- Στέλιο εμείς σε θυμώμαστε πάντα...

Αύριο14-9-2012 κλείνουν έντεκα χρόνια από την ημέρα που έφυγε ο Στέλιος του Ελληνικού λαού, αυτός που τραγούδησε τον καημό και τον πόνο μας. Δεν είναι μαζί μας να τραγουδήσει τα σημερινά μας πάθη.
Ό,τι κάνει τη ζωή πολύτιμη, ποθητή και ανεκτή είναι το γεγονός ότι είναι εφήμερη. Και το πιο εφήμερο μέσα στην προσωρινότητά της είναι η δόξα. Όταν, εξαιτίας κάποιας δεξιότητάς σου, γίνεις αναγνωρισμένος και αναγνωρίσιμος είναι σαν να μεταπηδάς από τον πραγματικό κόσμο σ' έναν κόσμο παραισθήσεων. Ένα ολόκληρο πλήθος πονηρών και αφελών συνωστίζεται γύρω σου να σε υμνήσει και να σε εξυπηρετήσει ιδιοτελώς ή μη.
Δεν πατάς πια. Αιωρείσαι.
Γι' αυτό το τέλος της δόξας πονά.
Γιατί σου τραβούν τον αιωρούμενο θρόνο και τσακίζεσαι στη γη.
Είδα πολλές ανθρώπινες «μονοκρατορίες» να ανατέλλουν, να μεσουρανούν μικρό ή μεγάλο διάστημα και να δύουν με όλα τα λυπηρά επακόλουθα.
Είδα όμως και μια εξαίρεση.
Είδα έναν άνθρωπο που η δόξα τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή και εξακολουθεί να τον ακολουθεί και μετά το θάνατό του. Και ήταν ένας άνθρωπος που πολύ λίγο νοιάστηκε γι' αυτήν. Πολύ λίγο έως καθόλου. Ήταν! Είναι! Και με κάποιο τρόπο θα είναι! Ο Στέλιος Καζαντζίδης.
Θα μπορούσα να μιλώ ώρες για το «Φαινόμενο Καζαντζίδης».
Σχεδόν εξωγήινο. Σχεδόν μεταφυσικό.
Ο άνδρας αυτός, που από τα 35 περίπου χρόνια του, περιφρονώντας χρήμα και δόξα απομακρύνθηκε ή σωστότερα αυτοεξορίσθηκε σε ένα παραθαλάσσιο σπιτόπουλο στον Αγ. Κωνσταντίνο, λατρεύτηκε όσο κανείς.
Άνθρωποι σημαντικοί, πλούσιοι, μορφωμένοι τον ακολούθησαν, όπου και αν ήταν, έτοιμοι να ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία του.
Όπου κι αν είσαι Στέλιο εμείς σε θυμώμαστε, γιατί αυτό που άφησες στις καρδιές μας μένει ανεξίτηλα γραμμένο και θα μένει όσο υπάρχουν φτωχοί και καταφρονεμένοι άνθρωποι σαν αυτούς που αγάπησες.
 Ο Θεός να αναπαύει την ψυχούλα σου...!!!
Παύλος Σαμαράς