Πολλοί από εμάς, στην μικρή ηλικία, μάθαμε να παίζουμε μπάλα στην αλάνα ή για να το τελειοποιήσω…στο δικό μας “Σαντιάγκο Μπερναμπέου”. Οι στιγμές -τότε- ήταν απλά “μαγικές”, γιατί εκείνη την εποχή δεν ένοιαζε κανέναν ο πρωταθλητισμός, αλλά το πως θα περάσει καλά με την παρέα του.
Ήταν, με διαφορά, η καλύτερη στιγμή της ημέρας ή, αν ήσασταν από αυτούς που διαβάζανε γιατί είχατε βλέψεις να γίνετε δεκτοί με υποτροφία στο Χάρβαρντ και θέλατε να τελειώσετε το δημοτικό με πάνω από 8, του Σαββατοκύριακου: απαντούσαμε καταφατικά στο ερώτημα της μαμάς:
«Έκανες τα μαθήματά σου;» λέγοντας:
«Ναι, ναι» και μετά, πιο χαμηλόφωνα,
«Σιγά μην τα έκανα».
Έπειτα, σε μια εποχή που «κινητό» λέγαμε μόνο το σκριν στο μπάσκετ και ποτέ το τηλέφωνο, γιατί κανείς μας δεν είχε, πηγαίναμε να συναντήσουμε τους φίλους μας στην αλάνα της γειτονιάς ή στην πίσω αυλή του σχολείου μας. Ξέραμε ότι όλο και κάποιοι θα είναι εκεί, είχαμε πει από χθες
«τα λέμε αύριο» και ουδείς τολμούσε ν’ αθετήσει την υπόσχεσή του.
Όταν μαζευόμασταν όλοι, στήναμε δυο πέτρες για κάθε τέρμα, βάζαμε τα μπουφάν μας η τις ζακέτες από πάνω για να είναι πιο έντονο το δοκάρι, χωριζόμασταν σε δυο ομάδες και το απόλυτο ντέρμπι ξεκινούσε.
Τη θυμάστε τη διαδικασία, προφανώς.
Μόνο που με την πάροδο των χρόνων μάλλον έχουμε διαστρεβλώσει όλοι μας μερικά πραγματάκια κι έχουμε αναγάγει μερικούς μύθους σε πραγματικότητα.
Όπως όλα τα αθλήματα, όμως, έτσι και το ποδόσφαιρο αλάνας είχε τους δικούς του κανόνες.
Αστείοι και διασκεδαστικοί… αλλά για εμάς τότε ήταν “ευαγγέλιο”.
Πάμε να θυμηθούμε κάποιους από αυτούς:
Κανόνας νούμερο 1: Ο χοντρός έπαιζε πάντα τέρμα
Το μεγαλύτερο και βαθιά «ρατσιστικό» ψέμα στα χρονικά του ψεύδους:
Τέρμα δεν έπαιζε απαραιτήτως ο χοντρός της παρέας, αλλά ο πιο άμπαλος της παρέας, αυτός που χρειαζόταν εννιά επαφές για να κοντρολάρει την μπάλα μετά από πάσα στα δύο μέτρα.
Ποιος ο λόγος να χαραμίσεις τον ευτραφή συμμαθητή σου βάζοντάς τον κάτω από τα δοκάρια (θα πείτε ότι δεν είχαμε οριζόντιο, αλλά οκ…), αν της «μιλούσε» της μπάλας κι αυτή ανταποκρινόταν;
Τερματοφύλακας ήταν κατά κανόνα αυτός που όταν έπαιζε επιθετικός δε σκόραρε ούτε στο ημίχρονο που όλοι έπιναν νερό κι αυτός συνέχιζε, όταν ξεκινούσε στα χαφ η ομάδα θύμιζε ξέφραγο αμπέλι και κοβόταν στο half, και στις περιπτώσεις που έκανε τον στόπερ, δεν ύψωνε stop σε κανέναν, αλλά άφηνε αφύλακτη τη διάβαση προς τα δίχτυα μας. Εν ολίγοις, εκείνος που με το ποδόσφαιρο ήταν παράλληλες έννοιες και δε θα συναντιούνταν ποτέ.
Ο άμπαλος.
Κανόνας νούμερο 2: Όλοι θέλαμε τους καλύτερους στην ομάδα μας
Ποιος διάλεγε πρώτα τον κατά τεκμήριο καλύτερο παίχτη της τάξης ή της ομάδας;
Αν ήμασταν αρχηγοί και κερδίζαμε στα «βηματάκια» με αποτέλεσμα να διαλέξουμε πρώτοι, πάντα κοιτούσαμε πώς θα βολέψουμε τον κολλητό μας, ούτως ώστε να μην στραβώσει.
Αν, φυσικά, τύχαινε κάποιος εξ αυτών να είναι και παιχταράς, ακόμα καλύτερα.
Πάνω από τη φιλία, όμως, δεν έμπαινε τίποτα.
Ούτε ο Μαραντόνα.
Κανόνας νούμερο 3: Ο κάτοχος της μπάλας έκανε ό,τι ήθελε
Αυτός που την είχε αποφάσιζε ποιος θα παίξει
Αν δεν είχες μπάλα…κακό του κεφαλιού σου.
Πρέπει να είχες από “κοντά” τον τυπά με την μπάλα, έτσι ώστε να σε επιλέξει στο παιχνίδι του.
Η καλύτερη λύση είναι να αγόραζες μια μπάλα για να γινόσουν το αφεντικό της κάθε αλάνας.
Αυτός που έφερνε την μπάλα είχε κάποια πλεονεκτήματα.
Διάλεγε ίσως ποιος θα παίξει ή δικαιούται να βάλει τον εαυτό του να παίξει δεκάρι, έστω κι αν μετά βίας ξεπερνούσε το τρία σε ταλέντο.
Μέχρι εκεί, όμως: αν άρχιζε μετά από 15-20 λεπτά παιχνιδιού να γίνεται εκνευριστικός και ήθελε να περνάει πάντοτε το δικό του, μεγεθύνοντας μέχρι να γίνουν μπάλες ποδοσφαίρου οι δύο παιδικές μπαλίτσες που κουβαλούσε ο καθένας μας στο εσώρουχό του, τότε έπαιρνε κακήν κακώς πόδι.
Σιγά, λες και τον είχαμε ανάγκη τον ξιπασμένο.
Είχαμε πάντοτε τα τενεκεδάκια μας…
Κανόνας νούμερο 4: Το τελευταίο γκολ κερδίζει
Δεν είναι ακριβώς μύθος (όπως, ας πούμε, ο Ακέφαλος Καβαλάρης), αλλά περισσότερο παραποίηση της αλήθειας: κάποιος φώναζε, μετά από 2 ώρες παιχνιδιού, κι αφού τα γόνατά μας θύμιζαν τη Χιροσίμα μετά τη βόμβα
«το επόμενο γκολ κερδίζει!» και τότε όλοι μας σκοτωνόμασταν να σκοράρουμε για να πάρουμε τη νίκη.
Αληθές, αλλά εν μέρει: αυτό συνέβαινε μόνο αν οι ομάδες ήταν ισόπαλες ή τουλάχιστον πολύ κοντά στο σκορ. Γιατί αν εμείς κερδίζαμε λόγω τακτικής Αλέφαντου με 13-2 και κάποιο ηττοπαθές τσογλανάκι από τους «απέναντι» έλεγε ότι το επόμενο γκολ κερδίζει, τότε κατά πάσα πιθανότητα θα κέρδιζε μια δωρεάν διαμονή στο εφημερεύον νοσοκομείο της περιοχής.
Στα εξηγεί ωραία ο άρχοντας;
Κανόνας νούμερο 5: Δεν μας απασχολεί αν η ομάδα σου κερδίζει με 4-5 γκολ διαφορά, σημασία έχει ότι κουραστήκαμε και πρέπει να σταματήσει ο αγώνας.
Παίζαμε όσο θέλαμε και το ματς τελείωνε μόνο όταν κουραζόμασταν
Κανείς δεν αντιλέγει: είναι ωραία αίσθηση.
Ξεκινούσαμε το πρωί και μέχρι να δύσει ο ήλιος εκεί, να κλοτσάμε και να μας κλοτσάνε.
Με κάθε τάκλιν γινόμασταν όλο και περισσότερο άντρες, κάθε γκολ μας έφερνε πιο κοντά στην αθανασία και λεπτό με το λεπτό δενόμασταν ολοένα και περισσότερο με τ’ αδέρφια μας, όπως αποκαλούσαμε τότε τους συμπαίκτες μας.
Κανείς δε μας έλεγχε και ποτέ δεν σταματούσαμε τον αγώνα αν δεν το θέλαμε εμείς.
Ή όταν μας τραμπούκιζαν οι μεγαλύτεροι και βάζαμε την ουρά στα σκέλια;
Κανόνας νούμερο 6: Διαιτητής; Χα χα! ούτε στα όνειρά μας
Μπορεί στο πραγματικό ποδόσφαιρο να υπάρχει διαιτητής, ωστόσο στην αλάνα τα κόλπα είναι…αλλιώς!
Κανόνας νούμερο 7: Αν κανείς δεν είχε μπάλα τότε και τα μπουκάλια έκαναν την δουλειά τους...
Ειδικά εκείνα τα μικρά πλαστικά.
Κανόνας νούμερο 8: Αν σε διάλεγαν τελευταίο, τότε δεν έχεις καμία ελπίδα στη ζωή σου.
Κανόνας νούμερο 9: Όταν η μπάλα κολλούσε κάτω από κάποιο αυτοκίνητο το άγχος και η πίεση χτύπαγε κόκκινο.
Κανόνας νούμερο 10: Όταν ο ιδιοκτήτης τσαντιζόταν για κάποιο λόγο, είχαμε …
Τέλος παιχνιδιού! Και βέβαια το κλασικό στα 3 κόρνερ, πέναλτι και πάνω απ' όλα η «επιτελική» θέση μπακότερμα.
Πέναλτι δίνονται μόνο αν αυτός που το ζητάει δώσει ρεσιτάλ για όσκαρ.
Εδώ παίζει μεγάλο ρόλο η υποκριτική. Αν είσαι καλός ηθοποιός, το πέναλτι το έχεις στο “τσεπάκι”. Γιατί πρέπει να ξέρεις ότι στην αλάνα παίζουν οι σκληροί, μόνο αν σπάσει το πόδι, το χέρι ή έστω να δούμε λίγο αίμα μόνο τότε είναι ΦΑΟΥΛ.
Ήταν η αλάνα....Ό,τι καλύτερο μας συνέβη ποτέ.
πίσω στα παλιά...
Δελτίο Τύπου του Δήμου Παλαμά για τις έντονες και παρατεταμένες βροχοπτώσεις
