- Ιτέα το χωριό μου...

Πάνω από τριανταπέντε χρόνια πίσω, είναι που είχα βρεθεί Ιούλιο μήνα, κατακαλόκαιρο, με καύσωνα, σε ένα φίσκα γεμάτο λεωφορείο του ΚΤΕΛ, φυσικά χωρίς αιρκοντίσιον, να κάνω τη διαδρομή Θεσσαλονίκη – Λάρισα.
Συνέχισα με άλλο λεωφορείο, χειρότερη σακαράκα, σαν παστή σαρδέλα δίπλα σε καταϊδρωμένους, όπως κι εγώ, συνεπιβάτες, για τον προορισμό μου, σε ένα χωριό της Καρδίτσας, καταμεσής του κάμπου...την Ιτέα.

Δεν είχα καμία υποψία πως τριανταπέντε χρόνια αργότερα θα μάζευα τα μπογαλάκια μου από το κλεινόν άστυ και σιγά σιγά θα γινόμουν μόνιμος κάτοικός της, και μάλιστα να ασχοληθώ και με τα κοινά.
Ένας εσωτερικός μετανάστης που στην πραγματικότητα δεν ήξερε τι ακριβώς θα έβρισκε μπροστά του...αλλά ήξερε πολύ καλά τι ήθελε να αφήσει πίσω του.

Κάθε που έρχονται γιορτές και καλοκαιρία στο χωριό, ανοίγουν οι πόρτες και οι καρδιές για να υποδεχτούν τους ανθρώπους τους από τις πόλεις.
Τότε σκέφτομαι, πόσο διαφορετική είναι η οπτική γωνία του επισκέπτη  από αυτή του μόνιμου κάτοικου, σχετικά με τα χωριά μας.
Η φράση κλισέ:
- "Τι ωραία που είσαστε εδώ"...ηχεί στα αυτιά μου προτού καν ειπωθεί.
Όχι πως δεν είναι ωραία, αλλά η απόσταση όπως και το προσωρινό της παραμονής σε κάποιον τόπο, σε κάνει πάντα να ωραιοποιείς τα πράγματα.

Τώρα, μετά από κάποιες δεκαετίες νομίζω ότι μπορώ να πω με σιγουριά τι είναι για μένα το χωριό. Είναι η μικρογραφία της Ελληνικής κοινωνίας με την πλατειά έννοια, μόνο που εδώ τα πρόσωπα έχουν όνομα και οι ρυθμοί είναι πιο χαλαροί.

Το χωριό μας δεν είναι ο μαγικός κόσμος της Χάϊντι, με τα καταπράσινα λιβάδια και τα πουλάκια που έρχονται και κάθονται στον ώμο σου, αυτά ανήκουν σε παιδικά σήριαλς.
Έχει την ιστορία του, τα σπίτια και τα κτίρια είναι κτισμένα με κόπους κι όνειρα, περασμένα από προ-παππούδες και παππούδες στα παιδιά τους, κι όπως πάει το πράγμα και στα εγγόνια τους.

Πιο πέρα απλωμένα τα χωράφια μαζί με την υγρασία στο χώμα κρατούν ακόμα κάτι από τον ιδρώτα των ανθρώπων που τα δούλεψαν και τα δουλεύουν.

Πέρασαν Μαυρογιαλούροι και Μαυρογιαλούροι…, έταξαν, παραμύθιασαν, ήπιανε το τσιπουράκι τους, μίλησαν για ανάπτυξη, μίλησαν για αναδιάρθρωση και αποκέντρωση, και από δίπλα οι συνδικαλιστάδες, πραγμάτωσαν το όραμα της αγροτικής ανάπτυξης, για να είναι σήμερα οι αγρότες δίχως καλλιέργειες, δίχως δουλειές, δίχως μέλλον.
Από το σινάφι τους έμειναν πίσω τους οι διάφοροι τοπικοί παράγοντες (με ελάχιστες εξαιρέσεις) που περιφέρουν το μέτριο ανάστημά τους στις πλατείες και στις τοπικές γιορτές, άλλοτε προσπαθώντας να οικειοποιηθούν έργα και προσπάθειες άλλων στις οποίες ελάχιστα ή καθόλου δεν είναι συμμέτοχοι, και άλλοτε κυνηγώντας με μεγάλο καημό τα φλας της όποιας δημοσιότητας.

Τα χωριά μας όμως είναι και παράθυρα ανοιχτά, από όπου κάθε μέρα βλέπεις και νοιώθεις τις ανάσες της φύσης, τις αλλαγές των εποχών.

Είναι η αίσθηση της ελευθερίας και της δυνατότητας ανά πάσα στιγμή να πατήσεις στο χώμα και να ανασάνεις καθαρό αέρα.

Είναι οι ουρές των ΟΓΑτζήδων έξω από το ταχυδρομείο ή την τράπεζα κάθε πρώτη του μήνα από τις εφτά το πρωί για την λιγοστή σύνταξή τους.

Είναι οι γριές με τις μαύρες κάλτσες στα στραβωμένα τους ποδάρια και γέροι ακουμπισμένοι στις καρέκλες του καφενείου με παγωνιά και λιοπύρι, που απλώνουν το χέρι τους να πάρουν από την πολιτεία τα ψίχουλα, που πιστεύει ότι τους αναλογούν από τις καταθέσεις ιδρώτα μιας ζωής.

Είναι τα καφενεία, με τους μόνιμους θαμώνες, χωρισμένους συνήθως άτυπα σύμφωνα με τις πολιτικές ή τις ποδοσφαιρικές τους αποχρώσεις, να παίζουν τάβλι και χαρτιά με ανοιγμένες στο τέρμα τις τηλεοράσεις προσπαθώντας να τις ακούσουν μέσα απο τις δυνατές φωνές τους.

Είναι ο τύπος που διαχέει την όποια πληροφορία θέλει να διαρρεύσει, αρχίζοντας την φράση με το:
- "Έμαθες, λένε ότι ο τάδε έκανε αυτό"..., χωρίς ποτέ να κατονομάζει ποιοι είναι αυτοί που το λένε και έτσι ξεκινά το μαντάτο και ο διασυρμός αν δεν είναι αληθινό.

Είναι ο εκκλησιασμός της Κυριακής και το μικρό σούσουρο στη διάρκεια της λειτουργιάς…
- "Τα έμαθες  Μαρί;…τα φόρεσε η άλλη του άλλου…σχώρνα μι Παναγία μ'!"

Είναι οι ίδιες γυναίκες που τα καλοκαίρια αραδιάζοντας τις πλαστικές καρέκλες στις γειτονιές και να στήνουν το "μουαμπέτι" τους, ως αργά το βράδυ.

Είναι η καμπάνα της εκκλησίας που σε ειδοποιεί πως κάποιος "έφυγε".

Είναι οι απλόχερες ή οι μέσα από τα δόντια καλημέρες.

Είναι το παράθυρο του γείτονα που η κουρτίνα τραβιέται κάθε τόσο που ακούγεται ένας θόρυβος και τα περίεργα μάτια του να ακουμπάνε στο τζάμι.

Είναι ένα κουτί ζαχαροπλαστείου γεμάτο αυγά ακουμπισμένο μπροστά στην πόρτα σου, που δεν ξέρεις τίνος είναι και ποιός το άφησε.

Είναι οι καπνοί από τις φωτιές και οι σκαντζαλίθρες που λερώνουν τον ουρανό μας όταν τελειώνει ο θερισμός και καίγονται οι καλαμιές.

Είναι η ευθεία ερώτηση απο περιέργια:
- Που πας;...ή τι μισθό - σύνταξη παίρνεις;...από ανθρώπους που έχεις απλά μια καλημέρα.

Είναι η σύσσωμη συμμέτοχη και αλληλεγγύη της μικρής κοινωνίας μπροστά στο αναπάντεχο κακό.

Είναι οι καλές παρέες με τους παιδικούς σου φίλους που δεν σε προδίδουν ποτέ.

Όλα τα παραπάνω κι άλλα τόσα είναι τα χωριά μας, που μας κάνουν να νοιώθουμε ότι μας ανήκουν και τους ανήκουμε.
Στο πολύ πρόσφατο παρελθόν οι άνθρωποι στα χωριά όπως και σ΄ολη τη χώρα έκαναν τα σχέδια τους για το μέλλον.
Τώρα ερημώνουν και τα όνειρα έγιναν πολύ στενά, δεν χωρούν πολλά πράγματα.
Η ανεργία καλπάζει και η ανέχεια καραδοκεί.

Στις μικρές μας κοινωνίες, επειδή ακριβώς οι σχέσεις είναι προσωπικές, τόσο η αλληλεγγύη όσο και η εξωστρέφεια όπως και η στροφή στον πολιτισμό και τη δημιουργία (σύλλογοι) είναι η μόνη μας ελπίδα, για να αλλάξει η ποιότητά μας ως ανθρώπων και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά προετοιμάζοντας την αλλαγή του κόσμου, τώρα πια που έφυγε ο εικοστός αιώνας με τις ανατροπές του αφήνοντας πίσω του ερείπια....

Παύλος