Ο μαθηματικός Αλέξανδρος Γκουσιάρης που έκανε το γιο μου να τρώει υγιεινά...

Ανήκω στην κατηγορία των μαμάδων που θέλουν τα παιδιά τους να τρώνε καλά…
Όχι ποσοτικά – μην παρεξηγηθώ.
Θέλω να τρώνε καλά...Ποιοτικά.
Από τη δική μου θέληση όμως, μέχρι την πραγματικότητα, μεσολαβούν πολλοί πειρασμοί.
Πως να πεις "όχι" στο παιδί σου, όταν θέλει να φάει πατατάκια στο party, όπως κάνουν όλα τα άλλα παιδάκια;
Ή πως να του θυμώσεις, όταν ζητά σφολιάτα και πίτσα, και όχι σπανάκι και σαλάτα;
Έτσι αρχίζουν οι συμβιβασμοί και τα μαμαδίστικα "τρικ": ας τρώει αυτά που ΔΕΝ ΘΕΛΩ αλλά θα τρώει και αυτά που ΘΕΛΩ, έστω κι αν πρέπει να κάνω μερικά ταχυδακτυλουργικά.
Σε εσάς, θα εξομολογηθώ την "αμαρτία μου": για να καταφέρω τον 2,5 χρονών γιο μου να φάει ένα υγιεινό, αλλά – ομολογώ – αδιάφορο γευστικά φαγητό, του βάζω λίγη κέτσαπ από πάνω.
Το άνοστο φαγητό εξαφανίζεται πριν το καταλάβω.
Το καταβροθίζει!
Στη ντομάτα, για δικούς του, αδιευκρίνιστους λόγους, στέκεται απολύτως αρνητικός.
Στους τοματοπολτούς όμως, φωτίζουν τα μάτια του!
Κάπως έτσι έψαξα και ανακάλυψα τα προϊόντα "Γκουσιάρη".
Ήθελα να τρώει το αδιάφορο φαγητό αλλά και το συστατικό που το νοστιμίζει, να είναι υγιεινό.
Θα μείνει μυστικό μεταξύ μας, έτσι;
Ελπίζω πως όταν θα καταλάβει ότι το κέτσαπ που του αρέσει, είναι η ντομάτα που τώρα απεχθάνεται, θα έχει πια αλλάξει γευστικά γούστα.

Τα βιολογικά προϊόντα ντομάτας "Γκουσιάρη" (www.gousiaris.gr), ταξιδεύουν σε ολόκληρο τον κόσμο και ακολούθησαν ουσιαστικά την επιτυχημένη πορεία του μελιού της οικογένειας.
Η οικογενειακή δραστηριότητα στο χώρο της Μελισσοκομίας ξεκίνησε το 1890 με μελίσσια που η προπρογιαγιά Ευαγγελία Μπαρμπαρούση εξέτρεφε στην αυλή του σπιτιού της για την κάλυψη των ετήσιων οικογενειακών αναγκών σε μέλι. Το 1989 μπήκε σε ημιεπαγγελματική τροχιά και το 1996 ιδρύθηκε η εταιρεία, με καθαρά επαγγελματικό προσανατολισμό, όσον αφορά τον αριθμό των μελισσιών που εκτρέφονται, τις μετακινήσεις τους ανά την Ελλάδα (από την Καλαμάτα έως την Θάσο), αλλά και τις εγκαταστάσεις αποθήκευσης και τυποποίησης του μελιού.
Το 1997 άρχισε η εξαγωγική δραστηριότητα με την βοήθεια της εταιρείας "Odysea Ltd", η οποία συνεχίζεται έως σήμερα.
Το 1998 ξεκίνησε και η καλλιέργεια τομάτας σε μεγαλύτερη κλίμακα με την καθοριστική συνεργασία της οικογένειας Τάκα, στο χωριό Φύλλο της Καρδίτσας.
Ο σπόρος που χρησιμοποιήθηκε τότε, και που εξακολουθεί να χρησιμοποιείται έως σήμερα, καλλιεργείται ανελλιπώς, από τις αρχές του 1900 στην ευρύτερη οικογένεια και ο τρόπος παστερίωσης παραμένει ίδιος με αυτόν που εφαρμοζόταν από την εποχή του μεσοπολέμου.

Το 2001 ξεκίνησαν και οι εξαγωγές τοματοπολτού.
Στο τιμόνι της επιτυχημένης αυτής εταρείας με τα βραβευμένα προϊόντα είναι ο μαθηματικός Αλέξανδρος Γκουσιάρης, που δέχθηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις μου για την επιχειρηματική του δράση. Χωρίς να είναι φειδωλός μάλιστα, έδωσε και τις συμβουλές του σε όσους έχουν στραφεί ή θέλουν να στραφούν επιχειρηματικά στην ελληνική γη. Αυτήν που υποδέχθηκε πολλούς από την αρχή της κρίσης αλλά δεν κατάφερε να τους κρατήσει όλους. Εξάλλου τη γνώση του, ειδικά για τη μελισσοκομία, τη μοιράζεται απλόχερα.
– Το μέλι και η ντομάτα είναι η πηγή του δικού σας θησαυρού για την παραγωγή των προϊόντων σας. Αρκετός είναι ο κόσμος που στράφηκε στην ελληνική γη από την αρχή της κρίσης για να βρει διέξοδο. Ποια είναι τα εφόδια που χρειάζονται όμως για να πετύχει κάποιος;

Α. Γ. 
Συνήθως οι θησαυροί των παραμυθιών είναι κρυμμένοι βαθιά στη γη και για να τους ανασύρει κανείς λίγο πριν το Happy End, πρέπει να πει μαγικές λέξεις. Οι δικοί μας θησαυροί (προϊόντα τομάτας, όσπρια, μέλι) είναι επίσης κρυμμένοι στη γη, αλλά για να τους φέρουμε στο φως δεν χρειάζονται μαγικές λέξεις, παρά μόνο να ιδρώσουμε κοπιάζοντας πάνω της. Σε αυτή την αρχέγονη καθημερινή διαδικασία κατάκτησης της τροφής βρίσκεται και το δικό μας εφήμερο επαναλαμβανόμενο Happy End. Στην πραγματικότητα αυτό είναι και το σημείο που καθορίζει τη σχέση μας με τη γη ή με τις μελισσές μας (το μέλι από τα φυτά και τη γη ξεκινάει το ταξίδι του). Αυτό που μας ανήκει δηλαδή, είναι η επιλογή του τρόπου παραγωγής και ο κόπος μας. Είναι αλήθεια ότι από τη μια τα αδιέξοδα της οικονομικής κρίσης, ειδικά στους νέους ανθρώπους, και από την άλλη η αδράνεια της προηγούμενης "ευμάρειας" έχουν οδηγήσει πολύ κόσμο να στραφεί στην γεωργική παραγωγή με όρους ανάγκης και όχι επιλογής. Και η ανάγκη από μόνη της δεν περιέχει κάτι μεμπτό. Ο συνδυασμός όμως ανάγκης και αδράνειας έχει οδηγήσει πολύ κόσμο να πιστεύει ότι θα παρατήσει 10, 30 μελισσάκια σε κάποιο βουνό, θα γεμίσουν ένα μέτρο μέλι, θα το εξάγει και θα αγοράσει ένα ακριβό αυτοκίνητο.
Η αδράνεια των εδραιωμένων κοινωνικών προτύπων που λέγαμε.
Συνεπώς, εύλογα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το βασικό εφόδιο που χρειάζεται κανείς, είναι να απαντήσει στο ερώτημα, αν μια μελλοντική σχέση με τη γη θα του φέρει χαρά. Το δεύτερο βασικό εφόδιο είναι η γνώση. Θεωρητική και βιωματική. Και εκεί αρχίζουν τα προβλήματα, γιατί ναι μεν η θεωρητική γνώση μπορεί να αποκτηθεί, με κόπο επίσης (να ιδρώσει ο ποπός σου), αλλά η βιωματική εμπεριέχει τον χρόνο και την κυκλικότητα του μέσα από την ίδια τη γη.
Αυτό πως να παρακαμφθεί;
Πως να αποκτήσεις την καλλιεργητική ή την μελισσοκομική εμπειρία, χωρίς βίωμα;

– Που ταξιδεύουν τα προϊόντα σας ανά τον κόσμο; Πως καταφέρατε να τα κάνετε παγκόσμια;

Α.Γ.
Αυτή τη στιγμή τα προϊόντα μας (σάλτσες τομάτας, όσπρια, μέλι), έχουν κάνει ένα οριζόντιο κύκλο περί της γης. Ελλάδα, Ευρώπη (Αυστρία, Ελβετία, Γαλλία, Γερμανία, Σουηδία, Μ. Βρετανία), ΗΠΑ (Ν. Υόρκη, Σαν Φρανσίσκο, Λος Άτζελες, Χαβάη), Χόνγκ Κόνγκ, Ιαπωνία. Η ποιότητα είναι το λάβαρο μας και ταυτόχρονα ο Δούρειος Ίππος μας. Η ανάγκη των καταναλωτών να βρούνε προϊόντα μη μαζικής παραγωγής και ποιοτικά, υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα νοιάζονται για την αξία και την ποιότητα της τροφής που μπαίνει στο σπίτι τους και καταναλώνεται από τους ίδιους και τα παιδιά τους. Τρώμε πολλά σκουπίδια καθημερινά και η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος από μια μερίδα του κόσμου είναι και σημαντική για την ίδια τη ζωή τους, αλλά ταυτόχρονα αφήνει ένα ανοιχτό δρόμο στον διατροφικό μας πολιτισμό.
Το τι επιλέγουμε να φάμε στο τραπέζι μας, καθορίζει κατά πολύ και το πως κινούμαστε στην υπόλοιπη ζωή μας. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτή τη στιγμή τα ποιοτικά προϊόντα είναι ακριβότερα μυριάδων άλλων. Μπορώ όμως να φανταστώ με μεγάλη βεβαιότητα, ότι αν η κατανάλωση τέτοιων προϊόντων αυξηθεί, τότε θα μειωθεί το κόστος παραγωγής τους. Θα είναι δηλαδή προσιτά από όλο και περισσότερους.

– Τι επιχειρηματικές συμβουλές θα δίνατε σήμερα σε κάποιον που προσπαθεί να κάνει τα πρώτα του βήματα;

Α.Γ.
Να κλείσει τα μάτια του και να φανταστεί τον εαυτό του μετά από 5 ή 10 χρόνια μαζί με αυτό που έχει αποφασίσει να κάνει. Αν νιώθει καλά και χαμογελάσει, τότε μπορεί να ανοίξει τα μάτια του και να αρχίσει με μικρά και σταθερά βήματα να ζει με τις επιλογές του. Με το τέρας της οικονομικής κρίσης πάνω από τα κεφάλια μας, η βοήθεια από την πολιτεία είναι μηδαμινή.
Πολλές φορές μάλιστα όχι μόνο δεν υπάρχει στοιχειώδης βοήθεια, αλλά η γραφειοκρατία και το απρόσωπο παγκοσμιοποιημένο επιχειρηματικό περιβάλλον δημιουργούν απίστευτα εμπόδια. Εμπόδια χωρίς καμιά λογική. Να παλεύεις με το παράλογο είναι φοβερή άσκηση για το μυαλό, ειδικά για μένα που σπούδασα μαθηματικά. Αν όμως μπροστά σου έχεις την εικόνα του οράματος σου, αντέχεις. Ξεσπάς και καμιά φορά, για να κρατηθεί μια σχετική ισορροπία, και συνεχίζεις, γιατί εκεί έξω υπάρχει μια ζούγκλα που σε περιμένει να σε σφιχταγκαλιάσει, μέχρι να σε απορροφήσει εντελώς.
Θέλει πολύ κουράγιο και δύναμη.

– Ποια είναι τα επόμενα βήματά σας;

Α.Γ.
Εμείς θα συνεχίσουμε να παράγουμε, αυτά που μπορούμε και που θεωρούμε ότι δεν πρέπει να χαθούν. Παλεύουμε 15 χρόνια τώρα με ένα παλιό σπόρο τομάτας, που αναφέρεται στην γεύση και όχι στην ποσότητα. Παλεύουμε να τον κρατήσουμε στη ζωή για να μην χαθεί.
Να μπορούν, οι επόμενες γενιές, να το βρούνε σε ένα ράφι, να το μυρίσουνε, να το γευτούνε, να χαρούνε και όχι να το βλέπουνε μόνο σε φωτογραφίες του διαδικτύου. Πρέπει μερικά πράγματα να αποφασίσουμε ότι δεν πρέπει να χαθούνε. Και πρέπει να το αποφασίσουμε πολλοί μαζί, γιατί ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Ένας κούκος φέρνει μονάχα την ανάμνηση της Άνοιξης.

Οφείλω να ομολογήσω όμως ότι το πιο σημαντικό κομμάτι αυτής της επαφής με τον κ.Γκουσιάρη δεν είναι η συνέντευξη που μου παραχώρησε. Είναι αυτά που ο ίδιος έγραψε όταν του ζήτησα λίγα λόγια για εκείνον χωρίς ερωτήσεις και περιορισμούς.
Αυτό είναι το πραγματικό μάθημα επιχειρηματικότητας και…ζωής:

Α.Γ.
"Γεννήθηκα στην Καρδίτσα το 1966, μια πολύ βροχερή μέρα.
Μεγάλωσα στην ίδια πόλη, δίπλα στον σταθμό τρένων. Δυο από τις βασικές μου καθημερινές εργασίες στην παιδική μου ηλικία ήταν να επισκέπτομαι τον λαχανοκηπό μας και να ακούω τα σφυρίγματα του τρένου. Αργότερα στην αρχή του γυμνασίου μαζί με το μεγάλο ποδήλατο, μου δωρίσανε και ένα ρολόι. Η ζωή μου δυσκόλεψε αρκετά προσπαθώντας να βρω μια λογική σύνδεση μεταξύ του μεγάλου και μικρού δείκτη με αυτή των σφυριγμάτων του τρένου. Από τότε έχω να φορέσω ρολόι στο χέρι μου, αλλά και να αγχωθώ με τις πάσης φύσεως καθυστερήσεις, προσπαθώντας βέβαια σκληρά για τον μηδενισμό τους.
Έξι χρόνια αργότερα ήρθαν οι σπουδές μαθηματικών στο Ηράκλειο της Κρήτης και δειλά δειλά κάπως καθορίστηκαν οι θέσεις χρόνου, μαρουλιών, μουσικής τρένων και
ρολογιών.Οι ιστορίες της γιαγιάς μου, Παρασκευής (Τσιβούλας), για τις μέλισσες που διατηρούσε τα παλιά χρόνια, με την προγιαγιά της και η ανάγνωση ενός βιβλίου μελισσοκομίας από την Βικελαία δανειστική βιβλιοθήκη σε κάποιο διάλλειμα διαβάσματος, κυριολεκτικά με ανάγκασαν να αγοράσω τα δύο πρώτα μου μελίσσια, πριν 30 χρόνια, για να δω τι ακριβώς συμβαίνει στο σκοτάδι μιας κυψέλης. Η προσπαθειά μου αυτή φωτίστηκε αρκετά με την εκπαιδευσή μου σαν επιμορφωτής μελισσοκομίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, αλλά μου δημιούργησε ένα πισωγύρισμα στο βίωμα του χρόνου, γιατί οι μέλισσες και ο μελισσοκόμος έχουν μια άκρως ενδιαφέρουσα ιδιάζουσα αντίληψη της κυκλικότητας μέσα από τα χρώματα των λουλουδιών.
Και ενώ πάλευα με δεσμούς χρόνου, μαρουλιών, μουσικής τρένων, ρολογιών και χρωματιστών λουλουδιών, ερωτεύτηκα την Σοφία και έτσι ήρθε η Αλκμήνη το 1997, η μονακριβή μας κόρη.
Την ημέρα εκείνη ένα τεράστιο βάρος γνώσης έπεσε πάνω στο κεφάλι μου και παραδόθηκα. «Ο χρόνος είναι μαζί μας» μονολόγισα και απλά ξαναγεννήθηκα.
Έγινα επαγγελματίας μελισσοκόμος, και άρχισα να στέλνω βαζάκια με μέλι στα πέρατα της γης. Φοβερό εύρημα. Μοίρασα το χρόνο στα δυο. Εγώ ταξίδευα με τα μελίσσια μου, εντός χώρας και το μέλι ταξίδευε με τα βαζάκια του, εκτός. Αργότερα ήρθαν και τα βιολογικά προϊόντα τομάτας και οσπρίων, τα οποία και αυτά το ένα πίσω από το άλλο πήραν το δρόμο της ξενιτιάς. Όλο αυτά τα χρόνια, μίλησα, απ’ άκρη σε άκρη της Ελλάδας, σε οργανωμένα σεμινάρια μελισσοκομίας, είδα βλέμματα απελπισμένα να σηκώνουν τα χέρια ψηλά με την διαχείριση των μελισσιών τους, βλέμματα χαμογελαστά με το μέλι να ρέει από τις κάνουλες των βαρελιών. Συμμετείχα και συμμετέχω σε ΔΣ μελισσοκομικών, επιστημονικών και ιστορικών εταιρειών, έγραψα σε περιοδικά, έκανα παρουσιάσεις σε συνέδρια και ημερίδες για τις σχέσεις χρόνου, βιολογικών μαρουλιών, μεταφορικών μέσων της γνώσης, μελισσών, βασιλισσών, Πελασγικών νυμφών, ισοπεριμετρικών προβλημάτων, γεωργικών επαναστάσεων και της άρνησης του Αριστοτέλη να δεχθεί την αυθυπαρξία του θηλυκού. Με μετρήσεις του Μαρτίου του 2016, μπορώ να μιλάω συνεχώς τρία χρόνια (8άωρο, 5 ημέρες την εβδομάδα), περί των μελισσοκόμων και της μοναχικής σχέσης τους με τις μέλισσες. Φυσικά με μονάδα μέτρησης, αυτής των ανθρώπινων ρολογιών.
Οπότε ας σταματήσω εδώ βγαίνοντας στην βροχή.
Πόσο θα κρατήσει άλλωστε;.."

της Μαρίας Παύλου

πηγή