Πεθαμένες αναμνήσεις...

Με αναγκασες να βλεπω στα σκουπίδια όλο μου το παρελθόν (εγώ οκ δεν τα πεταξα) αλλά όλα γύρω μου είναι στα σκουπίδια, είναι εκει κατω στο δρόμο, υπομονετικα περιμενουν τη σειρά τους να εξαφανιστούν, να μην τα ξαναδώ. Ομως ουρλιάζουν στην ψυχή μου "δες με...γιατί δεν θα με χεις πια...πάει φεύγω μακριά σου και χάνεις τις ρίζες σου". 

Τις αναμνήσεις μου όλες τις  βλέπω παντού  κατάχαμα, βελεντζες, χάλια, προικες, τραπέζια, καρέκλες...αυτές τις σκαλισμένες με το βελούδινο μαξιλάρι, πολυθρόνες βελούδο, παντού βελούδο, υπέροχο απαλό. 

Κάποτε άνοιγε το καλό σαλόνι και η τραπεζαρία μόνο σε καλές στιγμές γιορτές χαρές, αλλιώς αυτή η συρταροτη πόρτα παρέμεινε κλειστή, σκοτεινο το γυαλινο τζαμι της, και η φαντασία μας έφτιαχνε ιστορίες και φοβοσουν μικρος  μην ξεπεταχτει και κανενα τέρας απο μεσα. 

Τα νοικοκυριά....πάνε όλα...ολόκληρα σπιτια εξω...πως μπορώ εγώ να ξεχάσω το πλαστήρι με τον πλάστη που μ΄αυτό έγιναν όλες οι πίτες της γιαγιάς...κάθε είδους πίτες...ακουραστα τα χερια της ανοίγωντας ώρες φύλλα, φού θα πιαστει πρεπει και να φτιάξει 2 ή 3 πιτουλες να φαμε...μόλις το είδα στα σκουπίδια...ήταν σα να μου ξερίζωσες την καρδιά...οκ θα μου πεις θα βρεις άλλο καθαρό...καινούριο. Εντάξει...αλλά εγώ θέλω να βλέπω της γιαγιάς μου το παλιο αυτο το ταλαιπωρημενο απ τις πολλές πίτες πλαστηρι.

Κατάλαβες τι έπαθα; 

Τα πράγματα της γιαγιάς μου...ούτε φωτογραφίες δεν έμειναν...ούτε κ αυτές. 

Η φωτογραφία του γάμου του παππού και της γιαγιάς...αυτή η παλιακιά...ξέρεις πάνω απ το κρεβάτι τους...στον τοίχο ψηλά...πάει χάλασε;;;; πως είναι δυνατόν. Κι όμως το νερό η λάσπη την έφτασε κι αυτή...πάει χαλασε...πήγε και 2 και 3 μέτρα...ακόμα και στα κεραμίδια έφτασε σε μερικά χωριά...μέσα στη λάσπη...ως τα κεραμίδια...είναι αδύνατο να το πιστεψω...κι όμως είναι αλήθεια. 

Ουρλιάζει μεσα μου όλο μου το παρελθόν, όλες μου οι αναμνήσεις. Μπροστα μου...εκεί...στα σκουπιδια καθε μερα. Πλεον πεθαμενες αναμνησεις. Ηρθε η ωρα τους...αν τις ξεριζωσω θα σταματησουν να μου ματωνουν την καρδια;

Ελευθερία Λιαχάνου