Κάποτε που είμασταν ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ!!!...

Κάποτε…
Κάποτε που η μάνα μας έφτιαχνε φέτες με ζάχαρι και λάδι για πρωινό.
Κάποτε που είχαμε μόνο ένα τετράδιο και το χωρίζαμε σε θέματα για να χωρέσουν όλα τα μαθήματα.
Κάποτε που το μολύβι «έλιωνε» μέχρι να αγοράσουμε άλλο
Κάποτε που για σβηστήρα πλάθαμε μπαλίτσες την ψίχα του ψωμιού.
Κάποτε που τα μικρότερα παιδιά της γειτονιάς φορούσαν τα ρούχα αυτών που είχαν μεγαλώσει.
Κάποτε που κάθε απόγευμα τα πεζοδρόμια έξω από τα σπίτια, γέμιζαν με σκαμνάκια.
Κάποτε που όλη η γειτονιά ήταν μια «μεγάλη οικογένεια».
Κάποτε που οι λαμαρίνες τα Χριστούγεννα και το Πάσχα πηγαινοέρχονταν από τις νοικοκυρές στο φούρνο, γεμάτες κουραμπιέδες και μελομακάρονα.
Κάποτε που από βραδύς την παραμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ο πατέρας έκανε ψιλά για τα παιδιά που θα έρχονταν για τα Κάλαντα.
Κάποτε που τις Απόκριες ντυνόμασταν με ότι είχε το μπαούλο.
Κάποτε που κάθε Κυριακή ήταν γιορτή, μαζεμένοι γύρω από το Κυριακάτικο τραπέζι.
Κάποτε που κάθε Κυριακή απόγευμα φοράγαμε τα καλά μας, ανεβοκατεβαίναμε τον κεντρικό δρόμο ώρες ολόκληρες περπάτημα στην καθιερωμένη βόλτα μας.
Κάποτε που τα καλοκαιρινά σινεμαδάκια γέμιζαν.
Κάποτε που περνούσαμε «αξέχαστες στιγμές» στα ταπεινά ταβερνάκια του χωριού με τα τζουκ-μποξ.
Κάποτε που οι γιορτές στα σπίτια ήταν η καλύτερη διασκέδαση.
Κάποτε που κάθε σπιτικό είχε τον κήπο του, τα κηπευτικά του, τα ζωντανά του.
Κάποτε που οι πόρτες μας ήταν μόνιμα ξεκλείδωτες και τα κλειδιά τους χαμένα.
Κάποτε που ο καθένας έδινε στον φτωχό ένα πιάτο φαΐ, ένα δέμα με ρούχα, ένα μπουκάλι λάδι, λίγα αυγά.
Κάποτε που μας ένοιαζε για τον διπλανό μας.
Κάποτε που το μαγκάλι και η σόμπα ζέσταινε όλο το σπίτι.
Κάποτε που διαβάζαμε για να μας πάρει ο ύπνος.
Κάποτε που στα σπίτια ζούσαν και οι γιαγιάδες και οι παππούδες.
Κάποτε που παίζαμε όλη μέρα στις αλάνες.
Κάποτε που κάναμε φίλους καρδιακούς.
Κάποτε που ζητούσαμε και μια «συγνώμη».
Κάποτε…
Κάποτε…
Κάποτε που είμασταν ευτυχισμένοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!