Θύμησες από Καλοκαιριάτικα πρωινά...

Τα καλοκαίρια, ο πατέρας ξυπνούσε πολύ πρωί.
Ετοίμαζε τα εργαλεία για τη δουλειά του.
Δούλευε επιστάτης στα χωράφια του κυρ΄Θανάση Χασιώτη εκείνα τα χρόνια στο Χατζιόμπασι (Υπέρεια).
Καλός άνθρωπος και με ανθρωπιά, κι αυτός και η πρόσχαρη γυναίκα του η κυρία Μαχούλα, πάντα χαμογελαστή και φιλόξενη...όλη η οικογένεια θυμάμαι.
Από τη φασαρία, μερικές φορές, ξυπνούσα κι εγώ θέλοντας και μη, ήμουν δεν ήμουν 6-7.
Καθόμουν και παρατηρούσα το χάραμα της ημέρας.
Ακουμπούσα τον αγκώνα του χεριού μου στο γόνατο και με την παλάμη κρατούσα το σαγόνι.
Αυτή ήταν η αγαπημένη μου στάση κάθε φορά που χάζευα απορροφημένος την ομορφιά της ανατολής, και άφηνα το πρωινό αεράκι να χαϊδεύει τις αισθήσεις μου.
Τα πουλιά άρχιζαν τον αγώνα της επιβίωσης, και τα ζώα του σπιτιού νηστικά και διψασμένα από το πέρασμα της νύχτας σε κοίταζαν στα μάτια.
Ήθελαν να διώξεις την πείνα και τη δίψα τους...
Τα κοκόρια αυτή την ώρα λες κι έβαζαν συνηργιά, ποιο θα λαλήσει δυνατότερα και καλύτερα.
Ο αέρας αφράτος και δροσερός τύλιγε τα γυμνά μέλη του σώματος και άφηνε την απαλότητά του.
Κοντό παντελονάκι βλέπετε...και αμάνικο μπλουζάκι!
Κάποιες μυρωδιές απίθανες, ανακατωμένες με την καλοκαιρινή αύρα του κάμπου, κατέβαιναν με την ανάσα, ενώ τα πρωινά τριζόνια έδιναν κι έπαιρναν ασταμάτητα.
Πριν ακόμα να φανεί ο ήλιος έστελνε τα χρώματα της χαραυγής να συμπληρώσουν την ομορφιά του κόσμου, για να τα δείξουν στους ανθρώπους και να τους θυμίζουν πόσο όμορφο είναι να ζει κανείς.
Έστω και πεινασμένος!!!
Όλος ο κόσμος στο πόδι!
Όλα περίμεναν τον ήλιο.
Ο Θεός είναι πολύ «μάστορας» σκεφτόμουν περιμένοντας να βγει.
Κι όταν αυτός φαινόταν κατακόκκινος και μεγάλος σαν χάλκινο ταψί, άνοιγαν πιο πολύ και τα δικά μου μάτια.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά τα έβλεπαν και τα χαίρονταν και οι γονείς μου, γιατί ήταν πολύ απασχολημένοι με τις δουλειές τους.
Η μάνα πριν φύγει για το μεροκάματο τακτοποιούσε τα ζωντανά νωρίς, και μετά ετοίμαζε το κολατσιό για τον πατέρα. Ένα καρβέλι ψωμί, δυο κρομμύδια, αλάτι δεμένο σε μια άκρη στο μεσάλι και μια φέτα τυρί. Νερό θα έπαιρνε στο τσίγκινο γκιούμι, - αυτό με το καπάκι για ποτήρι -, περνώντας από το αρτεσιανό που βρίσκονταν μπροστά στο Δημοτικό Σχολείο, απέναντι από το κοινοτικό γραφείο και ήταν στον δρόμο του.

Τα κάρα φορτωμένα με εργάτες που δούλευαν στο μεροκάματο περνούσαν τρίζοντας πατώντας πότε σε πέτρες και πότε σε λακκούβες και συμπλήρωναν το σκηνικό. Και οι άνθρωποι, με χαρακωμένα από δουλειά ηλιοκαμένα πρόσωπα και βαμβακερά ρούχα, πάντα χαμογελαστοί και πρόσχαροι καλημερίζονταν με χαμόγελα.
Το γάλα φούσκωνε στην φωτιά, χωρίς καθυστέρηση έτρωγα την τριψάνα που ετοίμαζε η γιαγιά και ξαμολιόμουν στη γειτονιά να βρω την υπόλοιπη παρέα για το παιχνίδι της μέρας.
Τότε παίζαμε πάρα πολύ...παιχνίδι ομαδικό...αυθόρμητο!
Ήμασταν βλέπεις όλοι σαν μια οικογένεια.
Όλη μέρα μαζί...μέχρι το σούρουπο...την ώρα του δείπνου!!!
Ώσπου οι νόστιμη μυρουδιά της ψημένης στη γάστρα πίτας ή μπατζίνας, μας έστελνε στα σπίτια...
Και το επόμενο πρωί...
Πάλι μαζί...

Παύλος

πηγή: http://pavlosamaras.blogspot.gr/