Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

- Εμπειρίες... (ένα υπέροχο κείμενο απο μαθήτρια του Λυκείου Ιτέας)

Φεύγεις,
Και νιώθεις ελεύθερος, μία παύση σε όλη την καταπίεση.
Και την βλέπεις, και αμέσως όλες σου οι προκαταλήψεις σβήνουν.
Και αυτοί ευγενικοί κόντρα σε όλα όσα λέγονται.
Δεν Την χορταίνεις, όχι ότι το κατάφερε αυτό κανείς.
Γεμάτη μυρωδιές, τόσα πράγματα να δεις.
Όλες σου οι αισθήσεις σε εγρήγορση, γεμάτη μουσικές που ακόμη και τώρα δεν έχεις σταματήσει να ακούς.
Και δένουν μοναδικά, με τις σπηλιές με τις οποίες εκμηδενίζεις τις αποστάσεις.

Και το βράδυ από τον όγδοο, καθόμαστε όπου βρούμε και αφήνουμε τις κουρτίνες ανοιχτές
για να μη χάσουμε τίποτα, παρέα με Αλκίνοο, Καζαντζίδη, Νταλάρα συζητώντας, γελώντας, ακούγοντας, λες και η βελόνα του χρόνου πάει πιο αργά για να σε αφήσει να το ζήσεις λίγο ακόμη, κάτι που εναγωνίως κάποια μέρα θα περιμένεις να επαναληφθεί (άντε τώρα φύγετε,είναι αργά)

Και την άλλη μέρα ξυπνάς πρώτος, γιατί δεν αντέχεις την αναμονή μέχρι να την ξαναδείς να την ξαναπερπατήσεις.

Ενα ποίημα που έχεις την τύχη να το βλέπεις μπροστά σου ζωντανό, και η βόλτα στο Βόσπορο καθαρίζει ένα μυαλό που βρίσκεται σε σύγχυση.

Και άλλα τόσα που νιώθουν το ίδιο, τα πέρα-δώθε στα Μουσεία, Μνημεία, Εκκλησίες, Τζαμιά αγορές, ανάμεσα σε πάγκους γεμάτους χρώματα, τα καυτά κάστανα στις ευτυχισμένες χούφτες, ο καφές με το καϊμάκι, ένα χέρι μέσα σε ένα άλλο, οι σακούλες που κλείνουν στο πρωινό, το άδειο μπαρ και οι κλεφτές ματιές, μια αγκαλιά για μια φωτογραφία, και άλλη μία για καληνύχτα, χαμόγελα αυθόρμητα, οι βιτρίνες γεμάτες φως, το τοπίο όταν περνάς απέναντι το δρόμο, τα πειράγματα και τα παρατσούκλια, ο κόσμος που τρέχει, ένας πολύτιμος λόγος το Σάββατο το πρωί και άλλοι τόσοι αποτυπώνονται γερά σε μία μνήμη που έχει πάρει όρκο να μην ξεχάσει.

Μια τούρκικη ακαταλαβίστικη μπάντα, (ναι εσύ το ζεις αυτό), μερικά σημειωματάκια σε χαρτοπετσέτες, τσιγάρα, χαρτιά, γκριμάτσες, χοροί, το μπλε μαρκαδοράκι να λερώνει τα δάχτυλα, η μπύρα που δεν ξέρω αν είναι δικιά μου, και ένα μονίμως σοβαροαστείο βλέμμα που προσφέρει άφθονο γέλιο από κάποια που έχει βαλθεί να μη σοβαρέψει ποτέ μαζί με εμάς αποτελούν τον ιδανικό επίλογο σε κάτι που δε μπορεί να τελείωσε ακόμη.

Και τα φλας των μηχανών κάνουν αγώνα μεταξύ τους για το ποια θα μαζέψει τις περισσότερες αναμνήσεις «ναι ήμασταν εμείς εκεί,να κοίτα» βροντοφωνάζουν.

Τώρα μερικές μέρες μετά όταν το μεγαλείο δεν έχει σβήσει, όταν το μυαλό ανακαλεί εικόνες, όταν τα παγκάκια με τα ποιήματα ξεκουράζουν  ένα αγχωμένο σώμα, όταν οι συζητήσεις ξαναπαίζονται στο μυαλό, όταν αυτή η γλυκιά μελαγχολία παραμένει η πιο πονηρή και αισιόδοξη πλευρά υπόσχεται με το βλέμμα προς την ανατολή «εις το επανειδείν» στην Πόλη που πρόσφερε ότι είχε και δεν είχε σε εμάς και γι’αυτό την ευχαριστούμε...!!!




http://latoxaintiya.wordpress.com/
Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

- Αυτα εχω να σου πω...‏

Βρίσκομαι μέσα σε ένα χώρο κάπως παράξενο.
Τούτη την ώρα δεν υπάρχουν άνθρωποι εδώ μέσα κι εγώ ήρθα εδώ για να μιλήσω σε κάποιον επιτέλους.
Ίσως βρω κάποιον να με ακούσει. Νοιώθω ότι εκεί έξω δε με αντιλαμβάνεται πια σχεδόν κανείς. Και δεν καταλαβαίνω σχεδόν κανένα.

Και τούτο το μεγάλο παράξενο δωμάτιο, το φωτεινό, το εκτός του κόσμου της σύγχυσης,  με προσκάλεσε με έναν παράξενο, μυστηριώδη τρόπο.
Έχω την αίσθηση ότι εδώ, σε τούτη την αίθουσα που περπατώ αργά, οι μορφές που με θωρούν ακίνητες κάτι προσπαθούν να μου πουν. Αλίμονο, τούτη τη γλώσσα δεν τη γνωρίζω.
Αλήθεια!
Αλλά εντός μου κάτι μου λέει ότι δεν είναι δύσκολη.

Πρέπει να αποδιώξω το πέπλο που με περιβάλλει, που μου κλείνει τ’ αυτιά. Αν προσπαθούσα λίγο παραπάνω ίσως να τα κατάφερνα.
Ας με βοηθήσει κάποιος!!!

Μα, ποιος είναι εκείνος που μου κάνει νεύμα στο βάθος;
Ποιος είναι αυτός ο νεαρός με το τέλεια σμιλεμένο σώμα, αυτός εκεί στο βάθος. Σαν κολυμβητή μου μοιάζει που μόλις βγήκε από το γαλάζιο πέλαγος. Έχει σηκώσει το δεξί του χέρι προβάλλοντάς το προς το μέρος μου, σαν να μου λέει: Πλησίασε! Το αριστερό του χέρι είναι χαλαρά αφημένο προς τα κάτω, σαν να κρατάει κάτι, μα δε βλέπω τι. Περπατάει ελαφρώς λοξά, όχι προς τα μένα αλλά το αριστερό του πόδι πατά γερά στη γη, ενώ το δεξί του είναι έτοιμο να αφήσει το έδαφος αφού πατά μόνο με τ’ ακροδάχτυλα. Τα σγουρά μαλλιά του είναι βρεμένα μα τούτο δεν τον ενοχλεί καθόλου. Σαν ξένος μου φαίνεται μα και σαν γνωστός, σαν κάποιος δικός μου που χάθηκε.

- Έλα! Μου φωνάζει.
Δεν είναι δυνατόν!!! Τον ακούω να μιλάει τη γλώσσα μου. Πλησιάζω, διστακτικά. Δε γίνεται να μου μιλάει ένα πρασινωπό χάλκινο άγαλμα.
- Έλα. Μου ξαναλέει.
Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να με καταλάβεις. Ξέρω πως νοιώθεις. Ξέρω ότι γύρω σου υπάρχει μεγάλη σύγχυση. Για αυτό θέλησα να σου μιλήσω, βλέποντάς σε να γυρίζεις εδώ μέσα σκεπτικός. Μη βάζεις το φίλτρο της λογικής εμπόδιο. ʼκουσε τι έχω να σου πω. Εγώ που βλέπεις να στέκω εδώ ακίνητος, μα πάντα έτοιμος να φύγω, είμαι ένα προϊόν μιας μεγάλης σύνθεσης. Όπως ξέρεις, από παλιά γίνεται μια μεγάλη μάχη ανάμεσα στο Νόμο και στη Φύση, στο Είναι και στο Δέον. Και τούτη η μάχη είναι αδυσώπητη. Κι αμφίρροπη. Πολλές φορές, τις πιο πολλές νικά η Φύσις, ο άγραφος νόμος της Δύναμης. Κάποιες φορές ο Νόμος εξισορροπεί τα πράγματα μα δεν τα καταφέρνει πάντα.

Μα κοίταξέ με.
Κοίταξε πιο κάτω το Διαδούμενο, το Δία απ’ το Αρτεμίσιο, τον έφηβο αθλητή απ’ το Μαραθώνα. Εμείς αντιπροσωπεύουμε τη σύνθεση του Νόμου και της Φύσεως. Έχουμε φτιαχτεί απ’ τους πλάστες μας με βάση κάποιους φυσικούς νόμους. Έχουμε βγει από κάποια καλούπια, έχουμε σχεδιαστεί με βάση το Χρυσό Κανόνα, γι’ αυτό και το μάτι ημερεύει όταν μας κοιτά και η ψυχή γαληνεύει. Ενσωματώνουμε την Αρμονία.

Μα η μορφή του καθενός μας είναι διαφορετική. Και όλοι στεκόμαστε μεν, αλλά είμαστε εν δυνάμει κινούμενοι. Τα πάντα ρει και ουδέν μένει. Θα τη δεις αποτυπωμένη στη μορφή μας την έννοια της αδιάκοπης μεταβολής, την ορμή της Φύσης. Κοίταξε τους αρχαϊκούς μας πατέρες. Τεράστιοι, σαν να έχουν βγει μόνοι τους μέσα από το μεγάλο μαρμάρινο βράχο, χωρίς αρμονικές και πλαστικές κινήσεις, με μια δειλή κίνηση προς τα εμπρός.

Η δύναμη της Φύσης, σχεδόν αχαλίνωτη. Μα ύστερα, κατορθώθηκε η μεγάλη σύνθεση. Και εμείς είμαστε παιδιά της. μα τούτη δεν ήρθε τυχαία. Ήταν αποτέλεσμα μια παιδείας ολάκερης που για κάποιο διάστημα, κατόρθωσε συγκερασμούς. Γι’ αυτό σου λέω. Τούτους τους καιρούς της μεγάλης σύγχυσης πρέπει να πιάσετε το νήμα από την αρχή. Κι αντί να είστε μουσειοφύλακες να γίνετε γλύπτες ξανά· να γίνετε δημιουργοί. Αυτά είχα να σου πω και συμπάθαμε. Πρέπει να ξαναγυρίσω στη σιωπή μου.

Έτσι σιώπησε ξαφνικά κι εγώ έμεινα να κοιτάζω αυτόν τον νέο απ’ τ’ Αντικύθηρα όχι με δέος, αλλά με ανακούφιση. Αλλά μετά αναρωτήθηκα. Πως μπορεί να γίνει ξανά η μεγάλη σύνθεση; Πως ξαναβρίσκεις τα κουβάρι; Που ο καθένας και μια γνώμη; Και γνώμη απόλυτη; Μπορεί κανείς να απαντήσει;


Διαβάστε Περισσότερα »

- Ελεύθεροι Κατακτημένοι

Δεν θα πω για τους άλλους.
Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση.
Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει.
Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:

Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε - δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.

Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη.
Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλίνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων και ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.

Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας».
Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.

Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;

Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε.

Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.

Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.

Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει.
Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!

Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;

Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους;
Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει;
Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;

Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.

Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι ελληνική, όμως, πόσο λίγο κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο ελληνική είναι η Ελλάδα!

Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;

Όταν κλαίγαμε το ’74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας.
Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω…

Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δεν ζει καλά, κανείς δεν ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».

Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.

Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Θα ήμασταν αφελείς αν πιστεύαμε πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, ας πούμε τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε. Ξέρουμε καλά πως ότι έμεινε εκτεθειμένο (το γιατί είναι μια άλλη κουβέντα, που ελπίζω πως θα γίνει), ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.

Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”. Έστω και για μια στιγμή. Ένα “Όχι” καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας “Ναι”.

Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε… Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.

Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.

Αλκίνοος Ιωαννίδης (Τραγουδοποιός)
Διαβάστε Περισσότερα »

- Καρδίτσα: Το Άμστερνταμ της Ελλάδας

Η πρώτη μου σκέψη για τον τίτλο αυτού του κειμένου, που αφορά το ποδήλατο στην Καρδίτσα, ήταν «το ποδηλατικό θαύμα της Καρδίτσας».
Το ξανασκέφτηκα.
Γιατί «ποδηλατικό θαύμα»;
Δεν χρειάστηκαν υπερφυσικές ικανότητες για να γίνει ποδηλατούπολη η Καρδίτσα. Οι άνθρωποι της πόλης (η διοίκηση και οι κάτοικοι) ήθελαν να βάλουν το ποδήλατο στη ζωή τους. Και υλοποίησαν τις υποδομές πριν από περίπου μία 10ετία ...Έτσι απλά.


Σήμερα η Καρδίτσα είναι μία ποδηλατούπολη που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλες ευρωπαϊκές πόλεις όπου το ποδηλατο γνωρίζει μεγάλη εξάπλωση. Το παράδειγμά της μπορούν – και πρέπει, καιρός είναι – να ακολουθήσουν κι άλλες πόλεις στην Ελλάδα. Aλήθεια, η Αθήνα τι περιμένει για να αλλάξει;

Ενδεχομένως έχετε ακούσει και διαβάσει πολλά για την Καρδίτσα και το ποδήλατο: ότι είναι το «Άμστερνταμ της Ελλάδας». Ότι είναι μία πόλη επίπεδη, ιδανική για ποδήλατο. Εντάξει, Καρδίτσα και Άμστερνταμ έχουν τεράστιες διαφορές αλλά στη θεσσαλική πόλη οι λάτρεις του ποδηλάτου είναι…«βασιλιάδες», όπως και στην ολλανδική πόλη. Οι πολίτες μπορούν να κάνουν πετάλι με την ίδια άνεση και ασφάλεια όπως και στο Άμστερνταμ. Και μάλιστα όλοι. Νέοι, παιδιά, μεσήλικες, άνθρωποι της τρίτης ηλικίας.

Πριν από λίγες ημέρες οι «ορθοπεταλιές» είχαν την ευκαιρία να ποδηλατήσουν στους ποδηλατόδρομους της Καρδίτσας. Η εμπειρία συναρπαστική. Και ανέλπιστη συνάμα. Το ποδήλατο είναι κάτι παραπάνω από τρόπος ζωής για τους Καρδιτσιώτες. Είναι πανταχού παρόν μέσα στην πόλη. Το βοηθούν και οι γενναίες ποδηλατικές υποδομές που έχει φτιάξει ο δήμος. Οι ποδηλατόδρομοι. Οι θέσεις στάθμευσης ποδηλάτων. Έτσι, οι κάτοικοι χρησιμοποιούν το ποδήλατο σε κάθε τους μετακίνηση. Για να πάνε στη δουλειά. Στο σχολείο. Για τα ψώνια. Για τη βόλτα. Το αγαπούν και το χαίρονται. Χάρη στο ποδήλατο και στο δίκτυο πεζοδρόμων η Καρδίτσα έχει γίνει μία ζωντανή πόλη. Με λιγοστά αυτοκίνητα – άρα λιγότερο καυσαέριο και ηχορρύπανση - στο κέντρο της. Αν δεν το δει κανείς όλο αυτό από κοντά δεν μπορεί να αντιληφθεί το βαθμό της εξάπλωσής του ποδηλάτου.


Πάρτε μία γεύση από το φωτορεπορτάζ στην ποδηλατούπολη της Καρδίτσας:
 
Οι ποδηλατόδρομοι
Το εκτεταμένο δίκτυο ποδηλατόδρομων, συνολικά 14 χιλιομέτρων, που υπάρχει σε όλη την πόλη δίνει τη δυνατότητα στους κατοίκους και τους επισκέπτες να κάνουν ποδήλατο με ασφάλεια και άνεση. Να μην κινδυνεύουν από τα αυτοκίνητα. Κατασκευασμένοι με ειδική επίστρωση και χρωματισμό αλλά και πιο απλοί. Οδηγούν τους κατοίκους παντού.



Ποδήλατα παντού
Μόνο αν δει κανείς αυτή την εικόνα μπορεί να καταλάβει πόσο χρησιμοποιείται το ποδήλατο στην Καρδίτσα. Στις πιλοτές των πολυκατοικιών υπάρχουν δεκάδες ποδήλατα σταθμευμένα. Κι αυτό διότι τα χρησιμοποιούν όλοι! Ο μπαμπάς η μαμά, το παιδί. Ο παππούς. Ο καθένας το δικό του. Το άλλο εντυπωσιακό είναι πως είναι κλειδωμένα με τις πιο απλές κλειδαριές.



Μουσείο ποδηλάτου
Ολόκληρη η πόλη της Καρδίτσας αποτελεί ένα εν δυνάμει ποδηλατικό μουσείο. Οι κάτοικοι ανέκαθεν αγαπούσαν το ποδήλατο. Οι γηραιότεροι με τη βοήθεια των ποδηλατικών υποδομών εξακολουθούν να κυκλοφορούν με τα παλιά – ρετρό αλλά απολύτως λειτουργικά ποδήλατά τους.



Πετάλι παντός καιρού
Νόμιζα πως αυτό είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στο Άμστερνταμ ή την Κοπεγχάγη. Εκεί, όταν ψιλοβρέχει οι πολίτες ανοίγουν την ομπρέλα τους και ποδηλατούν. Στο ‘να χέρι το τιμόνι στ’ άλλο χέρι την ομπρέλα. Δεν κινδυνεύουν διότι βρίσκονται στον ποδηλατόδρομο. Ε, το ίδιο γίνεται και στην Καρδίτσα: Μόλις ξεκίνησε η ψιχάλα οι κοπέλες της φωτογραφίας άνοιξαν την ομπρελίτσα τους και… έφυγαν με πετάλι.





Ενοικίαση ποδηλάτων
Το σύστημα ενοικίασης ποδηλάτων που υπάρχει σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις – πλέον και σε αρκετές ελληνικές - εγκαταστάθηκε και στην Καρδίτσα. Τα μπλε ποδήλατα (Karditsa easy bike) προσφέρονται προς ενοικίαση στους κατοίκους και τους επισκέπτες με ηλεκτρονική ή πιστωτική κάρτα. Εδώ ο σταθμός στην Κεντρική Πλατεία.



Όλοι μπορούν να κάνουν ποδήλατο
Ο ηλικιωμένος κύριος στη φωτογραφία που ποδηλατεί με χαμόγελο είναι η απόδειξη. Αν προσφέρεις στους κατοίκους τη δυνατότητα να ποδηλατούν χωρίς να έχουν μπροστά τους εμπόδια, με ένα συνεχές δίκτυο ποδηλατόδρομων οι οποίοι είναι διαχωρισμένοι από τα αυτοκίνητα, τότε απλά έχεις κάνει το ποδήλατο προσιτό σε όλους! 



Ποδηλατικές υποδομές
Μία ποδηλατούπολη πρέπει να διαθέτει όλες τις απαραίτητες ποδηλατικές υποδομές. Στην Καρδίτσα θα δείτε και φανάρια για το ποδήλατο.



Χαλαρές βόλτες
Για όσους θέλουν...χαλαρές πεταλιές υπάρχει πάντα το Παυσίλυπον. Το καταπράσινο πάρκο στην καρδιά της πόλης.






Μάνος Χαραλαμπάκης
Διαβάστε Περισσότερα »

- Πετώντας πάνω από την Ελλάδα!!!

Μια μαγευτική περιήγηση σε high definition πετώντας πάνω από την Ελλάδα.
Ξεκινώντας από την Αθήνα, θα σας ταξιδέψει σε μοναδικά μέρη εξερευνώντας διάσπαρτα Ελληνικά νησιά στο λαμπρό μπλε του Αιγαίου, αρχαία ερείπια, καταπράσινους λόφους, βραχώδεις ακτές και ιστορικούς τόπους γεμάτους παραδόσεις.
Την δραματική άποψη ενισχύει η μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου!
Θα πετάξετε από την Κέρκυρα στην Κρήτη, από τα Μετέωρα στην Μύκονο, στην Πελοπόννησο, στη Ρόδο, στη Σαντορίνη, στη Θεσσαλονίκη και σε πολλούς άλλους λαμπρούς προορισμούς αυτού του υπέροχου τόπου!

Καλή πτήση!!!
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

- Ως πότε θα είμαστε οι τσιγγάνοι της Ευρώπης;‏

Η Ευρωζώνη ήταν η επιλογή τών κυρίαρχων Αγγλοσαξόνων καί τών παρατρεχάμενών τους μέ απώτερο σκοπό τόν μελλοντικό έλεγχο τής γερμανικής δυναμικής. Η Ευρωζώνη ήταν ο ευρωπαϊκός συμβιβασμός τών ευρωπαϊκών μικρομεσαίων κρατικών οντοτήτων.
Από τήν μιά μεριά όσον αφορά τίς σχέσεις ισορροπιών μεταξύ των (πάντα μέ τήν σκέψη στραμένη στόν έλεγχο τής γερμανικής δυναμικής) καί από τήν άλλη μεριά στήν επιθυμητή παγκόσμια παρουσία τους μέ τούς αναγκαίους συμβιβασμούς συμμετοχής των στόν διεθνή καταμερισμό ισχύος τής μεγαλύτερης πλανητικής υπερδύναμης, τών ΗΠΑ.

Η Ευρωζώνη δέν ήταν μιά οικονομική αναγκαιότητα, αλλλά μιά πολιτική επιλογή. Όλοι καί ο καθένας χωριστά είχε τίς δικές του ιδαίτερες προσδοκίες καί η τελική επιλογή τών μελών είχε νά κάνει καί μέ τίς επιθυμητές ισορροπίες.
Τέτοιου είδους κριτήρια επέτρεψαν τήν συμμετοχή τής Ελλάδας καί αργότερα τής Κύπρου ώς μέλη τής ευρωζώνης.
Γιά τήν Ελλάδα καί Κύπρο η επιλογή ήταν σωστή.

Μόνο καί μόνο τό γεγονός ότι γιά πρώτη φορά οι χώρες αυτές στήν σύγχρονη ιστορία τους συμμετείχαν στόν ισχυρό πυρήνα λήψης αποφάσεων πού επηρεάζουν τήν Ευρώπη στό σύνολό της καί πέρα από αυτήν, ήταν λόγος υπεραρκετός νά τό επιδιώξουν.
Η διαχείριση αυτής τής προοπτικής έγινε, δυστυχώς, μέ όρους καί αντιλήψεις κουτοπόνηρου χωριάτη. Σέ μιά ομάδα σέ αντιμετωπίζουν μέ αυτό πού είσαι, φαίνεσαι ότι είσαι καί μέ αυτό πού καταφέρνεις.

Εδώ αποδείχθηκαν οι έλληνες καί κύπριοι Ιθύνοντες (όπως Ιρλανδοί, Πορτογάλλοι) νεόπλουτοι αρχοντοχωριάτες. Οι έλληνες πολιτικοί αποδείχθηκαν απλοί διαχειριστές μιάς νεόπλουτης μεσοαστικής μάζας, πού δημιουργήθηκε από ένα κοινωνικό αμοραλισμό καί μιά παρασιτική πρακτική, ταιριαστή μέ τόν Κώνωπα τόν ανώφελο μάλλον, παρά μέ στοιχειωδώς οργανωμένη μεσοαστική τάξη συμφερόντων.

Επώδυνη η πτώση της. Έμοιαζε μέ τόν Τζίτζικα πού τραγουδάει τό καλοκαίρι καί πεθαίνει τόν χειμώνα.
Στόν διεθνή καταμερισμό ισχύος επιβιώνουν καί επωφελούνται οι οργανωμένοι. Αν ζούσανε οι ισχυροί μόνο από τήν υπεραξία πού πραγματικά παράγουν, δέν θά υπήρχαν. Ωραίοι οι αρχαίοι, αλλά χωρίς τούς δούλους θάπρεπε νά αναλάβουν αυτοί τίς βάναυσες εργασίες καί Παρθενώνες θά υπήρχαν σέ άλλα γήϊνα μήκη καί πλάτη.
Όχι στά δικά μας.
Υπάρχει γενικό κλαψούρισμα καί απελπισία.
Είναι τό κλαψούρισμα καί η απελπισία τού εθισμένου χαμάλη γιά τόν καιρό πού έπιασε καί δέν δένει τό πλοίο μέ τίς πραμάτειες.
Πρέπει κάποια στιγμή ώς έθνος νά τό πάρουμε απόφαση.
Πρέπει νά εκμεταλευθούμε κάθε δυνατότητα πού μάς δίνει η όποια συμμετοχή μας σέ πραγματικές συμμαχίες καί συμμετοχή μας σέ Club ισχύος.

Μέ τήν λογική τού διψασμένου γιά άνοδο καί θέση στήν Ιστορία καί όχι τού ονειροπαρμένου χαμάλη πού ζεί αναπολώντας κάποιο ένδοξο παρελθόν τών προγόνων του.
Βρίσκουμε άπειρες δικαιολογίες νά δικαιολογήσουμε τήν αδυναμία μας.
Όλοι φταίνε.
Τό διεθνές σύστημα, οι Γερμανοί, οι Ρώσοι, οι Τούρκοι, οι Εβραίοι, οι Κινέζοι, ʼγγλοι, Γάλλοι καί Πορτογάλλοι. Λές καί όλοι αυτοί δέν ζούν μέ τό ίδιο διεθνές τραπεζικό σύστημα καί στόν ίδιο πλανήτη.
Εμείς δέν φταίμε;
Θά μού πεί κάποιος φταίει η κυρά Κούλα, ο κύρ Μήτσιος, ο φτωχός, ο άνεργος, ο άρρωστος;
Όλοι αυτοί οι τύποι υπάρχουν παντού σέ όλες τίς κοινωνίες καί αντιμετωπίζονται διαφορετικά, ανάλογα μέ τήν ισχύ καί ηθική τής κάθε κοινωνίας.
Εμείς πρέπει ώς έθνος νά αποφασίσουμε.

Ναί. Είμαστε σήμερα οι Τσιγγάνοι τής Ευρώπης.

Οι Τσιγγάνοι όμως τής Ευρώπης καί όχι τού Πακιστάν.
Καί θέλουμε νά μείνουμε σέ αυτή τήν απαιτητική κατηγορία, πού σήμερα εκφράζεται μέσω τής Ευρωζώνης καί νά πετύχουμε.

Πρέπει εκουσίως καί μέ πείσμα νά προσπαθήσουμε νά γκρεμίσουμε τήν τσιγγάνικη παράγκα μας καί νά χτίσουμε σπίτι αντίστοιχο τών προσδοκιών μας.
Στό σχέδιο Πόλης. Εί δυνατόν στό κέντρο της.
Όχι πάλι νέο αυθαίρετο σέ κάποια γυφτογειτονιά τής Ευρώπης.
Σέ κάθε περίπτωση. Καλύτερα τελευταίοι στήν Ρώμη, παρά πρώτοι στό χωριό....

Σπύρος Σπυρόπουλος
Διαβάστε Περισσότερα »

- Ανθρώπινη δεμένη λεία...είναι νομίζω η δουλεία










Είμαι κυνηγός, δεν νοιώθω δούλος κανενός
δεμένον μ΄έχει μόνον ο Θεός.
Η γλώσσα μου Ελληνικιά, (τα ζωντανά μαθηματικά)
μου λέει τι κάνω ακριβώς, όταν διαβάζω τι και πως.

Το έγραψε ο Σολωμός, το ιεράρχησε σαφώς.
Πρώτα η κόψη (του μυαλού) μετά η όψη (του καιρού).
Τ΄ακόνισμα το φοβερό, όπου κι αν γίνεται αυτό
δίνει αιθέρα στο σπαθί που κόβει τώρα τα δεσμά, της νόησης τα δυνατά.

Δουλεύοντας μία δουλειά, δένω τη λεία μου σωστά.
Ενέργεια πολύ παλιά, αρχέγονη κυνηγετικά.

Με άλλα λόγια δηλαδή, οι άνθρωποι οι πιο πολλοί
πλανώνται όταν απαντούν, οτι εύκολα μπορούν να δούν
πως η δουλειά προέρχεται ως έννοια απ΄τη δουλεία.

Καιρός του είναι να λυθεί, η παρεξήγηση αυτή.
κι αυτό το λέω επειδή,
ανθρώπινη δεμένη λεία είναι νομίζω η δουλεία...

Και μ΄άλλα λόγια δηλαδή, οι άνθρωποι οι πιό πολλοί
θα βοηθειούνταν πιό πολύ, σαν δουν ξανά την ζωγραφιά
της λέξης την πραγματικιά, ποιός "δένει" πως και που και τι.

Είναι η "λεία" δηλαδή που δένεται και επιζεί στη γλώσσα τη σωματική,
που όταν λεω "έχω δουλειές" κουνώ τα χέρια γυριστά
μιμούμενος φανταστικά κόμπους που δένω νοητά....

Νίκος Μακρής

Υ.Γ.
Παύλε αγαπητέ!
Γράφω πάρα πολύ αργά στο πληκτρολόγιο του "μάκη". Τόσο δε χαρά τό΄χω που σαν ολοκληρώνω (κάποιες φορές) το ξεσκαρτάρισμα του προχείρου και καθαρογράφω κάτι το στέλνω με e-mail σε φίλους, όπως σε σένα, ίσα για να μην μένω e- "μουγγός"

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

- Οι εκδηλώσεις της επετείου 25 Μαρτίου 1821 στην Ιτέα

Με λαμπρότητα και κάθε επισημότητα τιμήθηκε η εθνική μας επέτειος της 25 Μαρτίου 1821, στην Ιτέα.
Με συγκίνηση και ευλάβεια αποδόθηκε ο φόρος τιμής και ευγνωμοσύνης στους ήρωες της επανάστασης του 1821, η οποία αποτελεί το σπουδαιότερο γεγονός της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας.
Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν με την Δοξολογία στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου Ιτέας.
Στη συνέχεια ακολούθησε στην κεντρική πλατεία τρισάγιο στο μνημείο πεσόντων ηρώων, κατάθεση στεφάνων, τήρηση σιγής ενός λεπτού στη μνήμη των ενδόξων ηρώων και ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου.

Οι εκδηλώσεις συνεχίστηκαν με την παρέλαση μαθητών των δημοτικών Σχολείων, του Γυμνασίου και Λυκείου Ιτέας, και έκλεισαν με παραδοσιακούς χορούς απο τα παιδικά τμήματα του Πολιτιστικού Συλλόγου Ιτέας, όπου πλήθος κόσμου παρακολούθησε, καμάρωσε και χειροκρότησε τα παιδιά.

Στις εκδηλώσεις παραβρέθηκαν ο Ιερέας Βσίλειος Γερούκης, ο Αντιδήμαρχος Παλαμά κ. Βάϊος Καραγιάννης, ο Δημοτικός σύμβουλος κ. Ηλίας Λιάχανος, ό τοπικός πρόεδρος Δ.Δ. Ιτέας κ. Θεόδωρος Σδόγγος, ο Περιφερειακός Σύμβουλος κ. Αντώνης Αναστασόπουλος, ο Πρόεδρος του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Ιτέας, κ. Αχιλλέας Μπαλαντίνας, η πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Ιτέας κα Τζένη Μακρή, ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων κ. Ηλίας Μακρής κ.ά.
























































Διαβάστε Περισσότερα »