- Ως πότε θα είμαστε οι τσιγγάνοι της Ευρώπης;‏

Η Ευρωζώνη ήταν η επιλογή τών κυρίαρχων Αγγλοσαξόνων καί τών παρατρεχάμενών τους μέ απώτερο σκοπό τόν μελλοντικό έλεγχο τής γερμανικής δυναμικής. Η Ευρωζώνη ήταν ο ευρωπαϊκός συμβιβασμός τών ευρωπαϊκών μικρομεσαίων κρατικών οντοτήτων.
Από τήν μιά μεριά όσον αφορά τίς σχέσεις ισορροπιών μεταξύ των (πάντα μέ τήν σκέψη στραμένη στόν έλεγχο τής γερμανικής δυναμικής) καί από τήν άλλη μεριά στήν επιθυμητή παγκόσμια παρουσία τους μέ τούς αναγκαίους συμβιβασμούς συμμετοχής των στόν διεθνή καταμερισμό ισχύος τής μεγαλύτερης πλανητικής υπερδύναμης, τών ΗΠΑ.

Η Ευρωζώνη δέν ήταν μιά οικονομική αναγκαιότητα, αλλλά μιά πολιτική επιλογή. Όλοι καί ο καθένας χωριστά είχε τίς δικές του ιδαίτερες προσδοκίες καί η τελική επιλογή τών μελών είχε νά κάνει καί μέ τίς επιθυμητές ισορροπίες.
Τέτοιου είδους κριτήρια επέτρεψαν τήν συμμετοχή τής Ελλάδας καί αργότερα τής Κύπρου ώς μέλη τής ευρωζώνης.
Γιά τήν Ελλάδα καί Κύπρο η επιλογή ήταν σωστή.

Μόνο καί μόνο τό γεγονός ότι γιά πρώτη φορά οι χώρες αυτές στήν σύγχρονη ιστορία τους συμμετείχαν στόν ισχυρό πυρήνα λήψης αποφάσεων πού επηρεάζουν τήν Ευρώπη στό σύνολό της καί πέρα από αυτήν, ήταν λόγος υπεραρκετός νά τό επιδιώξουν.
Η διαχείριση αυτής τής προοπτικής έγινε, δυστυχώς, μέ όρους καί αντιλήψεις κουτοπόνηρου χωριάτη. Σέ μιά ομάδα σέ αντιμετωπίζουν μέ αυτό πού είσαι, φαίνεσαι ότι είσαι καί μέ αυτό πού καταφέρνεις.

Εδώ αποδείχθηκαν οι έλληνες καί κύπριοι Ιθύνοντες (όπως Ιρλανδοί, Πορτογάλλοι) νεόπλουτοι αρχοντοχωριάτες. Οι έλληνες πολιτικοί αποδείχθηκαν απλοί διαχειριστές μιάς νεόπλουτης μεσοαστικής μάζας, πού δημιουργήθηκε από ένα κοινωνικό αμοραλισμό καί μιά παρασιτική πρακτική, ταιριαστή μέ τόν Κώνωπα τόν ανώφελο μάλλον, παρά μέ στοιχειωδώς οργανωμένη μεσοαστική τάξη συμφερόντων.

Επώδυνη η πτώση της. Έμοιαζε μέ τόν Τζίτζικα πού τραγουδάει τό καλοκαίρι καί πεθαίνει τόν χειμώνα.
Στόν διεθνή καταμερισμό ισχύος επιβιώνουν καί επωφελούνται οι οργανωμένοι. Αν ζούσανε οι ισχυροί μόνο από τήν υπεραξία πού πραγματικά παράγουν, δέν θά υπήρχαν. Ωραίοι οι αρχαίοι, αλλά χωρίς τούς δούλους θάπρεπε νά αναλάβουν αυτοί τίς βάναυσες εργασίες καί Παρθενώνες θά υπήρχαν σέ άλλα γήϊνα μήκη καί πλάτη.
Όχι στά δικά μας.
Υπάρχει γενικό κλαψούρισμα καί απελπισία.
Είναι τό κλαψούρισμα καί η απελπισία τού εθισμένου χαμάλη γιά τόν καιρό πού έπιασε καί δέν δένει τό πλοίο μέ τίς πραμάτειες.
Πρέπει κάποια στιγμή ώς έθνος νά τό πάρουμε απόφαση.
Πρέπει νά εκμεταλευθούμε κάθε δυνατότητα πού μάς δίνει η όποια συμμετοχή μας σέ πραγματικές συμμαχίες καί συμμετοχή μας σέ Club ισχύος.

Μέ τήν λογική τού διψασμένου γιά άνοδο καί θέση στήν Ιστορία καί όχι τού ονειροπαρμένου χαμάλη πού ζεί αναπολώντας κάποιο ένδοξο παρελθόν τών προγόνων του.
Βρίσκουμε άπειρες δικαιολογίες νά δικαιολογήσουμε τήν αδυναμία μας.
Όλοι φταίνε.
Τό διεθνές σύστημα, οι Γερμανοί, οι Ρώσοι, οι Τούρκοι, οι Εβραίοι, οι Κινέζοι, ʼγγλοι, Γάλλοι καί Πορτογάλλοι. Λές καί όλοι αυτοί δέν ζούν μέ τό ίδιο διεθνές τραπεζικό σύστημα καί στόν ίδιο πλανήτη.
Εμείς δέν φταίμε;
Θά μού πεί κάποιος φταίει η κυρά Κούλα, ο κύρ Μήτσιος, ο φτωχός, ο άνεργος, ο άρρωστος;
Όλοι αυτοί οι τύποι υπάρχουν παντού σέ όλες τίς κοινωνίες καί αντιμετωπίζονται διαφορετικά, ανάλογα μέ τήν ισχύ καί ηθική τής κάθε κοινωνίας.
Εμείς πρέπει ώς έθνος νά αποφασίσουμε.

Ναί. Είμαστε σήμερα οι Τσιγγάνοι τής Ευρώπης.

Οι Τσιγγάνοι όμως τής Ευρώπης καί όχι τού Πακιστάν.
Καί θέλουμε νά μείνουμε σέ αυτή τήν απαιτητική κατηγορία, πού σήμερα εκφράζεται μέσω τής Ευρωζώνης καί νά πετύχουμε.

Πρέπει εκουσίως καί μέ πείσμα νά προσπαθήσουμε νά γκρεμίσουμε τήν τσιγγάνικη παράγκα μας καί νά χτίσουμε σπίτι αντίστοιχο τών προσδοκιών μας.
Στό σχέδιο Πόλης. Εί δυνατόν στό κέντρο της.
Όχι πάλι νέο αυθαίρετο σέ κάποια γυφτογειτονιά τής Ευρώπης.
Σέ κάθε περίπτωση. Καλύτερα τελευταίοι στήν Ρώμη, παρά πρώτοι στό χωριό....

Σπύρος Σπυρόπουλος