- Η πρώτη τηλεόραση στο χωριό μας

Τότε όλα ήταν καλά και ωραία.
Υπήρχε νιότη, χρώμα παντού φυσική ζωή και λουλούδια.
Εμείς τα παιδιά μαθαίναμε τους μήνες από το κάρπισμα των δένδρων.

Στις μεριάδες του χωριού που στις άκρες τους φύτρωναν τσουκνίδες και βούζια παίζαμε μπάλα, κρυφτό, κυνηγητό και ότι άλλο σκαρφίζονταν το μικρό μυαλουδάκι μας.

Εκείνο το καλοκαίρι στο Μακρέϊκο ήταν η πρώτη χρονιά που παίξαμε καραγκιόζη.
Είχαμε μάθει απ΄ έξω όλη τη διαδικασία, από τους πλανόδιους καραγκιοζοπαίχτες, που κατά καιρούς περνούσαν από το χωριό κι έδιναν παραστάσεις.
Σκαρώναμε λοιπόν, κι εμείς τις δικές μας φιγούρες, απο σκληρό χαρτόνι, κρεμούσαμε ένα λευκό σεντόνι, βρίσκαμε και δυο κεριά για το φωτισμό και με λίγη πρόβα ήταν όλα έτοιμα για την παράσταση.

Η Βάσω, η πιο τολμηρή και πιο παθιασμένη για τέτοιου είδους πράγματα, είχε αναλάβει να ενσαρκώνει τις άψυχες φιγούρες, μιμούμενη όσο μπορούσε τις διάφορες φωνές των ηρώων πίσω από το λευκό σεντόνι.
Ο Χρήστος είχε αναλάβει την όλη διαδικασία (Καρέκλες,κεριά, σεντόνι, λουλούδια κ.λ.π).

Αλλοι πάλι κατασκεύαζαν αυτοσχέδιες «μοτοσικλέτες» με ξύλινες βέργες, πάνω στις οποίες δένανε από ένα συρμάτινο ημικύκλιο και το στολίζανε με διάφορα λουλούδια.
Έκαναν πως τις καβαλίκευαν και μιμούμενοι με το στόμα τον ήχο της μοτοσικλέτας, έκαναν, πως γκάζωναν και ξαμολιούνταν ξυπόλυτοι στους χωματένιους δρόμους του χωριού.

Πολλές φορές χάζευα βλέποντας τον αδελφό μου να χώνεται σε κάτι λακκούβες του δρόμου γεμάτες κουρνιαχτό και να κάνει δήθεν πως βουλιάζει.
Έβαζε τότε όπισθεν, μαρσάριζε, σπινιάριζε, ξαναμαρσάριζε και μέσα σ΄ αυτό το παιχνίδι της φαντασίας δεν καταλάβαινε ούτε ο ίδιος, πως από μοτοσικλέτα κατέληγε να οδηγεί τρακτέρ μέσα σε δύσβατα και επικίνδυνα χώματα.
Στο τέλος ήταν από πάνω μέχρι κάτω γεμάτος κουρνιαχτό όπως ήταν φυσικό.

Έτσι λοιπόν, το σούρουπο, αφού η γειτονιά μάθαινε για την παράστασή μας, αρχίζαμε και παίζαμε τις διάφορες ιστορίες του καραγκιόζη, στους λιγοστούς μας θεατές, Χρήστος, Νίκος, Ζέτα, Βάσω, Παύλος, Αλέκος, Κώστας, Θάνος, Μπάμπης κ.α που συνήθως αποτελούνταν από την τότε παρέα μας.

Με τις συνηθισμένες ατάκες του Καραγκιόζη, του Χατζατζάρη, του Μπαρμπαγιώργου, του Νιόνιου, του Σταύρακα…σκορπίζαμε το γέλιο και το αθώο παιδικό μας παιχνίδι γίνονταν βίωμα στις φτωχικές γειτονιές του χωριού μας.

Ώσπου, μια μέρα καλοκαιριού του1968 που ετοιμαζόμασταν πάλι για την παράσταση, έρχεται ο Κώστας τρέχοντας και μας λέει κοντανασαίνωντας:
Παιδιά, παιδιά, παρατήστε τα κι έλάτε να πάμε στο μαγαζί του μπάρμπα Νίκου, έφερε τηλεόραση και θα βλέπουμε τσάμπα «σινεμά».

Ανυποψίαστοι και βέβαια ανήμποροι να αντισταθούμε στην εισβολή της εξέλιξης, τα παρατήσαμε γεμάτοι περιέργεια και πήγαμε να δούμε περί τίνος πρόκειται.

Είχε έρθει η πρώτη τηλεόραση στο χωριό!!!

Τότε είναι που μαζευόμασταν σχεδόν όλο το χωριό μικροί και μεγάλοι και βλέπαμε τα πρώτα σήριαλς της εποχής, την "Γειτονιά μας" την Γνωστή σε όλους μας "Λάσσυ" και τον "Αγνωστο πόλεμο" του βαρτάνη....

Από τότε δεν ξαναπαίξαμε ποτέ πια καραγκιόζη και κάθε βράδυ μαζευόμασταν όλοι στο μαγαζί του μπάρμπα Νίκου και παρακολουθούσαμε μαγεμένοι τηλεόραση...!!!

Παύλος Σαμαράς