Αγαπημένε συμμαθητή...

Αγαπημένε συμμαθητή...
Σου γράφω μετά από πολλά χρόνια (πρέπει να είναι τουλάχιστον 20).
- "Τώρα με θυμήθηκες;"...θα μου πεις.

Σήμερα απλά σε έχω ανάγκη όσο ποτέ.
Μπήκε χειμώνας και κρυώνω περίεργα πια.
Όχι όπως τότε που στριμωχνόμαστε στην χωρίς θέρμανση αίθουσα του σχολείου, τρεις-τρεις στα θρανία και ο ένας έβαζε τα χέρια στις τσέπες του μπουφάν του άλλου, γιατί τα μπουφάν με τσέπες ήταν λίγο σπάνια, όπως θα θυμάσαι.
Από τότε οι τσέπες, ξέρεις, έχουν γεμίσει με κινητά, κλειδιά αυτοκινήτου, i pod, αλλά πουθενά ένα χέρι...

Αποφάσισα να πάω για καφέ σήμερα, μετά από μήνες (καπουτσίνο από τον καλό), πήρα και μία εφημερίδα κάνοντας ότι διαβάζω για να μην δείχνω εγκατελειμένο από τους άλλους άτομο, αλλά είδα γύρω μου ότι οι περισσότεροι κρατούσαν από μία εφημερίδα και σελίδα δεν άλλαζαν.

Δε νομίζω να διάβαζαν, απλά καμουφλαριζόνταν κι αυτοί, όπως κι εγώ.
Πουθενά δεν άκουγες γέλια και καθένας μας είχε επάνω στο τραπέζι τον καφέ με το πιατελάκι, το μπουκάλι με το νερό, με τα μπισκοτάκια.
Και θυμήθηκα τότε που παραγγέλναμε φραπέ ανά δύο και τον μοιραζόμαστε σαν να ήταν ιερή μεταλαβιά.
Φραπέ γλυκό με γάλα και η θερμοκρασία να δείχνει -2 βαθμούς Κελσίου.
Όλοι είχαμε το ίδιο γούστο, ακόμα κι αν κάποιοι δεν είχαν πιει γάλα ούτε από τη μάνα τους.

Σε βλέπω συχνά να περνάς από το απέναντι πεζοδρόμιο και ξέρω ότι η βιτρίνα δίπλα σου δεν έχει κάτι που να σε ενδιαφέρει, απλά αποφεύγεις να με χαιρετήσεις, όπως κάνω άλλωστε κι εγώ.
Εσύ σέρνεις από το χέρι τα πιτσιρίκια σου κι εγώ τις σακούλες από το μανάβη.
Μιλάς στο κινητό με τις ώρες αλλά ποτέ δια ζώσης με κανέναν, όπως κι εγώ.
Αποφεύγουμε τα βλέμματα για να μην "καρφωθούμε".
Να μην μας πάρουν χαμπάρι για τις ωραιοποιημένες ψεύτικες αλήθειες της ζωής μας.
Μη και καταλάβουν ότι ο καπουτσίνο σου στέκεται στο λαιμό, ότι τα Σαββατοκύριακα τα σιχαίνεσαι όταν πρέπει να κλειστείς οικογενειακώς σε ένα σπίτι "φυλακή", ότι σε 15 μέρες παίζουν οι Pink Floyd κι εσύ δεν έχεις χρήματα να πας, ότι σου την "δίνει στα νεύρα" το βιτρώ πορτατίφ που σου κότσαρε η κυρά στο κομοδίνο, ότι τα χαλιά τα έκανε ο άνθρωπος για να τα πατάς και όχι να πηγαίνεις γύρω-γύρω για να μην τα λερώσεις, ότι η υγιεινή διατροφή είναι καλή αλλά σε κάνει να νιώθεις ότι προετοιμάζεσαι για χειρουργείο, ότι αυτή την ζωή δεν την ονειρεύθηκες ούτε για τον πατέρα σου.

Έβαλε όμως κρύο και δεν έχω τι να κάνω τα χέρια μου...