
Δεν ήταν και εύκολα τα μαθητικά χρόνια κάποτε...
Αυτές οι ψιλές οι δασείες οι περισπωμένες και πού να τις βάλεις και να σε στενεύει και η μπλέ σχολική ποδιά και το γιακαδάκι το άσπρο.
Και η καλή δασκάλα πόσο υπομονή να είχε η μαύρη που τα έλεγε και τα ξαναέλεγε και πρίν φτάσεις στο σπίτι τα είχες ξεχάσει.
Άλλο δράμα εκεί....ποιός να σε βοηθήσει;Η έρημη η μάνα που δεν γνώριζε γραφή και ανάγνωση;Δεν ήταν η μόνη στην αυλή οπότε δεν σου έκανε εντύπωση...