Ο Γάμος των γονιών μου...

Οι γάμοι προπολεμικά είχαν κάτι το ξεχωριστό για τους κατοίκους της υπαίθρου χώρας, ήταν σημαδιακό γεγονός τόσο για το ζευγάρι όσο και για τον περίγυρο, συγγενείς και χωριανούς. Κρατούσε τουλάχιστον μια εβδομάδα, από τα προζύμια μέχρι τα στέφανα.
Συμμετείχαν όλοι, μικροί και μεγάλοι. ΄
Όλοι θα δίνανε το κατιτί τους στα έξοδα από μια κουλούρα ξεχωριστό ψωμί, ένα ψητό σφάγιο, μια γαβάθα τυρί κλπ και όλοι ήταν καλεσμένοι.΄Ήταν ένα πάνδημο γεγονός, που συνοδευόταν και από πολύ συναισθηματισμό χαράς και λύπης.
Κλαίγανε όταν έφευγε η νύφη.
Θυμάμαι από ένα γάμο στην ανατολική πλευρά του χωριού μου, τη συγκίνηση και τα δάκρυα που συνόδευαν την έξοδο της νύφης από το σπίτι.
Και μέσα σε αυτή τη συγκίνηση ακούγεται μια φωνή να λέγει:
- "Αφού ν΄ ηθιλιέτι γιατί ν΄ιδουνιέτι κι τώρα καθισιέστι κι κλαίτι". 

Βέβαια κανείς δεν έδωσε σημασία στα λόγια αυτά, ήταν βλέπετε, συνηθισμένη κατάσταση, εκτός από μένα και κάποιους συνομήλικους, που τα ακούγαμε για πρώτη φορά.
Μετά τα προζύμια ακολουθούσε η παρασκευή του ψωμιού, τότε χρειαζότανε πολύ ψωμί, το ευλογημένο αυτό δώρο του Θεού. Την Παρασκευή πριν από το γάμο στο σπίτι της νύφης ετοίμαζαν τα προικιά, ώστε να είναι έτοιμα όταν θα έλθουν οι Βλαμάδες του γαμπρού να τα παραλάβουν, δίδοντας το ανάλογο φιλοδώρημα στις γυναίκες που τα ετοίμασαν. Εδώ γινότανε και κάποια συναλλαγή, ή δίνετε κάτι παραπάνω ή προικιά δεν έχει, όλα ωστόσο τελείωναν μέσα σε χαμόγελα και χαρές.
Παραμονή του γάμου τα γέμιζαν τα τραπέζια με φαγητά, ψητά, άφθονο τσίπουρο και κρασί και το γλέντι κρατούσε μέχρι τα στέφανα την άλλη μέρα.
Ανήμερα στο σπίτι της νύφης γινότανε ο στολισμός αυτής συνοδεία τραγουδιών και ευτράπελων. Αντίστοιχα στο σπίτι του γαμβρού ελάμβανε χώρα το ξύρισμα κλπ. πάλι με χορούς και τραγούδια. Τέλος ακολουθούσαν τα στέφανα και οι μεν του γαμβρού αναχωρούσαν περιχαρείς και τραγουδώντας, οι δε της νύφης περίλυποι κοιτούσαν το άδειο μέρος της νύφης βουβά και με χαμηλωμένο το κεφάλι..
Θυμάμαι από το γάμο της αδελφής μου Μαργαρίτας με τον Ηλία Συμψιρή, συχωρεμένοι τώρα, τον Πατέρα μου συγκινημένο να μου λέγει:
- "Πήγαινε Κώστα με την αδελφή σου στο νέο της σπίτι"...και πήγα και γύρισα περίλυπος.

Αυτά με πολύ λίγα λόγια για τους γάμους τότε και ας έλθουμε στο γάμο των γονιών μου που έχουν κάποια ιδιαιτερότητα και να γιατί....
Οι γονείς μου ήταν γνήσιοι Σαρακατσαναίοι και από μάνα και από πατέρα.
Η Μάνα μου ήταν από τους Γκαρελαίους, του Πετρίνου που ξεκαλοκαίριαζαν τότε στα Τσεκούρια Βερμίου, κάνα δύο ώρες πεζοπορία πάνω από τη Ζωοδόχο Πηγή του δρόμου Κοζάνης – Βέροιας.
Ο Πατέρας από τους Γαλλαίους που και εκείνοι ξεκαλοκαίριαζαν τότε στη Φτέρη Πιερίων του Νομού Κατερίνης. Η απόσταση μεταξύ τους γύρω στις 12 ώρες πεζοπορία και 12 να γυρίσουν 24.
Ξεκίνησαν οι του γαμπρού από τη Φτέρη καβάλα στα άλογα και μπινέκια, στολισμένα με πλουμιστές μπατανίες και κάτασπρες φλοκάτες και έφθασαν στα Τσεκούρια.
Γλέντησαν όλο το βράδυ και την άλλη μέρα έγιναν τα στέφανα από φερμένο Παπά και το καραβάνι ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής. Και εδώ προέκυψε πρόβλημα ποιος θα τραβάει το άλογο της νύφης. Κατά το έθιμο αυτός έπρεπε να είναι ο αμέσως μικρότερος αδελφός το γαμβρού, δηλαδή ο μακαρίτης ο μπάρμπα Πέτρος, αλλά ήταν αμετάπειστος.
Τελικά επενέβη ο τσέλιγκας των Γαλλαίων, ο μακαρίτης ο παππούς μου Γεώργιος Γαλλής, ένας άνδρας δύο μέτρα περίπου, και το πρόβλημα λύθηκε. Θέλοντας και μη ο μπάρμπα Πέτρος, τραβώντας το άλογο της νύφης το οδήγησε από τα Τσεκούρια Βερμίου στη Φτέρη Πιερίων γκρινιάζοντας συνεχώς και κατηγορώντας τον αδελφό του:
- "Ο Μήτσιος παντρεύεται κι εγώ τραβάω τη νύφη".
Αυτά όπως μου τα διηγήθηκε η μακαρίτισσα η Μάνα μου.

Κωνσταντίνος Γαλλής