Πάσχα στο πατρικό στο Πέτρινο

Οι μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης πάντοτε προσφέρονταν για μια επίσκεψη στο πάτριο έδαφος, στο χωριό, και ειδικότερα το Πάσχα. Το Πάσχα των Ελλήνων. Ήταν ευκαιρία να ανταμώσουν αγαπημένα πρόσωπα και προπαντός οι γονείς με τα παιδιά. 

Την συνήθεια αυτή την τήρησα κι εγώ όσο ζούσαν οι Γονείς μου και μάλιστα την περίμενα με λαχτάρα.

Η γειτονιά μας στο χωριό ήταν στην άκρη του χωριού, κοντά στα βοσκοτόπια μας και όλοι συγγενείς μεταξύ μας.

Λίγα τα σπίτια, 5-6, αραιά, με αυλή το καθένα που η μία διαδέχονταν την άλλη. 

Και εκεί στο πιο απάνεμο μέρος άναβαν οι φωτιές, η μία δίπλα στην άλλη για να γίνεται και το σχετικό κουβεντολόγι με τα αθώα πειράγματα. Σε κάθε φωτιά ψήνονταν δυο αρνιά.

Το γλέντι άρχιζε από την ώρα που βάζανε τα αρνιά για να ψηθούν και κρατούσε πάνω κάτω τουλάχιστον όσο κρατούσε και το ψήσιμο, δηλαδή  γύρω στις τέσσερες ώρες.

Στο γύρισμα της σούβλας, που έπρεπε να είναι συνεχής, εναλλάσσονταν κυρίως τα παιδιά, στην αρχή τα μεγαλύτερα ώστε το γύρισμα να είναι πιο γρήγορο για να μην αρπάξουν, δηλαδή να ψηθούν απέξω, ενώ εσωτερικά έμενε άψητο, Και για να τηρηθούν οι λεπτομέρειες αυτές, ο επιβλέπων ψήστης έστεκε άγρυπνος και ορμήνευε τους υπόλοιπους ψήστες τόσο στο γύρισμα όσο και στο συγύρισμα της φωτιάς. Αν κινδύνευε να αρπάξει κάποιο αρνί στη μέση, που είναι και το αδύνατο σημείο, αμέσως τραβούσε τα κάρβουνα από τη μέση προς τα άκρα και η κατάσταση αυτή συνεχίζονταν μέχρι που να ψηθεί και το τελευταίο αρνί. 

Κάθετα προς τα αρνιά τοποθετούνταν τα κοκορέτσια. 

Στο κοκορέτσι απέφευγαν το συκώτι ή έβαζαν πολύ λίγο. Προτιμούσαν το λεγόμενο άσπρο συκώτι (πνεύμονες), τα γλυκάδια που περιτυλίγουν τα έντερα και ξύγκι, το περιτύλιγαν δε πολύ καλά με τα λεπτά έντερα. Το κοκορέτσι ψήνονταν μακριά κάπως από  τη φωτιά και γυρίζονταν πολύ σιγά.

Σπληνάντερο: Ο καλύτερος μεζές που φτιάχνεται από τη σπλήνα, την καρδιά, το παχύ έντερο και μέρος της σκέπης είναι το σπληνάντερο. Κόβανε τη σπλήνα προσεκτικά σε μια λωρίδα, ακολουθούσε η καρδιά, στη συνέχεια οι δύο αυτές λωρίδες συστρέφονταν, τυλίγονταν με τη σκέπη και τα περνούσαν στο παχύ έντερο. Περνούσαν ένα πολύ μικρό μέρος στο έντερο και στη συνέχεια ωθούσαν το έντερο με επιδέξιες κινήσεις ώστε το μέσα του εντέρου να έλθει απέξω. Εννοείτε όλα αυτά αλατοπιπερίζονταν προσεκτικά, προσέχοντας πάντα να μην είναι αλμυρά, αλλά όχι και ανάλατα, να τσιμπάνε λιγάκι στο αλάτι για να  τραβάει κρασί.

Γύρω από τις ψησταριές στρώνονταν τραπέζια και καρέκλες για όλους, γιατί όλοι, μικροί και μεγάλοι, λάβαιναν μέρος και οι νοικοκυρές να συναγωνίζονται ποια θα φέρει τους καλύτερους μεζέδες. 

Εκεί τα άσπρα τυριά, τα κεφαλοτύρια, σαλάτες από φρέσκα μαρουλάκια και κρεμμυδάκια με τον απαραίτητο άνηθο, τα φρέσκα σκορδάκια κλπ. αλλά την παράσταση έκλεβαν οι ψημένες κοιλιές στα κάρβουνα, το μπλι (ένα τμήμα του σύνθετου στομάχου των μηρυκαστικών γενικότερα), μεζές ασύγκριτης νοστιμιάς και το συκώτι, πάντοτε στα κάρβουνα. 

Το γλέντι συνεχίζονταν μέχρι να ψηθούν τα αρνιά και λίγο παραπίσω, δηλαδή απόγευμα,

Με όλα αυτά που λάβαιναν χώρα κατά τη διάρκεια του ψησίματος, εννοείτε ότι στο τραπέζι τα πασχαλιάτικο, αν και καθότανε όλοι, λίγοι τρώγανε ή μάλλον τσιμπούσαν.

Κωνσταντίνος Γαλλής

Στη φωτογραφία τα σαρακατσάνικα στον Πέτρινο