- …στον Μίλτο μας.

Η αγάπη σου για το χωριό και τον σύλλογο παράδειγμα για όλους μας!

Λένε ότι οι πιο δύσκολες στιγμές είναι αυτές.
Να χαιρετήσεις κάποιον φίλο, να γράψεις δυο λόγια για αντίο.
Είναι όντως έτσι, τώρα το νιώθουμε.
Κάθε συλλαβή, κάθε λέξη, κάθε φράση που σου γράφουμε μαζί της ξεριζώνεται κι η ψυχή μας. Πολύ δύσκολο να γράψουμε για σένα που μας αγάπησες τόσο δυνατά, τόσο καθαρά και τόσο γλυκά. Είμαστε πολύ μικροί μπροστά στο μεγαλείο της καρδιάς σου γι αυτό το χωριό και γι αυτόν το σύλλογο.
Πάντα έγραφες για όλους με τα καλύτερα λόγια.
Πώς να ανταποδώσουμε;
Τα χάσαμε όλοι μας στο άκουσμα της δυσάρεστης είδησης.
Μας λείπεις....

Από την πρώτη μέρα που άκουσες ότι θα συσταθεί και πάλι ο σύλλογος μας έπαιρνες τηλέφωνο συνέχεια να μάθεις τι και πως.
Ήρθες ακόμα και στις εκλογές.
Στενοχωρήθηκες όταν άκουσες στην πλατεία από την πρώτη μέρα κιόλας να λέει κάποιος: ...«έλα μωρέ σε ένα δυο μήνες θα διαλυθούν».
Εμείς όμως σου είπαμε ότι η θητεία μας θα τελειώσει κανονικά σε 2 χρόνια, πάση-θυσία και θα είναι και όμορφα και θα δεις πράγματα που δεν τα είδε ποτέ το χωριό μας.
Στο υποσχεθήκαμε και το τηρήσαμε.

Ήρθες το καταχείμωνο να δεις το χωριό σου και τους φίλους σου και να διασκεδάσεις στο «ΧΑΓΙΑΤΙ».
Τους χαιρέτισες όλους, μικρούς μεγάλους έναν έναν και κάθισες γεμάτος ικανοποίηση στο τραπέζι με τους φίλους σου. Κι όταν ήρθε η ώρα σηκώθηκες και έδωσες παραγγελιά στο φίλο σου, στον κολλητό σου:
-Παύλο, παίξτε για μένα φιλαράκι..."φέρτε μια κούπα με κρασί..."

Η ματιά σου γεμάτη χαρά, σε κάθε στροφή, ένας αναστεναγμός ικανοποίησης.
Ο καλύτερός σου φίλος έπαιζε για σένα το τραγούδι σου κι εσύ χόρευες κι ήταν σα να πετούσες.
Κι άλλη στροφή, κι άλλη στροφή με τα παλαμάκια της παρέας να σ’ αγκαλιάζουν. Κι όταν τέλειωσες τον χορό και κάθισες, έλεγες και ξανάλεγες...«παιδιά να είστε καλά, περνάω πολύ όμορφα».

Ήρθες επίσκεψη στο παλιό Δημοτικό για να δεις το σχολείο που μεγάλωσες κι όταν άρχισες να βλέπεις τις αίθουσες μια μια δάκρυσες και μας είπες...«δεν υπήρχε καλύτερος χώρος απ’ αυτόν για να στεγαστεί ο σύλλογος».
Καμάρωνες συνέχεια για τα χορευτικά τμήματα, έλεγες σε όλους ότι το χωριό μου είναι το καλύτερο. Σε κάθε ευκαιρία ήσουν εδώ, είτε είχε εκδήλωση ο σύλλογος είτε όχι.
Έχασες το περσινό Φεστιβάλ και ζητούσες συνεχώς φωτογραφίες και βίντεο για να το δείς. Φέτος όμως μας είπες ότι δεν θα το έχανες με τίποτα.
-...«Θα έρθω και θα φέρω κι όλη την οικογένειά μαζί». Κι έτσι έγινε.
Ήρθες και τα είδες όλα από κοντά, από την πρώτη μέρα κιόλας.
Χόρεψες, διασκέδασες, είδες φίλους και συγχωριανούς.
Κάποια στιγμή σε ρωτήσαμε:
-Μιλτάρα, περνάς καλά;
Μας αγκάλιασες και είπες ...«σας ευχαριστώ πολύ παιδιά».
Για εμάς αυτή ήταν η καλύτερη ανταμοιβή. Δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ το πόσο σου άρεσαν όλα αυτά.
Όμως τι νόημα έχουν τώρα πια;
Μας λείπεις.

Η πιο σκληρή και η πιο βαριά μέρα ήταν για μας η μέρα του χαμού σου. Μόλις αντιλαμβανόσουν κάποιον στο διαδίκτυο, του έγραφες ...«μέσα είσι;  Άνοιξι λίγου του Skype να σ‘ ιδού λιβέντι μ’».

Τώρα πια οι καλημέρες στο προφίλ σου σταμάτησαν.
Τα αστεία σου και τα πειράγματά σου σε γνωστούς και φίλους κι αυτά σταμάτησαν.
Οι ατέλειωτες τραγελαφικές ιστορίες που ήξερες από το χωριό και μας τις περιέγραφες κι αυτές σταμάτησαν.
Το χαμόγελό σου όμως θα μείνει για πάντα στο μυαλό μας.
Η αγάπη σου για το χωριό και τον σύλλογο ας γίνει οδηγός για όλους εμάς που έχουμε μείνει εδώ πίσω.
Οφείλουμε να παραδειγματιστούμε όλοι,...ΣΟΥ ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΜΕ...!!!…
Κουράγιο στην οικογένειά σου.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ  Μιλτάκο μας…..

Σε ευχαριστούμε...

Δ.Σ  Ε.Μ.Σ.Ιτέας
Αχιλλέας Μπαλαντίνας
Σαμαράς Παύλος
Μουτσώκου-Τζιφούλη Μαρία
Παπακωνσταντίνου Χρήστος
Ακράτου-Ανδρεάδη Γεωργία
Κοντοβάιος Δημήτρης
Γιαννάκος Βασίλης
(Γιαννάκου- Μπαλαντίνα Ευαγγελία)