- Ζεϊμπέκικος χορός

Είναι πάμπολλες οι στιγμές, σε διάφορα γλέντια, που βλέπεις κάτι παλικάρια να γεμίζουν την πίστα με λεβεντιά και ήθος και να χορεύουν με τέτοια εκφραστικότητα τη ζεϊμπεκιά, που όχι μόνο ξεχωρίζουν αλλά τραβάνε επάνω τους όλα τα βλέμματα γεμάτα θαυμασμό.
Παρατηρώντας τους, θαρρείς ότι βλέπεις τις υπέροχες ζωγραφιές του Tσαρούχη που σε συγκινούνε, και σε κάνουν να αισθάνεσαι υπερήφανος Έλληνας.

Το ζεϊμπέκικο είναι ένας ιδιόμορφος, καθαρός αντρικός χορός.
Δεν έχει βήματα είναι αυτοσχεδιαστικός, εκφραστικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα, που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται.

Δεν χορεύεται ποτέ μόνον ως κούφια επίδειξη.
Είναι μυσταγωγία

Ο χορευτής πρέπει πρώτα «να το νοιώθει», να φανερώσει τον πόνο ή την αδυναμία του, αγνοώντας τις κοινωνικές συμβάσεις και τον ρηχό καθωσπρεπισμό.
Συμπάσχει με τον στίχο ο οποίος εκφράζει σε κάποιον βαθμό την προσωπική του περίπτωση, γι' αυτό επιλέγει το τραγούδι που θα χορέψει και αυτοσχεδιάζει σε πολύ μικρό χώρο ταπεινά και με αξιοπρέπεια.

Ο καθένας χορεύει τον εντελώς δικό του, ιδιαίτερο, ειδικό, ατομικό ζεϊμπέκικο.
Κάθε χορευτής έχει τις δικές του φιγούρες, τσακίσματα, στροφές και τούμπες.


Αν και το ζεϊμπέκικο είναι καθαρά αντρικός χορός, η Μαρία Σταφυλοπάτη που το χορεύει παρακάτω το τιμά και με το παραπάνω.
Βήματα σωστά, αργά, κόντρες και τσαλίκια εκεί που χρειάζεται, το νοιώθει, και στοίχο και τραγούδι!!!