Δεν πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι ψάχνουν το άλλο τους "μισό".
Πιστεύω πως αρκετοί από εμάς, νιώθουμε ακέραιοι, αυτόνομες μονάδες.
Είτε στις μοναξιές, είτε στα "μαζί, δεν επιδιώκουμε "ολοκλήρωση", μια χαρά αυτοδιαχειριζόμαστε. Κάνουμε φιλίες, σχέσεις, γεννάμε άλλους ανθρώπους, και δύσκολα ή εύκολα, ανάλογα τις συνθήκες, αγαπάμε, δενόμαστε συναισθηματικά, ποθούμε, παθιαζόμαστε.
Σαν μόρια, που περιφέρονται στον χώρο, εκτελώντας τα καθήκοντα μας ως έμβια όντα.
Ζούμε.
Ενώ λοιπόν, δεν ψάχνουμε το άλλο μας "μισό", τυχαίνει καμιά φορά (όχι πολύ συχνά, η αλήθεια είναι) να πετύχουμε σ'αυτό το σύμπαν, σ'αυτή τη ζωή, με αυτή τη μορφή μας, ένα άλλο "μόριο ύλης", έναν άλλο άνθρωπο, που "κουμπώνει" στις γωνίες και τις καμπύλες μας, κι είναι παράξενο το πόσο ταιριάζει! Τόσο διαφορετική μονάδα κ όμως, τόσο ΣΥΜΒΑΤΗ.
Παράξενο πράγμα!
Αν ρωτάς εμένα, θα σου πω πως είναι θείο δώρο να πετύχεις κάπου το συμβατό σου...
Για λίγο, για πολύ, δεν έχει σημασία. Και είναι αστείο, πως δεν το έχεις ανάγκη, δεν σου είναι απαραίτητο. Είπαμε, δεν είσαι το "μισό" κανενός, ολόκληρος άνθρωπος είσαι. Μα, σαν 2 συσκευές που συντονίζονται και εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος, είναι μαγικό όταν συμβαίνει.
Να σας πω κ το πιο αστείο, ακόμα;
Καμιά φορά, δεν χρειάζεται καν, να έχει υπάρξει φυσική επαφή, για να συντονιστείς με κάποιον. Αυτά τα περίεργα τα σχεδόν μεταφυσικά, δε δίνουν δεκάρα για χιλιομετρική απόσταση, η αφή, η όραση, η ακοή, λίγη σημασία έχουν.
Άραγε, μπορείτε να καταλάβετε αυτά που γράφω ή γίνομαι ακατανόητη;
Γμτ, δεν μπορώ να το εξηγήσω, μόνο αν το ζήσει κάποιος μπορεί να το καταλάβει και είναι από τις φορές, που δεν μπορώ να βάλω σε λέξεις την ουσία.
Όπως και να έχει, μου συμβεί μία και μόνη φορά.
Για λίγο.
Και η αίσθηση φτάνει για μια ζωή.
Η αίσθηση της απόλυτης συμβατότητας (αλλά ΟΧΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑΣ).
Η αίσθηση πως υπάρχει μία διάσταση που δεν έχει κανείς άλλος πρόσβαση παρά μόνο τα 2 συμβατά. Για λίγο, για πολύ, δεν έχει σημασία.
Εντάξει, ξαναδιάβασα το κείμενο μου, νομίζω πως κανείς δεν θα βγάλει νόημα.
Εκτός κι αν το έχει νιώσει. Και η άχαρη αυτή προσπάθεια μου να το περιγράψω, χτύπησε κάποια χορδή...
Και θα χαρώ να διαβάσω για αυτό!
Ας αλλάξει λίγο το κλίμα ας γίνουμε ρομαντικοί....
Μαλαματένια Μπουραζάνη
Πιστεύω πως αρκετοί από εμάς, νιώθουμε ακέραιοι, αυτόνομες μονάδες.
Είτε στις μοναξιές, είτε στα "μαζί, δεν επιδιώκουμε "ολοκλήρωση", μια χαρά αυτοδιαχειριζόμαστε. Κάνουμε φιλίες, σχέσεις, γεννάμε άλλους ανθρώπους, και δύσκολα ή εύκολα, ανάλογα τις συνθήκες, αγαπάμε, δενόμαστε συναισθηματικά, ποθούμε, παθιαζόμαστε.
Σαν μόρια, που περιφέρονται στον χώρο, εκτελώντας τα καθήκοντα μας ως έμβια όντα.
Ζούμε.
Ενώ λοιπόν, δεν ψάχνουμε το άλλο μας "μισό", τυχαίνει καμιά φορά (όχι πολύ συχνά, η αλήθεια είναι) να πετύχουμε σ'αυτό το σύμπαν, σ'αυτή τη ζωή, με αυτή τη μορφή μας, ένα άλλο "μόριο ύλης", έναν άλλο άνθρωπο, που "κουμπώνει" στις γωνίες και τις καμπύλες μας, κι είναι παράξενο το πόσο ταιριάζει! Τόσο διαφορετική μονάδα κ όμως, τόσο ΣΥΜΒΑΤΗ.
Παράξενο πράγμα!
Αν ρωτάς εμένα, θα σου πω πως είναι θείο δώρο να πετύχεις κάπου το συμβατό σου...
Για λίγο, για πολύ, δεν έχει σημασία. Και είναι αστείο, πως δεν το έχεις ανάγκη, δεν σου είναι απαραίτητο. Είπαμε, δεν είσαι το "μισό" κανενός, ολόκληρος άνθρωπος είσαι. Μα, σαν 2 συσκευές που συντονίζονται και εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος, είναι μαγικό όταν συμβαίνει.
Να σας πω κ το πιο αστείο, ακόμα;
Καμιά φορά, δεν χρειάζεται καν, να έχει υπάρξει φυσική επαφή, για να συντονιστείς με κάποιον. Αυτά τα περίεργα τα σχεδόν μεταφυσικά, δε δίνουν δεκάρα για χιλιομετρική απόσταση, η αφή, η όραση, η ακοή, λίγη σημασία έχουν.
Άραγε, μπορείτε να καταλάβετε αυτά που γράφω ή γίνομαι ακατανόητη;
Γμτ, δεν μπορώ να το εξηγήσω, μόνο αν το ζήσει κάποιος μπορεί να το καταλάβει και είναι από τις φορές, που δεν μπορώ να βάλω σε λέξεις την ουσία.
Όπως και να έχει, μου συμβεί μία και μόνη φορά.
Για λίγο.
Και η αίσθηση φτάνει για μια ζωή.
Η αίσθηση της απόλυτης συμβατότητας (αλλά ΟΧΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑΣ).
Η αίσθηση πως υπάρχει μία διάσταση που δεν έχει κανείς άλλος πρόσβαση παρά μόνο τα 2 συμβατά. Για λίγο, για πολύ, δεν έχει σημασία.
Εντάξει, ξαναδιάβασα το κείμενο μου, νομίζω πως κανείς δεν θα βγάλει νόημα.
Εκτός κι αν το έχει νιώσει. Και η άχαρη αυτή προσπάθεια μου να το περιγράψω, χτύπησε κάποια χορδή...
Και θα χαρώ να διαβάσω για αυτό!
Ας αλλάξει λίγο το κλίμα ας γίνουμε ρομαντικοί....
Μαλαματένια Μπουραζάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής: Σχόλια ανώνυμα, σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται. Η "Ιτέα Καρδίτσας" δεν παρεμβαίνει σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσει το περιεχόμενο ενός σχολίου εφόσον πληρεί τις προϋποθέσεις. Σε καμιά περίπτωση τα σχόλια δεν αντιπροσωπεύουν την "Ιτέα Καρδίτσας". Επίσης ο διαχειριστής διατηρεί το δικαίωμα να αφαιρεί οποιοδήποτε σχόλιο θεωρεί ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες. Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε και τους όρους χρήσης.
Ο διαχειριστής