- Αυτα εχω να σου πω...‏

Βρίσκομαι μέσα σε ένα χώρο κάπως παράξενο.
Τούτη την ώρα δεν υπάρχουν άνθρωποι εδώ μέσα κι εγώ ήρθα εδώ για να μιλήσω σε κάποιον επιτέλους.
Ίσως βρω κάποιον να με ακούσει. Νοιώθω ότι εκεί έξω δε με αντιλαμβάνεται πια σχεδόν κανείς. Και δεν καταλαβαίνω σχεδόν κανένα.

Και τούτο το μεγάλο παράξενο δωμάτιο, το φωτεινό, το εκτός του κόσμου της σύγχυσης,  με προσκάλεσε με έναν παράξενο, μυστηριώδη τρόπο.
Έχω την αίσθηση ότι εδώ, σε τούτη την αίθουσα που περπατώ αργά, οι μορφές που με θωρούν ακίνητες κάτι προσπαθούν να μου πουν. Αλίμονο, τούτη τη γλώσσα δεν τη γνωρίζω.
Αλήθεια!
Αλλά εντός μου κάτι μου λέει ότι δεν είναι δύσκολη.

Πρέπει να αποδιώξω το πέπλο που με περιβάλλει, που μου κλείνει τ’ αυτιά. Αν προσπαθούσα λίγο παραπάνω ίσως να τα κατάφερνα.
Ας με βοηθήσει κάποιος!!!

Μα, ποιος είναι εκείνος που μου κάνει νεύμα στο βάθος;
Ποιος είναι αυτός ο νεαρός με το τέλεια σμιλεμένο σώμα, αυτός εκεί στο βάθος. Σαν κολυμβητή μου μοιάζει που μόλις βγήκε από το γαλάζιο πέλαγος. Έχει σηκώσει το δεξί του χέρι προβάλλοντάς το προς το μέρος μου, σαν να μου λέει: Πλησίασε! Το αριστερό του χέρι είναι χαλαρά αφημένο προς τα κάτω, σαν να κρατάει κάτι, μα δε βλέπω τι. Περπατάει ελαφρώς λοξά, όχι προς τα μένα αλλά το αριστερό του πόδι πατά γερά στη γη, ενώ το δεξί του είναι έτοιμο να αφήσει το έδαφος αφού πατά μόνο με τ’ ακροδάχτυλα. Τα σγουρά μαλλιά του είναι βρεμένα μα τούτο δεν τον ενοχλεί καθόλου. Σαν ξένος μου φαίνεται μα και σαν γνωστός, σαν κάποιος δικός μου που χάθηκε.

- Έλα! Μου φωνάζει.
Δεν είναι δυνατόν!!! Τον ακούω να μιλάει τη γλώσσα μου. Πλησιάζω, διστακτικά. Δε γίνεται να μου μιλάει ένα πρασινωπό χάλκινο άγαλμα.
- Έλα. Μου ξαναλέει.
Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να με καταλάβεις. Ξέρω πως νοιώθεις. Ξέρω ότι γύρω σου υπάρχει μεγάλη σύγχυση. Για αυτό θέλησα να σου μιλήσω, βλέποντάς σε να γυρίζεις εδώ μέσα σκεπτικός. Μη βάζεις το φίλτρο της λογικής εμπόδιο. ʼκουσε τι έχω να σου πω. Εγώ που βλέπεις να στέκω εδώ ακίνητος, μα πάντα έτοιμος να φύγω, είμαι ένα προϊόν μιας μεγάλης σύνθεσης. Όπως ξέρεις, από παλιά γίνεται μια μεγάλη μάχη ανάμεσα στο Νόμο και στη Φύση, στο Είναι και στο Δέον. Και τούτη η μάχη είναι αδυσώπητη. Κι αμφίρροπη. Πολλές φορές, τις πιο πολλές νικά η Φύσις, ο άγραφος νόμος της Δύναμης. Κάποιες φορές ο Νόμος εξισορροπεί τα πράγματα μα δεν τα καταφέρνει πάντα.

Μα κοίταξέ με.
Κοίταξε πιο κάτω το Διαδούμενο, το Δία απ’ το Αρτεμίσιο, τον έφηβο αθλητή απ’ το Μαραθώνα. Εμείς αντιπροσωπεύουμε τη σύνθεση του Νόμου και της Φύσεως. Έχουμε φτιαχτεί απ’ τους πλάστες μας με βάση κάποιους φυσικούς νόμους. Έχουμε βγει από κάποια καλούπια, έχουμε σχεδιαστεί με βάση το Χρυσό Κανόνα, γι’ αυτό και το μάτι ημερεύει όταν μας κοιτά και η ψυχή γαληνεύει. Ενσωματώνουμε την Αρμονία.

Μα η μορφή του καθενός μας είναι διαφορετική. Και όλοι στεκόμαστε μεν, αλλά είμαστε εν δυνάμει κινούμενοι. Τα πάντα ρει και ουδέν μένει. Θα τη δεις αποτυπωμένη στη μορφή μας την έννοια της αδιάκοπης μεταβολής, την ορμή της Φύσης. Κοίταξε τους αρχαϊκούς μας πατέρες. Τεράστιοι, σαν να έχουν βγει μόνοι τους μέσα από το μεγάλο μαρμάρινο βράχο, χωρίς αρμονικές και πλαστικές κινήσεις, με μια δειλή κίνηση προς τα εμπρός.

Η δύναμη της Φύσης, σχεδόν αχαλίνωτη. Μα ύστερα, κατορθώθηκε η μεγάλη σύνθεση. Και εμείς είμαστε παιδιά της. μα τούτη δεν ήρθε τυχαία. Ήταν αποτέλεσμα μια παιδείας ολάκερης που για κάποιο διάστημα, κατόρθωσε συγκερασμούς. Γι’ αυτό σου λέω. Τούτους τους καιρούς της μεγάλης σύγχυσης πρέπει να πιάσετε το νήμα από την αρχή. Κι αντί να είστε μουσειοφύλακες να γίνετε γλύπτες ξανά· να γίνετε δημιουργοί. Αυτά είχα να σου πω και συμπάθαμε. Πρέπει να ξαναγυρίσω στη σιωπή μου.

Έτσι σιώπησε ξαφνικά κι εγώ έμεινα να κοιτάζω αυτόν τον νέο απ’ τ’ Αντικύθηρα όχι με δέος, αλλά με ανακούφιση. Αλλά μετά αναρωτήθηκα. Πως μπορεί να γίνει ξανά η μεγάλη σύνθεση; Πως ξαναβρίσκεις τα κουβάρι; Που ο καθένας και μια γνώμη; Και γνώμη απόλυτη; Μπορεί κανείς να απαντήσει;