Οι Ιταλοί στον Πέτρινο...

Λίγο πριν τελειώσει ο β' παγκόσμιος πόλεμος, περίπου τον Σεπτέμβριο του 1943, οι Ιταλοί που είχαν μπει στη χώρα μας ως εισβολείς και κατακτητές (παρ΄ ότι είχαν ηττηθεί στο αλβανικό μέτωπο απ΄τον Ελληνικό στρατό), συνθηκολόγησαν με τις συμμαχικές δυνάμεις και αποσπάστηκαν απ΄τον άξονα της Γερμανίας. Κατά την διάρκεια της κατοχής οι Γερμανικές δυνάμεις είχαν υπό την κατοχή τους την Βόρεια Ελλάδα και την Θράκη, με την βοήθεια των Βουλγάρων συμμάχων τους, ενώ οι Ιταλοί κατείχαν την Θεσσαλία, την Νότια Ελλάδα, και τα νησιά Ρόδο, Λέρο, Σάμο και Κεφαλλονιά.
Στη Θεσσαλία η παρουσία των κατακτητών Ιταλών ήταν έντονη με 300.000 στρατό, ενώ στη Λάρισα είχε την έδρα της η περίφημη μεραρχία Πινερόλο.
Όταν λοιπόν οι Ιταλοί αποσπάστηκαν απ΄τη συμμαχία με τους Γερμανούς, εκείνοι πρώτα τους αφόπλισαν και μετά άρχισαν να τους συγκεντρώνουν σε στρατόπεδα και να τους καταδιώκουν ως ''προδότες ''.
Η μεραρχία όμως Πινερόλο που έδρευε στη Λάρισα (καθώς και η μεραρχία Ακουι που έδρευε στη Κεφαλλονιά), δεν παρέδωσε τον οπλισμό τους στους Γερμανούς, και προσπαθούσαν να επιστρέψουν στην Ιταλία μέσω Ηπείρου. διασχίζοντας την Θεσσαλική πεδιάδα προσέχοντας να μην πέσουν όμως στα χέρια των πρώην συμμάχων τους Γερμανών, που τους καταδίωκαν ανηλεώς!
Οι Ιταλοί είχαν εντολή απ΄την νέα κυβέρνησή τους να επιστρέψουν στη χώρα με οποιονδήποτε τρόπο. Έτσι άλλοι αποφάσισαν να επιστρέψουν με τη μεραρχία τους συντεταγμένοι, πολλοί όμως παρέδωσαν τον οπλισμό τους και πήραν το δρόμο της επιστροφής μεμονωμένα, ελπίζοντας ότι έτσι θα γλίτωναν πιο εύκολα απ΄το κυνηγητό των Γερμανών.
Δύο απ τους μεμονωμένους Ιταλούς που ξεκίνησαν απ τη Λάρισα με προορισμό την Ιταλία, κατεθευνόμενοι δυτικά προς την Πινδο για να φτάσουν στη Ήπειρο και από κει στην πατρίδα τους ακολουθώντας τα ριζά των χαμηλών λόφων για να είναι προφυλαγμένοι, έφτασαν έξω απ΄το χωριό μας Πέτρινο Καρδίτσας στη θέση ''τραγάνα" ερχόμενοι από Συκεώνα.
Η περιοχή της τραγάνας εκείνη την εποχή (μέχρι τη δεκαετία του ΄70 ακόμη) ήταν γεμάτη με αμπέλια και μποστάνια.

Οι Ιταλοί λοιπόν, κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι, αλλά έχοντας και τον φόβο των Γερμανών που τούς καταδίωκαν, κρύφτηκαν στο αμπέλι του συγχωριανού μας Βάϊου Κουτσιούμπα (πατέρα των Μήτσου, Κώτσιου και Βαγγέλη) στη φωτογραφία αριστερά.
Το πρωί, όταν ο Βάιος Κουτσιούμπας βρήκε τους δύο ταλαιπωρημένους και έντρομους Ιταλούς στο αμπέλι και νομίζοντας ότι είναι κλέφτες τους φώναξε με στόμφο:
- ''Tι κάντι αυτού ρε μουστέριδες;''...χωρίς να ξέρει αν είναι Ιταλοί.
Εκείνοι πετάχθηκαν όρθιοι με τα χέρια ψηλά (κατά την ομολογία του Ιταλού Umberto) και φώναζαν:
- ''Fratelli..Fratelli.....(αδέρφια)
Βλέποντάς τους έτσι ταλαιπωρημένους ο παππούς Βάϊος Κουτσιούμπας, που ήταν καλός και δίκαιος άνθρωπος (όπως είπε ο Ιταλός Umbertο, και όσοι τον γνώρισαν) τους έδωσε να φάνε και αποφάσισε να τους αφήσει να μένουν εκεί στο αμπέλι, στην ''ντρακασιά'' (καλύβα του) μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα με τους Γερμανούς και να δει τι θα κάνει....

ΕΠΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...
Με τις μαρτυρίες του Ιταλού Umperto...της γιαγιάς Βάϊας (σύζυγος του παππού Βάϊου, και των παιδιών του, Μήτσου και Βαγγέλη, στο πατρικό σπίτι του Βαγγέλη Κουτσιούμπα.....

Αποστόλης Θωμόπουλος