες και αίμα των Ελλήνων.
Η αχαριστία στο μεγαλείο της!!
Οι Γονείς μου είχαν αποφασίσει ένα παιδί τους να πάει στο Γυμνάσιο και γιατί όχι και πιο πέρα. Ήθελαν ένα από τα έξι παιδιά τους ή καλλίτερα ένα από τα τρία αγόρια να μάθει γράμματα.
Τα κορίτσια αποκλείονταν από τα γράμματα, μόλις και μετά βίας πήγαν μερικές τάξεις στο δημοτικά!.
Καμία δεν το τελείωσε!..
Να μάθει δηλαδή γράμματα, να πάει παραπέρα, να ξεφύγει από τα καθιερωμένα να γίνει άνθρωπος, όπως κακώς λέγανε, λες και οι άλλοι που δεν μαθαίνανε γράμματα δεν ήταν άνθρωποι!
Αντιλήψεις που είχαν ως αφετηρία τις δύσκολες συνθήκες των κατοίκων της υπαίθρου.
Βλέπετε τότε οι άνθρωποι δεν είχαν καθημερινή και σχόλη, ολημερίς για ένα κομμάτι ψωμί, για τον επιούσιο και μόνο!. Τη χρονιά εκείνη, χρονιά εμφύλιου πολέμου, ξεκαλοκαιριάζαμε στο Ζάππειο Λάρισας (παλιό όνομα Μπακράτσι) και εγώ προς τέλος Αυγούστου έπρεπε να βρίσκομαι στην Καρδίτσα για τις εισαγωγικές εξετάσεις. Ο πατέρας μου είχε κανονίσει με το δάσκαλό μου της τελευταίας χρονιάς να μείνω στους Γονείς του, που έμεναν στην Καρδίτσα ως ανταρτόπληκτοι, προφανώς σε ανταπόδοση της φιλοξενίας που του είχαμε δώσει για πολλούς μήνες στο σπίτι μας. Είχε έρθει νέος τότε στο χωριό μας και μην βρίσκοντας στέγη τον φιλοξενήσαμε στο σπίτι μας για κάποιους μήνες..
Οι έλληνες γενικά έχουν μια ιδιαίτερη κλίση προς τα γράμματα και στον κανόνα αυτόν δεν μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση οι σαρακατσαναίοι. Αφού να σκεφθεί κανείς ότι παλιότερα τα έξοδα των σχολείων καλύπτονταν από τους κατοίκους Ακόμη και στις μέρες μου μεριμνούσαμε για την τροφή και στέγαση των δασκάλων και σε ανάγκη τους φιλοξενούσαμε. Και όταν λέμε φιλοξενία δεν εννοούμε για λίγες μέρες αλλά μήνες..
Ως μαθητής στο δημοτικό και στο γυμνάσιο δεν ήμουν ιδιαίτερα επιμελής, οι χρονιές να περνούν, σε αντίθεση με το Πανεπιστήμιο.
Στο δημοτικό τα μόνα βιβλία μου ήταν ένα αναγνωστικό, μία «άπασα ύλη» που είχε λίγη αριθμητική, λίγη ιστορία και λίγη γεωγραφία, μία πλάκα με κοντύλι για να γράφουμε και να σβήνουμε και μία σάκα (σημερινή τσάντα) για να τα μεταφέρουμε. Άλλο βιβλίο δεν υπήρχε στο σπίτι μας, εκτός από έναν Καζαμία που προμηθεύονταν ο Πατέρας μου κάθε αρχή του χρόνου για να παρακολουθεί τον καιρό και ότι έγραφε γίνονταν πιστευτό έως ότου διαψευσθεί από τα πράγματα..
Τον καζαμία αυτόν τον ξεκοκαλίζαμε, μάλιστα μαλώναμε ποιος θα τον πρωτοδιαβάσει σε σημείο που μας είχαν καθορίσει σειρά..
Τα χρόνια του εμφύλιου πολέμου δεν βγαίναμε στα βουνά για ευνόητους λόγους, κάτι που με ευνόησε καθότι, αν βγαίναμε στα βουνά, δηλαδή στο Βέρμιο, νομίζω θα ήταν αδύνατο να κατέβω από εκεί για την Καρδίτσα. Η παροιμία ουδέν κακόν αμιγές καλού στην περίπτωσή μου δεν είχε εφαρμογή.
Τη χρονιά που τελείωσα το δημοτικό ξεκαλοκαιριάζαμε στο Ζάππειο της Λάρισας, όπως προείπα , ένα χωριό στο μέσο της διαδρομής Λάρισας Φαρσάλων, όπου υπήρχαν πολλές ακαλλιέργητες εκτάσεις και καλαμιές. Και το οποίο απέχει από το χωριό μου, Πέτρινο Καρδίτσας,, 5-6 ώρες με ζώο.
Και ήλθε ο καιρός να φύγω.
Περιχαρής περίμενα πότε θα έλθει η ώρα της αναχώρησης, και ήλθε.
Ένα πρωινό ξεκινήσαμε από το Ζάππειο με προορισμό τον Πέτρινο.
Ο πατέρας μου με το μπινέκι και εγώ με το γαϊδουράκι μας. Φθάσαμε στο χωριό κατά το απόγευμα και το βράδυ κοιμηθήκαμε στο σπίτι του Αθανασίου Θεοχάρη, οικογενειακού φίλου και μάλιστα με ένα από τα παιδιά του ήμουνα συμμαθητής, τη Ζωή.
Τα ζεστά βράδια του καλοκαιριού όλοι οι χωριανοί μου τότε κοιμόταν στην αυλή λόγω της ζέστης και των κουνουπιών. Έξω μπορούσες να σκεπασθείς και έτσι να προφυλαχθείς από τα κουνούπια και τα άλλα ενοχλητικά ζουζούνια. Προς τούτο μπροστά στην αυλή κάθε σπίτι είχε το σοφρά του. Ένα τετράγωνο κατασκεύασμα διαστάσεων 4χ4 περίπου, συμπαγές και υπερυψωμένο κατά περίπου ένα μέτρο. Εκεί έστρωσε η νοικοκυρά και κοιμηθήκαμε ο ένας δίπλα από τον άλλο, εννοείται από την μία πλευρά οι άνδρες με τα αγόρια και από την άλλη οι γυναίκες με τα κορίτσια..
Ξυπνήσαμε πρωί πρωί και πάλι με το άλογο και το γάϊδαρο, τον κανούτο – ένα πολύ καλό ζώο και δυνατό- φύγαμε για την Καρδίτσα.
Η οικογένεια του δασκάλου απαρτίζονταν από το ζευγάρι, τον μπάρμπα Σωτήρη με τη γυναίκα του, το μεγάλο της γιο τον Ηλία, δασοκόμο, το δάσκαλό μου Ελευθέριο, τον Κωνσταντίνο-αξιωματικό του στρατού της Σχολής Ευελπίδων και το αποσπόρι τους, την Ευδοκία, λίγο μικρότερη από μένα, θαυμάσιο παιδί, που έμελλε να γίνουμε αχώριστοι φίλοι, που ωστόσο από τον χωρισμό μας μετά ένα χρόνο, δεν ανταμωθήκαμε, χαθήκαμε δυστυχώς για πάντα. Περιττό να τονίσω ότι όλοι αυτοί οι Άνθρωποι με αγκάλιασαν με στοργή και ζεστασιά και ιδιαίτερα η Μάνα και ο μεγάλος γιος, ο Ηλίας, ο οποίος συχνά πυκνά μας έπαιρνε με την Ευδοκία από το χέρι, μας έβγαζε βόλτα και μας κερνούσε και το κάτι τι. Τους θυμάμαι όλους με ευγνωμοσύνη .
Όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, ο πατέρας μου έμεινε ένα βράδυ και την άλλη ημέρα έφυγε και τότε έσπασα και άρχισα τα κλάματα, ενώ δεν συγκινήθηκα καθόλου όταν αποχωριζόμουν την οικογένειά μου στο Ζάππειο πριν από τρεις μέρες. Τόση η λαχτάρα μου για το γυμνάσιο που σκέπασε τα συναισθήματά μου.
Και έτσι από ελεύθερο «αγρίμι» κοντά στα πρόβατα και την ξενοιασιά της Μητρικής αγκαλιάς βρέθηκα μαντρωμένος σε ένα ξένο σπίτι, τρομοκρατημένος και κλεισμένος στον εαυτό μου.
Ξέχασα όμως γρήγορα και προσπάθησα να προσαρμοστώ και να μην δημιουργώ προβλήματα στην οικογένεια. Βέβαια, το τονίζω και πάλι, η θαυμάσια οικογένεια των Ελευθερίου (Επώνυμο του δασκάλου μου) υπήρξε καθοριστική στην προσαρμογή μου.
Οι εξετάσεις για το γυμνάσιο έγιναν αρχές Σεπτεμβρίου στο γυναικωνίτη της Ευαγγελίστριας, αν δεν κάνω λάθος, που βρίσκεται στην κεντροδυτική Καρδίτσα και ήταν γραπτές. Τα αποτελέσματα βγήκαν πολύ γρήγορα με συνέπεια να βρεθώ από τη μια στιγμή στην άλλη γυμνασιόπαιδο!
Μας κατέταξαν σε τμήματα και έτσι βρέθηκα στο Γ1 τμήμα ( τότε ίσχυε ακόμη το σύστημα του οκτατάξιου γυμνασίου, κατάλοιπο παλιότερου εκπαιδευτικού προγράμματος), υπήρχαν άλλα τρία. Κάθε τμήμα είχε 80 περίπου παιδιά, όλα αγόρια, δηλαδή σύνολο μαθητών μόνο στην πρώτη τάξη πάνω από 300 παιδιά. Βλέπετε ήταν σχεδόν το μοναδικό ολοκληρωμένο γυμνάσιο στο νομό Καρδίτσας. Για τα κορίτσια υπήρχε άλλο γυμνάσιο, λίγο ποιο πέρα από το δικό μας, που τότε ήταν στην αρχή της οδού Τρικάλων, ενώ το σπίτι μου βρισκόταν στην άλλη άκρη, κοντά στο μύλο του Κατσάρα. Είχα δηλαδή να διανύσω μια απόσταση είκοσι και πάνω λεπτών. Αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα , μαθημένος ήμουν. Το πρόβλημα ήταν οι λάσπες και ειδικότερα εκείνη η οδός προς το γυμνάσιο ήταν ένας σκέτος λασπότοπος, με συνέπεια να κολλούν τα λαστιχένια παπούτσια μας...
Πριν ή τελειώσει η σχολική χρονιά εκείνη, μπαίνοντας ή άνοιξη, ήρθαν στην Καρδίτσα ως ανταρτόπληκτοι και οι τρεις αδερφές μου με τον μικρότερο αδελφό μου λόγω του φόβου των ανταρτών, οι οποίοι προέβαιναν σε αναγκαστικές επιστρατεύσεις.
Αυτή είναι η αρχή της γυμνασιακής μου πορείας, ίσως άλλοτε πω και κάτι για τα άλλα χρόνια.
Παράλειψα να αναφέρω ότι η χρονιά αυτή ήταν το καλοκαίρι του 1947.
Με λίγα λόγια η χρονιά αυτή πέρασε στο σπίτι του δασκάλου μου, τέλος Αυγούστου 1947 Ιούνιος 1948.. Το καλοκαίρι του 1948 βρεθήκαμε στην Ιτέα (παλιά Κουτσιαρί) ως ανταρτόπληκτοι και μέναμε στα κελιά της Εκκλησίας, που βρίσκονται δυτικά αυτής, στον προαύλιο χώρο. Αλλά κατά το τέλος του καλοκαιριού του 1948 φύγαμε για την Καρδίτσα, πάλι ως ανταρτόπληκτοι, για περισσότερη ασφάλεια. Δεν μας χωρούσε ο τόπος, που λένε, τόσο μεγάλη ήταν η ανασφάλεια που επικρατούσε και όχι αδικαιολόγητα. «Ο Δημοκρατικός Στρατός» , οι αντάρτες δηλαδή, ήλεγχαν την ύπαιθρο χώρα και προέβαινε συχνά πυκνά σε βιαία επιστράτευση νέων ανδρών και γυναικών, αλλά και σε παιδομάζωμα παιδιών (αγοριών και κοριτσιών), δηλαδή όλοι εμείς στην οικογένειά μας ήμασταν τρόπον τινά υποψήφιοι, κάτι που έκανε τους γονείς μου να ανησυχούν εντονότατα, όπως βέβαια και πολλούς άλλους, για να μην πω όλους τους κατοίκους της υπαίθρου χώρας. Ο πληθυσμός των κατοίκων της Καρδίτσας είχε πολλαπλασιασθεί σε μεγάλο βαθμό, επικρατούσε το αδιαχώρητο στην πόλη. Βλέπετε η Καρδίτσα αποτελούσε για το νομό μας το ασφαλέστερο καταφύγιο, ακολουθούσαν οι Σοφάδες και ο Παλαμάς. Το Μουζάκι λόγω της θέσης του κοντά στα βουνά και μάλιστα βουνά κατάφυτα δεν παρείχε καμία ασφάλεια και δεν το προτιμούσαν.
Για μένα βέβαια όλα αυτά αποτέλεσαν δώρο Θεού, όσο παράξενο και αφύσικο κι αν φαίνεται. Δηλαδή η δεύτερη τάξη στο γυμνάσιο 1948 – 1949 ξεκινούσε καλά, τόσο καλά για ένα παιδί της ηλικίας μου που δεν θα χρειαζότανε να φύγει από την πατρική στέγη και την μητρική αγκαλιά!
Η χρονιά αυτή έμελλε να είναι ιδιαίτερα δύσκολη για τους κατοίκους της Καρδίτσας, μόνιμους και ανταρτόπληκτους, λόγω της απόπειρας του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας» να καταλάβει την πόλη και, ει δυνατόν, να την κρατήσει ως προγεφύρωμα, που λένε οι Στρατιωτικοί μας στη γλώσσα τους, κάτι βέβαια που δεν επέτρεψε ο Εθνικός Στρατός της Ελλάδος. Ωστόσο μπήκαν στην πόλη, έμειναν τρεις μέρες και προκάλεσαν ανείπωτο πόνο και θλίψη, πέραν των υλικών ζημιών. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά και θα αφιερώσω το σημείωμά μου αυτό κυρίως στη μάχη της Καρδίτσας, επιφυλασσόμενος να επανέλθω..

Η Μάχη της Καρδίτσας όπως την έζησα και τη θυμάμαι

1948, 12 Δεκεμβρίου, του Αγίου Σπυρίδωνα.
Την ημέρα αυτή διάλεξε ο «Δημοκρατικός Στρατός της Ελλάδας», δηλαδή οι αντάρτες, να επιτεθεί στην πόλη της Καρδίτσας
Η επίθεση άρχισε τις βραδινές ώρες και γρήγορα καταλήφθηκε το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος, εκτός του κέντρου, δηλαδή από την Εθνική Τράπεζα απέναντι από το άγαλμα του Γ. Καραϊσκάκη, την Αίγλη- ξενοδοχείο στην αρχή της οδού Τρικάλων, τη Διοίκηση Χωροφυλακής, το κτίριο που ήταν γνωστό ως Κιέριο και στο οποίο είχε εγκατασταθεί η Στρατιωτική Διοίκηση, την κεντρική Πλατεία, στα νότια της οποίας βρισκότανε η Εμπορική τράπεζα, εκείθεν μέχρι το Δημόσιο Ταμείο και έκλεινε δίπλα στη Εθνική Τράπεζα. Όλη η άλλη πόλη είχε πέσει στα χέρια των ανταρτών. Μέσα σε αυτή την περιοχή βρισκότανε και το σπίτι που μέναμε ως ανταρτόπληκτοι. Σχεδόν όλα τα χωριά είχαν εκκενωθεί και καταφύγει σε ασφαλέστερα κέντρα.
Ο πατέρας μου με τον κουνιάδο του (Γεώργιο Γκαρέλη – τσέλιγκα) και τον μπατζανάκη του Βασίλειο Χαμορούσο, είχαν ενοικιάσει ένα σπίτι του πρώην Δημάρχου Τσικρίκη, δίπλα στο δημόσιο ταμείο, με τέσσερα δωμάτια. Ένα δωμάτιο για κάθε οικογένεια και ένα βοηθητικό. Χρησιμοποιούμενο και ως αναρρωτήριο λόγω του τυφώδους πυρετού που είχε ενσκήψει και ο οποίος άγγιξε και την οικογένειά μου, λόγος που μας ανάγκασε να διατηρούμε ιδιαίτερο δωμάτιο για τους άρρωστους. Σε αυτό το δωμάτιο είχε καταφύγει και ο μικρότερος αδελφός μου, ο Γιώργος, αλλά είχε την ατυχία να προσβληθεί και από άλλο μικρόβιο που προκαλούσε μια ασθένεια γνωστή ως «καλααζάρ» αλλά άγνωστη σε μας, η οποία τον ταλαιπώρησε αρκετά, αλλά λόγω της ισχυρής του κράσης έγινε καλά. Να σημειώσω εδώ ότι ο Γιώργος μαζί με τον ξάδελφό του Βαγγέλη Γκαρέλη διακρίνονταν για την φιλομάθειά τους και την οξυδέρκεια του πνεύματος τους και βρίσκονταν σε συνεχή άμιλλα. Ο Βαγγέλης συνέχισε στο γυμνάσιο και έφθασε να γίνει καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ ο αδελφός μου που σίγουρα θα έφθανε ψηλά, δυστυχώς σταμάτησε μετά το Δημοτικό, παρά τις παροτρύνσεις της Μάνας μου.
Συνολικά στο σπίτι μέναμε είκοσι άτομα...
Το δικό μας δωμάτιο βρισκότανε δίπλα από το δημόσιο ταμείο, τα χώριζε ένας στενός ακάλυπτος χώρος. Η επιλογή της Καρδίτσας ως στόχου δεν ήταν τυχαία , προσέβλεπαν στο γεγονός ότι η πόλη περιβάλλεται από ποτάμια στα οποία είχαν καταστραφεί οι γέφυρες και η πρόσβαση ενισχύσεων δύσκολη..
Όσο προχωρούσε η νύχτα τα πυρά αραίωναν, αλλά η κινητικότητα των λίγων στρατιωτών ποιο έντονη, επειδή δε το δωμάτιό μας ήταν δίπλα από το ταμείο, είχαν ανοίξει το παράθυρο το δικό μας και το ακριβώς απέναντι του ταμείου και όλη τη νύχτα περνούσαν στρατιώτες μεταφέροντας διάφορα πράγματα, προφανώς πολεμοφόδια και τρόφιμα. Εμείς, πέντε αδέλφια (τρεις αδελφές μεγαλύτερές μου και εγώ με τον μικρότερο αδελφό μου) από 9 μέχρι είκοσι χρονών, είχαμε μαζευτεί σε γωνιά κουκουλωμένοι με τις βελέντζες και περιμέναμε! Τι περιμέναμε ούτε που ξέραμε, προφανώς κάτι καλύτερο, κάτι ασφαλέστερο, που όμως αργούσε. Μια στιγμή μια αιωνιότητα. Τότε συνειδητοποίησα τι θα πει φόβος. Σε παραλύει και το πνεύμα σου νεκρώνεται, αν επιτρέπεται η έκφραση.
Οι γονείς μας και ο μεγάλος μου αδελφός έμειναν στο χωριό με τα πρόβατα και τα βράδια έβρισκαν καταφύγιο στους γύρω λόφους και στα πετρωτά. Μόνιμο γιατάκι δεν είχαν ποτέ, κάθε βράδυ αλλού και να σκεφθείτε ήταν χειμώνας. Τότε στη περιοχή κυριαρχούσε ένα τάγμα ανταρτών με άλογα, επικεφαλής του οποίου ήταν ο καπετάνιος Γαζής (μάλλον ψευδώνυμο διότι στην Τουρκική γαζήδες λέγονταν οι ιππείς). Το τάγμα αυτό λυμαίνονταν όλη την περιοχή και ήταν φόβος και τρόμος.
Αλλά ας επανέλθουμε στο θέμα μας.
Τυλιγμένοι, λοιπόν με τις βελέντζες είχαμε μαζευτεί σε μια γωνιά και δεν μας άφηναν να μετακινούμαστε, ήταν ωστόσο φιλικοί μαζί μας. Μάλιστα ένας επικεφαλής μας έδωσε και μια μεγάλη κονσέρβα με κρέας νοστιμότατο.
Με το πρώτο φως της ημέρας άρχισαν οι πυροβολισμοί εντονότεροι, αλλά έκλεισαν το παράθυρό και μας διέταξαν να μείνουμε ξαπλωμένοι.
Τελικά οι αντάρτες έμειναν στην πόλη τρεις μέρες, αποχώρησαν δε την μέρα της γιορτής του Αγίου Ελευθερίου. Δεν ξέρω πώς, αλλά από το πρωί της ημέρας αυτής είχαν έλθει σε βοήθεια και οι μαυροσκούφηδες με κάτι μικρά τετράτροχα λαστιχοφόρα τανκ. Μεταξύ των μαυροσκούφηδων ήταν και ένας πρώτος εξάδελφός μου, ο Αθανάσιος Ηλ. Γαλλής, ο οποίος αρχικά παρουσιάστηκε ως άγριος, γρήγορα όμως αναγνωρίστηκε και τότε ανασάναμε! Τι χαρά, τι αγαλλίαση, τι ευφροσύνη τέτοιες στιγμές να βλέπεις έναν δικό σου άνθρωπο να έρχεται ως ελευθερωτής. Τον καμαρώναμε, τον αγγίζαμε, δεν τον χορταίναμε, ζούσαμε πρωτόγνωρα συναισθήματα, ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μου. Και πώς να τα ξεχάσεις! Ο ελευθερωτής μας, ο ξάδερφος Αθανάσιος Ηλ. Γαλλής, έμεινε αρκετές μέρες στην Καρδίτσα και μας επισκέπτονταν καθημερινά. Τελικά ο Θανάσης, αιωνία η μνήμη του, κατέληξε στα ορυχεία του Βελγίου, έζησε μέχρι βαθιά γεράματα και οι απόγονοί του βρίσκονται στη Λάρισα..
Οι αντάρτες φεύγοντας άφησαν πίσω τους αίμα κα δάκρυα και πήραν και περίπου700 άτομα βιαίως μαζί τους, σύμφωνα με τις πληροφορίες που κυκλοφόρησαν. Η βιαία στρατολόγηση ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, όπως και το παιδομάζωμα, το οποίο έζησα στο πετσί μου. Μου είχε φκιάσει η μακαρίτισσα η Μάνα μου μια καπούλα, ντυνόμουν καλά και τα βράδια ύπνο στα γύρω πετροβούνια.
Οι απώλειες του άμαχου πληθυσμού πρέπει να ήταν σημαντικές, είδα με τα μάτια μου ανθρώπους σε δύο περιπτώσεις να κείτονται στο έδαφος. Ο ένας μάλιστα καμένος ανάμεσα σε δύο θημωνιές με χορτάρι, κοντά στο Γυμνάσιο.
Ο απολογισμός που ακολούθησε έδειξε ότι μεγάλο φόρο αίματος πλήρωσαν οι Μάηδες ή Σοφούληδες (Μονάδες Αμύνης Υπαίθρου- ΜΑΥ-είχαν δημιουργηθεί επί Πρωθυπουργίας του αείμνηστου γηραιού Σοφούλη από τον οποίον πήραν και το όνομά τους). Οι Μάηδες ήταν μεγάλης ηλικίας, ατελώς εκπαιδευμένοι, χωρίς στρατιωτική δομή και πειθαρχία και ως εκ τούτου περισσότεροι ευάλωτοι. Οι Μάηδες είχαν αναπτυχθεί περιμετρικά της πόλης και είναι αυτοί που δέχθηκαν τα πρώτα πυρά και υπέστησαν και τις μεγαλύτερες απώλειες.
Με τα κάρα κουβαλούσαν τα σώματά τους στην Μητρόπολη του Αγίου Κωνσταντίνου για τη νεκρώσιμη ακολουθία.
Σκοπός των ανταρτών, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, δεν ήταν η κατάληψη της πόλης και η παραμονή για μεγάλο χρονικό διάστημα όσο και αν τους βοηθούσαν οι συνθήκες του χειμώνα, η καταστροφή των γεφυρών και η εγγύτητα του ορεινού όγκου της Πίνδου, όπου είχαν τα ορμητήριά τους, αλλά η βιαία στρατολόγηση προσωπικού, κάτι που φαίνεται ότι στέφθηκε από επιτυχία. Γνώριζαν πολύ καλά ότι δεν μπορούσαν να κρατήσουν για πολύ καιρό μια πόλη κατακαμπής
Ακόμη, φαίνεται ότι είχαν καλή πληροφόρηση για τις θέσεις των Μάηδων, τις δυνατότητές τους και του γεγονότος ότι δεν υπήρχε επαρκής στρατιωτική φρουρά, διαφορετικά δεν εξηγείται η ταχεία προέλασή τους εντός της πόλης..
Με τον ερχομό της άλλης χρονιάς, εκεί κατά το καλοκαίρι που ο ΔΣΕ τραβήχτηκε προς τα «άπαρτα κάστρα» όπως ονόμαζαν τους ορεινούς όγκους του Γράμου – Βίτσι, οπότε τυπικά τουλάχιστον τελείωσε ο εμφύλιος, τα αδέλφια μου ξαναγύρισαν στο χωριό και έτσι έμεινα πάλι μόνος.
Αλλά για τα χρόνια αυτά άλλη φορά.
Μετά την πτώση των «άπαρτων κάστρων» Γράμμου – Βίτσι, ξεκουμπίστηκε και ο χάροντας από τον πολύπαθο αυτό τόπο, μάζεψε τα μαχαίρια του, τα δρεπάνια του και έφυγε για τον αγύριστο, αλλά για μένα ήρθε πάλι η μοναξιά μετά τη φυγή των δικών μου για το χωριό. Ευτυχώς γνωρίστηκα στενά με συμμαθητές μου από τα γειτονικά χωριά Ιτέα και Αστρίτσα, μονιάσαμε, και νοικιάσαμε ένα δωμάτιο στα «Ταμπάκικα», βορειοανατολικά του μεγάλου πάρκου, όπου οργανώσαμε τη μαθητική μας ζωή. Δηλαδή τι οργανώσαμε, μου αγόρασε ο πατέρας ένα ράντζο, μου έφερε μια βαριά βελέντζα, μία μάλλινη κουβέρτα, ένα τραγομαλίσιο στρώμα και αυτό ήταν όλο. Κάτι ανάλογο συνέβη και με τους συμμαθητές μου, με τη διαφορά ότι αντί τραγομαλλίσια κουβέρτα, είχαν χοντρές και πλουμιστές κουρελούδες.
Σαρακατσιάνος εγώ, Καραγκούνηδες αυτοί.
Αν και βλάχο με ανέβαζαν, βλάχο με κατέβαζαν, ώσπου μια μέρα τους λέγω κι εγώ: και εσείς που είστε Καραγκούνηδες τι παραπάνω έχετε; Αλλά που αυτοί! Μάταια προσπαθούσα να τους πείσω ότι δεν είμαι βλάχος αλλά Σαρακατσιάνος. Που εκείνοι, το χαβά τους, αλλά κατά βάθος με αγαπούσαν και αυτό το εισέπραττα καθημερινά. Είχα δεθεί με τα παιδιά αυτά και τα ένιωθα σαν αδέλφια μου.
Ο ένας ακουμπούσε στον άλλο, έβρισκε καταφύγιο. Μοιραζόμασταν ό,τι είχαμε, ακόμη και μια φέτα ψωμί. Η αλληλεγγύη στην απόλυτη έκφρασή της. Πώς να ξεχάσεις το Νίκο Καφάση από το Κουτσιαρί, το Γιώργο Νιάκα. και το Λάμπρο Ταμπάκη από το Μπουλί !
Και να το θέλεις, δεν μπορείς.
Κουζίνα δεν υπήρχε, ούτε χρειαζόταν, θέρμανση ανύπαρκτη, τραπέζι και καρέκλες ομοίως.
Γυρίζαμε στο δωμάτιο και κουκουλωνόμαστε, εκτός αν ο καιρός ήταν καλός και πηγαίναμε για παιγνίδι, που ήταν το σύνηθες. Ο χώρος υγιεινής ήταν έξω σε μια γωνιά του κήπου.
Τι χώρος, δηλαδή, ένας αβαθής λάκκος περιτριγυρισμένος με καλαμωτή και δύο σανίδια από πάνω για τουαλέτα, αν δε δεν πρόσεχες, πιτσιλιζόταν τα πισινά σου
Ο φίλος μου ο Νίκος Καφάσης και συγκάτοικος σχεδόν μέχρι το τέλος του γυμνασίου, ένα βράδυ βιαστικά βάζει τα παπούτσια μου διότι τον βόλευαν ως μεγαλύτερα στο βάλσιμο και στο βγάλσιμο και πάει στην «τουαλέτα», αλλά αργούσε να γυρίσει. Κάποια στιγμή ακούμε την τουλούμπα μόνη πηγή ύδρευσης, να χτυπάει συνέχεια!
-Παιδιά, ο Νίκος έπεσε μέσα και τώρα πλένεται!
- Λες, ο άλλος!
- Τέλος ήρθε ο Νίκος μούσκεμα από τα γόνατα και κάτω.
Ευτυχώς φορούσαμε ακόμη κοντά παντελόνια. Δηλαδή τι ευτυχώς που τα πόδια μας ήταν μονίμως κρύα, αλλά από την τετάρτη φορέσαμε όλοι μακριά, συνεννοημένοι να ήμασταν!
Τι είχε συμβεί, γλίστρησε και για να μην του πέσουν τα παπούτσια μέσα στο βόθρο, μια που του έρχονταν μεγάλα, στηρίχτηκε στα χέρια που πάνω στα σανίδια που χρησιμοποιούνταν ως λεκάνη τουαλέτας και με επιδέξιες κινήσεις κατόρθωσε και έσωσε τα παπούτσια μου, διαφορετικά θα είχα σοβαρό πρόβλημα. Πώς θα πήγαινα σχολείο!
Η προετοιμασία για το σχολείο γινότανε συνήθως το πρωί πριν τις οχτώ, διότι την ώρα αυτή με τον κτύπο της καμπάνας του Αγίου Κωνσταντίνου αναχωρούσαμε για το γυμνάσιο. Τι προετοιμασία, δηλαδή, μέσα σε μισή έως μία ώρα, αλλά να ρίχναμε μια ματιά για να γνωρίζουμε τουλάχιστον ποια μαθήματα είχαμε. Και αυτή η ελλιπής προετοιμασία μας έκανε ευάλωτους στις εξετάσεις και σκοντάφταμε. Ευτυχώς, στην ουσία βέβαια δυστυχώς, ήμασταν τόσοι πολλοί στο τμήμα που το σύνηθες ήταν η παράδοση του μαθήματος εκ μέρους του καθηγητή μας και σπάνια η εξέταση !
Και πώς να κάνει εξέταση ο καθηγητής, όταν κάθε τμήμα είχε 80 μέχρι 100 παιδιά
Το πρωινό μας θεωρούνταν πλούσιο όταν μέσα στο καλάθι υπήρχε ένα κομμάτι ψωμί και λίγο τυρί, εκτός βέβαια από μένα που αντί για καλάθι είχα έναν τρουβά και ένα κλειδοπίνακο όπου φύλαγα το τυρί. Να σημειώσω εδώ την αξιοσημείωτη αλληλεγγύη που είχε αναπτυχθεί μεταξύ μας. Είχε ο ένας, έτρωγαν όλοι ώσπου να τελειώσει και του ενός .Βέβαια το πρωινό μας συμπληρώνονταν με λίγα στραγάλια με σταφίδες , κανένα κάστανο βρασμένο τους χειμερινούς μήνες ή και ό,τι άλλο προσιτό στην τιμή βρίσκαμε στο διάβα μας μέχρι το γυμνάσιο. Παιδιά προσεγμένα με την σημερινή έννοια της λέξης ήταν λίγα και ξεχωρίζανε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Ο κανόνας τότε ήταν η φτώχια, ο πλούτος σπάνιος. Από τον κανόνα αυτό δεν εξαιρούνταν ούτε οι καθηγητές μας. Συχνά τους βλέπαμε να σταματάνε στη γωνιά του καστανά για λίγα κάστανα. Θυμάμαι τον φιλόλογό μας να με φωνάζει , να μου δίνει μισή δραχμή και να μου λέγει΅
- Άντε, παιδί μου, να μου πάρεις τσιγάρα.
- Τι τσιγάρα, κύριε καθηγητά;
- Καπνό να βγαζ’ ν.
Εννοείται τα τσιγάρα ήταν χύμα από μια κούτα που έπρεπε να χωράει πάνω κάτω εκατό . Κυκλοφορούσαν περισσότερο τα χύμα και λιγότερο τα συσκευασμένα σε πακέτα, όπως σήμερα.
Από τον κανόνα της ένδειας δεν εξαιρούνταν ούτε και οι καθηγητές μας. Φτωχό το κράτος και οι μισθοί γλίσχροι.. Χοντρούς ανθρώπους δεν συναντούσες στο δρόμο, όλοι στιλάτοι , φορέματα μπαλωμένα, γιακάδες λερωμένοι - χιονάτοι από πιτυρίδα και σηκωμένοι για να προφυλάγονται από το κρύο! Για παλτό και αυτό σε ανεπάρκεια. Όλα φτωχικά και λυπημένα. Βέβαια η εικόνα αυτή μεταβλήθηκε ταχύτατα όσο προχωρούσε η δεκαετία του ΄50. Μπορώ να ισχυρισθώ με βεβαιότητα ότι από το ΄52 και μετά όλα άλλαξαν . Δεν έβλεπες άνθρωπο με μπαλωμένο παντελόνι σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια που το μπάλωμα ήταν ο κανόνας, στους ζευγάδες δεν μπορούσες να διακρίνεις το μπάλωμα από το παντελόνι. Το μπάλωμα των ρούχων ήταν μια σπουδαία δουλειά για τη νοικοκυρά. Κάθε μέρα κάτι θα μπάλωνε, μα ένα ζευγάρι κάλτσες, ένα πουκάμισο, το παντελόνι, το σακάκι κλπ. Η αρχοντιά στον άνθρωπο μετριόταν με την καθαριότητα. Ήταν καθαρός, ήταν άρχοντας, το μπάλωμα δεν μετρούσε αρκεί να ήταν λεπτοδουλεμένο, το ΄λεγε και η παροιμία: Η πάστρα είναι μισή αρχοντιά. Απόλυτη προσαρμογή στις συνθήκες της εποχής. Θυμάμαι αμπάλωτη κάλτσα λίγες φορές φορούσα, ο κανόνας ήταν το μπάλωμα ή προκειμένου για τις κάλτσες, το κρύψιμο της τρύπας μέσα στο παπούτσι!
¨Οσον αφορά τα πανωφόρια έκαναν την εμφάνισή τους σε μεγάλο ποσοστό πάλι μέσα στο 1952, τότε που οι άνθρωποι χόρτασαν ψωμάκι, λίγδωσε το άντερό τους, γυάλισε η επιδερμίδα τους και μπορούσαν να δούνε και την εμφάνισή τους.
Κάπως έτσι πέρασε και τρίτη τάξη, από την τετάρτη ( έκτη τότε ) η συντροφιά μας χωρίστηκε στα δύο. Οι Μπουλιώτες Λάμπρος Ταμπάκης και Γιώργος Νιάκας το ένα δίδυμο και εγώ με το Νίκο Καφάση το άλλο. Αντιληφθήκαμε ότι τέσσερις σε ένα δωμάτιο ήταν πολλοί, δεν γινότανε.
Εμείς νοικιάσαμε στο Βαρώσι , βορείως της κεντρικής πλατείας και δυτικά του Αγίου Κωνσταντίνου. Μάλιστα μεταφέραμε τα λίγα υπάρχοντά μας σε μιαν άκρη στο νέο μας σπίτι, γιατί το ενοίκιο θα άρχιζε από το Σεπτέμβριο, για δε τη μεταφορά χρειάσθηκαν δύο δρομολόγια. Πάνω στο ντιβάνι τα σκεπάσματα και τα λιγοστά βιβλία μας και ο ένας μπροστά ο άλλος πίσω και σε ένα δίωρο πάνω κάτω η μεταφορά ολοκληρώθηκε, πρακτικά πράγματα.
Το νέο μας δωμάτιο ήταν σε ένα παλιό σπίτι με τσιατμάδες, δηλαδή χωρίς ντουβάρια από τη μέση και πάνω , αλλά μια κατασκευή ξύλινη και μέσα λάσπη με πέτρες, αλλά είχε νερό και τουαλέτα μέσα στο σπίτι!
Στο δωμάτιο αυτό έμελλε να περάσουμε τα υπόλοιπα γυμνασιακά μας χρόνια, με τη διαφορά ότι στην ογδόη ( έκτη ) προστέθηκε και ο αδελφός του Νίκου, ο Ντίνος Καφάσης, σπάνιος χαρακτήρας, φιλότιμος και πάντα γελαστός. Κάθε πρωί μας ξυπνούσε με το τραγούδι, από τότε φαινότανε η κλίση του προς τη μουσική, στο οποίο και σταδιοδρόμησε με επιτυχία αφού πέρασε και από την Δραματική Σχολή..
Η τετάρτη και η πέμπτη γυμνασίου κύλησαν ομαλά, λίγο διάβασμα, τακτική παρακολούθηση μαθημάτων και πολύ παιγνίδι. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι δεν ξέραμε τι θα πει αρρώστια παρότι δεν είχαμε θέρμανση στο δωμάτιο. Φαίνεται ο Μεγαλοδύναμος μας είχε υπό την προστασία του.
Μπαίνοντας στην πέμπτη τάξη μας κάλεσαν να δηλώσουμε ποιον κλάδο θα ακολουθούσαμε, αυτόν της θεωρητικής ή της πρακτικής κατεύθυνσης και διάλεξα την πρακτική.
Όσον αφορά το φαγητό, τρώγαμε σε μια ταβέρνα μεσημέρι βράδυ με βιβλιαράκι, στο οποίο ο ταβερνιάρης χρέωνε την αξία του φαγητού. Για το πρωινό τα είπαμε παραπάνω, πάντοτε ό,τι είχε το καλάθι του Νίκου και ο τρουβάς ο δικός μου.
Και κάπως έτσι άρχισε η έκτη και τότε μας μπήκαν ψύλλοι στα αυτιά για μετά το γυμνάσιο, τι θα κάναμε;
Η τελευταία χρονιά σημαδεύτηκε από περιστατικό που συνέβη κατά τη διάρκεια του μαθήματος της Ηθικής και μάλιστα μετά τη φράση του καθηγητή μας: «Η αληθής ηθική καταγελά την Ηθική» και το άλλο «Όλα τα δοκίμασα, τίποτα δεν με ενδιαφέρει»- Καρλάιλ. Ακολούθησε πανδαιμόνιο.. Άρχισαν οι τελευταίοι στα θρανία να κτυπούν τα πόδια στο δάπεδο, χαμόγελα και ως συμβαίνει τη νύφη την πλήρωσαν οι τελευταίοι, στους οποίους ήμουν κι εγώ ως ψηλός στο ανάστημα, μάρτυς μου δε Ο Θεός δεν ήμουν από τους πρωτοσταντήσαντες, όχι βέβαια ότι ήμουν και αθώα περιστερά, κάπως συνέβαλα κι εγώ σε αυτή την οχλαγωγία! Έρχεται ο καθηγητής μου και απευθυνόμενος σε μένα, μου ζητά να του πω ποιοι κτυπούσαν τα πόδια στο δάπεδο; Φυσικά αρνήθηκα, προφασιζόμενος άγνοια.
- Σηκωθείτε, στον κ. Γυμνασιάρχη, και τα τρία τελευταία θρανία. Φυσικά και εκεί αρνηθήκαμε, δηλώνοντας άγνοια, προφανώς ψευδόμενοι.
- Παρασκηνιακά μάθαμε ότι ήθελαν να μας αποβάλουν όλους με εισήγηση των Θεολόγου – Φιλόλογου Απεναντίας πήραν το μέρος μας οι Φυσικομαθηματικοί καθηγητές προτάσσοντας ως επιχείρημα το γεγονός ότι το τμήμα μας ήταν πρακτικής κατεύθυνσης και ως εκ τούτου αταίριαστο να κάνουν κουμάντο οι καθηγητές των θεωρητικών τμημάτων ή κάτι τέτοιο.
Μετά το συμβάν αυτό γίναμε δακτυλοδεικτούμενοι ή τουλάχιστον έτσι ένοιωθα, με βάραινε η κατάσταση αυτή, μου ήταν αφόρητη, το΄νιωθα βάρος στη συνείδησή . Αλλά και ο Θεολόγος για λίγο χρονικό διάστημα μετά χρειαζότανε την παρουσία τρίτου προσώπου για να κάνει μάθημα και έφθασαν να αφήνουν την πόρτα της τάξης ανοιχτή διότι ακριβώς απέναντι ήταν το γραφείο του γυμνασιάρχη και δίπλα ακριβώς των Καθηγητών ,για καλύτερη εποπτεία, μέχρι που η συντριπτική μερίδα των μαθητών πήρε αναφανδόν το μέρος του καθηγητή μας και επέβαλε αυστηρή πειθαρχία με την απειλή της αποκάλυψης των φωνασκούντων. Και τότε ηρέμησε και ο καθηγητής μας, καλή του ώρα, όπου κι αν βρίσκεται. Αργότερα, μετά την αποκατάσταση της ηρεμίας στην τάξη, επανέφερε το θέμα και το ανέλυσε διεξοδικά, μάλιστα άνοιξε διάλογο στην τάξη, στο οποίο ομολογώ δεν τόλμησα να λάβω μέρος, ούτε τις απαιτούμενες γνώσεις είχα, ούτε την απαραίτητη τόλμη διέθετα, δειλία με χαρακτήριζε μέχρι σημείου παρεξήγησης. Πάντως έμεινα με την εντύπωση ότι ο καθηγητής μας είχε πολλές γνώσεις, αλλά δεν ήταν δάσκαλος. Αργότερα, στο Πανεπιστήμιο, στο μάθημα της Δημόσιας Οικονομίας, έτσι λεγόταν τότε η Μακροοικονομία, ο αείμνηστος Δερτιλής, διαπρεπής οικονομολόγος, σύμβουλος της τότε Κυβέρνησης, με εξαίρετο σύγγραμμα, στις παραδόσεις του δεν μπορούσες να τον παρακολουθήσεις, ήταν ακαταλαβίστικος. Και τότε κατάλαβα και τον καθηγητή μου στο γυμνάσιο. Άλλο καλός επιστήμονας και άλλο καλός δάσκαλος, που είναι χάρισμα.
Ένα άλλο γεγονός αξιομνημόνευτο ήταν η πυρκαγιά στο σπίτι μας: ¨Ένα πρωινό με το που άνοιξα τα μάτια μου, βλέπω να βγαίνει καπνός από τις χαραμάδες του δαπέδου. Πετάγουμε έντρομος, βγαίνω στο διάδρομο, σκύβω στο κεφαλόσκαλο και ακούω το νοικοκύρη να φωνάζει : ένα μάλλινο μωρέ, κάτι τι να σβήσω τη γκαζιέρα .. Χωρίς δεύτερη σκέψη αρπάζω τη φλοκάτη μου και την πετάω κάτω στο ισόγειο που είχε εκδηλωθεί η φωτιά. Την αρπάζει και κουκουλώνει τη γκαζιέρα που φλέγονταν, σβήνει η φωτιά και τον βλέπω να πετάγεται έξω στη βάση του κεφαλόσκαλου και να με ευχαριστεί θερμά..
Η πυρκαγιά εκδηλώθηκε στην γκαζιέρα που λειτουργούσε με βενζίνη, που έφτανε στο χώρο καύσης από το ντεπόζιτο σε μια απόσταση 40 περίπου εκατοστών. Κάτι φαίνεται δεν λειτούργησε σωστά και πήρε φωτιά. Οι γκαζιέρες αυτές αποσύρθηκαν από την αγορά γρήγορα διότι μάλλον είχαν συμβεί παρόμοια δυστυχήματα και αλλού.. Αποτέλεσμα το σπίτι σώθηκε αλλά εγώ από τη μια στιγμή στην άλλη έμεινα χωρίς βελέτζα, απαλλάχτηκα, ωστόσο, από το υπόλοιπο ενοίκιο της χρονιάς, δηλαδή 30 δραχμές το μήνα. Ίσως το ποσό φαντάζει μηδαμινό , αλλά για την εποχή εκείνη ήταν σημαντικό. Κυκλοφορούσαν οι δεκάρες και τα πέντε λεπτά ( μία δραχμή = 10 δεκάρες ή εκατό λεπτά.)

Και κάπως έτσι πέρασαν τα γυμνασιακά μου χρόνια, ήρθαν τα φοιτητικά, πέρασαν και αυτά, αλλά πέρασε και η ξενοιασιά της νιότης, της γλυκιάς αυτής ηλικίας που μας συντροφεύει σε όλη μας τη ζωή.-

Κωνσταντίνος Γαλλής