Ο Τόπος που μας γέννησε

Μὴν ξεχνᾶς τ' ὄμορφο χωριουδάκι σου ποὺ τ΄ἄφησες παραπονεμένο καὶ μελαγχολικὸ κι ἔφυγες.
Μὴν τοῦ κρατᾶς κακία ποὺ δὲν σοῦ πρόσφερε τὴν πολυτέλεια καὶ τοῦ κόσμου τὰ καλά.

Ἐδῶ εἶναι ἡ ρίζα σου, ἡ φύτρα σου.
Ἔζησαν οἱ γονιοί σου καὶ οἱ πρόγονοί σου.
Σ΄αὐτὸ ἄφησαν τὸν τίμιο ἱδρώτα τους καὶ τὰ κόκαλά τους.

Μὴν ξεχνᾶς τὸ πατρικό σου, ὅπου ἄνοιξες τὰ μάτια σου στὸ φῶς τῆς ζωῆς.
Αὐτό σε κράτησε στὴ ζεστὴ ἀγκαλιά του κι ἃς εἶχε γιὰ διαμερίσματα μιὰ ξύλινη μισάντρα ὅλη κι ὅλη, γιὰ ταβάνι τὸν ξερὸ σανό, γιὰ καλοριφὲρ τὴ χωματένια γωνιὰ μὲ τὸν πέτρινο ψήστη, και γιὰ κουφώματα τὸ μικρὸ παραθυράκι. Τὴν αὐλή, τὸν κῆπο, τὴ μυγδαλιά, τὴ σκιά, τὸ φοῦρνο, τὸ πελεκητὸ ἀγκωνάρι, κι ἕνα γύρο ὅλα τα ζωντανά, ποὺ ὅλα εἶναι δεμένα στενὰ μὲ τὰ παιδικὰ ἀλησμόνητα χρόνια. 

Καὶ πάνω ἂπ΄ ὅλα αὐτὰ ἡ μάνα, ὁ πατέρας, ὁ παππούς μὲ τὴ γιαγιά, ποὺ μπορεῖ τώρα νὰ μὴν ὑπάρχουν πιὰ καὶ νάχουν ταξιδέψει τὸ μακρὺ καὶ ἀγύριστο ταξίδι τους, τ΄ ἀδέρφια, οἱ συγγενῆδες, οἱ γειτόνοι, συμπαραστάτες στὸ καλὸ καὶ....στὸ κακό, εἶναι πρόσωπα ποὺ κανένας δὲ λησμόνησε κι οὔτε θὰ λησμονήσει ποτέ.

Μὴν ξεχνᾶς τὴν ἐκκλησία σου, τον Αϊ θανάση.
Ἐκεῖ ποὺ ἐκκλησιάστηκες, ὅταν σαράντισες κι ἔκανες νὰ βουίξει ὁ θόλος της ἀπὸ  τὸ κλάμα σου, ὅταν βαφτίστηκες.
Ἐκεῖ πρωτομετάλαβες κι ἄνοιξες τὴν ψυχή σου καὶ πλημμύρισε τὸ φῶς τῆς πίστης.
Ἐκεῖ ἔκανες πράξη τὸν κρυφὸ καημό σου καὶ στεφανώθηκες τὴν ἀγάπη σου.
Ἐκεῖ ἔδωκες τὸν τελευταῖο ἀσπασμὸ σὲ λατρεμένα πρόσωπα.

Πῶς μπορεῖς νὰ ξεχάσεις τὴ βουβὴ νεκρικὴ πομπή, τραβώντας γιὰ την εκκλησιά μὲ τὰ ἑξαπτέρυγα μπροστά, πίσω μιὰ μεγάλη σου ἀγάπη, ένα δικό σου αγαπημένο πρόσωπο καὶ κεῖνο τὸ δύσκολο μουρμουρητὸ τοῦ παπᾶ καὶ τῶν ψαλτάδων;
Πῶς μπορεῖς νὰ ξεχάσεις τὴ λαλιὰ τῆς καμπάνας, τὴν τόσο γνώριμη, ποῦ σὲ καλοῦσε στὴ χαρά, στὴ λύπη, στὴ θεομηνία, στὴ πυρκαγιά, στὴν ἐπιστράτευση, στὰ ἐπινίκια;

Τὸ σκολειὸ, πού χίλια βάσανα καὶ δυσκολίες, μάζευες σπυρὶ- σπυρὶ τὴ γνώση κι ἄνοιξες τὰ μάτια τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς σου.
Μὴν ξεχνᾶς τὴν πλατεία μὲ τὰ πλατάνια, σημεῖο συνάντησης ὅλων των χωριανῶν.
Τὶς ἀράδες τοὺς χοροὺς στοὺς γάμους καὶ στὰ πανηγύρια μὲ τὰ γλυκὰ κλαρίνα καὶ τὰ ὄμορφα τραγούδια, ποὺ ἄκουγες κι ἀναγάλλιαζε ἡ ψυχή σου.

Τὰ μαγαζιὰ ἕνα γύρο, ποὺ μὲ τόση εὐκολία ἄλλαζαν σκηνικό.
Τὴ μιὰ ταβέρνα μὲ τὸ τσίπουρο καὶ τη ρέγγα, τὸ κρασάκι καὶ τὴν κορσέβα, τὴν ἄλλη καφενείο χαρτοπαιχτικὴ λέσχη, σὲ λίγο δικαστήριο, μετὰ σωστὸ κοινοβούλιο, μέχρι καὶ Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης καὶ Ο.Η.Ε.

Θυμήσου τα ὅλα αὐτὰ καὶ κᾶνε ὅ,τι μπορεῖς γιὰ τὸ χωριό σου, νὰ διατηρεῖται, νὰ προοδεύει, νὰ τὸ βλέπεις καὶ νὰ τὸ καμαρώνεις.

Καὶ σὺ ποὺ μπαίνεις στὸ χωριὸ ἐπιδεικτικὰ κορνάροντας τὸ αὐτοκίνητό σου μὴν τρέχεις, στάκα, κατέβα καὶ πέσε προσκύνα, ξυπόλητος σὰν τὸ Μωυσῆ στὸ καιγόμενο βάτο, ὁ τόπος εἶναι ἱερός, ποτισμένος μὲ ἱδρώτα καὶ αἷμα.

Γιατί δύο πράματα εἶναι ἀπὸ φυσικοῦ νὰ μὴν ξεχνιοῦνται ποτὲ ἀπὸ κανένα.
Η μάνα καὶ ὁ ΤΟΠΟΣ ποὺ μας γέννησε...!!!