Γυμνή, τσίτσιδη, ξεσκέπαστη...σε προκαλεί να την δαγκώσεις!!!

Γιατί αυτό το απλό, παραδοσιακό και πεντανόστιμο έδεσμα είναι πολλά παραπάνω από μια πίτα;
Οι αναμνήσεις, τα βιώματα, οι καταστάσεις.
Όλα αυτά είναι που σε δένουν, που σε φέρνουν πιο κοντά.
Όλα αυτά είναι που αναπολείς κάθε φορά που την αντικρίζεις απέναντί σου.
Που στέκεται εκεί, με τα αρώματα της και σε προκαλεί.
Σε προκαλεί να την δαγκώσεις.
Και κάθε φορά βρίσκεται δίπλα σου, σε μεγάλες ή μικρές στιγμές της ζωής σου.
Είναι πάντα, μα πάντα εκεί. Εσύ δεν της δίνεις όση σημασία της αξίζει αλλά εκείνη με την απλότητα, την ομορφιά και την νοστιμιά της έρχεται να κουμπώσει σε κάθε στιγμή. Η μπατζίνα είναι κάτι παραπάνω από μια πίτα. Είναι πολλά παραπάνω από μια ζύμη ψημένη στον φούρνο. Είναι όλα όσα θα ήθελες να είναι μια γυναίκα.
Είναι αλήθεια ότι πολλά όταν είσαι μικρός δεν τα εκτιμάς.
Είναι λογικό.
Ψάχνεις συνεχώς να μαθαίνεις καινούργια πράγματα, καινούργιες εμπειρίες, καινούργιες γεύσεις.
Έτσι κι εγώ όταν μικρός άκουγα την γιαγιά μου ή την μάνα μου να μου λένε "έλα να φας, μόλις βγήκε η μπατζίνα". Μετά, πολύ αργότερα, κατάλαβα ότι η μπατζίνα θα ήταν το πιο τίμιο έδεσμα που θα άγγιζε ο ουρανίσκος μου. Και στην ζωή, η τιμιότητα είναι αξία ανεκτίμητη.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Λοιπόν, η μπατζίνα είναι μια ζυμαρόπιτα. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει φύλλο. Είναι γυμνή, τσίτσιδη, ξεσκέπαστη. Αυτό όμως δεν την κάνει σε καμία περίπτωση ξεδιάντροπη.
Τα υλικά της είναι τόσο απλό όσο και η προέλευσή της.
Από τα παλιά τα χρόνια οι άνθρωποι έφτιαχναν φαγητά με ότι υλικά διέθεταν.
Στην περιοχή μας αλεύρι υπήρχε άφθονο, γάλα υπήρχε, αυγά υπήρχαν, έφτιαχναν μια πίτα.
Θα μου πεις ότι αυτό το φτιάχνουν και στα Γιάννενα.
Περίμενε βρε άνθρωπε, μην είσαι ανυπόμονος.
Η παράδοση (όπου παράδοση βάλε τη μάνα μου, που τα έμαθε από την μάνα της, κι εκείνη από τη δική της) λέει ότι στην αρχή την έφτιαχναν σκέτη. Μετά, και κυρίως τον χειμώνα, έβαζαν στον χυλό τραχανά. Δεν έχω δοκιμάσει, δεν ξέρω πως είναι. Όταν όμως είχαν κολοκύθι τότε αυτό γινόταν η βάση της αποθέωσης.
Δεν είναι κολοκυθόπιτα.
Είναι κάτι άλλο.
Είναι μια υπερλεπτή ζύμη, ψημένη στο φούρνο, με αποτέλεσμα να γίνει απίστευτα τραγανή με απώτερο σκοπό ύπαρξης να καταλήξει στο στόμα σου και να σε απογειώσει. Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσω ότι η παραδοσιακή μπατζίνα είναι λεπτή. Ελάχιστα εκατοστά. Αυτά που σερβίρουν στα μαγαζιά είναι ντεμέκ. Και γινόταν λεπτή για δύο λόγους. Πρώτον για να ψηθεί γρήγορα και δεύτερον για να παραμένει τραγανή για πολλές ώρες-μέρες.

Η ευκολία στην παρασκευή της, την κάνει να κουμπώνει τέλεια σε όλες τις περιστάσεις.
Είναι το γεύμα που έπαιρναν στα χωράφια οι αγρότες, τυλιγμένο μέσα σε πετσέτα. Ακόμα και τώρα θα δεις μερικούς. Είναι το κολατσιό που έδιναν οι γονείς στα παιδιά για το σχολείο. Είναι ιδανική για πρωινό είτε να την φτιάξεις εκείνη την ώρα είτε να έχει ξεμείνει από την προηγούμενη. (τώρα αυτό ακούστηκε λίγο ουτοπικό, ποτέ δεν ξεμένει μπατζίνα) Σκέψου τώρα να φιλοξενείς καλεσμένους σπίτι σου και τους ξυπνάς με ζεστή μπατζίνα.
Τους έλιωσες, τους ισοπέδωσες.
Είναι το snack που θα πάρεις μαζί σου στο ταξίδι και θα σταματήσεις να τσιμπήσεις μόλις έρθει μια λιγουρίτσα.
Αυτό ακριβώς είναι.
Το τέλειο snack.