Θύμησες από τη δεκαετία του ΄40

Τη δεκαετία του ΄40 θα μπορούσε κανείς να την χαρακτηρίσει ως την πλέον καταστροφική για τον Ελληνισμό. Ξεκίνησε με τον νικηφόρο αγώνα κατά των Ιταλών το ΄40, αγώνας που άφησε άφωνη ολόκληρη την ανθρωπότητα και δικαιολογημένα, ύστερα από την άνευ όρων παράδοση στους Γερμανούς ολόκληρης της κεντρικής Ευρώπης. Η Γαλλία με την περίφημη οχυρωματική γραμμή «Μαζινό» κράτησε μία εβδομάδα, η Ολλανδία παραδόθηκε αμαχητί, το διπλανό βασίλειο έστειλε το στέμμα του Βασιλιά της στο Χίτλερ με έναν μοτοσικλετιστή! 

Ναι. με έναν μοτοσικλετιστή, όσο ταπεινωτικό και αν φαντάζει, δυστυχώς, συνέβη. 

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση είναι απολύτως φυσικό ο κόσμος να μείνει έκθαμβος. Και δεν φθάνει που κατατρόπωσε τους Ιταλούς και τους ανάγκασε να οπισθοχωρήσουν ατάκτως, αντιμετώπισε γενναία με ελάχιστες δυνάμεις τους Γερμανούς στα οχυρά του Μεταξά, δεν τους άφησε να εισβάλουν στη Χώρα μας από τα στενά του Στρυμόνα και τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν τις επιχειρήσεις τους, να στραφούν προς την Σερβία και να εισβάλουν από εκεί στη Χώρα μας. Δυστυχώς οι Σέρβοι δεν έφεραν καμία αντίσταση, αντίθετα με τις προσδοκίες μας.

Μετά ακολούθησε η τετραετής Γερμανική κατοχή που σάρωσε ολόκληρη την Πατρίδα μας και άφησε πίσω της αίμα και δάκρυα. Και σαν να μην έφτανα όλα αυτά, ακολούθησε ο Ζαχαριάδης με τα παλικάρια του  και αποτελείωσε ότι είχε μείνει. Έτσι όταν ήλθε η λευτεριά τον Αύγουστο του 49, δεν βρήκε τίποτα να πιαστεί, τίποτα δεν υπήρχε όρθιο. Έπρεπε να ξεκινήσουν όλα από την αρχή. Ωστόσο από αυτή τη δεκαετία έχω και καλές θύμησες και αυτές είναι από το χωριό μου, τον Πέτρινο Καρδίτσας, αλλά εδώ θα σταθώ στις χωριανές μου, στις περίφημες Καραγκούνες του Θεσσαλικού κάμπου. Αναφέρομαι βέβαια στις Καραγκούνες του χωριού μου όπως τις θυμάμαι μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ΄50, τότε που φορούσαν ακόμη τις παραδοσιακές στολές τους. Έμεινε στη μνήμη μου η περηφάνια τους, το λυγερό κορμί, ο κύκνειος λαιμός τους, το βάδισμά τους με τη στάμνα στο κεφάλι, κάτι που συντελούσε στη στητή κορμοστασιά τους, ο χορός τους τις επίσημες γιορτές, όταν πιασμένες με τους αγκώνες χόρευαν τους παραδοσιακούς χορούς στην πλατεία του χωριού μετά τις μεγάλες γιορτές.

Η Καραγκούνα ήταν σκληρά εργαζόμενη γυναίκα, πρώτη το πρωί ξυπνούσε, τελευταία το βράδυ κοιμόταν. Να ετοιμάσει το πρωινό, να οδηγήσει τις αγελάδες τους στο κοινό κοπάδι του χωριού, δηλαδή στην κοινή αγέλη και ακολούθως να μεριμνήσει για όλες τις δουλειές του σπιτιού, που δεν ήταν και λίγες: να φροντίσει για τις κότες, το γαϊδουράκι, όλα ή σχεδόν όλα τα σπίτια είχαν ένα γαϊδουράκι, ήταν βλέπετε τι ΙΧ της οικογένειας. Με αυτό να φέρεις νερό από τη βρύση για τη λάτρα του σπιτιού, να πας στο Τσιότι (Φαρκαδώνα) κάθε Σάββατο που γινότανε η εβδομαδιαία αγορά, να πας στο χωράφι να τσαπίσεις κλπ. Το δεξί χέρι όλης της οικογένειας. Ακολούθως έπρεπε να μεριμνήσει για το μεσημεριανό φαγητό, και αν δεν είχε κάτι στο σπίτι ή στον κήπο της, έπαιρνε το καλαθάκι της και ξεχύνονταν στα λιβάδια για λάχανα. Τα μάζευε, τα καθάριζε καλά και μετά φορούσε την καλή της ποδιά, τη στάμνα παραμάσχαλα και τρέχοντας στη βρύση να τα πλύνει και να πάρει και νερό.

Η βρύση την εποχή εκείνη ήταν το σημείο συνάντησης όλων των γυναικών του χωριού. 

Και δεν ξέρω πως τα κατάφερναν και βρίσκονταν όλες κάποιες ώρες στη βρύση. Ήταν βλέπετε το νυφοπάζαρο του χωριού. Εκεί τα παλικάρια με το πρόσχημα να ποτίσουν τα άλογά τους, διάλεγαν το ταίρι τους, δηλαδή για να είμαι δίκαιος δεν ξέρω ποιος διάλεγε ποια, το αγόρι την κοπέλα ή η κοπέλα το αγόρι. Πάντως καμία και κανένας δεν έμενε χωρίς ταίρι.

Κωνσταντίνος Γαλλής

Στη φωτογραφία οι περίφημες Καραγκούνες με την στητή κορμοστασιά και το αγέρωχο βλέμμα.