Το Φλάμπουρο (κλαράκι)

Ανέκαθεν μου άρεσε να βρίσκομαι κοντά στην κορυφή ενός βουνού. 

Είναι δύσκολο να χαθείς εκεί. 

Από μικρός ανέβαινα στο "κλαράκι"...στη μεγάλη Βελανιδιά.

Χρόνια και χρόνια τώρα, γενιές και γενιές ανθρώπων την αντικρύζουν απ' τον απέραντο κάμπο της Θεσσαλικής πεδιάδας εκεί στην κορυφή καταμεσής του Φλαμπουράκου (κλαράκι). 

Οι μέρες διαδέχονται τις νύχτες, οι χειμώνες τα καλοκαίρια και η γέρικη πια και μοναχική βελανιδιά στέκεται εκεί παρατηρώντας τις αλλαγές της φύσης περιμένοντας το τέλος της. 

Είδε αποσταμένους να ξεκουράζονται στον ίσκιο της να τους διηγείται ιστορίες

Είδε νεράιδες να κάθονται στα πόδια της βράδια με πανσέληνο να σιγοτραγουδούν.

Είδε τα φύλλα απ' τα κλαδιά της να πέφτουν, κι άλλες τόσες να ξαναγεμίζουν. 

Πόσα ζώα του βουνού δε φιλοξένησε όταν έψαχναν για καταφύγιο. 

Πόσα πουλάκια δεν τραγούδησαν πάνω στα φιλόξενα κλαδιά της.

Πόσα δεν γέννησαν τα αυγά τους στις περίτεχνα καμωμένες φωλιές σκαλωμένες στα κλωνάρια της.

Είδαν πολλά τα "μάτια" της, κι ακούσανε τα "αυτιά" της...

Τώρα στέκει εκεί γέρικη αναπολώντας όσα έχει δει και έχει ζήσει.

Χωρίς πράσινα φύλλα, μήτε καρπούς στους κλώνους της, μήτε φωλιές πουλιών στην αγκάλη της. 

Ξερακιανή και περιτριγυρισμένη από άλλα πιο μικρά, νέα, λυγερά και καταπράσινα δεντράκια.

Τα παιδιά της.

Κανένα τους όμως, μα κανένα δεν θα πάρει τη θέση ''Της''.

Γιατί δεν υπάρχει κανένα τόσο κοντά στην κορυφή, τόσο κοντά στο ψηλότερο και κεντρικότερο σημείο του Φλαμπουράκου να σταθεί αντάξια της ιστορίας της. 

Κι έτσι θα παραμείνει το σύμβολο μιας άλλης εποχής στην ιστορία του βουνού, όπως ένας αρχηγός στις φυλές των ανθρώπων που όμοιός του δε θα ξαναγεννηθεί.

"Παρακαλώ σε, Φλάμπουρο, για χαμηλώσου λίγο.

 Κι άνοιξε τις φτερούγες σου, και πάρε με μαζί σου.

 Πάρε με απάνου στην κορφή, τι θα με φάει ο κάμπος.."

Κων/νος Μητράκος