Καρδίτσα ώρα μηδέν...

Τα κανάλια και τα μετεωρολογικά sites μιλούσαν μέρες για ένα φαινόμενο που δεν θα αγγίξει τη Θεσσαλία ή θα τη φτάσει εξασθενημένο. 

Καμία ανησυχία λοιπόν.

Παρασκευή ξημερώνουμε με βροχή που σταδιακά δυναμώνει αλλά όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στην πόλη. Επιστρέφω απο τη δουλειά το μεσημέρι με λιγη γκρίνια γιατί την ωρα που έβγαινα απο το αμάξι πέρασε ενα άλλο βιαστικό και με έκανε μούσκεμα... πού να φανταζόμουν τη συνέχεια... Στις 19.00, μια ανάρτηση του δημάρχου που κάνει λόγο για "ήπια πλημμυρικά φαινόμενα σε κάποιες συνοικίες" δεν προκαλεί ιδιαίτερο φόβο. Η βροχή ασταμάτητη ωστόσο και αρκετά δυνατή. Ακολουθούν κι άλλες αναρτήσεις σε πιο ανησυχητικό ύφος που αναφέρονται στην ανάγκη αποφυγής των μετακινήσεων στην πόλη. Κοιτάζω εξω, όλα δείχνουν υπό έλεγχο... "πολύ κακό για το τίποτα", σκέφτομαι, και παρακολουθώ μια ταινία όταν στις 22.00 έρχεται μήνυμα απο την Πολιτική Προστασία που ζητά να μετακινηθούμε σε υψηλό σημείο λόγω κινδύνου για πλημμύρα. Μιλάω με φίλους που μένουν σε μονοκατοικία, υπάρχει μια ανησυχία αλλά κανείς απολύτως δεν υποψιάζεται αυτό που έρχεται.

Τα μεσάνυχτα ο δήμαρχος ενημερώνει ότι το ποτάμι είναι στο όριο του αναχώματος και συνιστά επιφυλακή σε όσους διαμένουν κοντά στο νότιο περιφερειακό. Ο αδερφός μου ξεκινά για το κέντρο της πόλης, να ελέγξει προληπτικά το μαγαζί του κι εγώ βγαίνω στο μπαλκόνι να δω τι γίνεται. Ακριβώς από κάτω, η μονοκατοικία που είναι λίγο χαμηλότερα από το ύψος του δρόμου, έχει γεμίσει νερά γύρω γύρω και η ηλικιωμένη που ζει μόνη εκεί έχει βγει έξω με το νυχτικό, ξυπόλητη και σε κρίση πανικού. Κατεβαίνω γρήγορα κάτω, προσπαθώ να την ηρεμήσω και να την πείσω να φύγει από το σπίτι και είναι ανένδοτη. Χτυπάει το κινητό, ο αδερφός μου βιαστικά λέει ότι δεν μπορεί να προσεγγίσει το μαγαζί γιατί το κέντρο εχει πάνω από ένα μέτρο νερό και κατεβαίνουν χείμαρροι. Κλείνει, προσπαθούμε με έναν γείτονα να βγάλουμε τη γιαγιά έξω και εκείνη την ώρα ακούμε ένα δυνατό βουητό και νιώθουμε τη στάθμη του νερού μέσα σε ελάχιστο χρόνο να ανεβαίνει αρκετά πάνω από το γόνατο. 

Ξαφνικά απόλυτο σκοτάδι. Δεν βλέπεις ούτε πού πατάς, ούτε από πού να πιαστείς. Είμαστε με τα κινητά στα χέρια αλλά μας είναι άχρηστα γιατί τα δίκτυα έχουν πέσει. Ο ένας προσπαθεί να βρει την κόρη του στο κέντρο, ο άλλος τη μάνα του που μένει προς το ποτάμι, εγώ τον αδερφό μου, δεν βγάζει σχεδόν κανένας γραμμή. Καταφέρνουμε να βγάλουμε τη γιαγιά σηκωτή έξω σε ασφαλέστερο σημείο, ελάχιστα προτού τα νερά εισβάλουν στο εσωτερικό. 

Ώρα 01.30. Τα έχουμε όλοι χαμένα. Όσα αυτοκίνητα είναι στο δρόμο βρίσκονται ήδη μέσα στο νερό. Προχωρώ ένα τετράγωνο πιο κάτω με κατεύθυνση το κέντρο και το νερό φτάνει σχεδόν στη μέση μου. Ένα κανονικό ποτάμι με δυνατό ρεύμα που κάνει απαγορευτική την περαιτέρω κίνηση. Περνάω τις υπόλοιπες ώρες στην είσοδο της πολυκατοικίας μαζί με άλλους ανθρώπους - όχι μόνο της γειτονιάς αλλά και κάποιους που βρέθηκαν τυχαία εκεί και τους ήταν αδύνατον να γυρίσουν σπίτια τους. 

Η αγωνία μας αρχίζει να κοπάζει όταν στις 4 τα χαράματα παρατηρούμε ότι η στάθμη είναι για αρκετή ώρα σταθερή. Ορισμένοι ρισκάρουν αποφασίζοντας να πάνε να βρουν τους δικούς τους. 

Η μέρα που ξημερώνει βρίσκει την πόλη μέσα σε μια απέραντη λίμνη, με το κέντρο προσπελάσιμο μόνο με τα πόδια και πάλι με πολλή δυσκολία. Τα υπόγεια είναι όλα πλημμυρισμένα. Ρεύμα, τηλέφωνο, νερό κομμένα. Η ατμόσφαιρα μυρίζει έντονα πετρέλαιο καθώς το νερό είχε περάσει από τα λεβητοστάσια και το εχει συμπαρασύρει. 

Σάββατο πρωί και πολλά από τα μαγαζιά στο κέντρο δεν είναι ακόμα προσβάσιμα. 

Οι ζημιές αποκαλύπτονται σταδιακά. Πρέπει να πέσει το νερό, να ανοίξεις την πόρτα, να δώσεις μάχη με τις λάσπες και να σώσεις ο,τι μπορείς από το εμπόρευμα και τον εξοπλισμό. Αμέτρητα σπίτια έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές. Ο,τι και να δείξουν τα κανάλια, δεν μπορούν να μεταφέρουν το μέγεθος της καταστροφής και την αγωνία της επόμενης μέρας με το μεγάλο ερώτημα του πότε και πώς θα σηκωθεί ξανά στα πόδια της αυτή η πόλη.

Αναστασία Σπύρου

     Καρδίτσα